Onder lakens

[Reem]

Vlugge bewegingen,
maar liefdevol
elkaar begerend.
Onder lakens,
op ’n matras
transpirerend.

Ze kijken, lonken
in de ogen
van elkaar.
Een hittegolf,
zo drukkend heet
bij hem, bij haar.

Verstrengeld,
versmolten
Ja, dit voor altijd!
Pak mijn hand,
laat me niet gaan
Gelukzaligheid.


Maar toen was ‘t moment
plotseling weg,
evenals zijn lichaam.
En met slechts
‘n herinnering, lag zij
onder lakens eenzaam.

[(PiTT)]

ha tis wel een gaaf gedicht!
alleen 2 opmerkingen....

Ze kijken, lonken
in de ogen van elkaar

elkaar in de ogen lonken... denk et niet

en die laatste zin, het rijm van lichaam en eenzaam komt niet echt goed naar voren maar hij klinkt wel een beetje geforceerd. de zin "lag zij onder lakens eenzaam." kan op zich wel, maar het klinkt logischer als je zegt "lag zij eenzaam onder (de) lakens".

ga je nog meer plaatsen? of deed je dat al ?

[Chon]

Hoi! Erg mooi, echt erg mooi! Over hetzelfde onderwerp, alleen toch anders dan die van mij..

Grtjs,

Ikke_1

[Reem]

(PiTT) schreef op 03-09-2004 @ 16:40 :
ha tis wel een gaaf gedicht!
alleen 2 opmerkingen....



elkaar in de ogen lonken... denk et niet

en die laatste zin, het rijm van lichaam en eenzaam komt niet echt goed naar voren maar hij klinkt wel een beetje geforceerd. de zin "lag zij onder lakens eenzaam." kan op zich wel, maar het klinkt logischer als je zegt "lag zij eenzaam onder (de) lakens".

ga je nog meer plaatsen? of deed je dat al ?

Dankje wel
Ja, ik denk dat ik nog wat kleine wijzigingen ga aanbrengen zometeen... Dat lonken klopt inderdaad niet helemaal
En over 't einde.. ja, dat vond ik moeilijk, die laatste zin. Daar bedenk ik nog wel iets op, hoop ik
Ja, ik heb nog wel meer gedichten hier gepost

Ikke_1: Dank je Maar ik moet zeggen, 't is een moeilijk thema

[Reem]

Vlugge bewegingen,
maar liefdevol
elkaar begerend.
Onder lakens,
op ’n matras
transpirerend.

Ze kijken, verdrinken
in de ogen
van elkaar.
Een hittegolf,
zo drukkend heet
bij hem, bij haar.

Verstrengeld,
versmolten
Ja, dit voor altijd!
Pak mijn hand,
laat me niet gaan
Gelukzaligheid.


Maar toen was ‘t moment
plotseling weg,
evenals zijn lichaam.
En met slechts ’n herinnering
lag zij onder lakens
in haar eentje, eenzaam.



Is dit einde beter?

[clantestino]

Ik vind je verbeteringen wel verbeteringen. Alleen je eind moet je ook nog verbeteren, haha. Want dat vond ik inderdaad ook niet zo mooi, het loopt niet op een of andere manier.

Verder vind ik je gedicht wel mooi, het spreekt echt, al denk ik dat t vooral voor jouzelf veel waarde heeft. Maar dat is positief

[Reem]

Dank je!
Hm ja.. het einde.
Ik weet het nog niet.
Maar ik verzin nog wel iets