weggeschreven
Het afscheid was koud, bevroren tranen,
ze lachte, zwaaide, groette terug,
nog een omhelzing zonder kus
en weg was ze, op naar de avond.
Hij stapte in de laatste trein
en starend in vervaagde ramen
Dacht hij: “ik heb haar verlaten
omdat het zo behoort te zijn.”
Maar ik weet niets van hoe dit alles hoort
en snap niet – ondanks filosofisch denken –
dat zoiets prachtigs zomaar wordt verstoord.
Uiteindelijk waren we niet te redden,
toch voel ik het bij elk geschreven woord:
je ware naam weerklinkt in elke letter.
Wat vindt men?
__________________
Ze was zo mooi, maar tijdelijk, als alle schoonheid eigenlijk. Oprecht en echt, wat men ook zegt. Ze was er, en toen was ze weg.
|