Binnenkort samenwonen

[Elmoo]

bugge schreef op 12-06-2004 @ 18:38 :
Hey, dat is toevallig, ik ga binnenkort ook samenwonen en trek bij mijn vriend in. Mijn eerste tip is: trek je niets aan van commentaar van anderen over bijv. dat je nog zo jong bent. Ik heb zelf nogal veel commentaar gekregen op onze relatie en het samenwonen omdat ik pas 19 ben en mijn vriend 35. Maar een buitenstaander kan hier echt niet over oordelen. Iemand die mij kent weet dat ik geen doorsnee 19-jarige ben. En dat ik bewust mijn keuzes maak.

Verdere tips: zorg voor een eigen plekje in huis, voor als je je wil terugtrekken. En ook: spreek samen een dag af om echt samen door te brengen maar spreek ook een dag af die voor jezelf is.

Ik ben van plan ook zelf dingen te gaan ondernemen want ik wil absoluut niet afhankelijk zijn.

Ik ben nu al ongeveer 4 tot 5 dagen per week bij mijn vriend dus we hoeven niet echt meer te wennen aan elkaars ritme en aan bijv. het samenkoken en boodschappen doen. Dat gaat onderhand wel goed.

In ieder geval veel succes

Tnx Ik heb idd al mijn eigen plekje bij hem in huis (eigen studiekamer). En ik ben ook al regelmatig bij hem (woensdag op donderdag en de weekenden).
Jij ook heel veel succes he!

Krummeltje schreef op 11-06-2004 @ 17:01 :
Denk je dat je dat niet meer kunt doen als je samenwoont?

Ontopic: ik ga ook samenwonen niet alleen met mn vriend maar met nog een jongen, met ons drietjes in een appartement, lijkt me erg gezellig.

jah, ik heb samenwoon-ervaringen! Ik heb 2 maanden bij mijn vriend gewoond... en toen werd ik helemaal gek... het benauwde me... het is 6 maanden uit geweest... en sinds kort zie ik hem weer en ik blijf 2 nachtjes in de week slapen en dat gaat perfect

Elmoo schreef op 12-06-2004 @ 15:26 :
Voor de mensjes die wat rare opmerkingen maakten (zoals 'ik hoop voor je dat het binnen twee jaar uit is' en 'dat haar ouders er geen stokje voor steken'...
Ik ben tegen die tijd bijna 2 jaar samen met mijn vriend en heb het samenwoongebeuren echt wel goed doordacht. Ook kan ik er nu normaal met mijn ouders over praten. Eerst waren ze wat geschrokken maar kan er nu goed over praten met ze.
En wat mijn studie betreft: ik leer gewoon verder, dat is allemaal al geregeld en financieel is het ook helemaal geen probleem.
Ik ben er gewoon klaar voor nu. De een is er nog niet klaar voor als ze 28 is en de ander al als ze 18 is. Zo gaat dat gewoon, that's life

Je hebt het samenwonen helemaal niet zo goed doordacht! Misschien heb je het financieel wel goed doorgenomen en je studietraject goed doordacht. Maar dat is niet het belangrijkste. Het is vreselijk naïef om te denken dat deze relatie tot eeuwig duurt. Waarschijnlijk is dit je eerste vriendje. Na een paar jaar samen begint het toch te borrelen hoe het zal zijn met een ander, al helemaal wanneer je een jongen tegen komt die je per ongeluk toch leuker vindt. Of wanneer jouw vriendinnen straks op een latere leeftijd je verhalen gaan vertellen over hun wilde uitgaansleven! Mijn opmerking is helemaal niet zo raar. Ik zie het om me heen! Stellen die sinds hun 16e al bij elkaar scheiden bij het komen van hun eerste rimpel! Dus meisje! Wees verstandig! Geniet van je vrijheid en kloot hier en daar met wat jongens, ga uit en ga maar eerst op jezelf wonen, zodat je ook weet hoe het is om voor jezelf te zorgen en zodat je ook niet afhankelijk wordt van een man! Ik vind je niet erg geemancipeerd eigenlijk

[Elmoo]

bertbart schreef op 12-06-2004 @ 19:59 :
Je hebt het samenwonen helemaal niet zo goed doordacht! Misschien heb je het financieel wel goed doorgenomen en je studietraject goed doordacht. Maar dat is niet het belangrijkste. Het is vreselijk naïef om te denken dat deze relatie tot eeuwig duurt. Waarschijnlijk is dit je eerste vriendje. Na een paar jaar samen begint het toch te borrelen hoe het zal zijn met een ander, al helemaal wanneer je een jongen tegen komt die je per ongeluk toch leuker vindt. Of wanneer jouw vriendinnen straks op een latere leeftijd je verhalen gaan vertellen over hun wilde uitgaansleven! Mijn opmerking is helemaal niet zo raar. Ik zie het om me heen! Stellen die sinds hun 16e al bij elkaar scheiden bij het komen van hun eerste rimpel! Dus meisje! Wees verstandig! Geniet van je vrijheid en kloot hier en daar met wat jongens, ga uit en ga maar eerst op jezelf wonen, zodat je ook weet hoe het is om voor jezelf te zorgen en zodat je ook niet afhankelijk wordt van een man! Ik vind je niet erg geemancipeerd eigenlijk

Oordeel niet over mensen die je toch niet kent. Zal best dat jij nare ervaringen hebt met dit fenomeen maar het hoeft niet altijd fout te gaan.
Ga lekker je eigen leven leven, dat doe ik ook.

bertbart schreef op 12-06-2004 @ 19:59 :
Je hebt het samenwonen helemaal niet zo goed doordacht! Misschien heb je het financieel wel goed doorgenomen en je studietraject goed doordacht. Maar dat is niet het belangrijkste. Het is vreselijk naïef om te denken dat deze relatie tot eeuwig duurt. Waarschijnlijk is dit je eerste vriendje. Na een paar jaar samen begint het toch te borrelen hoe het zal zijn met een ander, al helemaal wanneer je een jongen tegen komt die je per ongeluk toch leuker vindt. Of wanneer jouw vriendinnen straks op een latere leeftijd je verhalen gaan vertellen over hun wilde uitgaansleven! Mijn opmerking is helemaal niet zo raar. Ik zie het om me heen! Stellen die sinds hun 16e al bij elkaar scheiden bij het komen van hun eerste rimpel! Dus meisje! Wees verstandig! Geniet van je vrijheid en kloot hier en daar met wat jongens, ga uit en ga maar eerst op jezelf wonen, zodat je ook weet hoe het is om voor jezelf te zorgen en zodat je ook niet afhankelijk wordt van een man! Ik vind je niet erg geemancipeerd eigenlijk

en wat dan nog? Dan heb je toch een paar jaar genoten van elkaar. Je weet toch niet hoe lang een relatie duurt. Het gebeurt zelden dat het gelijk voor je hele leven is. Ik heb dat bij voorbaat al geaccepteerd. Maar ik laat me er niet door tegenhouden.

Het maakt niet uit of je 18 of 28 bent, een relatie kan altijd over gaan.

Daarom vind ik trouwen ook zo raar, want hoe weet je nou dat je over 10 jaar nog steeds van diegene houdt...

Openstaan voor verandering...

bertbart schreef op 12-06-2004 @ 19:41 :
jah, ik heb samenwoon-ervaringen! Ik heb 2 maanden bij mijn vriend gewoond... en toen werd ik helemaal gek... het benauwde me... het is 6 maanden uit geweest... en sinds kort zie ik hem weer en ik blijf 2 nachtjes in de week slapen en dat gaat perfect

Ja, dat kan. Het punt is dat ik nu 4.5 jaar samen ben met mijn vriend, we zijn nu al zo ongeveer 24/7 bij elkaar... dus de volgende logische stap is samenwonen.

Krummeltje schreef op 13-06-2004 @ 14:54 :
Ja, dat kan. Het punt is dat ik nu 4.5 jaar samen ben met mijn vriend, we zijn nu al zo ongeveer 24/7 bij elkaar... dus de volgende logische stap is samenwonen.

Idd, mijn vriend en ik zijn bijna 4 jaar samen, waarvan we 2 jaar samenwonen. Mocht er nu iets gebeuren wat ons uit elkaar haalt, dan hebben we wel samen twee fijne jaren in 1 huisje gewoond. Op dit moment zie ik niet in waarom we uit elkaar zouden gaan, maar ik sluit die mogelijkheid niet uit. Ik weet alleen dat nú het samenwonen mij gelukkig maakt. Als ik daar over een jaar anders over denk, dan maak ik dan weer nieuwe keuzes. Het is niet zo dat je, wanneer je gaat samenwonen, voor eeuwig en altijd maar bij elkaar móet blijven.

[Marcade]

bugge schreef op 13-06-2004 @ 13:52 :
Daarom vind ik trouwen ook zo raar, want hoe weet je nou dat je over 10 jaar nog steeds van diegene houdt...

Openstaan voor verandering...

Zijn dat niet eigenlijk argumenten om juist niet al vrij snel samen te wonen en eerst te zorgen dat je zelf stevig op je benen staat zodat je tenminste iets hebt om op terug te vallen, mocht het inderdaad over gaan?

Marcade schreef op 13-06-2004 @ 15:25 :
Zijn dat niet eigenlijk argumenten om juist niet al vrij snel samen te wonen en eerst te zorgen dat je zelf stevig op je benen staat zodat je tenminste iets hebt om op terug te vallen, mocht het inderdaad over gaan?

Zo'n basis moet je imo ook wel hebben. Als ik die basis niet had gehad, was ik nooit gaan samenwonen.

Ik heb nooit op mezelf gewoon, maar vanaf m'n 12de deed ik bij m'n ouders vrijwel alles in het huishouden. Ze werkten allebei véél en ik was dus ook vaak alleen thuis, gewend aan het alleen-zijn en wist me te vermaken. Niet erg, ik vond het fijn Op m'n 15de werd m'n vader depressief en heb ik hem min of meer moeten verzorgen. (Als in; ik moest zorgen dat hij op stond en op de bank ging zitten, at en 's avonds weer ging slapen en tussendoor zijn medicijnen nam en ging douchen). Dat duurde tot mijn 16de, toen deed hij zelf weer zo af en toe dingen. Op m'n 17de vond ik mezelf sterk genoeg om samen te gaan wonen. Samenwonen was voor mij (en is) makkelijker dan bij m'n ouders. Als het nu uit zou gaan tussen m'n vriend en mij, weet ik dat ik voor mezelf kan zorgen. Ik weet aan wat voor dingen ik moet denken, wat ik moet doen en hoe ik alleen moet zijn. Als ik vanuit een nestje met een moeder kwam die alles voor me deed naar een nieuw nest waar een vriend alles voor me zou doen, dan had ik het niet moeten doen.

[juno]

De beste tip is om het op dit moment nog niet te doen, je zakt voor je het weet zo weg in het huisje boompje beestje gebeuren, en dan kun je net zo goed bij je saaie ouders thuis blijven wonen.

Tip nummer twee is de macht uitbalanceren. Het is nu al zijn huis, en jij komt erbij. Als vanzelf zal hij de beslissingsmacht naar zich toe blijven trekken, en hij zal verwachten dat jij meeloopt in zijn ritme. Dat is niet de bedoeling, dan kun je net zo goed thuis blijven wonen.

Tip drie is heel erg verdraagzaam zijn. Als je gaat griepen op kleine dingetjes, dat is dan die machtskwestie, is het al heel snel niet leuk meer, maar ga je je ergeren. En dan heb je ook weer dezelfde situatie als thuis bij pa en ma, alleen kun je nu niet denken: fuck you, ik ga toch binnenkort het huis uit.

Kind toch, doe het niet.

[Marcade]

juno schreef op 13-06-2004 @ 18:24 :
Tip nummer twee is de macht uitbalanceren. Het is nu al zijn huis, en jij komt erbij. Als vanzelf zal hij de beslissingsmacht naar zich toe blijven trekken, en hij zal verwachten dat jij meeloopt in zijn ritme. Dat is niet de bedoeling, dan kun je net zo goed thuis blijven wonen.

Niet iedereen heeft een meester/slaaf verhouding.

ik zou het ook erg graag willen...

ik en m'n vriend zijn nu bijna zes maanden samen, waarvan we de laatste 4.5 maanden op één kamer zitten. we zouden dan ook héél erg graag volgend jaar samen iets huren (een klein appartementje of een ruime studio met twee kamers), maar je kan je wel inbeelden dat mijn ouders daar nooit mee akkoord zullen gaan (dit jaar, het academiejaar 2005-2006 waarschijnlijk wel)...


* zucht *

veel geluk meisje, en amuseer je!

juno schreef op 13-06-2004 @ 18:24 :
De beste tip is om het op dit moment nog niet te doen, je zakt voor je het weet zo weg in het huisje boompje beestje gebeuren, en dan kun je net zo goed bij je saaie ouders thuis blijven wonen.

Tip nummer twee is de macht uitbalanceren. Het is nu al zijn huis, en jij komt erbij. Als vanzelf zal hij de beslissingsmacht naar zich toe blijven trekken, en hij zal verwachten dat jij meeloopt in zijn ritme. Dat is niet de bedoeling, dan kun je net zo goed thuis blijven wonen.

Tip drie is heel erg verdraagzaam zijn. Als je gaat griepen op kleine dingetjes, dat is dan die machtskwestie, is het al heel snel niet leuk meer, maar ga je je ergeren. En dan heb je ook weer dezelfde situatie als thuis bij pa en ma, alleen kun je nu niet denken: fuck you, ik ga toch binnenkort het huis uit.

Kind toch, doe het niet.

[Stepsje]

Ik heb nu 2 maanden een relatie en mn vriend en we denken er ook aan om over een half jaar ongeveer te gaan samenwonen.
Hij woont nu in een studentenhuis, ik nog bij mn ouders (maar ik ben vrij vaak (in elk geval elk weekend) alleen thuis.
Ik zit nu vrij vaak bij mn vriend in huis in elk geval de weekenden en vaak doordeweek ook nog. Hij is nu bijna afgestudeerd en gaat komend jaar als alles goed is werken, dan wilde hij zowieso een eigen huisje zoeken.
En ik heb ook erg de drang om het huis uit te gaan, we willen nu dus samen wat gaan zoeken en hebben ons ook ingeschreven.
Waarschijnlijk gaat hij wel meer betalen aangezien ik nog studeer en hij dan fulltime werkt, maar dat is dan iets wat je goed moet overleggen.
De tip van een gezamelijke rekening voor huur, boodschappen enz. lijkt mij wel een goede tip!

Dit zijn mss geen tips, maar ik denk dat het heel goed zou kunnen. Ik ben tegen die tijd 19 en heb dan een maand of 8 een relatie met mijn vriend, maar als het goed voelt voor allebei, waarom niet!!

[Unexplained]

Even inhaken op dit topic met een eigen ervaring. Mijn vriendin en ik zijn nu zo'n anderhalf jaar samen, en overwegen om te gaan samenwonen op kort termijn.

Samenwonen vind ik, eerlijk gezegd, nog een beetje eng. Het is iets dat je leven behoorlijk beïnvloed. Bovendien is het relatief lastig om terug te draaien, je zet niet de vrouw waar je veel om geeft van de één op de andere dag de deur uit.

Welke factoren denken jullie dat belangrijk zijn bij het overwegen? Welke onderwerpen moeten absoluut besproken zijn?

Zelf denk ik aan:

• Huishoudelijke verdeling. Wie doet wat? Boodschappen, opruimen, schoonmaken, koken, afwassen, kleding wassen, et cetera.
• Machtverdeling. Wie bepaalt wat? Denk aan inrichting van kamers, maar ook vrijheden met betrekking tot uitnodigen van vrienden et cetera.
• Financiën. Wie betaalt wat? Niet alleen huur/hypotheek, maar ook boodschappen, belastingen, verzekeringen, belastingen, noem maar op. In ons geval is dit vrij makkelijk omdat zij student is en ik een goede voltijd baan heb. Naar mijn filosofie heb je in een samenwoonsituatie niet sec te maken met twee individuele inkomens, maar ook met een collectief inkomen. Natuurlijk moet ieder vrijheid hebben om een gedeelte van het inkomen naar zijn/haar eigen inzicht te besteden, maar over de rest wordt een gezamenlijke beslissing gemaakt.
• Wat te doen als je eventjes alleen wilt zijn?

Nog ideeën?

Over die financiën Unexplained: misschien is het handig om een rekening te openen en die op beider namen te zetten, waar je het geld voor de boodschappen en de huur op overmaakt? En dat je de rest dan zelf betaald?
En als de ene een fulltime baan heeft en de ander studeert, dan probeer je een vast percentage per maand voor jezelf en de ander over te houden. Hoe meer je verdient, hoe meer dat dus wordt.

En die 'machtverdeling' en die 'taakverdeling' dat komt dan vanzelf wel toch, desnoods maak je een schema.

[Unexplained]

Dag Krummeltje,

Ik zat inderdaad ook al aan de gezamenlijke rekening te denken waar we ieder een bedrag per maand op storten voor de vaste lasten (hypotheek, belasintgen, verzekeringen, voedsel, et cetera).

Betreffende het huishouden het volgende. We zijn beide nogal lui aangelegd, dus is het van belang om hier duidelijke afspraken over te maken. Bovendien heeft mijn vriendin nog nooit zelfstandg gewoond, en weet ze dus minder goed wat haar te wachten staat.

Overigens bedankt voor je reactie.

[Hagel]

Mijn ervaring: Ik zou het geen tweede keer doen in ieder geval. Mijn relatie is nog steeds aan, maar door het samenwonen komen veel spanningen naar boven na een tijd (ik woon nu 2 jaar samen), we missen onze eigen vrijheid en een plekje om je terugtetrekken en gaan binnekort weer uit elkaar wonen.

Hee Pim,

in het geval van even alleen willen zijn, in hoeverre gaat dit al vanzelf? Zijn er bijvoorbeeld momenten dat de een activiteiten heeft en de ander gewoon thuis is en andersom?

Daarnaast bedenken op welke momenten je misschien het meeste behoefte hebt aan even tijd voor jezelf, hoe is dat nu? Als je bijvoorbeeld net uit je werk bent, of wanneer je net wakker bent misschien? Als je van te voren van elkaar weet wanneer je de ander even met rust moet laten of het initiatief moet laten nemen, zal het ook minder snel benauwen denk ik.

Verder zorgen voor mogelijkheid je terug te trekken in het huis zelf. Neem allebei een stukje wat je gewoon helemaal zelf inricht (misschien in de woonkamer, de slaapkamer of eventueel een extra kamer?) en wat daardoor dan echt helemaal jouw plekje is en waar je even apart van de ander kunt gaan zitten om even tijd met jezelf te hebben. Richt dat dan zo in dat je daar kunt doen wat je graag in je eentje doet. Misschien een extra televisie of computer, een bureau of een lekkere stoel waar je kunt lezen.

Ik denk dat het zich allemaal wel vanzelf wijst eigenlijk, maar het is misschien gewoon een gerustellend gevoel om erover na te denken. Dan is er altijd nog de optie van buiten even lekker een rondje lopen in je eentje of even een lange douche of bad nemen alleen.

Overigens is dit allemaal slechts speculatie hoor. Ik heb zelf geen enkele ervaring in samenwonen (wel met huisgenoten, overigens), dit is meer hoe ik het persoonlijk aan zou pakken. Al denk ik dat je een hoop misschien zelf al bedacht hebt, you're smart enough

[Plusmarktboy]

Chimera schreef op 11-06-2004 @ 15:25 :
Dan woon je dus niet samen.

wel.. het is een huis van mijn ouders

[Qimm]

Dusjcrib schreef op 11-06-2004 @ 14:31 :

Ik zou echt juist meer tijd hebben voor vriendinnen en dergelijke hoor, zou ik samenwonen.

idd ja, ik zou einelijk méér tijd hebben voor alles. Ik wil mijn vriend graag vaak zien, maar hij woont niet echt om de hoek. Dus als ik bij hem ben of hij bij mij dan is het lullig als ik hem smeer naar mijn vriendinnen of andere bezigheden die ik zonder hem wil doen. Als we samen zouden wonen dan zien we elkaar toch dagelijks en dús kan ik dan juist wel weg gaan, want als ik thuis kom dan is hij er nog steeds.

Qimm schreef op 18-06-2004 @ 09:37 :
idd ja, ik zou einelijk méér tijd hebben voor alles. Ik wil mijn vriend graag vaak zien, maar hij woont niet echt om de hoek. Dus als ik bij hem ben of hij bij mij dan is het lullig als ik hem smeer naar mijn vriendinnen of andere bezigheden die ik zonder hem wil doen. Als we samen zouden wonen dan zien we elkaar toch dagelijks en dús kan ik dan juist wel weg gaan, want als ik thuis kom dan is hij er nog steeds.

Dat idee heb ik ook. Ik word er doodmoe van me heen en weer te slepen tussen zijn en mijn huis, het kost me teveel energie. Dus samenwonen is wel een oplossing wat dat betreft.

[Qimm]

Krummeltje schreef op 18-06-2004 @ 08:54 :
Dat idee heb ik ook. Ik word er doodmoe van me heen en weer te slepen tussen zijn en mijn huis, het kost me teveel energie. Dus samenwonen is wel een oplossing wat dat betreft.

het kost me niet veen energie, maar te veel tijd .

[Unexplained]

Ik weet niet of tijdbesparing goede argumentatie zou zijn om samen te gaan wonen, dames.
Je praat toch vooral over een belangrijke stap om je relatie verder te ontwikkelen - en die is vooral gebaseerd op liefde en niet op tijdsbesteding.

(dit klinkt wel heel zacht, eigenlijk niets voor mij )

Unexplained schreef op 18-06-2004 @ 18:37 :
Ik weet niet of tijdbesparing goede argumentatie zou zijn om samen te gaan wonen, dames.
Je praat toch vooral over een belangrijke stap om je relatie verder te ontwikkelen - en die is vooral gebaseerd op liefde en niet op tijdsbesteding.

(dit klinkt wel heel zacht, eigenlijk niets voor mij )

Je gaat niet samenwonen omdat het minder tijd kost, maar als je toch al veel van elkaar houdt en je bespaard ook nog eens tijd... dan is het toch best een goed argument?
Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen, omdat we van elkaar houden.. Maar het reis-gedeelte (elk weekend 8 uur in de trein gaat vervelen) speelde zéker wel mee..