Schaduwkant

[Sannetje]

Schaduwkant




Stil verstop je je
in het donker
dat je grijpt
en je verslindt
maar je ook troost biedt
en verbindt
met de tranen
en de gave
om te weten
wie er wint.
Je kruipt weg
in Niemandsland
waar niemand is
en niemands hand
wordt uitgereikt
of aangepakt
alle contact
is afgezwakt
Waar niemand vraagt
en niemand weet
waar iedereen
je naam vergeet
waar je omkomt
van de pijn
en waar je
liever niet wilt zijn
maar waar de rust
je angst verdrijft
en somberheid
je pijn beschrijft
Waar tranen stromen
in de nacht
en als je doet
alsof je lacht
een stemmetje
je blik verbreedt
en fluistert
dat je zelf wel weet
dat je mag schreeuwen
in de nacht
en dat er iemand
op je wacht
om je te troosten
en zo meer
Maar als je dan
ooit eens een keer
niet weet waar je
naartoe moet gaan
en eenzaam
in de kou blijf staan
Als het een leugen
blijkt te zijn
dat iemand luistert
naar jouw pijn
en dat er iemand
op je wacht
dat iemand
jouw verdriet verzacht
Als er niemand
blijkt te zijn
en je ziek wordt
van je pijn
Als je dan opstaat
van je plek
en wegrent
als een stille gek
Als je verslagen
en verdoofd
niet meer
in de hoop gelooft
Pas als je daar
bent aangeland
Dan toont je geest
zijn schaduwkant.


Sanne 2002

[SounD]

Sorry heb hem niet eens uitgelezen..

al die korte stukkies lezen niet prettig
en de inhoud komt ook heel rommelig over waardoor ik eigenlijk gewoon niet de moeite ga doen om de rest ook te lezen.

Sorry

SounD...heeft beetje hoofpijn en prikkende oogjes van het door een microscoopje staren...

[tacidvs]

Is leuk, anders dan de 'main stream' (jaja, zelfs hier, nerds ondermekaar...), zitten goede stukken in. Titel doet me een beetje anglicistisch aan, maar (goh, wat ben ik taaltechnisch fout vandaag ) het is een leuk gedicht.