We liggen op de bank. Samen. Dicht tegen elkaar aan zodat we geen enkele beweging van elkaar hoeven te missen. Je kriebelt met je hand in mijn haar. Je weet dat ik daar van geniet. We luisteren naar de mooie woorden die Susanne Vega ons toezingt. Ik kijk in je reebruine ogen. Je krullerige haar springt alle kanten op waardoor je er heerlijk onnozel uit ziet. Ik houd daarvan.
Het leek perfect. Het was een leuk plaatje zo bij elkaar. Maar toen naderde het einde van de zomervakantie. Jij ging terug naar jouw thuis. En ik bleef hier. We beloofden elkaar niet uit het oog te verliezen. We wilden geen afscheid nemen en daarom miste jij je trein. Later, toen de volgende trein er was, ging je zitten voor het raam. Je keek me aan door het doffe NS-raam en zei ‘Je t’aime’. Ik hoorde je niet, maar zag het aan je lippen. De trein kwam in beweging en je gezicht werd geleidelijk aan een stipje. Daar stond ik dan. Alleen. Op het station. Ik begon mijn liefdeloze wandeling terug naar huis. Het station was niet zo ver, maar toch leken het deze keer mijlen in plaats van meters. We wisten allebei dat we elkaar nooit meer zouden zien.
Thuis bakte ik een wafel. Zoals we dat samen altijd deden. Ik verslikte me in de poedersuiker en proestte het uit. De zacht dwarrelende sneeuwvlokjes vielen op jouw gezicht. Ik hees mezelf de trap op en ging in bed liggen. Ik had het koud, maar gelukkig voelde ik jouw lichaamswarmte. Je was nog gewoon bij me. Althans, dat dacht ik.
Ik pak mijn telefoon en uit waanzin bel ik je op. Geen gehoor. Raar, je had je telefoon altijd aanstaan. Nog een keer dan maar. Alweer niets. Er roept iemand. Vliegend val ik bijna van de trap af. Ik doe de deur open. Waar ben je? Ik hoor vlagen van geluiden uit de kamer komen. De tv staat nog aan, dat hoorde ik natuurlijk.
Toen kwam het besef. Het besef dat je weg was en weg bleef. Dat ik je niet meer dag en nacht bij me had. Dat je je eigen leven leidde, in je eigen huis, met je eigen vrienden. Het besef dat ik je nooit meer zou zien.
Zo, ik heb wat dingetjes aangepast waar ik zelf ook nog over twijfelde. Het stukje tussen de - streepjes - heb ik er uit gehaald, want dat vond ik zelf ook "niet zo". En het woord vakantieliefde is verdwenen.
Ik weet niet of iemand het in de gaten had of heeft, maar het gaat een beetje over Jasper (beter bekend als Millroy wellicht).
Laatst gewijzigd op 22-11-2004 om 21:01.
|