Kalmerende middeltjes

[Missy1234567890]

Ik ben altijd heel erg gespannen in sociale situaties en vooral als ik ergens anders ben dan thuis, zelfs bij m'n schoonouders terwijl ik daar al bijna een jaar kom De laatste tijd merk ik dat ik er ook lichamelijke klachten van krijg, heb dan vaak last van m'n darmen (veel lucht) terwijl ik daar verder nooit last van heb, dus ik denk dat het van de spanning komt.

Zou dit kunnen? En zijn er middeltjes die de spanning wat kunnen verminderen, ik had al iets over Nervofit gelezen. Ik neem eigenlijk helemaal niet snel iets in als ik ergens last van heb, daarom ben ik ook op zoek naar iets homeopathisch en iets dat je af en toe kunt gebruiken, bijv. vlak voor een sociale situatie waar ik tegen opzie (bijv. een verjaardag ofzo)

Ik weet wel dat het eigenlijk meer een psychisch probleem is, maar daar wil ik ook iets aan doen, heb al een afspraak gemaakt, alleen moet ik nog even wachten.

[Missy1234567890]

O shit, ik dacht dat ik op een ander subforum zat Wil een forumbaas zo lief zijn dit even te verplaatsen naar Lichaam en Gezondheid? (of psychologie)

[George]

Sja, bij de natuurwinkel hebben ze wel Sint-janskruid (capsules e.d.), maar daarvoor is het verstandiger om eerst even met de dokter af te spreken, en dat moet je sowieso niet nemen als je aan de pil bent want dan werkt de pil niet meer.
Je kan ook valeriaan proberen, dat is milder en daar hoef je ook sowieso niet voor naar de dokter. Valeriaan werkt vooral ontspannend, rustgevend, ook tegen angst en spanning, dit kan op zich wel werken tot je terecht kan voor psychische hulp.
Zelf werd ik er wel een beetje duf van, maar ik reageer nogal sterk op medicijnen enzo dus waarschijnlijk zou je daar geen last van krijgen, bovendien, duf zijn lijkt me beter dan die constante gespannenheid.

[Mephisto]

Vraag je huisarts voor benzo's.

Benzodiazepines zijn meer voor als je echte paniekaanvallen hebt, niet voor sociale angst. Bovendien heeft het een hoop bijwerkingen en raak je er makkelijk afhankelijk van, het is niet bedoeld voor langetermijngebruik.
Valeriaantabletten kun je proberen als sufheid geen bezwaar is; het is niet echt duidelijk hoe het werkt of welk bestanddeel eruit werkt, maar het werkt iig wel. Hou je dan wel aan de maximum hoeveelheid per dag die op de verpakking (en/of in de bijsluiter) staat.

Maar voordat je aan de medicatie gaat: google eens naar wat eenvoudige ontspanningsoefeningen (of koop/leen een boekje erover), en probeer of dat een beetje helpt

[Missy1234567890]

Ik heb geen paniekaanvallen, ik ben alleen altijd zo zenuwachtig dat ik gewoon met niemand normaal kan praten, dus ik dacht als ik daar nou vanaf zou zijn, dan valt zo'n sociale gebeurtenis misschien wel weer stukken mee.

Het moet iets zijn dat ik gewoon af en toe in kan nemen, dus net zoiets als die pilletjes die je bij examens kunt innemen (wat ik overigens nooit heb gedaan, niet nodig)

Ik zal wel eens googlen, maar ik weet niet of die ontspanningsoefeningen me helpen, ik probeer altijd al rustig te blijven ademen, maar dan straalt het er volgens mij nog aan alle kanten van af dat ik me niet op m'n gemak voel

[groovy]

Missy1234567890 schreef op 24-01-2006 @ 10:40 :
Ik heb geen paniekaanvallen, ik ben alleen altijd zo zenuwachtig dat ik gewoon met niemand normaal kan praten, dus ik dacht als ik daar nou vanaf zou zijn, dan valt zo'n sociale gebeurtenis misschien wel weer stukken mee.

Het moet iets zijn dat ik gewoon af en toe in kan nemen, dus net zoiets als die pilletjes die je bij examens kunt innemen (wat ik overigens nooit heb gedaan, niet nodig)

Ik zal wel eens googlen, maar ik weet niet of die ontspanningsoefeningen me helpen, ik probeer altijd al rustig te blijven ademen, maar dan straalt het er volgens mij nog aan alle kanten van af dat ik me niet op m'n gemak voel

Propanolol is heel fijn, je wordt rustig, maar je hersen blijven juist heel actief werken, je wordt er dus niet suf van
Dit zijn ook erg bekende pilletjes, die mag je zeker hebben . Ze werken iets van 5 uur en je merkt gewoon dat je rustiger bent, maar wel op een natuurlijke manier.

Ik zou die pilletjes proberen, dat helpt in ieder geval wat. Maar wat ik zelf gedaan heb, is mijn schoonouders verteld dat ik erg verlegen ben en me snel ongemakkelijk voel, dat heeft enorm geholpen. Binnen een paar weken voelde ik me echt heel anders bij hun thuis, en dat zien andere mensen ook. Middeltjes helpen wel, maar ze helpen je niet echt om uit die spanning te komen, dat moet je zelf doen.

[Mara]

Hmm, is het niet beter om op training te gaan dan die pilletjes? Ik heb hetzelfde als jij. Ik slik echter alleen pilletjes met tentamens, tegen faalangst en paniekaanvallen. Pilletjes bieden niet écht de oplossing.

Overigens, als je dan toch iets wil, juist géén St. Janskruid als je aan de pil bent! Dit beïnvloedt de werking.

Zelf gebruik ik Nervovit, dat bevat een valeriaanextract. Het helpt, maar het is geen garantie.

[Missy1234567890]

groovy schreef op 24-01-2006 @ 14:24 :
Propanolol is heel fijn, je wordt rustig, maar je hersen blijven juist heel actief werken, je wordt er dus niet suf van
Dit zijn ook erg bekende pilletjes, die mag je zeker hebben . Ze werken iets van 5 uur en je merkt gewoon dat je rustiger bent, maar wel op een natuurlijke manier.

Ja zoiets zoek ik dus. Ik weet nog niet zeker of ik überhaupt iets ga innemen, want ik ben niet zo van de pilletjes, maar kun je dat gewoon bij de drogist kopen?

Andijvie
Ik zou die pilletjes proberen, dat helpt in ieder geval wat. Maar wat ik zelf gedaan heb, is mijn schoonouders verteld dat ik erg verlegen ben en me snel ongemakkelijk voel, dat heeft enorm geholpen. Binnen een paar weken voelde ik me echt heel anders bij hun thuis, en dat zien andere mensen ook. Middeltjes helpen wel, maar ze helpen je niet echt om uit die spanning te komen, dat moet je zelf doen.

Nou, ik heb het een paar weken geleden aan m'n vriend verteld en dat luchtte al heel erg op. Als hij er bij is dan valt het wel mee, oké dan ben ik nog niet zo als thuis bij mijn ouders, maar dan kan ik het nog wel aan zeg maar. Maar hij moet elke zaterdagmiddag sporten en dan zit ik dus 3 tot 4 uur alleen daar met z'n ouders (Hier gaat trouwens wel binnenkort verandering in komen) Maar ik zie het mezelf nog niet tegen zijn ouders vertellen, tegen m'n vriend was al moeilijk. Bovendien, ze merken het toch al wel aan me.

In welk opzicht heeft het bij jou geholpen, vraag ik me af, ik bedoel, je wordt niet opeens minder verlegen lijkt me.

Groovy
Hmm, is het niet beter om op training te gaan dan die pilletjes? Ik heb hetzelfde als jij. Ik slik echter alleen pilletjes met tentamens, tegen faalangst en paniekaanvallen. Pilletjes bieden niet écht de oplossing. Overigens, als je dan toch iets wil, juist géén St. Janskruid als je aan de pil bent! Dit beïnvloedt de werking.

Ik heb een afspraak gemaakt bij een psycholoog, moet alleen nog even wachten. Ik wil in elk geval een assertiviteitstraining gaan doen en eventueel nog iets anders. Ik weet dat pilletjes geen oplossing zijn, maar ik word echt helemaal gek van die spanningen constant, ik hoop dat ik er wat rustiger van word.
En ja, ik ben aan de pil, dus dan moet ik maar geen St. Janskruid nemen, dankjewel voor de tip

('t wordt wel steeds meer een psychologisch verhaal zo )

Missy1234567890 schreef op 24-01-2006 @ 16:47 :

Nou, ik heb het een paar weken geleden aan m'n vriend verteld en dat luchtte al heel erg op. Als hij er bij is dan valt het wel mee, oké dan ben ik nog niet zo als thuis bij mijn ouders, maar dan kan ik het nog wel aan zeg maar. Maar hij moet elke zaterdagmiddag sporten en dan zit ik dus 3 tot 4 uur alleen daar met z'n ouders (Hier gaat trouwens wel binnenkort verandering in komen) Maar ik zie het mezelf nog niet tegen zijn ouders vertellen, tegen m'n vriend was al moeilijk. Bovendien, ze merken het toch al wel aan me.

In welk opzicht heeft het bij jou geholpen, vraag ik me af, ik bedoel, je wordt niet opeens minder verlegen lijkt me.

Nee, 't hielp niet meteen, maar doordat zij het wisten, gingen ze hun houding wat aanpassen. Mij er af en toe wat meer bij betrekken, maar niet betuttelend ofzo. Mijn houding werd ook vrij snel anders, omdat ze wisten wat er speelde, voelde ik me minder ongemakkelijk. En ja, doordat ze me bij meer dingen gingen betrekken, ging dat ook steeds beter. In het begin gaf ik korte antwoorden op vragen, nu vertel ik dingen uit mezelf en stel ik ook vragen. Dat is wel een jaar later, maar toch merkte ik wel meteen dat het beter ging.

Overigens wist mijn vriend dit al vanaf het begin, hij hield er ook rekening mee wanneer we naar zijn ouders gingen (door me bv. niet te lang alleen te laten).

[Missy1234567890]

Andijvie schreef op 24-01-2006 @ 19:05 :
Nee, 't hielp niet meteen, maar doordat zij het wisten, gingen ze hun houding wat aanpassen. Mij er af en toe wat meer bij betrekken, maar niet betuttelend ofzo. Mijn houding werd ook vrij snel anders, omdat ze wisten wat er speelde, voelde ik me minder ongemakkelijk. En ja, doordat ze me bij meer dingen gingen betrekken, ging dat ook steeds beter. In het begin gaf ik korte antwoorden op vragen, nu vertel ik dingen uit mezelf en stel ik ook vragen. Dat is wel een jaar later, maar toch merkte ik wel meteen dat het beter ging.

Overigens wist mijn vriend dit al vanaf het begin, hij hield er ook rekening mee wanneer we naar zijn ouders gingen (door me bv. niet te lang alleen te laten).

Bij mij doen ze al hun best me ergens meer bij te betrekken en ik praat er ook wel, maar ik moet als ik er net ben altijd weer ff wennen. En ik zit er dus gemiddeld 2x een lang weekend per maand en dat gaat inmiddels al bijna een jaar zo en ik word ook steeds wat losser, maar het duurt zo lang.

Mijn vriend weet het nu dus sinds 2 maanden ofzo, dat ik er zo'n moeite mee heb en hij gaat nu dus o.a. daardoor stoppen met zijn sport. Hij schrok best wel toen ik het vertelde, hij had niet door dat het zó erg was. Maar nu houd hij er dus wel meer rekening mee.

[Daantje_0705]

Ik slikte valeriaan als ik heel erg angstig of zenuwachtig was en bij mij hielp het wel goed. Ik werd er ook niet suf ofzo van. Ik had gewoon een potje gekocht bij de Hema. Valeriaan beinvloedt de werking van de pil niet en je raakt er ook niet verslaafd aan. Je kan het gewoon af en toe gebruiken en het werkt vrij snel.

[Myuki]

Missy1234567890 schreef op 24-01-2006 @ 20:30 :
Bij mij doen ze al hun best me ergens meer bij te betrekken en ik praat er ook wel, maar ik moet als ik er net ben altijd weer ff wennen. En ik zit er dus gemiddeld 2x een lang weekend per maand en dat gaat inmiddels al bijna een jaar zo en ik word ook steeds wat losser, maar het duurt zo lang.

Mijn vriend weet het nu dus sinds 2 maanden ofzo, dat ik er zo'n moeite mee heb en hij gaat nu dus o.a. daardoor stoppen met zijn sport . Hij schrok best wel toen ik het vertelde, hij had niet door dat het zó erg was. Maar nu houd hij er dus wel meer rekening mee.

Jeetje mina, dat gaat wel erg ver.

Myuki schreef op 24-01-2006 @ 22:26 :
Jeetje mina, dat gaat wel erg ver.

Vind ik ook.
Als je het al een paar maanden telkens vol weet te houden, is het toch niet zó erg? Dan ga je toch een paar uurtjes op zijn kamer lezen terwijl hij sport?

[Missy1234567890]

Ik zei o.a. We hebben een lange afstandsrelatie (4 uur treinen) en vaak zien we elkaar, doordat hij zaterdag lang weg is, maar één dag in de week. Ik heb er niet om gevraagd dat hij het zou opgeven, maar hij vond het ook een te grote belemmering worden. Het is zijn keuze (voordat ik mezelf weer een schuldgevoel ga aanpraten )

Dat ik dit hele gedoe aan hem vertelde was zeg maar de druppel. Hij zat er al langer over te denken.

[Missy1234567890]

Maar dit gaat allemaal een beetje offtopic
Strax moet-ie weer verplaatst worden, naar psychologie.

Ik denk dat ik toch maar voor Valeriaan ga, dat lijkt me het meest onschuldig. Ik ga wel eens naar de drogist of zo'n kruidenwinkeltje, me even laten informeren.

Als hij wil stoppen, moet hij stoppen

Ik heb valeriaan bij 't Kruidvat gekocht, geloof ik, of bij de Hema, dat kan ook nog. Dat heeft goed bij eind-examens geholpen, 't werkt ook vrij snel. Alleen wel uitkijken voor examens, want 't kan zijn dat je er heel suf van wordt, en dan maak je je examen dus slecht Als je het alleen nodig hebt voor sociale-dingen, dan kan 't geen kwaad om suf te zijn, denk ik

[groovy]

[QUOTE]Missy1234567890 schreef op 24-01-2006 @ 16:47 :
Ja zoiets zoek ik dus. Ik weet nog niet zeker of ik überhaupt iets ga innemen, want ik ben niet zo van de pilletjes, maar kun je dat gewoon bij de drogist kopen?


Ik weet niet of je zomaar bij de drogist kunt kopen, ik heb ze op recept gekregen, ik denk ook dat dat bij deze pilletjes geldt..

Ik vond ze in ieder geval heel fijn omdat ik er niet suf van werd en ze heel licht zijn

Maar je moet in ieder geval ook jezelf dat duwtje geven, en wat harder voor jezelf zijn
Je schoonouders bijten je niet en vinden het alleen maar leuk als je gezellig met ze kletst!! Ook al zeg je iets stoms, of verspreek je je, dat overleven ze wel

[mrsjones]

Wiet he

Je bent niet de enige hoor. Ik heb er ook best wel last van. Ik ga nu 5 jaar met mijn vriend en voel me nu pas echt op m'n gemak. Moet ik wel zeggen dat zijn ouders 3 jaar in het buitenland hebben gezeten tussendoor, dus in totaal zie ik ze pas 2 jaar 2 keer per maand een lang weekend (van vrijdag tot maandag).

Over dat sporten: Ik deed ook altijd fanatiek aan voetbal, 2 keer per week trainen en zowel zaterdag als zondag een wedstrijd. Dit heb ik binnen 3 maanden voor mijn vriend opgegeven, omdat ik vond dat een relatie er anders niet in zat. Heb er nu af en toe nog wel eens spijt van, maar op dat moment kon ik niet anders.

Over die kalmerende middeltjes, ik heb daar geen ervaring mee dus kan je er niet over adviseren, maar ik wilde iig even vertellen dat je niet de enige bent.

Ik heb overigens wel dat ik me op verjaardagen ook vaak niet op me gemak voel.

Kalmerende middeltjes zijn toch geen oplossing voor de lange termijn. Ik zou wachten op hulp en ondertussen niet aan die troep beginnen, daar wordt het alleen erger van.

[Missy1234567890]

ik ben T@M@R@ schreef op 03-02-2006 @ 11:57 :
Je bent niet de enige hoor. Ik heb er ook best wel last van. Ik ga nu 5 jaar met mijn vriend en voel me nu pas echt op m'n gemak. Moet ik wel zeggen dat zijn ouders 3 jaar in het buitenland hebben gezeten tussendoor, dus in totaal zie ik ze pas 2 jaar 2 keer per maand een lang weekend (van vrijdag tot maandag).

Over dat sporten: Ik deed ook altijd fanatiek aan voetbal, 2 keer per week trainen en zowel zaterdag als zondag een wedstrijd. Dit heb ik binnen 3 maanden voor mijn vriend opgegeven, omdat ik vond dat een relatie er anders niet in zat. Heb er nu af en toe nog wel eens spijt van, maar op dat moment kon ik niet anders.

Over die kalmerende middeltjes, ik heb daar geen ervaring mee dus kan je er niet over adviseren, maar ik wilde iig even vertellen dat je niet de enige bent.

Ik heb overigens wel dat ik me op verjaardagen ook vaak niet op me gemak voel.

Dankjewel voor je reactie Wel leuk om te horen dat er meer zijn met ongeveer dezelfde situatie Wat dat sporten betreft: bij ons is het nog extra lastig omdat wij dus een weekendrelatie hebben en hij dus de halve zaterdag weg is. Als ik dan bij hem ben, kan het nog wel, al heb ik dan juist die spanningen, maar dat is de ene keer ook meer dan de andere. Maar ik ga uiteraard niet elk weekend 4,5uur heen en 4,5uur terug treinen, dus als hij naar mij komt, komt hij pas zaterdagavond, wat inhoudt dat we dan dus maar 1 volle dag samen hebben. Dat was voor hem ook de belangrijkste reden om ermee te gaan stoppen, dat ik me als hij (lang) weg vaak 'sociaal' niet helemaal goed voel, was uiteindelijk de doorslaggevende reden.

Hoe vatte jou vriend het op trouwens? Voelde hij zich niet een beetje 'schuldig' omdat jij het moest opgeven 'voor de relatie' of zag hij het echt als jouw beslissing?

Ik ga trouwens voorlopig niet aan die middeltjes, ik vind dat ik gewoon zelf van die spanningen af moet komen. Wat ik zei, de ene keer heb ik nergens last van en de andere keer ben ik zo gespannen als wat, het hangt heel erg van de situatie af en hoe ik me op dat moment voel. Ik ga aan de psycholoog vragen of een assertiviteitscursus kan helpen en wat ik anders kan doen om ervan af te komen.

Missy1234567890 schreef op 04-02-2006 @ 00:49 :
Dankjewel voor je reactie Wel leuk om te horen dat er meer zijn met ongeveer dezelfde situatie Wat dat sporten betreft: bij ons is het nog extra lastig omdat wij dus een weekendrelatie hebben en hij dus de halve zaterdag weg is. Als ik dan bij hem ben, kan het nog wel, al heb ik dan juist die spanningen, maar dat is de ene keer ook meer dan de andere. Maar ik ga uiteraard niet elk weekend 4,5uur heen en 4,5uur terug treinen, dus als hij naar mij komt, komt hij pas zaterdagavond, wat inhoudt dat we dan dus maar 1 volle dag samen hebben. Dat was voor hem ook de belangrijkste reden om ermee te gaan stoppen, dat ik me als hij (lang) weg vaak 'sociaal' niet helemaal goed voel, was uiteindelijk de doorslaggevende reden.

Hoe vatte jou vriend het op trouwens? Voelde hij zich niet een beetje 'schuldig' omdat jij het moest opgeven 'voor de relatie' of zag hij het echt als jouw beslissing?

Ik ga trouwens voorlopig niet aan die middeltjes, ik vind dat ik gewoon zelf van die spanningen af moet komen. Wat ik zei, de ene keer heb ik nergens last van en de andere keer ben ik zo gespannen als wat, het hangt heel erg van de situatie af en hoe ik me op dat moment voel. Ik ga aan de psycholoog vragen of een assertiviteitscursus kan helpen en wat ik anders kan doen om ervan af te komen.

Mijn vriend en ik wonen ook zo'n 2,5 uur reizen bij elkaar vandaan, dus vandaar ook mijn beslissing om te stoppen met sporten. Mijn vriend voelde zich niet schuldig, want het was ook echt mijn beslissing. Het was dus bij mij al helemaal niet te doen, omdat ik vaak zowel op zaterdag als op zondag een wedstrijd speelde.

En inderdaad wat jij ook zegt, de ene keer heb ik meer last van spanningen dan de andere keer als ik bijvoorbeeld op een verjaardag ben. Hangt er ook af van hoe ik me voel en wie er nog meer aanwezig zijn.

[Missy1234567890]

ik ben T@M@R@ schreef op 04-02-2006 @ 12:58 :
Mijn vriend en ik wonen ook zo'n 2,5 uur reizen bij elkaar vandaan, dus vandaar ook mijn beslissing om te stoppen met sporten. Mijn vriend voelde zich niet schuldig, want het was ook echt mijn beslissing. Het was dus bij mij al helemaal niet te doen, omdat ik vaak zowel op zaterdag als op zondag een wedstrijd speelde.

Nee dat snap ik, dan blijft er echt bijna geen tijd over voor elkaar in het weekend. Ik weet ook dat ik me niet schuldig hoef te voelen, ik heb hem niet gevraagd of gedwongen die beslissing te nemen. Maar toch, net als jij is hij heel fanatiek, 1e team, hij doet het al zo'n 20 jaar en dan gaat hij nu stoppen, in principe voor mij. Dan denk ik, stél dat het ooit uitgaat...snap je?

Ik wil nog even zeggen dat ik het heel fijn vind dat je hebt gereageerd, want ik zat er wel een beetje over dat sporten in en helemaal na de reacties die ik er op kreeg hier Vind het wel fijn dat ik niet de enige ben met zo'n situatie