Moeder vriendin overleden

[Sweetsurrender]

Ik weet niet of het hier moet, of misschien op Psych, maar ja, deze leek me wel goed.
Afgelopen dinsdag is de moeder van mijn vriendin overleden. Mijn vriendin is 16, haar moeder was 51 (misschien 52, weet niet zeker). Het kwam heel onverwacht. Ze kreeg een hersenbloeding, en er was niks meer aan te doen.
Nou ben ik al een enorme steun. Het is niet zo dat ik mezelf zo geweldig vind, maar haar zus en vader hebben het meerdere malen tegen me gezegd, en ook mijn vriendin zelf zegt soms: '' Ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben zonder jou''.
Ik probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Vandaag is heel erg lastig (vandaag is het Koninginnedag) omdat iedereen natuurlijk lekker feest aan het vieren is terwijl haar moeder nog niets eens gecremeerd is.
Nogmaals, ik ben al een grote steun, maar ik wil graag zoveel mogelijk voor haar doen. Ik ben ook een dagboek aan het bijhouden. Dit weet ze niet en ik weet ook nog niet wanneer ik het ga geven, maar ik schrijf hier alles in. Gewoon alles wat ik meemaak en doe. Ze zit bij mij in de klas, dus ik schrijf ook op wat we in de klas eraan doen, enz. Ik heb nu al (dus inclusief de dingen van vanmorgen) zo'n 26 A5 pagina's.

Hebben jullie enig idee hoe ik haar misschien nog meer zou kunnen steunen? Wie van jullie heeft hetzelfde meegemaakt (dus een ouder verloren op jonge leeftijd) en wat zouden jullie ervan vinden als jullie zo'n dagboek hadden gekregen? Zouden jullie niet meer geconfronteerd willen worden met je eigen verwerking en het lever er omheen, of had je het juist wel prettig gevonden als je zoiets had gekregen?

Alvast bedankt voor jullie reacties,
Sweetsurrender

[Gothic]

dat daboek is een lief gebaar. Kans groot dat ze ervan moet huilen ofzo, maar denk zeker dat ze het zal waarderen...

Alles went.

[Sweetsurrender]

Mephostophilis schreef op 30-04-2005 @ 14:46 :
Alles went.

Jij helaas niet...

[Astraea]

Dat dagboek is inderdaad een lief gebaar. Ik zou het haar pas geven als het ergste verdriet een beetje is gezakt en als er weer een beetje rust is teruggekeerd. Ik heb wel iets dergelijks meegemaakt. Een vriendin van mij verloor op haar 17e haar vader, de man was pas 42. Het probleem is dat jij niet meer kunt doen, dan er voor haar zijn als zij jou nodig heeft. Je kunt naar haar luisteren, met haar praten, haar laten huilen bij jou, misschien zelfs meenemen voor afleiding. Meer kun jij niet doen. Je moet gewoon zoveel mogelijk bij haar zijn. Het echte verdriet komt waarschijnlijk toch op momenten waarop ze alleen is, zonder mensen, zonder afleiding: De situatie waarin je eigenlijk opgesloten zit met je gedachten. Uiteindelijk zal zij, ondanks al jouw hulp, er toch zelf overheen moeten komen.

[Chloe Siere]

Mephostophilis schreef op 30-04-2005 @ 14:46 :
Alles went.

Reageer dan niet.

De broer van mijn beste vriendin is een paar jaar geleden overleden. Ze waren echt ontzettend close. Ik heb haar ook zoveel mogelijk gesteund. De eerste week was ik dagelijks bij dr. Net voor en na de begrafenis heb ik haar alleen gelaten met dr ouders. Door deze ervaring zijn we alleen maar dichter naar elkaar toe gegroeid.
Het is erg belangrijk dat je veel begrip voor dr toont. Zeker een paar weken later, als het al even geleden is en haar omgeving er al bijna niet meer aan denkt. Zij zal het er dan nog steeds moeilijk mee hebben en veel mensen zullen deze emoties van haar niet accepteren. Juist dan moet je er voor haar zijn. Maar ik geloof dat dat wel goed komt

Heb in ieder geval veel geduld met haar. Een dagboek vind ik een erg mooi gebaar. Maar misschien zal het in het begin moeilijk voor haar zijn om het te lezen. Maar zorg wel dat je veel met haar over goede herinneringen over haar moeder hebt. Zulke dingen moeten blijven leven en helpen mee in het verwerkingsproces. Dat deed mijn vriendin ook en zij en haar ouders zijn er ontzettend goed uitgekomen. Ze zijn weer gelukkig, ook al blijft het natuurlijk moeilijk (het is nu trouwens bijna 5 jaar geleden).

[Balance]

Zorg er in ieder geval voor dat je d'r blijft sturen. Zo net na het overlijden wordt ze namelijk overspoeld met steun, maar over een maandje is die al met 50% gekrompen en over 3 maanden rapt niemand er meer over. Maar haar pijn en verdriet is dan nog steeds aanwezig. Blijf dus geregeld vragen hoe het met haar gaat, of ze vaak aan d'r moeder denkt, enzovoorts. Reageer ook met begrip als iets even moeizaam gaat, omdat ze op dat moment verdriet heeft: ook als dat al heel lang na d'r moeders dood is.
En voor nu: blijf volhouden wat je nu doet. Je hoeft niet meer te doen, je kán niet meer doen. Voor d'r zijn is genoeg. En probeer dat gewoon vol te houden, want ook voor jou is dat zwaar.

[Astraea]

Balance schreef op 30-04-2005 @ 16:56 :
*verhaal*

Completely offtopic, maar ik vind je sig geweldig!

Ik zal straks een verhaal typen, want mijn vader is zo'n 2 jaar geleden overleden. Maar ik wil nu alvast even zeggen: wat een mooi gebaar! Dat zal ze zeker heel erg waarderen denk ik hoor.
*knuf*

Oke, dan hier mijn beloofde post

Wat mooi zeg wat je voor haar doet! Het zal haar een heel goed en warm gevoel geven. Ik denk dat ze er later ook wel veel aan heeft. Deze dagen zijn namelijk heel raar en soms is het ook zo dat men het niet echt heel bewust meemaakt. En juist zo'n verslag kan je dan soms helpen.
Ik heb een vriendinnetje en zij werkt bij de uitvaartonderneming/-plaatsgedoe waar mijn vader is gecremeerd en een nis heeft. En elke keer dat ze daar is gaat ze langs mijn vader en houdt zijn tuintje een beetje bij. Dat doet me heel erg goed. Een mooier gebaar zou ik bijna niet kunnen bedenken. Voor haar is het niets, maar voor mij betekent het heel erg veel.

Zo denk ik ook dat het zal zijn voor jouw vriendin. Misschien doe jij in jouw ogen niet zoveel, maar er voor iemand zijn is het mooiste wat je kunt doen.
Wees er ook vooral in de periode dat de 'aandacht' bij anderen om haar heen een beetje afzwakt. Om haar heen zal iedereen ondertussen over de schok een beetje heen zijn en het leven weer oppakken. Terwijl het toch vaak zo voelt alsof jij nog stil staat en iedereen dus doorgaat.

Kijk ook niet verbaasd op als ze misschien wel heel normaal verder gaat. Wees er dan ook weer voor haar en bied haar elke keer je steun aan. Dat hoeft niet alleen door het haar te zeggen, maar onverwacht een knuffel of een ander lief gebaar kan al zoveel meer zeggen en doen.

Verder sluit ik me aan bij bovenstaande 'betogen'
Zelf ben ik op het moment ook erg veel met de dood bezig en met mijn eigen rouwproces. Ik lees nu het boek 'Licht op verdriet' van Marlies van Son en daar staan veel mooie dingen in die mij raken, ook vanuit een soort herkenning. Wat ik gisteren las en mij erg raakte was het volgende:

"Dit wezen uit de natuur laat mij ook heel goed het verloop van een rouwproces zien. Je moet eerst vol overgave buigen voor het grote verlies dat zich aandient in je leven, want er is geen weg terug. Dan kruip je door de aardse pijn en het verdriet om vervolgens de transformatie te ondergaan, je vleugels te ontvouwen en uit je cocon van pijn en lijden op te staan.
Langzaam maar zeker kun je dan als een ander mens de draad weer oppakken in je leven en verdergaan met een geheel nieuwe levensface waarin alles anders is dan voorheen."

Heel erg veel sterkte, niet alleen voor jouw vriendin, maar ook voor jou. Ook jij zult afscheid moeten nemen, vergeet dat niet! Neem ook tijd voor jezelf en je eigen gevoel.

Mocht je nog meer willen weten, aarzel dan niet en post hier of pm me

[Levitating Nun]

Mephostophilis schreef op 30-04-2005 @ 14:46 :
Alles went.

Hoe afschuwelijk het ook klinkt, je hebt 100% gelijk.

[XQseMe2]

Sweetsurrender schreef op 30-04-2005 @ 13:05 :
Hebben jullie enig idee hoe ik haar misschien nog meer zou kunnen steunen? Wie van jullie heeft hetzelfde meegemaakt (dus een ouder verloren op jonge leeftijd)

gewoon er zijn voor haar, ten alle tijde...
daarmee steun je haar oneindig veel, meer dan je zelf en zij zou kunnen denken, maar dat besef dringt altijd pas veel later door...
*ik heb ook een ouder verloren op jonge leeftijd, en het besef dat er altijd mensen waren waar ik naartoe kon heeft mij enorm geholpen!*

en wat zouden jullie ervan vinden als jullie zo'n dagboek hadden gekregen? Zouden jullie niet meer geconfronteerd willen worden met je eigen verwerking en het liever er omheen, of had je het juist wel prettig gevonden als je zoiets had gekregen?

ik denk dat dit verschilt per persoon.
ik kan je niet vertellen hoe zij hierop zal reageren, en ik denk ook dat niemand dat hier zal kunnen doen, behalve diegenen die haar door-en-door kennen en ook op dit forum zitten.
ga op je gevoel af, jij kent haar het beste en doe waarvan jij denkt dat het goed is voor haar. daar kun je altijd nog het meest op vertrouwen!

[Sweetsurrender]

Levitating Nun schreef op 30-04-2005 @ 23:26 :
Hoe afschuwelijk het ook klinkt, je hebt 100% gelijk.

Ook als ze haar schooldiploma haalt en alleen haar vader in de zaal zit?
En als ze afstudeerd en ze dat alleen maar aan haar vader kan vertellen?
En als ze trouwt en maar met haar zus een jurk uit moet zoeken?
En als ze kinderen krijgt en dat maar met haar zus moet bespreken?

Moet ik nog even doorgaan?

Ieder ander, heel erg bedankt. Ik probeer er nu idd zoveel mogelijk te zijn en dat zal ik zeker voortzetten. En ik denk dat ik iedere week een kaartje zal sturen. Iedere dinsdag...

[Dinalfos]

Levitating Nun schreef op 30-04-2005 @ 23:26 :
Hoe afschuwelijk het ook klinkt, je hebt 100% gelijk.

Kan wel zijn, maar het blijft een tactloze kutopmerking. En ook nog eens eentje die geen enkel ander doel dient dan provocatie. Maakt mij verder niet uit, maar voor Sweet Surrender is het pijnlijk. Lijkt me.

Sweetsurrender schreef op 01-05-2005 @ 01:44 :
Ook als ze haar schooldiploma haalt en alleen haar vader in de zaal zit?
En als ze afstudeerd en ze dat alleen maar aan haar vader kan vertellen?
En als ze trouwt en maar met haar zus een jurk uit moet zoeken?
En als ze kinderen krijgt en dat maar met haar zus moet bespreken?

Moet ik nog even doorgaan?

Ieder ander, heel erg bedankt. Ik probeer er nu idd zoveel mogelijk te zijn en dat zal ik zeker voortzetten. En ik denk dat ik iedere week een kaartje zal sturen. Iedere dinsdag...

Misschien klinkt het idd crue, maar hij heeft ergens wel gelijk. Misschien is het wel een verkeerd woord wat hij gebruikt, maar ergens is t wel waar. Op een gegeven moment wen je aan dingen. De momenten die jij noemt kunnen moeilijk zijn ja, maar ook daar slaat ze zich wel doorheen. Het heeft in mijn ogen ook veel met acceptatie te maken. Vooral als iemand plotseling overlijdt.

Dat dagboek klinkt echt super goed, maar ik zou het niet te vroeg geven. Pas over een tijdje.

En over dat 'alles went'; op een gegeven moment - en dat kan best lang duren natuurlijk - leer je er mee leven. Dat weet je dat je moeder er niet bij zou zijn wanneer je afstudeert, niet dat het dan niet moeilijk meer is... maar je wéét het in ieder geval. Dat is misschien wennen... (Mijn vriend is zijn moeder verloren toen hij 6 was, nu is hij 29 en kan je zeggen dat hij best eraan gewend is... maar dat wil niet zeggen dat het soms niet moeilijk is.)

[Levitating Nun]

Sweetsurrender schreef op 01-05-2005 @ 01:44 :
Ook als ze haar schooldiploma haalt en alleen haar vader in de zaal zit?
En als ze afstudeerd en ze dat alleen maar aan haar vader kan vertellen?
En als ze trouwt en maar met haar zus een jurk uit moet zoeken?
En als ze kinderen krijgt en dat maar met haar zus moet bespreken?

Yup, zelfs dan.

Dinalfos schreef op 01-05-2005 @ 02:23 :
Kan wel zijn, maar het blijft een tactloze kutopmerking. En ook nog eens eentje die geen enkel ander doel dient dan provocatie. Maakt mij verder niet uit, maar voor Sweet Surrender is het pijnlijk. Lijkt me.

You're right. Hij had het beter kunnen formuleren.

[Sweetsurrender]

Levitating Nun schreef op 01-05-2005 @ 10:33 :
Yup, zelfs dan.

Nee, dan juist niet, dat zijn juist de momenten waarop ze haar zal missen.

You're right. Hij had het beter kunnen formuleren.

Het went niet. Je leert er mee leven, dat is een verschil.

Jongen, jij bent echt ontzettend lief, ontroerend.

Maar helaas zal ik me moeten aansluiten bij Mephostophilis, alhoewel ik het niet zo zou hebben geformuleerd. Het is wél erg belangrijk dat ze het goed verwerkt en daar help je haar volgens mij heel goed bij. Verder zou het kunnen zijn dat ze over een tijdje gebrek krijgt aan vrouwelijke, moederlijke aandacht, het zou goed zijn als ze in de komende tijd een soort nieuwe moederfiguur zou vinden, jouw eigen moeder bijvoorbeeld.

Je bent goed bezig, veel succes.

[Little Phoebe]

perseus schreef op 01-05-2005 @ 13:03 :
Jongen, jij bent echt ontzettend lief, ontroerend.

Maar helaas zal ik me moeten aansluiten bij Mephostophilis, alhoewel ik het niet zo zou hebben geformuleerd. Het is wél erg belangrijk dat ze het goed verwerkt en daar help je haar volgens mij heel goed bij. Verder zou het kunnen zijn dat ze over een tijdje gebrek krijgt aan vrouwelijke, moederlijke aandacht, het zou goed zijn als ze in de komende tijd een soort nieuwe moederfiguur zou vinden, jouw eigen moeder bijvoorbeeld.

Je bent goed bezig, veel succes.

[Iduna]

@TS, je kunt niet meer doen dan er voor haar te zijn. Je moet je ook niet opdringen door steeds te vragen 'gaat het?', maar gewoon een arm om haar heen slaan en dat soort dingen. Vooral omdat het pas geleden gebeurd is, kan ze het denk ik nog niet echt beseffen, dat komt later nog. De eerste weken zullen moeilijk zijn, maar de tijd daarna nog moeilijker. Zorg dus dat je voor haar klaarstaat.

(algemeen) Ik denk dat iedereen die het niet heeft meegemaakt, er te gemakkelijk over denkt of niet zo'n goed band heeft met z'n/haar ouders? (Ik doe maar een gok)
Ik denk namelijk niet dat het went, maar dat je het op een gegeven moment wel moet accepteren. Je kunt gewoon weg niet verder komen, wanneer je denkt dat hij/zij nog terug zal komen.
Er zullen (veel) momenten komen waarin je haar/hem zult missen. Dat zal nooit veranderen.

[Levitating Nun]

Sweetsurrender schreef op 01-05-2005 @ 12:48 :
Nee, dan juist niet, dat zijn juist de momenten waarop ze haar zal missen. Het went niet. Je leert er mee leven, dat is een verschil.

Dat ben ik niet met je eens.

[snoopy]

Ik vind het 'eraan wennen' heel dubbel.
Aan de ene kant ben ik er wel aan gewend dat ik geen vader meer heb, maar aan de andere kant valt het me wel op als hij er bij een bijzondere gelegenheid niet is, dus ben ik er toch niet echt aan gewend...
Maar goed... dit lijkt me niet echt relevant, zeker niet voor dat meisje.

Wat volgens mij belangrijk is is dat je het niet voor haar gaat invullen. Vraag wat zij wil, en als dat iets is wat jij raar vindt, nou dat is dan jouw probleem.

[Balance]

Astraea schreef op 30-04-2005 @ 19:13 :
Completely offtopic, maar ik vind je sig geweldig!

Offtopic: dankje

[Sweetsurrender]

Balance schreef op 01-05-2005 @ 20:09 :
Offtopic: dankje

Ik vind hem ook erg mooi. Heb al een stukje uit dit topic gekopieerd, het stukje wat iemand uit een boek had gehaald. Ik ga deze sig er ook maar inzetten.
Ik probeer er ook zoveel mogelijk te zijn. Herinneringen ophalen met haar enzo. Over dat moederfiguur: ze heeft een zus die zich heel sterk houd, ik denk dat die deze 'rol' goed zal vervullen. Mijn vriendin vind wel dat ik een hele lieve moeder heb, en ik weet niet of daar misschien een of andere band tussen zal komen.

Ik begrijp wel dat jullie zeggen 'het went'. Toch blijf ik erbij dat het niet went, maar dat je er mee leert leven, en ik zie daar een duidelijk verschil in. Als je er mee leert leven, zul je geen verdriet meer hebben, maar zal ze haar wel missen. 'Het went' geldt voor een oma of opa die overleden is, dat went. Misschien went het ooit nog wel, maar denk dat dat pas komt als zij een leeftijd bereikt waarop het 'normaal' is om je moeder te verliezen, dus rond de 40-50.

Sweetsurrender schreef op 01-05-2005 @ 20:51 :
Ik vind hem ook erg mooi. Heb al een stukje uit dit topic gekopieerd, het stukje wat iemand uit een boek had gehaald. Ik ga deze sig er ook maar inzetten.
Ik probeer er ook zoveel mogelijk te zijn. Herinneringen ophalen met haar enzo. Over dat moederfiguur: ze heeft een zus die zich heel sterk houd, ik denk dat die deze 'rol' goed zal vervullen. Mijn vriendin vind wel dat ik een hele lieve moeder heb, en ik weet niet of daar misschien een of andere band tussen zal komen.

Ik begrijp wel dat jullie zeggen 'het went'. Toch blijf ik erbij dat het niet went, maar dat je er mee leert leven, en ik zie daar een duidelijk verschil in. Als je er mee leert leven, zul je geen verdriet meer hebben, maar zal ze haar wel missen. 'Het went' geldt voor een oma of opa die overleden is, dat went. Misschien went het ooit nog wel, maar denk dat dat pas komt als zij een leeftijd bereikt waarop het 'normaal' is om je moeder te verliezen, dus rond de 40-50.

Dat iets went betekent niet dat je er geen verdriet meer om kunt hebben hoor.
Je went aan de nieuwe situatie, je went aan het feit dat bv je ouder is overleden. Dat went, naast het feit dat je er mee leert leven.
Het kan ook zo zijn dat iemand zich er niet bij kan neerleggen en er dus niet mee leert leven, maar dat er wel gewenning ontstaat. Men went aan de nieuwe situatie, nieuwe manier van leven en het overlijden van een persoon en de lege plek die men achterlaat (die niet leeg hoeft te zijn in mijn ogen, want jij kunt die plek zelf invullen, maar dat is mijn visie)...

Als ik meer stukjes vind in dit boek, moet ik het je dan pmen?
Sterkte!

[Havik]

Ik heb mijn moeder verloren toen ik 15 was, bijna 16 en toen was mijn moeder 52. Dat is nu alweer meer dan 3 jaar terug.

Bijna een gelijk verhaal, ze overleed heel plotseling, wel was ze al een tijdje aan het hoesten, maar ze zou een ziekte hebben die niet dodelijk was, maar gewoon lange tijd herstel zou vergen.
Een week vantevoren werd ze opgenomen en de vrijdag van carnaval hoorde we dat ze nog 3 weken te leven zou hebben, het werkden uiteindelijk dus 3 dagen.

Ik had die week vakantie, was van plan de avond dat we hoorde dat ze niet beter werd gewoon naar een schoolfeest te gaan. Ik besefte toen niet hoe serieus het allemaal was. Zondag overleed ze, in de vakantie, vrijdag werd ze begraven, in de vakantie en de dinsdag na de vakantie ging ik weer naar school.

Het liefst wilde ik dat alles normaal zou blijven, dat niemand me raar aan zou kijken dat iedereen me negeerde, behalve mijn goede vrienden. Zij moesten er zijn als ik een knuffel nodig had en ze waren er. Zowel in de vakantie als na de vakantie. Het meest ergerde ik me aan al die mensen die nooit een woord met me hadden gesproken die me nooit hadden gemogen en die nu zo'n medelijden met me hadden.... Bah, ik vond het hypocryt, al bedoelde ze het allen goed.

Alles was een waas, maar wel heel speciaal, veel oude herinneringen ophalen, veel praten over mamma, gewoon samenzijn. Die week draag ik nog altijd dicht bij me.
De moeilijkheid voor mij was dat ik niet echt iemand had met wier ik alles kon delen, ik had wel goede vriendinnen, goede vrienden, een vader mijn broer en zus, maar ik wilde er niet over praten en voelde me er gewoon niet lekker bij. Ik wilde doorgaan met mijn leven.

Wat ik me nog wel goed herinner en wat me goed heeft gedaan was dat een vriendin die mijn moeder had gekent en die van mijn moeder had leren breien vertelde dat ze had gedroomd over mamma en dat ze een sjaal die ze had gebreid aan haar had gegeven in die droom. Ik vond het mooi dat zij ook aan mamma dacht gewoon zoals ze was.

Geen idee of je wat hebt aan dit verhaal, maar ik heb het nu al neergeschreven. Ik verwacht dat ze het wel mooi zal vinden om alles terug te kunnen lezen. Het is een behoorlijk intense tijd.
Verder is iedere persoon anders.

(off) Je vergeet niet, maar je leeft door, het wordt de normale gang van zaken, je kent niet anders, het went.

[WolterB]

Het is een ontzettend lief en fijn gebaar dat je dit doet.
Op deze manier haar blijven steunen is het best wat je kunt doen denk ik, naar haar luisteren, haar proberen te begrijpen en helpen met verwerken.

[Amandaatjuuh87]

Sweetsurrender schreef op 30-04-2005 @ 13:05 :
Ik weet niet of het hier moet, of misschien op Psych, maar ja, deze leek me wel goed.
Afgelopen dinsdag is de moeder van mijn vriendin overleden. Mijn vriendin is 16, haar moeder was 51 (misschien 52, weet niet zeker). Het kwam heel onverwacht. Ze kreeg een hersenbloeding, en er was niks meer aan te doen.
Nou ben ik al een enorme steun. Het is niet zo dat ik mezelf zo geweldig vind, maar haar zus en vader hebben het meerdere malen tegen me gezegd, en ook mijn vriendin zelf zegt soms: '' Ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben zonder jou''.
Ik probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Vandaag is heel erg lastig (vandaag is het Koninginnedag) omdat iedereen natuurlijk lekker feest aan het vieren is terwijl haar moeder nog niets eens gecremeerd is.
Nogmaals, ik ben al een grote steun, maar ik wil graag zoveel mogelijk voor haar doen. Ik ben ook een dagboek aan het bijhouden. Dit weet ze niet en ik weet ook nog niet wanneer ik het ga geven, maar ik schrijf hier alles in. Gewoon alles wat ik meemaak en doe. Ze zit bij mij in de klas, dus ik schrijf ook op wat we in de klas eraan doen, enz. Ik heb nu al (dus inclusief de dingen van vanmorgen) zo'n 26 A5 pagina's.

Hebben jullie enig idee hoe ik haar misschien nog meer zou kunnen steunen? Wie van jullie heeft hetzelfde meegemaakt (dus een ouder verloren op jonge leeftijd) en wat zouden jullie ervan vinden als jullie zo'n dagboek hadden gekregen? Zouden jullie niet meer geconfronteerd willen worden met je eigen verwerking en het lever er omheen, of had je het juist wel prettig gevonden als je zoiets had gekregen?

Alvast bedankt voor jullie reacties,
Sweetsurrender

Ik heb 7 jaar geleden mn vader verloren aan een hartstilstand. Hij was toen nog maar 33 jaar en ik was 11. Erg moeilijk dus allemaal. Ik kreeg toen oook veel steun op school en van vrienden een familie. Maar na een half jaar werd door velen gedacht dat ik er geheel overeen was, terwijl dit zeker niet zo was. Het gemis begint nu pas, na bijna 7 jaar, te komen. Ik was toen ook nog maar 11, en realiseerde blijkbaar niet echt wat er aan de hand was. mijn tip is dus. laat je vriendin nooit vallen en laat dr merken dat je dr altijd voor dr zal zijn; das t allerbelangrijkste. Groetjes

Amandaatjuuh87 schreef op 02-05-2005 @ 18:59 :
Ik heb 7 jaar geleden mn vader verloren aan een hartstilstand. Hij was toen nog maar 33 jaar en ik was 11. Erg moeilijk dus allemaal. Ik kreeg toen oook veel steun op school en van vrienden een familie. Maar na een half jaar werd door velen gedacht dat ik er geheel overeen was, terwijl dit zeker niet zo was. Het gemis begint nu pas, na bijna 7 jaar, te komen. Ik was toen ook nog maar 11, en realiseerde blijkbaar niet echt wat er aan de hand was. mijn tip is dus. laat je vriendin nooit vallen en laat dr merken dat je dr altijd voor dr zal zijn; das t allerbelangrijkste. Groetjes

Grappig dat je dat zegt over dat halve jaar. Ik merkte dat ook. Terwijl ik toen juist alles een beetje begon te beseffen en een kleine voorzichtige start maakte met het verwerken (nu (twee jaar later) begin ik er voor mijn gevoel nog meer mee).

Ik zet dit toch even op Psychologie, omdat het toch iets meer een topic voor daar is/wordt

[moon]

Wow ik vind het echt ontzettend lief wat je allemaal voor haar doet en wil doen! Heb ik bewondering voor hoor! Ik denk zeker wel dat ze het zal waarderen.
Ik vind het echt heel knap dat je haar zo tot steun kunt zijn, blijf alleen ook om jezelf denken he?
Ook voor jou veel sterkte toegewenst!

[Fantôme]

alle reacties zijn al gegeven enzo.
Dat dagboek vind ik ook heel erg liev van je, maar idd, geef het haar nu nog maar niet (wanneer jijzelf denkt dat ze eraan toe is ). Volgens mij ben jij een ontzettend goede vriend
ik denk dat je dat zelf ook inziet. ga iig niet lopen bedenken wat je nu zou kunnen doen, ga gewoon door zoals je er altijd al voor haar bent. (F)

[snoopy]

Loontjuh schreef op 02-05-2005 @ 19:20 :


Ik zet dit toch even op Psychologie, omdat het toch iets meer een topic voor daar is/wordt

jammer volgens mij hoort ie hier niet echt... Krijgt ie meer reacties over het overlijden enzo, terwijl hij het echt heeft over wat hij als haar vriend kan doen. Naja... mijn mening...

snoopy schreef op 03-05-2005 @ 10:05 :
jammer volgens mij hoort ie hier niet echt... Krijgt ie meer reacties over het overlijden enzo, terwijl hij het echt heeft over wat hij als haar vriend kan doen. Naja... mijn mening...

Het is echt heel erg een twijfelgeval, maar voor mijn gevoel ging t meer over hoe haar te steunen als in 'hoe doe je dat als iemand een dierbare verliest' dan zozeer over hun relatie en wat te doen

[snoopy]

Loontjuh schreef op 03-05-2005 @ 23:33 :
Het is echt heel erg een twijfelgeval, maar voor mijn gevoel ging t meer over hoe haar te steunen als in 'hoe doe je dat als iemand een dierbare verliest' dan zozeer over hun relatie en wat te doen

nog een keertje offtopic dan:
ik heb t idee dat hij hier ook een ander soort reacties krijgt maar misschien zie ik dat verkeerd...

snoopy schreef op 04-05-2005 @ 16:24 :
nog een keertje offtopic dan:
ik heb t idee dat hij hier ook een ander soort reacties krijgt maar misschien zie ik dat verkeerd...

Laatste keer offtopic: dan kan ie t nog even aangeven
Dus Sweetsurrender, als je het toch terug wilt naar L&R zul je even een fb van psychologie of een fb+ moeten aanschieten

[Xonzo]

dat dagboek vind ik echt een heel goed idee.
De vader van een vriendin van me is ook eens plots omgekomen, en toen heb ik ze ook zoveel mogelijk proberen helpen, al vond ik dat echt niet gemakkelijk. Maar het is echt mooi van je dat je er zo voor haar bent.