Hart tegen hart.

[Fayelinde.]

Het waren dagen geweest en waarschijnlijk ook weken
maanden
misschien is het dat wat mij bevreesd
mijn ogen vertraanden, ook al huilde ik niet.
Nadien smaakte je bitterzoet
ik heb je niet bedrogen
ik pruilde een beetje en verliet.

je
bent zo kwetsbaar, hoe ingedoken jij hier zit
mijn sjacheraar, leugenaar, bedelaar.
hard gebroken maar er zijn nog steeds stukken
in jouw bezit.

Hoe voelt het om je eigen illusie te zijn?
te zwijgen omdat je naamloos bent,
of vergeten. Hopeloos
onbekend.

Je mist me.
Je gist naar me.
Je verkwist je tijd aan me.

Je vergist je.

[*nerwen elensar]

Ik versta sommige regelafbrekingen niet goed en je interpunctie. Zonder bepaalde interpunctie zou je het gedicht op verschillende manieren kunnen lezen. Het einde vind ik best sterk, alleen die 'je gist naar me' vind ik niet zo mooi. Natuurlijk is dat voor die verwijzing naar vergissen maar toch, 't komt zo raar over als je het leest. (Ik kan me er moeilijk een beeld bij vormen)

[gezweetwel]

is het dat wat mij bevreest
hoe ineengedoken jij hier zit

Voor de rest vind ik het weinig origineel. Vooral het eerste deel is nogal melodramatisch. Er zitten wel goede beelden in, maar ze zijn slordig uitgewerkt/verwoord. Je tweede strofe is de beste. Met wat nerwen elensar zegt over dat "je gist naar me", ga ik niet akkoord - gissen is ook een werkwoord (hoewel ik niet weet of het 'gissen naar' is), en het maakt een redelijke woordspeling met vergissen. 'mijn sjacheraar...' is een leuk stukje. Ik weet het niet. Er ontbreekt iets.