Dit-wil-ik-even-kwijt-topic versie 2! Met strengere regels!

One minute view.

The sky looked even darker than it was before I got back in. Inside, in this house where I’d have to spend the rest of my life watching the sun moving. It’s the Earth moving, I know, but to me, I’m the centre of all. Everything moves around me and to me, no one can prove otherwise. What if I was the centre of all things? What if I had a fixed position somewhere and everything moved. Like the world was a giant variable treadmill. It didn’t scare me, but made me think. Still I was the centre of all but I was not the centre of my life. There were other things happening, people who didn’t even know me. Living their lives, not knowing I exist. I do exist, don’t I? Honestly, I wouldn’t know. Maybe I was a centre, but that might not be enough. Maybe I was the centre of my dream and it felt like being not enough. It wasn’t, really, it should be great. Magnificent. Better than anything else on this world.
The door closed behind me, fell in the lock and I listened to the echo, to the German music coming from next door. It, too, should have been in English, because I was, still am. Wondering what life is, nothing more than a dream, left shards of a great battle on a endless field. Grassy area, rainy. It was raining very often here. Yet I’ve never slipped on the treadmill. It was made for me, not to slip. If I had slipped, the world had lost it’s grip too. That was a thing that couldn’t happen, couldn’t prevent me from knowing the truth. Life really was a dream and sleeping I grew old. When would I wake up? Realise I have done nothing and find myself being satisfied with my life. My past and the time doing nothing. Time has done nothing to prevent that from happening. It should have. Yet another minute gone, heard myself pondering, it was useless. Everything was, but I didn’t seem to care. Time wouldn’t care, couldn’t. Time was just portions of life, called hours, minutes, seconds. Children, adults. I almost fell, tried to grab a chair but that failed, miserably. However, I kept my balance, remained standing. I looked at the clock, saw the minute pass, moving. Seconds ticking away.

[Goede Fee]

De zomer van 2004
De eerste zonnestralen waanden zich een weg door de spleten van de luiken. Hij wilde opstaan, zijn zongebruine rug stak af tegen de helder witte lakens. Ik wist dat hij naar me keek, dat vond ik stiekem wel fijn. Hij keek en ik hoefde niet te kijken.
Toch opende ik langzaam mijn ogen. Hij lachte en streek een hand door zijn warrige donkere krullen. Zijn ogen fonkelden, ik smolt vroeger altijd bij het zien van die pretlichtjes, zijn tanden waren enorm helder. Opslag begonnen de vlinders in mijn buik weer een klein beetje te fladderen. Eigenlijk was die gedachte heel stom. Ik glimlachte daarom alleen maar flauwtjes naar hem. Dat kon, want ik was nog steeds een beetje slaapdronken. Het was zo heerlijk om nog even te soezen in het warme bed. Hij stond nu echt op. Zijn laken viel op de grond maar dat zag ik alleen. Hij liep naar het raam en opende de lavendelblauwe luiken. De Italiaanse ochtendzon vulde de kamer. Hij trok zijn shirt aan, het shirt dat ie bijna altijd aan had. Op zijn blote voeten dartelde hij door de kamer. Het typische loopje dat zo bij hem hoorde. Ik wist dat hij zich hierna ging wassen. Dat hoorde gewoon bij zijn ochtendritueel. Hij liep naar de ouderwetse wastafel en draaide de kraan open. Het koele water stroomde in de wastafel. Hij liet het water lopen, om nog even naar mij te kijken. Weer glimlachte ik flauw, ik kreeg een strálende glimlach terug. Het water bleef kletteren en dat herinnerde hem er plots aan dat hij zich wilde wassen. Hij waste eerst zijn gezicht. Daarna zijn handen. Ja, hij waste zélfs zijn handen. Maar ik wist het, mij kon hij niet bedriegen...

Zie het als een revolutie. Een revolutie met jezelf. Je voelt je als herboren, althans, dat is de bedoeling. En na een tijdje, nemen anderen het van je over. Je hoeft niet bang te zijn, het is nieuw, maar niet eng.

Nieuw is altijd eng, zeg je, maar dat is niet waar. Iets onverwachts is ook nieuw, als het onverwacht is heb je niet eens tijd om bang te zijn. Waarom ben je zo bang? Angst voedt vele dingen, angst wordt door veel dingen gevoed. Laat jezelf niet zo uit het veld slaan door het nieuwe. Blijf ook zeker niet hangen in het oude, het verleden, daar ben je allang van af.

Een pragmatisch romanticus noem je jezelf. Wat je pragmatisch noemt. Als je het mij vraagt, ben je een melancholische zielepiet. Verdrink jezelf niet zo, je bent Tantalus niet.

[Roosje]

Zes oktober, geschreven, ja.

Elke keer als ik langsliep zag ik hen staan. Haar handen op zijn onderrug, zijn armen om haar middel, lachend, pratend, af en toe een zoen tussendoor. Zou het bij hen thuis hetzelfde gaan?

Ze stonden tegenover elkaar in het licht van de opkomende zon. Het gras kriebelde hun blote voeten en de dauw bevochtigde de zoom van hun spijkerbroeken. Een wazig lichte, bijna onzichtbare damp hing boven het veld. Tot aan hun knieën stonden ze in de wolken, witte wolken, oranje-rozig verlicht door de gouden bol die langzaam omhoog kroop. Zij keek recht in zijn bruine ogen. Vluchtig-verliefd keek hij terug, een glimlach speelde in de rimpeltjes rondom zijn mond.
‘Sofie?’
Stilte.
‘Ik houd van je.’
Haar zwijgen werd verbroken door een glimlach, een lange brede lachende. Ze strekte een hand naar hem uit en spreidde haar vingers over zijn borst. Met beide handen greep hij de hare, trok haar naar zich toe en klemde zich aan haar vast alsof hij bang was hem en haar te verliezen.
De zon steeg, de wolken verdwenen, de dauw dampte. Om en heen was slechts leegte, uitgestrekte groene grasvelden en licht.
Heel dicht stonden ze tegen elkaar aan – ze probeerde de ruimte om hen heen te compenseren met het niets tussen hen in, alsof ze heil zochten bij elkaar. Ze vertrouwden elkaar. Hij gaf zich over aan haar en zij ving hem op, zo simpel was dat. De zon lichtte hen bij. Ze hadden elkaar en voor nu was dat genoeg. Haar armen lagen losjes om zijn nek, haar hoofd zacht tegen zijn borst. Verloren, niet wetend wat hij moest, keek hij naar de lucht. Daarna vermande hij zich, nam haar hoofd tussen zijn handen en kuste haar lippen. Ze drukte zich dicht tegen hem aan en zijn handen gleden naar haar onderrug. Even liet ze hem los, bracht haar handen naar zijn gezicht en raakte het even aan. Ze kon hem voelen glimlachen, zelfs met haar ogen dicht.
Als er geluk bestond, dan moest het zijn als dit.

[the Delicious]

En plotseling verdween hij. Zonder omkijken en zonder zwaaien. Zelfs zonder afscheidskus. De mist smolt zijn contouren en die van de stad samen. Bijna onzichtbaar, en met een ruwe borstel uitgeveegd.

Hij streelde me. Zacht, teder, lieflijk. Hoewel ik al lang wist dat hij van me hield kon ik het nu voelen, zelfs proeven. Ik hoefde hem niet aan te kijken, ik hoefde mijn ogen niet open te houden om te weten wat hij dacht, wat hij voor me voelde, dus hield ik ze gesloten. Hoe we daar lagen; tegen elkaar en bijna onbeweeglijk. Hoe we naar de geluiden luisterden die er niet echt waren. Het was mooi, en ik kende hem nu goed genoeg om te weten dat hij het zou beschrijven als een hemel vol zachte kleuren. Maar nog voor ik het kon schilderen, zelfs in mijn gedachten, kwam er onweer. Niet met hagel en storm, zelfs geen regen die me verdronk of een zachte windvlaag die me optilde en in een andere wereld weer neerzette. Ik bleef waar ik was, maar de kleuren die ik schilderde waren veranderd. Ze waren feller geworden. Ik kon niet met zekerheid zeggen of het dezelfde kleuren waren, maar ik hield van ze zoals hij van mij hield. Ik hield van de kleuren, evengoed van de klanken. De muziek klonk wilder; maar nog steeds in harmonie. Dat hoorde ook zo, want het zou perfect zijn volgens hem, omdat hij zo veel van me hield. En ik kon dat voelen, proeven zelfs, want ik proefde hem. Ik mocht in zijn armen liggen en zuchten, hij wiegde me zachtjes heen en weer. Hij speelde met me, ik was zijn favoriete pion.

Maar ik wilde het niet; niet met hem.

[Parachutes]

Terwijl ik clichés probeer te omzeilen verschijnen er steeds meer op mijn blad.

Ik doorstreep en doorstreep en begin opnieuw en streep weer door en gooi een streperig blad in de vuilnisbak en neem weer een nieuw vel en begin weer opnieuw en de inspiratie blijft zich verstoppen en dan schreeuw ik KOM DAN TOCH maar hij komt niet en toen schreef ik dit.

Misschien later.

Ik slurp een grote slok koffie naar binnen terwijl ik geen koffie lust en probeer weer te beschrijven wat ik zie. Een winterlandschap met populieren oranje, frivool springerig en dennen groen, statig, kalm. Zon die stralen weggeeft alsof ze er geld voor krijgt. Als dat zo is wou ik dat ik de zon was, want geld heb ik wel nodig nu. Zeker nu ik geen zinnig woord op papier krijg en mijn baas steeds ongeduldiger wordt. Ik heb mijn laatste loon nog steeds niet gekregen en het ergste is dat ik hem geen ongelijk kan geven. Volgende keer moet ik beslist eens vragen of ik van rubriek mag veranderen. Huis en tuin, give me a break.

[Changshan]

Eindeloze reeksen verstrengelingen omgeven door opzettelijk hoorbare kusgeluidjes. Waar doen we het voor: de kussen, of de luister naar het kussen?

Instinct. Ik zie je. Moet je hebben. En even snel is dat gevoel weer weg. Of niet. En dan blijft het. Lang, maanden, zoniet jaren. En dan is ook dat over: je gaat er kapot aan. En waarvoor is dat?

Zijpaadjes op mijn levenspad, ze stromen aan me voorbij. Ik kan er zoveel pakken, even zo vaak grijp ik mis. Of blijk ik later mis te zitten. Kraampjes met dromen langs een schier oneindige weg.

[Roosje]

Stoplicht.
Ze rende en rende, niet meer te stoppen. Ze wilde hem redden en vrij baan was wat ze had. Auto’s gingen uit haar weg, wind waaide in haar rug en vogels wezen haar waar ze heen moest. Vastberaden ging ze naar hem toe, door alles heen, want er was niets dat haar tegenhield. Zij was immers onnavolgbaar als er eenmaal iets in haar hoofd zat. Nu zat er iets in haar hoofd en wist niemand meer wat ze dacht.
Ze raasde door, door, door. Alles rondom haar ging langzamer dan zijzelf, waardoor ze niets meer zag. Tot ze op een stoplicht stuitte. Zoals alles eerst met haar meewerkte, was dit de kink in de kabel.
Het stoplicht was rood. Het blokkeerde haar de weg. Zij kon zien dat het er door hem neergezet was. Misschien niet eens om háár de weg te versperren, maar wel om iedereen dwars te zitten die iets over hem te weten wilde komen. Ze stond nu stil, wachtend op niemand die niet komen zou.
Als hij haar geen vrij baan zou geven, dan was zij wel de laatste om daar tegenin te gaan. Daarvoor respecteerde ze hem teveel. Misschien was dat wel wat ze fout deed. Ze had vast minder waarde moeten hechten aan wat hij vond. Dan had hij haar niet kunnen breken.

En ja, daar zit veel achter.

Ik werd weer eens getroffen door je vernietigende opmerkingen, alsof je vakkundig, met een vaste hand en veel ervaring mijn dromen vernietigde. Ik hield me sterk, stond recht, als een spiegel zonder gevoelens... en vluchtte naar de schuilplaats voor gebroken glazen.
Daar stortte ik in.

[Nijn*]

Wanneer het moeilijk wordt kan ik zo goed met je opschieten, dan kan ik op je rekenen en op je terugvallen. Maar als het goed gaat verafschuw ik je en begrijp ik niet waarom je nog steeds om me heen hangt. Mijn vriend, mijn vijand. Je bent al die jaren een deel van mijn leven geweest, nog steeds. Ik kan je niet verlaten, maar jij mij ook niet. Ik zou me graag van je losmaken maar als het moeilijk wordt naar wie moet ik dan toe? Je bent de enige die mij begrijpt, de enige die me kalm kan maken. Hoe vaak heb ik wel niet geprobeerd afscheid van je te nemen, hoe vaak heb ik je wel niet afgezworen. Maar hoe vaak ben ik op je terug gevallen, hoe vaak zocht ik weer troost in je armen. Op mijn lichaam laat je zo duidelijk je aanwezigheid achter, maar in mijn geest blijf je er altijd zitten. Wanneer zal ik afscheid van je kunnen nemen, mijn vijand, mijn vriend? Wanneer ben ik sterk genoeg om je te begraven en op eigen benen te staan. Wanneer ben ik sterk genoeg om die woede en dat verdriet anders af te reageren? Ik kan je aanwezigheid niet langer verdragen maar het gemis is nog erger. Ik wil dat je me verlaat of me meeneemt op je tocht. Er komt een dag dat ik je achterlaat voor wat je bent, maar tot die tijd blijf je nog even mijn vriend. Er komt een tijd dat je voor altijd mijn vijand zult zijn en de verleiding me niet langer te pakken krijgt. Er komt een dag dat ik deze periode afsluit en we voortaan als vijanden door het leven zullen gaan. Als ik je verlaat geef ik al mijn controle uit handen, en als ik bij je blijf zal ik voor alles veilig zijn. Ik wil veilig blijven, ergens controle in vinden, maar niet in jou. Ik wil jou niet als mijn toevluchtsoord hebben maar als iets in mijn verleden. Misschien kan ik nooit écht afscheid van je nemen, en blijft mijn verleden met jou constant opspelen maar dan kan ik in elk geval deze strijdbijl begraven en achterblijven met één relatie met jou. Met één gevoel. Van die tweestrijd in mijn hoofd raak ik zo uitgeput, ik wil nu maar één gevoel overhouden. Je maakt me al te lang tot je slachtoffer, nu wil ik eens de baas over jou zijn. Die tegenstrijdige gevoelens maken me van binnen kapot. Er komt een dag, dat alles duidelijk is en ik met één gevoel overblijf. Hopelijk kan ik je dan eindelijk verslaan want ik heb te lang stil gestaan, ik wil verder met mijn leven.
‘Vaarwel pijn, ik kan nu op eigen benen staan.’ dat zeg ik dan.


Een tijd geleden al dat ik dit schreef maar het beschrijft nog steeds precies hoe ik me voel, helaas.

[punk mae]

Dahm, het voelt raar. Ik wil het niet opschrijven maar iets in mijn vingers opent gewoon een blanco document, zodat ik niet anders meer kan. Als of alles in mijn vingers leeft en de rest van mijn lichaam en geest van een afstand toekijkt. Het is dom om iemand te missen die je enorm haat, die je hele leven verpest heeft, je vernederd heeft, je belazerd heeft, gelogen en bedrogen heeft en iedereen nog steeds voor de gek houd. Iemand die je niet mag missen. Waarom heb ik deze tegen strijdige gevoelens, dingen die ik niet kenbaar wil maken. Aaah dingen waar ik niet eens over na wil denken, waarom ik over je droom, constant dezelfde irritante droom. Dat jij iemand anders bent en ik ook, dat ik toch weer in jou spelletje ben getrapt en je weer zie. Ik weet in mijn droom dat ik je haat, de je mijn aartsvijand voor het leven bent, als ik je zou zien verdrinken in een rivier zou ik je nog geen hand toesteken. En toch zie ik je weer, in mijn droom. En als ik wakker word, verlang ik er naar om je weer te zien, om je even op te bellen, je plastic stem weer te horen, je woorden verpakt in leugens. Om te vragen hoe het met je gaat en mijn excuses aan te bieden. Want even, een seconde geloof ik zoals altijd dat dit alles mijn schuld was. Maar dan word ik echt wakker, er is nog niets gebeurd, ik kan mijzelf inhouden om geen rampen te veroorzaken. Dahm, en dan hoor ik over je, hoe het met je gaat, wat je doet, hoe je er uit ziet, met wie je zuipt en lacht, en onder al die verhalen die worden verteld, over jou…. Hoor ik de leugens en zie ik voor me hoe je alle mensen gewoon voor de gek houd. En toch mis ik je, je oude ik, de ik van toen je vier jaar oud was. Je hebt mij voor de gek gehouden en dat doe je nog steeds. Door maar in mijn hoofd rond te spoken en te blijven herhalen dat deze nachtmerrie niet echt was. Stil, zeg je, het was maar een droom.



let niet op de taal fouten, ik weet dat ik ze maak. en het is geen literait hoogstandje maar ik moest het wel even kwijt

[the Delicious]

Ergens in het donker of in de schaduw van de maan, een heel klein meisje. Ze huilt. Mooie heldere tranen rollen een voor een van haar koude wangen af, om daarna op de straatstenen te landen. De zoute druppels vermengen zich met die van de koude regen. Al lang heeft ze zo gezeten. Ze wil het niet. Nog klein, maar al zo groot. Ze wuift haar woede weg, stuurt haar verdriet mee met de wind. Als een vlieger, richting de wolken, nooit meer terug. Als ze vleugels had gehad, was ze mee gevlogen, om te zien wat er achter de zon is. Dromen blijven dromen, ze is slechts een engeltje met gebroken vleugels. Vliegen kan ze nooit. Maar zelfs nu tovert ze een kleine glimlach op haar nog jong, nog ongerimpeld gezichtje. Haar lange haren, die blond hadden moeten zijn, net als die van haar moeder, ze dansen in de nacht. Haar ogen, die open zouden moeten staan voor de wereld, net als die van haar vader, ze zijn gesloten. En toch, ze danst niet, maar ze huppelt over de gladde kinderhoofdjes. Ze gaat de schaduw achterna, totdat het licht is. Dan speelt ze op het schoolplein, waar knikkers rollen en ballen stuiteren, waar zij in een hoekje staat. Ze speelt haar duizend dromen in de wereld van hiernaast. De wereld is van suiker, van karamel. Het zingt de liedjes die ze ooit leerde, die haar nu welterusten kussen. Maar ondertussen… Ze hoort het niet, ze ziet het niet. Ze is al lang vergeten hoe de andere kinderen altijd naar haar wijzen.

"Want 's avonds vertel ik toch alles aan mijn teddybeer."

[Choking Duck]

''Het was half zes, ik zat in de trein en ervaarde dat het bestond.''
29-12-2006
17.30

Ik dacht vanochtend nog aan liefde op het eerste gezicht.
Ik kon me niet voorstellen dat het me zou overkomen, dat het sowieso bestond. En nog dezelfde avond, in de trein, besef ik wat het is.
Er zit een meisje in de trein, aan de andere kant van het gangpad. We kijken elkaar vluchtig aan, wisselend via de spiegeling van het raam. Als de trein stopt vraagt ze bij welk station we zitten.
Buiten blinkt een bord met 'Purmerend' en ik zeg haar wat het bord me verteld. Ze knikt, ''Nog één dan''. Ik kijk op. ''Moet je ook naar Overwhere ? ''
Nogmaals knikt ze. Dan blijft het even stil. In een opwelling vraag ik wat ze gedaan heeft.
Ze verteld iets over logeren bij een vriendin, ergens ver weg geloof ik.
Dan vraagt ze naar mijn plannen; logeren bij een goeie vriendin, die ik heb leren kennen na de dood van mijn oom.
Na mijn uitleg kijkt ze me nog eens aan, dan vraagt haar MP3-speler om aandacht.
De trein stopt, we zijn er. Buiten is het net oorlog, als ieder jaar. Iedereen knalt al, alsof het op moet.
Wat onwennig stap ik de kou in, niet wetend waar ik moet kijken voor een bekende.
Het meisje haalt me in, heeft iemand aan de lijn, meldt dat ze er is.
Ze stapt in een witte auto met in donkere letters 'Solid Liquid Separation' erop, welke de besneeuwde straat uit rijdt.
Als ik 2 silhouetten zie naderen vergeet ik het gebeuren even, mijn bekenden zijn er.
Later die avond baal ik dat ik niks gevraagd heb, geen naam, geen nummer.
Was het toeval dat ze aan mij naar het station vroeg, terwijl ze er vlakbij woont?
En dat er een bord buiten stond, wat haar genoeg had kunnen vertellen.
Misschien pieker ik teveel, hoop ik op teveel. Maar vergissen is menselijk, en hoop houden ook.
Zou het kunnen, zou het mogelijk zijn ?



Ik weet niet of dit tegen een van de regels in gaat?
hoop dat t niet onder nutteloos valt....

Dit is mijn eerste nacht alleen in deze kamer. De eerste drie nachten heb ik met drie verschillende mannen gedeeld. Hier zal ik een traditie van moeten maken. Op welke plek ik mij in de toekomst ook zal vestigen, de eerste drie nachten zal ik met drie verschillende mannen door moeten brengen.
Twijfel tussen ijskoud en bloedheet, alsof je koorts hebt.
De wijn valt zwaar op mijn gedachten, net zoals de rook zwaar en loom op de lucht in de kamer hangt. De rook golft door de ruimte en druipt kleverig langs de muren naar beneden. Ik voel me thuis hier, ben in mijn element. Laat de nacht eeuwig duren. De nacht is prachtig, de nacht mag alles. De nacht mag me levend verslinden. Kaarslicht, laat alsjeblieft niets van me over.

[Nijn*]

Therefore I exist.

Because scars have the power to remind us that the past is real. Because all thoughts deserve a voice. Because all words that have been written down must be read. Because sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy. Because time won't heal all wounds that are made. Because talking doesn't help when words lose their power on their way to destination. Because problems are small things with a big shadow. Because sometimes it hurts more to smile in front of everyone, than to cry all alone. Because luck is standing right in front of you, you only have to got the guts to reich for it. Because of all the things we don't understand, but we actually don't want to either. Because the lines I wear around my wrist are there to prove that I exist.

Because before you can break out, you have to realise you're locked-in..

Weet niet of-ie grammaticaal klopt, let er ook maar niet op.

[niña]

'Hihi.'
Het dreunt door mijn hoofd als een boor. Mijn lichaam hangt in ijzeren boeien, mijn huid bloedend bij het contact.
'Hihihi.'
Ik wil dat ze weg gaat. Laat haar weg gaan.
'Ga weg vrouw.' hoor ik een vreemde mannenstem zeggen, en ik open mijn ogen om de man te zien. Mijn eigen bloed troebelt mijn zicht. Ik zie nergens een man.
'Hihi.'
De dreun gaat door mijn hele lichaam en ik klap naar voren. Ik krijs van de pijn van mijn kapot geslagen knieën. Ik zie haar voor me staan. Klein, blond, giechelend en onder het bloed. Het mijne. De pijn tast mijn denken aan, vernielt mijn gedachten. Ik ga mijn bewustzijn weer verliezen, de pijn is te erg.
'Hihihi.' is het laatste wat ik hoor.

nogal dramatisch en niet echt goed geschreven, maar ik het kader van 'even kwijt willen'...

Niet schrikken als ik huil. Niet schrikken als ik in snikken uitbarst en niet meer op kan houden. Ik huil al als ik op de fiets zit, van de wind in mijn ogen. Ik huil snel en veel, maar niet altijd van verdriet.
Niet schrikken dus, mijn emoties zijn sterk maar ik zelf ben sterker. Ik kan huilen tot ik er bij neer val, verdrinken in mijn eigen poel van ellende en watervallen van oogvocht produceren, maar ik sta ook weer op, hap naar lucht en droog langzaam op.
Huil mee of absorbeer het zoute water, maar schrik niet. Wordt net zo week als ik of ben sterkt, ga aan de slag met een dweil of oefen je schoolslag, vindt me schattig of zielig, doe een poging me te troosten of laat me gewoon even, maar schrik niet.
En probeer me vooral niet te begrijpen, want te begrijpen ben ik niet. Zeg het op tijd als ik je het leven zuur maak, ga op je strepen staan en roep me tot de orde, zet vraagtekens bij mijn verklaringen. Neem alles van me aan, of juist niks, maar probeer me niet te doorgronden.
Ik huil, weer. Om jou en om mij, om ons en om wij, om iedereen en niemand. Geen persoon is zoveel tranen waard en toch huil ik ze voor iedereen. Het lijkt alsof al het leed van de aarde zich in mijn hersenpan propt, door mijn lijf giert en mijn hart doorboort. Soms is de enige waar ik om treur mezelf, maar dat komt in principe op hetzelfde neer. Ik schrik wél, van mezelf en dat maakt me weer bang, dat maakt dat ik nog meer ga huilen, krijsen of verkrampt in mijn bed mezelf ga liggen vervloeken. Het lijkt ook alsof het er nooit meer uit gaat, alsof ik dit keer werkelijk stik in mijn eigen paniek.
Het lijkt, er lijkt zoveel.
Zeg me dat het ophoudt.

[Roosje]

Inleiding.
De verteller sprak: ‘En, beste mensen, dit was dan het eerste gedeelte van de avond, uw voor- en hoofdgerecht. Daarop volgt natuurlijk immer nog een toetje, een dessert, het kersje op de taart, het hoogtepunt van deze avond. Toneel.’ Hij kuchte eventjes, alsof hij zijn eigen woorden ontkrachten wilde. ‘Goed. Ik zeg drie woorden: de Vestaalse maagden. Een beetje een apart fenomeen, deze meisjes. Zij stammen uit de tijd van de Romeinen, houd het daar maar op. De maagden waar dit verhaal om draait, zijn echter niet helemaal goed bij hun hoofd. Zij zijn wel héél vreemd…’ Dreigend stierf zijn stem weg, maar daarna herstelde hij zich weer: ‘Oké. Doet er niet toe. Het eindigde allemaal op het feest van Athena, zoveel is zeker.’ Hij liep het podium af en liet de zaal achter in spanning.

De inleiding van ons toneelstuk van morgenavond, maar dan een beetje aangepast. Ja, dat moet ik inderdaad even kwijt. Net in vijf minuten geschreven en al mijn inspiratie is op.

[Barones]

Met zijn gezicht in mijn gedachten begin ik dit verhaal. Alleen de gedachte, zo onschuldig is die is, legt een knoop in mijn maag. Misschien is het beter om er niet over na te denken. Om het te laten varen en zijn anker ergens anders te laten zakken. Maar ergens diep van binnen heb ik er de wilskracht niet voor. Het voelt nog te vertrouwd om los te laten. Ik hoef maar naar een blauwe pen te kijken om me zijn ogen weer voor mijn geest te halen. Een jongen met dezelfde parfum, dezelfde trui of gewoon zijn haarkleur. Het is even slikken en de nodige tranen zijn al gevloeid, maar toch. "Wat ben je stil". "Is dat zo?". "Ja normaal praat je veel meer". Ik ben wel gelukkig echt wel, en toch is er die leegte. Alsof ik geen avondeten heb gehad. Ik loop naar buiten. De zon schijnt en twee vogels vliegen hun nestje in. Het is lente, en dat doet pijn. Het maakt het afscheid definitief. Een einde aan een winter vol mooie herinneringen, die ik achter me moet laten. Een licht briesje doet mijn haren opwaaien. Ik kijk naar de boom voor me en zie een hartje met twee namen erin gekerfd. Er gaat een steek door mijn lichaam. Nee er is echt niets. Misschien als ik het mezelf maar vaak genoeg blijf herhalen… Ik loop naar de boom en laat mezelf op de grond zakken. De tijd is rijp om me eroverheen te zetten. Al lang genoeg ben ik ermee bezig. Maar verdomme mag ik niet gewoon een dag verdrietig zijn!?

Niet geweldig maar ik heb het even snel neergeschreven

[Roosje]

Savanne.
Het was een avond. Zo'n avond waarop de hele wereld warm is, waarop het lang duurt voor de nacht begint, waarop zwoele zomervlinders buiten ronddwarrelen op de zoete tonen van de muziek die je kamer uit komt zweven.

(En de rest is nog niet af.)

[niña]

Lief,

Ik houd het niet meer. Al mijn gevoelens, die levensbeïnvloedende brij in mijn hoofd, ik moet het kwijt.
Ik ben zo verliefd dat je in elk element van mijn leven voorkomt, maar dat zal ik je nooit vertellen. Ik zal deze brief nooit versturen omdat ik niet wil geconfronteerd wil worden met de waarheid.
Liever droom ik. Een eerste kus, zo zacht alsof wind langs je lippen waait. Een tweede kus, die alle wederzijdse gevoelens bevestigt. Jij bent mijn puzzelstukje en ik de jouwe.
Jij zal de eerste zijn die ik geloof als je me mooi noemt. Mijn ogen, waar alles in te lezen is, zolang ik me niet voor je afsluit. Mijn mond, die je zo mooi vindt dat je niet weet of je die liever met de jouwe wilt aanraken of er alleen maar naar wilt kijken.
Ik glimlach spontaan bij zulke gedachtes, en houd de realiteit ver van mij vandaan.
Dag lief, ik zie je wel weer naast me, in mijn dagdromen.


Pfft -_-

[Changshan]

Moet het toch ergens kwijt...

In stukken gesneden. Ik ben niets meer. Geen geheel. Waar zijn de bloemblaadjes die mijn immer vrolijk gezicht plachten te sieren? Gaat heen, gevoelens. Ik ben moe. Niet levensmoe. Alleen lichaamsmoe, ook niet geestesmoe, anders zou ik nu wel naar bed gaan. Ik voel me kut. Weet niet zo waarom. Misschien alleen omdat het ene meisje me geen woord toefluistert, nog niet eens via het web; en het andere meisje me zomaar geforceerd verliefd maakt door alleen via dat zelfde web naar me te kijken? Waarom word ik überhaupt nog verliefd? Ik wil niet, niet meer. Ik wilde alleen maar wachten. Nee, mocht natuurlijk niet van haar. Wachten is eindig, levert dus druk op. Ik wil niet, niet meer. Ik wil niet dat schoonheid nog als wapen tegen me gebruikt wordt. Waar ga ik heen? Het ging toch goed? Daar is weer die bal, zwart, dwingend in mijn maag. Soms is er een kracht die ergens heen moet, ik weet niet waar naartoe. Mijn spieren kunnen zich dan enkel vertwijfeld spannen. Geef me de ruimte eens echt naar mezelf te kijken. Ik hoef even geen school meer. Hooguit voor mijn vrienden. Laat me alsjeblieft zijn wie ik ben, ik hoef niet gekleid worden door een samenleving als deze. Dit stuk wordt steeds zwarter, maar het lucht wel op, ergens, op een cynische manier. Waarom proberen zoveel mensen je op je zwakke punten of de karaktereigenschappen die hen niet zinnen, te pakken? Ik kan geen regelmaat vinden in een leven dat me steeds weer naar achteren gooit. Ik wil slechts meer zekerheid. En die zekerheid hoeft alleen maar te zijn dat iemand – ik weet al wie, toch? – van me houdt. Vraag ik dan teveel? Als ik toch steeds word aangesproken op mijn uiterlijk, mag ik er dan verdomme eens wat geluk voor terugvragen? Ik hoef nu even geen wetenschap, alleen die ogen, naar me opkijkend, verdomme, glinsterend, me vertrouwend. Waar is kennis, als ik een nek heb waar mijn tranen op kunnen vallen en wegglijden, twee handen die de mijne vasthouden… ik hoef niets meer, wil niets meer, nu wil ik alleen nog maar slapen en morgen opstaan zonder me hier iets van te kunnen herinneren.

[Roosje]

@ Chang: Mooi!

[Changshan]

Roosje schreef op 17-01-2006 @ 12:47 :
@ Chang: Mooi!

Ok, dan laat ik hem toch maar staan.

[Roosje]

Changshan schreef op 17-01-2006 @ 15:04 :
Ok, dan laat ik hem toch maar staan.

Doe maar wel, ja.

Roosje schreef op 17-01-2006 @ 12:47 :
@ Chang: Mooi!

ter compensatie van mijn vorige stukje, nu iets heel flauws en onbenulligs.

‘Ik had vanochtend met mijn broodje kaas moeten beginnen.’
‘Oh.’
‘Ja, want ik had er twee. Een broodje met muisjes en eentje met kaas. Ik zat vol na die met muisjes, maar ik had er niet van genoten.’
‘Dus…?’
‘Nou, ik heb mijn broodje kaas laten staan, ik kreeg het niet meer op. Toen had ik dus niet lekker ontbeten, want eigenlijk houd ik helemaal niet zo van muisjes. Van kaas houd ik wel trouwens, maar dat wist je vast al.’
‘Ja, dat wist ik al. Zeg, heb je mij nog nodig voor je vertoog of mag ik gaan?’
‘Wacht nou gewoon even, zo lang duurt het toch niet. Wat ik wilde zeggen is dat ik liever alleen het broodje met kaas gegeten had. Dan had ik ook vol gezeten, en dus het broodje met muisjes laten staan, maar dan had ik wél genoten van mijn ontbijt.’
‘Dat snap ik, maar wat wil je daar nou mee duidelijk maken?’
‘Hmmm, kweenie. Misschien moet ik gewoon maar een broodje smeren ’s ochtends. Of twee halve, een met muisjes en een met kaas.’
‘Dat kan ook ja.’
‘Ja, dat zeg ik. Toch denk ik dat ik gewoon nooit meer muisjes op mijn brood doe, het staat met toch tegen.’
‘Dan doe je dat niet hè.’
‘Ik ben er uit nu. Ik zie het helemaal helder. Bedankt voor je visie. Moeten we vaker doen, zo discussiëren, daar leer je nog wat van.
‘Uhummm, geen dank. Waarom zie je het helemaal helder dan?’
‘Ik heb lenzen.’

[Changshan]

Haha, lekker flauw, maar hou wel van die meligheid. M'n dramaleraar zou het briljant vinden. Is vertoog trouwens een woord, of bedoelde je betoog?

Changshan schreef op 17-01-2006 @ 21:09 :
Haha, lekker flauw, maar hou wel van die meligheid. M'n dramaleraar zou het briljant vinden. Is vertoog trouwens een woord, of bedoelde je betoog?

Naar mijn weten is vertoog een woord, maar dat zegt dus helemaal niks. Ik gebruik wel meer woorden die niet in de de Van Dale voorkomen... Anyway, ik dacht dat vertoog een vorm van betoog was. Een heel verhaal op hangen, zonder echt iets te ''betogen'', je kunt ook zeggen lulverhaal dus.
----
Ah! Het staat wél in de Van Dale. Synoniem voor betoog, weg theorie.

[Changshan]

Haha, dan heb je gewoon een leuk ouderwets woord gebruikt.

[Redhair]

Het branden in haar neus negeert ze. Terwijl ze langzaam overeind komt ziet ze haar ogen in de spiegel. Ze lacht ernaar. Het is acht uur, tijd om naar school te gaan. Ze voelt hoe haar neus begint te lopen. Een wrange smaak maakt haar misselijk. Ze besteed er geen aandacht meer aan. Waarom zal ze? Even doorbijten, dan is alles weer goed.
Dit is dagelijkse kost. Straks zal het erger worden. Als ze thuis komt en de rillingen krijgt. De rillingen, terwijl ze gloeit. De zeurderige buik. Hij is pas morgen weer in de stad. Niet aan denken, vooral niet aan denken. Een laatste blik in de spiegel. Neuscontrole. Niets te zien. Alles ziet er prima uit, perfect. Tevreden trekt ze haar jas aan.

[Vogelvrij]

Had ik maar nooit geantwoord

Hoe meer pindakaas ik eet, hoe groter de wereld wordt. Ik vrees dat ik op de vraag “Hoe groot wil je worden?” stilzwijgend heb geantwoord dat ik liever klein zou worden. Aangezien dat niet mogelijk was, is de wereld dan maar gegroeid. Ja, ik ben me zeer bewust van het uitdijen van het heelal.
Vroeger, toen niet alleen de wereld maar ook ikzelf nog een stuk kleiner was, verlangde ik naar de tijd waarin ik geen krukje meer nodig zou hebben om bij de wastafel te kunnen. O, had iemand me maar gezegd dat bukken zoveel zwaarder is dan reiken! Tegenwoordig, nu het gewicht van de wereld mijn schouders naar beneden drukt, verlang ik juist terug naar vroeger. Vroeger, dat was toen we nog smerig in plaats van smeuïg lazen, enkel omdat ons dat beter uitkwam. Geen haan die er naar kraaide, wij waren nog jong genoeg om zelf te mogen bedenken welke letters welke woorden werden. Niemand achtte mij al in staat fatsoenlijk te kunnen lezen, dus was er ook niemand die mij waarschuwde. Vroeger, dat was toen ik nog niet oud genoeg was voor mijn grote liefde.

Elke alfabeet (en waarschijnlijk zelfs een enkele analfabeet) zal kunnen beamen dat grote liefdes gevaarlijk zijn. Voornamelijk wanneer het de liefde op een persoon betreft, maar dat is bij mij niet het geval. Nee, mijn hart heb ik aan de boeken geschonken. Zodra de letters goede woorden gingen vormen, werd er een hartstocht in mij gewekt die met geen enkel broodbeleg te blussen valt. Hoe meer ik lees, hoe groter de wereld wordt. Steeds weer ontdek ik nieuwe dingen, steeds weer blijken er dingen te zijn die ik nog niet begrijp en misschien wel nooit zal begrijpen. Mijn liefde en ik zullen niet snel op elkaar uitgekeken raken, want mijn liefde is de wereld. Toch is dat nogal vermoeiend, want hoeveel ik ook lees, ik loop altijd achter de feiten aan. Nooit zal ik rust kennen, er is altijd meer te lezen en weigeren gaat niet. Ware liefde laat zich niet negeren. Dus lees ik, laat ik de wereld groeien.

Het gekke is dat mensen zo vol van hun ware liefdes zijn, dat ze die eigenlijk niet aankunnen. Het gevolg is ontrouw, het gevolg is dat de wereld te groot wordt. Terug naar vroeger is onmogelijk, leesvaardigheid raak je niet makkelijk kwijt.

De roos op je balkon is van mij, je mag hem houden als je wilt.

@ vogelvrij: ah, leuk. Ik ken het gevoel heel goed.

Ik kauw. Ik kauw dus ik besta. Ik kauw op een stuk kauwgom want daar is het voor. Niks is wat het lijkt, maar één ding is duidelijk, mijn kauwgum smaakt naar pepermunt. Mijn wereld maakt nog een looping. Drie keer raden, ik ben weer in de war. Permanent. Permanent in de war, maar zelfs daar ben ik niet zeker van. Ik kauw door, mijn mond vult zich met nieuw speeksel en ik slik. Ik kauw dus ik besta, niemand pakt me dat af. Ik ben niet nuttig, ik voeg niks toe, mijn handelingen zullen niks veranderen, maar ik ben er wel. Ja, ik ben er want ik kauw.

[jedi-story]

Hey luitjes,

ik ben nieuw in dit forum en ik snap er nog nie veel van. maar ik heb een verhaal geschreven en ik zou graag willen weten of het onderwerp een beetje leuk is.

Mijn verhaal gaat over een jongen die altijd een buiten beentje was. als alles tegen blijkt te zitten gaat de jongen naar Rusland om een beter leven te krijgen. de jongen word ontvoerd door de tsjetjeense rebbelen. na een tijdje komen de tsjetjenen er achter dan niemand losgeld voor de jongen willen betalen. de tsjetjenen willen de jongen gebruiken als zelfmoord commando. na een lange tijd krijgt de jonge het voor elkaar om een eigen team te krijgen. de jonge maakt samen met een uitvinder pakken van kogelvrij metaal. met die hightech pakken willen ze tsjetjenie vrij krijgen. en of dat lukt dat is de vraag. als jullie meer willen weten vraag er dan om. het verhaal is beetje bloederig maar naar de mening van een stel medeleerlingen van mijn school wel heel mooi.

[Changshan]

Hehe, dit kun je natuurlijk ook kwijt willen. Je had er ook wel een nieuw topic voor mogen openen.

Hm, zolang je het in goed Nederlands doet en er kleine wendingen aan toevoegt, kan het goed worden. Je moet vooral uitbuiten dat de jongen eerst ergens anders dan in Rusland woonde, dus bijvoorbeeld meer weet omdat hij in Nederland heeft gestudeerd. Zo kan hij echt een verschil maken tussen de rebellen en blijft hij interessant.

[Droomz]

Ik keek door het kiertje van de deur, maar ik ging niet naar binnen. Iets hield me tegen. In plaats daarvan ging ik naar de woonkamer. De kamer was niet veranderd. In niets. Ik liep instinctief naar de piano, de piano waar ik mijn vader zo vaak op had zien spelen. De piano die nu stof stond te verzamelen. Ik ging met mijn vingers over de klep en schreef in het stof. Mijn naam.

Langzaam tilde ik de klep op. Vroeger moest ik altijd vragen of iemand me wilde helpen, omdat hij te zwaar voor me was. Nu tilde ik hem op met een hand. Stof dwarrelde rond en ik nieste even, maar het kon me niets schelen.
Het krukje kraakte boos toen ik er voorzichtig op ging zitten. Het was alsof ik er niet op mocht zitten, alsof dit de troon van mijn vader was. Dit was ook mijn huis en niet alleen van mijn vader. Ik had het recht om hier te gaan zitten. Het krukje had geen rechten.

Ik legde mijn vingers op de toetsen en drukte ze voorzichtig in. Met mijn voeten drukte ik de pendalen in. Voorzichtig en de piano vond het goed. Hij kraakte niet noch dat hij vals klonk. Hij klonk zoals hij altijd had geklonken, zoals een piano zou moeten klinken. Ik kon nog steeds niet veel meer noten als toen, maar ik sloot mijn ogen. Ik sloot mijn ogen voor de werkelijkheid en deed alsof ik niet mezelf was die speelde, maar mijn vader en ik stond toe te kijken vanuit de deuropening.

Iemand riep me, net zoals mijn vader altijd deed. Dezelfde stem, dezelfde toonhoogte. Ik knipperde met mijn ogen en draaide me om. Ik zag niet het donkere haar van mijn vader, maar het blonde haar van mijn moeder. De stem klopte niet bij het uiterlijk. Het uiterlijk was fout. Ik had nooit beseft hoeveel zijn stem op die van mijn, zijn, onze vader leek.

[Choking Duck]

Stel je eens voor; je loopt door je school. Iedereen heeft wapens, behalve jij.
Je gewapende medeleerlingen kijken je vriendschappelijk aan, maar allemaal schieten ze je met alle plezier af.
Liefst op een pijnlijke manier, want een pijnloze dood is voor watjes.
Gevochten zal er worden, en aan het einde is er maar één iemand het slachtoffer. Jij
En volgens de wapendragers ben je de aanstichter.
Ze doen je pijn, maar zorgen dat je blijft leven. Lappen je op om je vervolgens weeronderuit te halen.
Afentoe dan hangt er eentje de 'vriend' uit, om je het idee te geven dat het niet zo erg is als je dacht.
Maar dat maakt de klap erna alleen maar harder.
Keer op keer. En niemand die het ziet of zien wil.
Ze maken je ook niet dood, neehee, dat zou te makkelijk zijn.
Lijden zal je, opdat je je leven niet zeker meer bent.
Op een gegeven moment vertrouw je niemand meer.
Iemand met de beste bedoelingen zul je wantrouwen.
En zelfs als je door de gang loopt, en niemand díe wapens heeft, ben je al bang dat ze ze toch zullen trekken wanneer ze je zien.
Omdat je bang bent dat ze je onzekerheid en wantrouwen kunnen ruiken. En dat kunnen ze, totdat je het leert te verbergen.
Al vreet het aan je, je verbergt het.
Maar de angst blijft.

[Anki]

Het was niet mijn schuld.

Ik herinner me jouw tanden die even tevoorschijn kwamen als je iets tegen mij zei. Ik herinner me de ruwe stem en de rooklucht uit jouw adem.
Ik zag je mond bewegen in slowmotion. Ik keek niet naar de bruine ogen die mij aan keken, maar naar de lippen die de woorden over moesten brengen.
Ik zag je woest praten maar hoe hard ik ook probeerde, ik hoorde geen geluid. Jouw tanden glommen in het kleine beetje licht van de kamer.
Alweer werd mij iets opgedragen dat ik moest na komen maar dit keer weigerde ik. Ik had dit al een aantal keer eerder moeten doen.
Voordat ik begon met huilen, voordat die dreun kwam, gebeurde er niks, want sommige dingen veranderen nooit.
Als ik onvermijdelijk was, schaamde ik me. Maar het was overal zo anders, zoveel leuker en beter. Het gras is altijd groener aan de andere kant. Kennelijk ben ik altijd al een dromer geweest. Een dromer die leeft in een illusie dat er nog goedheid bestaat in de wereld. Een persoon die leeft in een waas.
Het was niet mijn schuld, iets of iemand regelde dit voor me.
Iemand die ook in mijn vredevolle wereldje leefde en iemand die wél wat goeds toevoegde.
Mijn kaarten voor jou zijn uitgespeeld, je kan niet meer spelen met mij. Ik ga nu weg, terug naar mijn wereld. Als er iets met je gaat gebeuren en ik heb geen kans meer gedag te zeggen, dan is dit mijn manier om sorry te zeggen, voor de laatste keer.

[runningwild]

Tijd is een ander begrip hier. Het strekt zich uit, balt zich op, druppelt door de vervallen luiken de huizen binnen. De tijd is als stroop, het kleeft aan de mensen.
Je ziet het aan ze, op de manier waarop ze lopen. De manier waarop ze in groepjes oude, bijna vergeten liedjes zingen. Je ziet het aan de man die met zijn biertje in zijn hand, door zijn huis sjokt tevergeefs kijkend naar de vervaagde kleuren van de andere huizen die vroeger heldere kleuren rood, blauw en groen hadden. Een litteken dat is achtergebleven uit betere tijden.
De dagen gaan hier bijna altijd gepaart onder een drukkende hitte. Een vrolijke zomerbries raakt het gras, de bomen en de mensen soms aan. Plagerig aantikkend, nooit lang genoeg blijvend om echt verkoeling te bieden. Een zoete geur van wilde bloemen doordringt hun levens die net als de blauw groene rivier die langs het dorp stroomt zijn weg heeft weten te vinden maar niet zonder slag of stoot.

[niña]

@runningwild, half creepy, half relaxed

Nerveus steekt ze een sigaret op. Ze rookt al vier maanden niet meer. Een deuntje blijft in haar hoofd zichzelf herhalen.
If you prick us, do we not bleed?
If you tickle us, will we not laugh?
If you poison us, will we not die?
And if you wrong us, shall we not revenge?
Wat was het, Shakespeare? Waarom denkt ze er nu aan? Ze wilt alleen maar dat hij er op tijd zal zijn, dat hij alles zal ontkennen wat duidelijk een waarheid is, dat hij het allemaal goed zal maken en zij in dagdromen verder kan leven.
Dagdromen. Ze inhaleert en blaast daarna vlug de rook uit. Dagdromen over samenwonen, romantische uitjes, zoiets simpels als wederzijds respect. Dagdromen over hem slaan, zijn ribben breken en zijn ogen uitsteken. Ze weet niet welke ze liever heeft.
IJsberend vult ze de tijd tot hij zal moeten komen. Maar hij zou zelfs voor zijn eigen dood te laten komen, dus ze zou nog wel even moeten wachten. Misschien was het in dit geval inderdaad zijn eigen dood. Ze dooft haar halfopgerookte sigaret op de binnenkant van haar pols. And if you wrong us, shall we not revenge?
Ze hoort een auto aankomen.
You bet I shall.

[Kerboga]

Net geschreven dus.

Kleine glinsteringen in de nacht.

Donkerder dan de duisternis om me heen waren twee kleine, haast onmogelijk om te zien, glinsteringen. Niet lang, maar genoeg om mijn aandacht te trekken. Mijn ogen schoten heen en weer om opnieuw een glimp op te vangen, tevergeefs. Het was verdwenen om terug te keren wanneer ik ze nodig had om moed uit te putten. Vandaag, opnieuw een lichtje aangestoken.

Stiller dan een muis had kunnen zijn, zat je daar. Het was niet zo dat je niet bewoog. Je trilde namelijk, bewoog zo snel heen en weer dat het haast leek alsof je aan een stuk door rilde. Jouw lijfje voelde koud aan, maar dat kon ook aan mijn eigen vingers liggen. Misschien bracht ik mijn gevoelens wel over op jou en uitte jij deze aan mij. Ik was er niet zeker over, maar dat was ik wel over meer dingen niet. Daarnaast, hoe zou ik dat in vredesnaam gedaan kunnen hebben?

Banger dan ooit tevoren keek ik hoe je langzaam omhoog kroop, zag ik donkere vlekjes op jouw vachtje vallen, afkomstig uit mijn ogen. Tranen, om jou. Het zout zou je niet eens meer aflikken, zoals je eerder altijd gedaan had.
Vaker dan je ooit had kunnen vermoeden, had ik je vastgepakt, geknuffeld en meerdere keren als ik alleen met je was, ving jij mijn zoute water op. Altijd wachtte je op het moment dat het over was, om je daarna te wassen. Niet nu, nooit meer.

Doffer en niet meer te zien in het donker, zo waren jouw oogjes geworden. Ik was niet de enige die bang was, jij ook. Je was al twee jaar bij mij aanwezig, aan het einde van jouw lijn. Ik wilde je niet laten gaan, maar merkte wel dat ik nu op eigen krachten verder zou moeten. De gedachte alleen nog aan jou maakte dat ik me fijner voelde dan even daarvoor. Ik was niet langer bang, maar voelde me ook niet zo moedig als toen ik je nog vast kon houden.

Nu ik jou niet meer had, sloeg ik mijn armen om mijzelf heen. Mijn handen nog steeds als kuipjes om jouw eventuele lichaampje te omsluiten. Je was geen muis, wat anderen dan ook mochten zeggen. Jij was mijn hamstertje, stiller dan ik een muis ooit had horen zijn.

[Roosje]

Mijn parodie-op-de-ellenlange-Homerische-vergelijkingen-die-ik-met-Grieks-en-Latijn-vertalen-moet. Ik heb een betere, maar die ga ik hier niet posten.

Als opdracht kreeg ik van een vriendin van me: "Schrijf een Homerische vergelijking van een kantje lang."

Et voilà:
Homeros in blauw gehuld.
De kleur blauw is als de zee, als de lucht. Nee, eigenlijk: de lucht is als blauw, wat het tegenovergestelde eveneens waarmaakt. Zoals de hemel de wereld overspant en land en oceaan beschermt, zo is blauw de enige allesoverkoepelende kleur. De lucht biedt je vrijheid, weidsheid aan. Wil je weg, vlieg dan. Stijg op, neem het luchtruim in beslag, verberg je in al dat blauw. Het zal je helpen en omarmen, één van de weinige dingen waar je te aller tijden op vertrouwen kunt. Immers, de lucht verandert niet en is tegelijkertijd zo wisselvallig als het weer. Letterlijk, want de lucht is het weer en wordt weerspiegeld in het water. Ook al verandert de lucht, soms lichtoranje met roze strepen, dan weer onheilspellend paars, altijd keert zij weer terug naar haar oude vertrouwde blauw. Dat heet de veiligheid van een gewoonte. Zo overheerst blauw de wereld, overal te vinden. In de diepte van de zee, de oneindigheid van het heelal, rondom de wereld en weer terug.
Zoals water omhoog stroomt of verdampt, zo zul je ook blauw terugvinden op meer plaatsen dan je denkt. Is het niet, dat je altijd wel de lucht ziet? Is het niet, dat je overal een glimpje van water op kunt vangen?
Tot in de verste onmetelheid, de meest onvindbare plek in de oceaan, zul je blauw kunnen vinden. Gelijkend op de vissen uit de diepzee, een nachtblauwe avondhemel, de inkt die uit een pen op papier druppelt. Zo verschillend als deze voorbeelden zijn, zo verschillend is al het blauw zelf. Wie is het immers die nog nooit heeft gehoord van turquoise, aquamarijn, marineblauw, indigo?
Niemand anders dan de wereld zelf. Zij is begroeid met planten, overstroomd door water, vergiftigd door uitlaatgassen en gevangen in de dampkring. Voor de mensheid is zijn alles. Sterker nog, zonder haar bestond er geen mens.
Vanuit de ruimte, vanaf de maan zelfs, ziet men de aarde. Zij is blauw, maar weet het niet.

[LiefsvanHier]

Je moet ze die andre niet onthouden .

[Roosje]

LiefsvanHier schreef op 14-03-2006 @ 19:50 :
Je moet ze die andre niet onthouden .

Welles!

[Kerboga]

Roosje schreef op 14-03-2006 @ 19:50 :
Welles!

En toen had ik zin om *liev te zeggen, maar dat zegt jou niets?

Sommigen hebben dit stukje al gelezen, maar ik zou wel iets moeten posten om niet echt te spammen.

Koektrommel.

Letter voor letter las ik de brief nog een keer door. Een knoop in mijn maag werd steeds strakker getrokken. Er was iets mis, maar ze wilde me niet vertellen wat er was. Ze kon het niet vertellen, zei ze. Verschillende gedachten maalden door mijn hoofd, want ik was er toch voor haar in de periodes dat ze het slecht had. Goede tijden waren voor mensen die zich dan vrienden noemden, slechte tijden voor de mensen die er werkelijk voor je waren. Ik wist dat ze het inzag vandaar dat ik het haar ook niet kwalijk nam dat ze niets vertellen wilde. Het was echter geen fijn gevoel dat het gaf. Een gevoel dat langzaam zakte, totdat ik haar sprak.

Woord voor woord kwamen berichten bij mijn hersenen aan. Eigenlijk waren er geen woorden nodig om duidelijk te maken hoe zij zich voelde, stilte van haar kant uit zei genoeg. Ik stelde vragen, verachtte mijzelf omdat ik dat deed en wachtte op antwoorden. Gegevens die ik van haar wilde horen, maar eigenlijk niet nodig had voor mijn conclusies. Net zo oppervlakkig als het gesprek na al de vragen was, was ook ik geworden. Ik had me afgesloten van de dingen die ze me niet wilde zeggen. Eens was er een tijd geweest dat ik me daarover opgewonden had. Ze vertrouwde me niet als ze dingen voor me verborgen hield, dat was hoe ik gedacht had. Egoïst als ik was. Het was niet eerlijk haar op haar eerlijkheid te beoordelen en ik veranderde.

Alinea voor alinea las ik alles nog een keer. Of ze het ooit te lezen kreeg, viel te betwijfelen. Ergens zou ik dan hetzelfde doen als zij eerst ook deed. Het zou hypocriet zijn, maar dat was ik toch wel. Haar laatste opmerking maakte een einde aan mijn twijfels. Ze vertelde uit zichzelf dingen over haar, iets wat mij veel moeite kostte om te doen. Mijn verhalentrommel stond open voor haar, zij was degene die ik immer vertrouwen zou.
“Koekje?”

Asymptootliegen

Er is mij verteld dat grote mensen niet met poezen praten.
Nou, de poes vindt van niet.

[neardo]

Je keek me aan, je ogen half dichtgeknepen. ‘Vertrouw me’ fluisterde ik. Je keek hooghartig op en draaide je om. Wanhopig klampte ik me vast aan je arm. ‘Vertrouw me nou!’ riep ik. Alsjeblieft dacht ik. Terwijl de tranen achter mij ogen begonnen te brandden, trok je plots je arm weg. Het leek wel alsof je pijn leed onder mijn aanraking. Het liefste had ik je in mijn armen genomen en zachtjes heen en weer gewiegd. Maar ik wist dat bij elke stap die vooruit zetten, jij een stap achteruit zou doen. ‘Jou vertrouwen?’ siste je, ‘Jou vertrouwen? Nee, nooit meer.’ De woorden kwamen aan als klappen in mijn gezicht. Het was mijn eigen schuld, dat wist ik ook wel. Maar toch, ergens had ik gehoopt dat je het me wel zou vergeven. Hoop die ondertussen in wanhoop was veranderd. Ik kom me niet meer inhouden. Hete tranen dropen langs mijn wangen naar beneden. Onbeheerst, ongecontroleerd en onbedwingbaar verdriet gutste naar buiten. En voor mij stond jij, nog steeds beheerst, nog steeds controle van je emoties, naar mij te staren. Zo dicht bij en toch zo onverdraagbaar ver weg. Mijn knieën zakten naar de grond en zonken op de koude tegels neer. Ik had gevoel als de aarde elk moment open kon splijten om me in het gat te gooien waarin ik toch al was beland. Toen mijn tranen op waren zat ik leeg en uitgeput op de badkamervloer. Ik rilde en hief mijn hoofd om te kijken naar waar ik een lege plek had verwacht. Maar je was niet weg. Met gebalde handen stond je daar, een vertrokken mond sierde je gelaat. Ik bleef zitten, al had willen opstaan, ik kon niet meer. Met getergde ogen keek je me aan. ‘Ik wil niet meer van je houden.’ Even was het stil. ‘Maar je doet ’t wel?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Ja, ik doe het wel.’

Enkele reis vakantie

Ik ga op reis en neem mee:

een koffer, natuurlijk, mijn kleine rode koffertje. Die nam ik altijd mee als ik bij Tante Judith logeren ging, in Amsterdam. Dat is heel lang geleden, dat ik haar heb gezien. Ze is weg nu, zegt mama, ik weet niet waarheen maar ik denk dat ze ook op reis is. Vandaag gaan wij ook, en daarom heb ik al mijn jurkjes uit de kast gezocht. Warme, wollen jurkjes, die ik in mijn koffertje leg, samen met dekens die papa mij heeft gegeven. Die hebben ze daar niet, zegt hij, daarom moeten we onze eigen meenemen. Daarbij komt nog wat ondergoed, en dan zit de koffer vol. Er is geen plaats meer voor Pop. Treurig kijkt ze me aan, en ik geef haar een plekje op mijn bed. Hier moet ze wachten, tot we terug komen van vakantie. Dat is al heel snel, beloof ik haar.

We verlaten het huis. Als papa de deur sluit, kijkt hij nog treuriger dan Pop. Zijn ogen staan vol tranen, en ik weet niet waarom hij dat doet. Misschien is hij bang dat er iets met het huis gebeurt als we weg zijn. Maar dat hoeft niet, want Pop waakt nu. Toch klamp ik me met mijn ene hand stevig vast aan mama's rok, en met de andere til ik mijn koffertje. Mama heeft haar andere hand om papa heen geslagen, en die tilt weer een grote koffer in de zijne. Zo lopen we samen naar het station.

Er zijn erg veel mensen. Zo veel mensen heb ik nog nooit samen gezien. Allemaal kijken ze zoals papa en Pop, ik denk dat ze verdrietig zijn omdat ze iemand thuis achtergelaten hebben. Dat snap ik niet, want ze moeten juist blij zijn! We gaan met zijn allen op vakantie, en ik heb er reuze veel zin in. Ik loop achter mama en papa aan, want de koffer begint nu erg zwaar te worden in mijn handen. Dan zie ik de trein. Er staat er maar één, en op het perron staan een heleboel grote mannen. Ik weet niet wat ze zeggen, het klinkt gek. Ik denk dat ze van vakantie zijn, en onze taal niet zo goed begrijpen. Maar ze lijken me best aardig. Een van de mannen lacht naar mij, en wijst. Ik zwaai terug. Hij komt naar ons toe, pakt papa bij zijn arm en trekt hem mee. Ik denk dat het iets te hard is, want papa zucht, hij heeft pijn. Maar die meneer heeft het vast niet zo bedoelt, hij wil papa zijn plaats gaan wijzen. En daar gaat papa.

Mama en ik klimmen samen in de trein, wat erg moeilijk gaat omdat iedereen op het zelfde moment dat idee heeft bedacht. Het is zo druk, dat we op de grond moeten zitten. Maar dat vind ik niet zo erg, want we zijn er vast heel snel. Vakantie, dat klinkt zo spannend. Ik ben nog nooit verder geweest dan Tante Judith in Amsterdam. Nu zullen we naar een ver, koud land gaan, daarom heb ik mijn wollen jurkjes ingepakt. Misschien is er sneeuw, waar ik fijn in kan spelen samen met een van de meisjes die ook in de trein zijn. Dan gaan we samen sleetje rijden, of een sneeuwpop maken. Moe kruip ik tegen mama aan, en omdat we er dan vast sneller zullen zijn, val ik in slaap.

Als ik wakker word, heb ik honger. Ik vraag mama om iets te eten, maar ze zegt dat ze niet heeft. Dat is niet slim van haar, want ik denk dat vakantie toch nog ver weg is. Als ik een oude vrouw tegenover mij een hompje brood zie kauwen, loopt het water me in de mond. Ik vraag of ik ook een stukje mag, want ik heb al zo lang niets meer gegeten. Het wordt stil in de trein, en vele ogen staren mij aan. Haastig werkt de vrouw het broodje in twee happen naar binnen, en mama knijpt boos in mijn arm. Eigenlijk moet ik huilen, want ik snap het niet zo goed. Waarom wou die vrouw haar brood niet met me delen, mensen moeten toch aardig zijn en voor elkaar zorgen?

Dan zijn we er. De trein stopt, en iedereen is in rep en roer. De vrouwen en de kinderen praten door elkaar heen, en er wordt geduwd. Als ik eindelijk buiten sta, met mama, kijk ik goed om me heen. Geen sneeuw. Wel heel veel modder. Modder, bomen en huizen, met een ijzeren hek er om heen. Het ziet er niet uit als vakantie. Misschien hebben we ons vergist, en moeten we nog een station verder. Maar daar zijn weer de grote mannen, en dit keer zijn ze boos. Ze duwen ons in een lange rij, die langzaam gaat sjokken. Papa zie ik nergens meer, en nu kijkt mama ook als de mensen, papa en Pop. We lopen met zijn allen richting de huizen. Ik besluit er maar het beste van te maken, misschien kunnen we met zijn allen leuke spelletjes doen aan een tafel, mens erger je niet. We komen bij het hek, en daar hangt een bord. Sobibor, staat er. Eindelijk, de vakantie kan beginnen!

en soms ineens dan denk je: wat maakt het ook nog uit
of ik opsta of niet, of ik hoi zeg of nukkig naar beneden kijk of dat ik vrolijk ben of doe alsof
alsof het iets veranderd aan de wereld of ik rechtop loop of niet
welke muziek ik draai en hard of zacht, het maakt geen ene flikker uit
of ik me optut of niet, of ik lach of niet of mn tanden rechtstaan of niet of ik leer voor mijn examens of niet of ik sjans en dans en spring of gewoon door de grond zak
en dat denk ik niet één keer, want dán maakte het niet uit

[the Delicious]

Storm in een glas water

Terwijl ik naar de wind luister, probeer ik je gezicht te zien in de spiegeling van de zon, maar wolken bedekken je ogen. Heldere tintelingen kleuren grauw. Ik hield toch altijd al meer van grijs. Ik zou willen dat ik ook van jou hield, dat ik je zou missen omdat je nu niet bij me bent. Zoals de golven zich opstapelen om daarna weer af te glijden, zo gaan mijn gedachten. Steeds weer ergens anders, het bovenste laagje opgezogen door jouw rode lippen, waarvan ik niet eens meer weet hoe zacht ze zijn. Ik zou willen dromen over jou en mij, maar er is geen wij omdat er steeds één van ons ontbreekt. Ik zal water bij de wijn moeten doen, al neem ik daar geen genoegen mee. Dieper in de golven zie ik nog zand, vergeet ik het strand en zink ik. De bodem van mijn glas is al kurkdroog. Als je uit mijn handen laat vallen, blijft de veel te goedkope wijn aan de scherven hangen. Ik lik het van ze af, maar het rood blijft. Ik zal later nog wel eens aan je denken.