relatie wantrouwen

[desperatelylove]

Ik ben 19 jaar en heb sinds september 2014 een relatie met een leuke jongen van een jaar ouder. Hij heeft adhd, maar over het algemeen is daar vrij weinig van te merken.

Onze relatie kent veel leugens (vanuit zijn kant). Hij beschermt me 1. tegen de waarheid en 2. hij liegt vanwege de adhd. Hij loog over bijvoorbeeld drugs (waar hij nu wel vanaf is, dit weet ik zeker) en over simpele dingen zoals weer begonnen zijn met roken. Vanaf juli 2015 heb ik wantrouwen. Elke keer werd het wel beter naar mijn idee en het was steeds het proberen echt waard.

We gingen in oktober uit elkaar, vanwege de drugs en het wantrouwen (en daardoor ruzies), in november weer vanwege hetzelfde en daarna in februari. Februari was het vanwege mijn vragen (door wantrouwen). Ook ging hij er niet 100% voor, wat ik niet durfde te zien. Hij maakte het uit en besloot geen contact meer te willen houden in tegenstelling tot de vorige keren.

Begin maart stuurde hij me een lief berichtje, hoeveel spijt hij had etc. We kwamen elkaar tegen en ik wist het gewoon zeker, ik wilde met hem verder. Hij wilde het ook en dit keer kon ik het gewoon zien. Ik mocht al mijn vragen stellen en dat deed ik ook. Het was weer zoals in het begin. Lieve berichtjes, hele dag blij zijn etc... Helaas stelde ik nu mijn vragen dubbel of 4-dubbel. Ik zocht bevestiging op bevestiging. Dit komt doordat ik erg bang ben dat ik het voor niet doe, of dat het straks weer fout gaat... Hij doet wel erg zijn best, alleen hij wordt zo vaak boos op me vanwege al die vragen (begrijpelijk!!!). Als hij boos is geeft hij ook aan dat hij dit niet meer wil, maar de manier waarop is dezelfde manier als de vorige keren dat het uitging. Ik ben bang dat ik zijn gevoel voor mij al heb verpest (ook al zegt hij van niet...) en dat ik niet meer kan zijn voor hem wat ik was zeg maar. Ik weet dat dit raar klinkt trouwens. Daarnaast zegt hij uit zichzelf niets liefs meer op app bijvoorbeeld. Hij zegt dat het nog wel terugkomt als het beter tussen ons gaat. Wat hij nodig heeft zodat het goed gaat tussen ons is dat ik stop met vragen stellen en zeuren. Maar is dit wel genoeg?

Ik wil gewoon dat het zo wordt zoals in het begin. Ik hoop dat dat kan, maar ik blijf met die vragen zitten (wil hij dit wel? Komt het wel goed?) Hij geeft zelf soms aan dat het goedkomt, maar niet uit zichzelf (wat ik nodig heb). Misschien zegt hij wel dat het goedkomt om van mijn vragen en gezeur af te zijn. Misschien juist omdat hij het wel wil, want wat doet hij anders nog bij me? Daarnaast hebben we gisteren afgesproken weer allebei zo te doen zoals eerst, tot nu toe is me dit nog gelukt (geen vragen), maar ik krijg zo ontzettend veel vragen in mijn hoofd. Zo irritant!

Ik heb echt advies nodig! En serieus...

[Dekaloog]

Dus hij liegt tegen je, schuift je aan de kant, zegt dat je zeurt als je een begrijpelijk gebrek aan vertrouwen uit, heeft geen zin om jou gerust te stellen, en jij doet het fout en moet maar zorgen dat de relatie lekker loopt?

Lekker dan.

Waarom wil je überhaupt met hem verder?

Je vriend klinkt als een klootzak. Je geeft overal jezelf de schuld van (ik stel zoveel vragen! Ik ben super moeilijk! Het is mijn schuld dat hij niet meer lief tegen me doet, want het is mijn schuld dat de relatie niet meer loopt). Klinkt als een ongezonde relatie met een ongezonde jongen.

Hoe zie je jezelf over tien jaar? Met wat voor persoon wil je dan zijn? Waarschijnlijk zijn er in de wereld best wat mensen die daarbij passen, en waarschijnlijk is hij daar niet een van. Maak het uit, je verdient beter.