|
Hoi, mijn naam is Lyra. Ik woonde in Amerika en ben sinds kort naar Nederland verhuist. Dan vraag je je misschien af waarom dit verhaal toch in het Nederlands is, maar ik heb het laten vertalen door mijn oom die hier woont. Ik kan zelf nog geen Nederlands praten, maar ik ga sinds kort naar school en probeer mijn leven weer op de goede weg te krijgen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn dochter, Rickie. Ze lijkt verschrikkelijk veel op mij, maar ik hoop dat zij een betere toekomst tegemoet gaat dan mij. Ik heb meer meegemaakt dan een meisje van mijn leeftijd meegemaakt hoort te hebben.. Misschien vraag je je wel af waarom ik naar Nederland toe ben gekomen, en dat zal ik je nu vertellen. Misschien vind je het een sentimenteel en overdreven, maar dit is mijn levensverhaal.
Het was mei 1994, en ik was net 15 geworden. Zoals gewoonlijk was mijn vader er niet toen ik jarig was. Ik zou er ondertussen wel aan gewend moeten zijn, maar toch hoop je dat hij deze keer dan toch zou komen. Dat hij toch ons adres zou opzoeken en naar ons toe kwam om te kijken wat er van ons geworden was. Maar hij was er weer niet. Het was de dag waarop mijn leven voor altijd zou veranderen, en het zou dramatisch veranderen. Maar ik zal eerst mijn levensverhaal van voor de verandering vertellen:
Mijn moeder was er altijd voor me, ook al had ze een hele drukke baan bij een krant en was ze vaak weg. Altijd als er iets was, als ik moest huilen of was gevallen, kwam ze binnen lopen. Ik had er nooit echt bij na gedacht, maar als nu ik er over na denk, was ze er op zulke momenten altijd. Ik weet nu hoe dat komt, ze was een heks, en dat ben ik ook. En dan zie en hoor ik jullie meteen denken aan die heksen uit tekenfilms met vies grijs haar en lange lelijke nagels, gore met puisten bedolven gezichten en lelijke zwarte kleren... en natuurlijk niet de bezemsteel te vergeten. Maar dat is het tegenovergestelde van mijn moeder. Kristel had lange blonde haren, die altijd vastgebonden waren in een paardenstaart of een loshangende knot. Ze was heel slank en had altijd mooie kleren aan. Vroeger trok ik altijd haar kleren aan en hoopte met mijn hele hartje dat ik later net als haar zou worden. Ik wist dat ik niet zo mooi en geliefd was als mijn moeder, ik was vaak chagrijnig en helemaal niet zo knap als haar. Mijn haar was sluik en pluizig, mijn ogen waren donker en glinsterden niet zo mooi als die van haar. Als ik naar mijn lichaam keek, leek dat niet eens in de verste verte op dat van Kristel. Als we door de straten van New York liepen, werd mijn moeder altijd na gefloten en met priemende ogen door de mannen bekeken. Ik was dan altijd jaloers, maar toch hield ik meer van haar dan wat dan ook. Hoe kon ik niet van haar houden, ze was de enige die ik had. Ik had geen broertjes of zusjes, en had niet veel speelkameraadjes. Ik speelde vaak alleen, omdat ik nooit mee mocht spelen van de kinderen in mijn straat. Er was meer een jongetje waar ik mee kon spelen, Jorik. Hij was net als mij, klein, stil en heel verlegen. Toen we ouder werden, en rijp werden voor de liefde, werden we verliefd op elkaar. Samen konden we overal over praten, maar hoe moeilijk het leven ook voor me werd, hij was er altijd voor mij. En ook al is hij niet meer hier, ik weet dat hij er nog steeds voor me is. En als de dag komt dat ik ook dood zou gaan, zal ik aan hem denken, en aan Kristel. De twee mensen waar ik het meest om heb gegeven zullen me met open armen ontvangen, op de plaats waar de mensen heen gaan als ze dood zijn. Misschien word ik wel heel oud maar ik zal niet zelfhandig een einde maken aan mijn eigen leven. Ik zal rustig sterven en geen drama maken van het eind. Maar ik dwaal af. Ik zal je vertellen wat ik nog weet van mijn vader. Hij was nog jong toen hij samen met mijn moeder mij maakte. Hij was te jong om een gezin te kunnen onderhouden, en hij gaf het al snel op. Ik was 8 jaar, en ik weet het nog alsof het gisteren was. Mijn ouders maakte steeds vaker ruzie, en wat ik er nog van weet is dat het altijd over geld ging, of over mij. Hij had mij nooit gewild en kon mij dus ook niet meer betalen. Hij dacht geloof ik dat ik nog te jong was om het te begrijpen, maar ik begreep elk woord. Hij wou mij niet. Toch hield ik zielsveel van mij vader, meer dan ik hield van mijn moeder, het was een lieve man. En ook al had hij mij nooit gewild, hij deed nooit gemeen tegen mij, en diep van binnen voelde ik dat hij van me hield, en om me gaf ondanks het gebrek aan geld om me te onderhouden. Hij heeft mij nooit pijn gedaan, fysiek dan. Op de dag dat hij wegging, gaf mij me een kus en zei : 'Ik hou van je Lyra, en je zult me snel weer zien. Ik moet alleen wat voor mijn werk regelen in het buitenland en ik kom snel weer terug.' Ik wist dat hij loog, hij hoefde nooit naar het buitenland voor zijn werk. Hij werkte in een garage, en al die 8 jaar was hij nog nooit naar het buitenland geweest. Ik wist dat het slecht ging met de zaak, en dat hij altijd de kans liep om ontslagen te worden. Maar ondanks die vreselijke leugen waarmee hij uit mijn leven is gestapt, moest ik toch bijna iedere dag, en vooral elke verjaardag die hij gemist had, denken aan zijn woorden... 'ik kom snel weer terug..' Maar ik heb hem nooit meer gezien, en hij was de eerste persoon om wie ik veel gaf die ik kwijt ben geraakt. Ik weet nog dat hij weg reed op zijn brommer, en dat mamma huilend op de stoep van ons huis zat. Ik was naar haar toe gelopen en had mijn armpjes om haar heen geslagen. Ze was ten einde raad, hoe kon ze zichzelf en een klein meisje onderhouden? Ze had geen werk en dus ook geen inkomen, en iedereen weet dat je het van een uitkering niet kon redden, vooral in Amerika niet. Ze was vastberaden om niet in de goot van de samenleving terecht te komen, en ging werk zoeken. Ik zat vaak alleen thuis en begreep niet waarom alles zo slecht was en waarom Kristel zo vaak weg was. We hadden maar weinig eten, en geen geld genoeg voor mooie kleren. Ik zat die tijd vaak alleen thuis, ik had (zoals ik al verteld heb) geen vriendjes en speelde alleen in de tuin achter ons huis.
|