onze rust
waar vingers zich verstrengelen om hoop
zijn het bliksemschichten in hun ogen
die onzekerheid ten gronde richten
wanneer blikken elkaar kruisen
onderdruk ik mijn angst om te geven
vergeef ik de drang jou te kussen
sla ik toe in mijn moment van vrede
en vecht jij niet langer tegen verbazing
waarin wij beiden tot besef komen
dat het tijd is om los te laten
- het is tijd om te vliegen,
ver buiten onze angsten
ik heb dit gedicht net precies geschreven en ik zal er vast nog wel wat aan willen veranderen. maar wat vinden jullie er tot nu toe van?