Iets wat ik geschreven heb om het kwijt te zijn:
“I surrender myself into the arms of a beautiful stranger”
Het idee erbij doet me niet bepaald aan een vreemdeling denken, maar aan een persoon waar alleen maar naar te kijken is.
Te mooi om dichtbij te komen.
De jongen die om haar heen hangt geeft me een viesgroen gevoel,
De kleur die ik het heb gegeven, een van de lelijksten die ik ken omdat het past bij het gevoel.
Jaloezie.
Willen hebben wat een ander binnen bereik lijkt te hebben en ook te willen.
Zo gauw ik het doorheb walg ik van mezelf, probeer ik het kwijt te raken maar dat lukt alleen door erover na te denken.
Het moeilijkst zal het zijn al zou ik het toe moeten geven, al zou ik dat het liefste doen want dat maakt het het makkelijkst, het makkelijkst om er mee om te gaan.
Telkens weer dat zelfde beeld, hetzelfde gevoel en de neiging om weg te kijken.
Terwijl ik me bedenk dat ik geen gedachten kan lezen richt ik me maar op de mensen om me heen, alle leuke personen die ik ken zodat ik dit kan vergeten, loslaten.
Alles slijt.
__________________
Of gewoon niet.
|