[Kort verhaal] Geen afscheid nemen

[Alistar]

Hij keek naar haar blonde haren, dansend op de wind. Haar lachende ogen, die hem niet loslieten. Haar lach, die hem als muziek in de oren klonk, en die hij ook 's avonds als hij in bed lag, niet kon vergeten. 'Laten we gaan zwemmen Eric!' hoorde hij haar zeggen. Eric? Dat was zijn naam. Ze riep hem. Zoals altijd wanneer ze tegen hem praatte, tegen hem lachte, hem kuste, stroomde er een gelukzalig gevoel door hem heen. Dan had hij het idee dat zijn voeten de grond niet meer raakten, maar dat hij er net boven zweefde.
Helaas was het fijne gevoel niet van lange duur. Want sinds een maand voelde hij niet alleen blijheid als hij naar haar keek, maar ook pijn en verdriet. Hij hield van haar, hij zou voor haar naar het eind van de wereld gaan, hij zou voor haar sterven... Hoe moest hij het meisje van wie hij zo veel hield ooit vertellen dat hij er over een half jaar niet meer zou zijn, omdat de ziekte waarvan hij dacht dat die was genezen, weer terug was gekomen, en dit keer niet meer weg zou gaan....

Ze hadden vanalles geprobeerd, chemokuur, bestraling....maar het had geen zin gehad. Hij had het moeten aanvaarden, en leren verder te gaan in de tijd die hem nog restte. Tegenover zijn familie was het hem wel gelukt te accepteren dat hij ze moest verlaten, maar bij Anna.... Het was geen gewone liefde wat hij voor haar voelde. Hij kon niet eens uitleggen tegenover zichzelf wat er zo anders was. Het was het gevoel dat hij had wanneer hij bij haar was, dat gevoel van gelukzaligheid. Vanaf het moment dat hij haar voor het eerst zag, was hij al verkocht. Hij hield bijna meteen van haar, van haar gezicht, haar ogen, haar glimlach. Ze had verlichting gebracht in de pijn die op dat moment zijn leven beheerste. Hij zou nooit de blik in haar ogen vergeten toen hij haar vertelde dat hij waarschijnlijk genezen was. Ze was zo blij geweest, ze had gehuild van geluk. Moest hij haar dat geluk nu weer afnemen door te vertellen dat hij toch dood zou gaan? Hij had het vaak geprobeerd, tegen haar gezegd dat ze even moesten praten. Maar zodra ze hem aankeek, kon hij het niet meer. Hij wilde het ook niet. Hij wilde de tijd die hij nog had met haar doorbrengen zonder dat die overschaduwd werd door verdriet, door het definitieve afscheid. Hij wilde haar niet verdrietig zien, hij wilde genieten van haar vrolijkheid en haar lach zolang het nog kon. Want afscheid moest hij nemen, hoe dan ook. Maar hoe kon hij afscheid van haar nemen, als hij dat zelf niet eens wilde?

'Eric, kom je nog?' Hij keek op. Anna stond voor hem. Hij werd opnieuw getroffen door haar schoonheid. Hij zag de zon achter haar, waardoor het leek alsof er stralen uit haar haar kwamen. Hij glimlachte. 'Ik kom eraan' Hij rende achter haar aan naar de vloedlijn. 'Morgen', dacht hij, 'morgen vertel ik het haar'.

[Een Tweeling]

Mooi beschreven vind ik. Nu snap ik ook waarom mensen soms zoiets als een ongeneeslijke ziekte niet vertellen aan hun geliefde. Lijkt me heel moeilijk, voor beide partijen.

Is dit zomaar een verhaaltje van je of heb je hier iets speciaals mee of zo? Komt er nog een deel twee, waarin hij het verteld - met de reactie van Anna daarop?

[Charlottetje]

tsja, het is natuurlijk wel een soort van standaard, een verhaal dat je heel vaak hoort .
Niet bijzonder, maar ook niet slecht

Charlotte

[duivelaartje]

Mooi. Wel een beetje standaard zoals Charlottetje al zei, maar dat maakt je verhaaltje niet minder!
Wel jammer dat het zo'n open einde is. Ik wil weten hoe het verder gaat.

[Alistar]

Nou, ik heb hier geen ervaring mee ofzo, maar ik heb wel s films gezien over mensen met ongeneeselijke ziektes, en dat greep me altijd wel aan. Eigenlijk begon ik dit verhaaltje zomaar te schrijven. Weet niet of dr een vervolg nog komt, ik zit dr wel over te denken, maar twijfel nog tussen 2 eindes zeg maar
Maarja, bedankt voor de reacties iig, en nouja, jullie merken het wel als het verder gaat!

[Alistar]

Nou hier is dan het 2e deel. Misschien dat er nog een 3e deel komt ofzo, om te laten zien hoe het dan verder gaat met Anna. Maar goed, voorlopig nog even deze alleen


Ze zakte in elkaar op een stoel. Alles om haar heen was wazig geworden, maar of dat kwam door haar tranen of door het feit dat ze gewoon niet meer belangrijk leken, wist ze niet. Ze dacht er niet over na. Dat één zin, van die paar woorden, zo makkelijk uitgesproken, haar wereld konden laten instorten. 'Eric is gestorven'.

Haar eerste reactie was er een van ongeloof. Ze konden onmogelijk haar Eric bedoelen. Er heetten zoveel mannen Eric, het was vast iemand anders. Maar toen ze de blik in de ogen van zijn moeder zag, wist ze dat het niet over iemand anders ging. Ze wilde het uitschreeuwen, alle pijn die ineens door haar lichaam schoot eruit gooien. Maar ze kon het niet. Het was alsof haar lichaam niet meer deed wat zij wilde. In plaats daarvan kon ze alleen maar voor zich uitkijken. Ze had het gevoel alsof er allemaal scherpe glasscherven in haar lijf en haar hart werden gestoken, eerst zacht, maar steeds dieper en venijniger, steeds duidelijker te voelen.

Ze had niet door dat iemand haar iets zei, en het moest 4 keer herhaald worden voor het haar hoofd binnendrong. Ze keek op. Wat de dokter, want ze nam aan dat het een dokter was, zojuist had gezegd, kon ze bijna niet geloven. 'Kunt u dat misschien nog een keer herhalen?' vroeg ze nauwelijks hoorbaar. 'Ik neem aan dat u wist dat meneer van Bres kanker had?' zei de man. Anna schudde haar hoofd. Ze kon het niet bevatten. Kanker? Ze probeerde na te denken, maar allerlei gedachten verdrongen elkaar.

Ze dacht aan de afgelopen maanden. Eric had er steeds slechter uitgezien. Hij zei het niet, maar ze kon zien dat hij pijn had. Als ze zei dat hij naar de dokter moest wimpelde hij het af met het verhaal dat hij al naar de dokter was geweest en dat hij gewoon een griepje had en erg vermoeid was. Ze had het altijd maar half geloofd, maar ze had zichzelf altijd voorgehouden dat als het ernstig was, Eric het haar wel zou vertellen. Het was valse hoop gebleken.
Nog maar een week geleden was het, dat hij haar vertelde dat hij een weekje bij zijn ouders ging logeren. Ze had aangevoeld dat hij haar niet mee wilde hebben en was daar dan ook niet over begonnen, hoewel ze wel graag had gewild. Nu ze er zo over nadacht, begreep ze dat hij gevoeld moest hebben dat hij ging sterven. Toen hij afscheid van haar nam op het station had hij haar wel 5 minuten vastgehouden, alsof hij naar het einde van de wereld ging in plaats van naar zijn ouders. En toen, 2 uur geleden kreeg ze een telefoontje, dat ze onmiddelijk moest komen. Ze was in de auto gestapt, en naar Erics ouders toegereden. Zijn moeder was er niet, zijn vader wel. Zwijgend had hij haar meegenomen naar zijn auto, en was met haar naar het ziekenhuis gereden. Toen pas had ze gehoord dat haar geliefde gestorven was, dat ze hem nooit meer terug zou zien.

En terwijl ze daar zat, werd ze ineens kwaad. Nee, ze werd niet kwaad, ze werd woedend. Haar bloed leek ineens te koken. Waarom had hij het haar niet verteld? Hij wist dat hij ziek was, en waarschijnlijk dat hij niet meer beter zou worden, en hij had het voor haar verzwegen! Hoe had hij dat kunnen doen?
Ze had hem leren kennen toen hij kanker had. Hij was op een gegeven moment genezen verklaard, en ze kon zich nog de dag herinneren dat hij het haar vertelde. Ze had gehuild van blijdschap. Toen hij er ineens weer steeds zieker uit ging zien, was de gedachte dat hij weer kanker had meerdere malen bij haar opgekomen. Maar hij zou het haar wel vertellen als dat zo was, dacht ze. En nu was het te laat, ze zou hem nooit meer in levende lijve voor haar zien. Door die gedachte verdween haar woede even snel als hij gekomen was. Het verdriet kwam terug, en ze voelde hoe de tranen opnieuw over haar wangen gleden.

Ineens hoorde ze iemand wat zeggen, en het duurde even voor ze door had dat zij het zelf was. 'Eric heeft mij nooit verteld dat hij kanker had. Hij ging er de laatste tijd wel slechter uitzien, maar volgens hem was dat gewoon een griepje. Natuurlijk heb ik er wel aan gedacht dat de kanker misschien terug was gekomen, maar dan had hij het me wel verteld. Daar ging ik van uit. Ik hield immers van hem, en hij van mij, hij zou dat nooit voor me verzwijgen..' Ze slikte. 'Ik heb niet eens afscheid van hem kunnen nemen'. Ze keek op naar Erics ouders en zag hen door een waas van tranen. Plotseling had ze het gevoel dat ze stikte. Ze kon hier geen seconde langer blijven! Ze sprong van haar stoel en rende weg. Ze bleef rennen en rennen, het ziekenhuis uit, de straat over. 'Als ik maar hard en lang genoeg ren', dacht ze 'misschien blijft de pijn dan wel ergens achter en komt hij niet meer achter me aan...'

[duivelaartje]

Ohhhh . Oh god wat zielig... Mooi gedaan! Maar misschien zou je een alinea in kunnen lassen? Dat leest wat prettiger en is overzichtelijker. Ik weet niet of daar een plek voor is... Mja, hoeft niet hoor! Mooi geschreven.

[Alistar]

Heb fftjes alineas dr ingezet

[duivelaartje]

Ja, zo is het goed! Prima

[Sasbeest]

Mooi verhaal, heel erg aangrijpend! Ik vind ook dat je, onbewust misschien, uit het verhaal laat komen dat hij het liever niet vertelde maar zij het liever wel had geweten. Top!