Een al wat ouder verhaal van me, maar nog altijd één van mijn favorieten.
- - -
Erik was een jongen die het leven ietwat anders zou hebben ingedeeld, als hij de touwtjes in handen gehad zou hebben. Zo ook deze avond. Plichtmatig gezeten op de bank, tussen zijn ouders keek hij afwezig naar de TV. “Engels voetbal.” zei hij. “Da’s mooi voetbal, jongen. Hoog voor de pot en niet aanstellen.” zei zijn vader, die meer geïnteresseerd was in het welzijn van Leeds United dan dat van Erik, die immers maar een thuiswedstrijd speelde.
Voor Erik was het allemaal slappe hap. Engels voetbal was eender met Nederlands voetbal, wat weer in één lijn stond met al het andere voetbal op de wereld. En zo was alles al eerder gebeurd. Het was zo flauw en het irriteerde hem. Een enorme cliché, zo pleegde hij het leven te benoemen. Hij zuchtte nog eens en hoopte maar dat iemand op het veld zijn been brak, voor de verandering.
Alsof ze het deed om onze Erik te pesten verscheen er op dat moment een fee in de huiskamer. “Verdomme, wat een cliché!” riep Erik uit. Zijn ouders leken hem niet te horen, maar dat was meestal zo. De fee leek wat verbaasd, maar liet zich niet zomaar uit het veld slaan. Ze droeg, zoals de dress-code bij feeën doorgaans voorschrijft, een geromantiseerd jurkje, zogenaamd uit de Middeleeuwen afkomstig. Erik liet zijn schouders hangen. “Laat me raden… ik mag een wens doen?” zei hij.
Het feetje antwoordde, tot ergernis van Erik, opgetogen “Ja! Ik ben gestuurd door de Goden der Verveling om jou wat meer lol in het leven te geven! Ga je gang, wees een beest en wens!”
“Nou, feetje” sprak Erik bedachtzaam, “Ik heb een gruwelijke hekel aan het cliché die zich mijn leven noemt. Alles is zo voorspelbaar en,… Verdomme, ik haat cliché’s! Doe er wat aan.” Het feetje lachte moederlijk, werd even afgeleid door een overtreding van Mills en sprak uiteindelijk “Dus jij zou wat meer afwisseling in je leven willen hebben? Akkoord, komt er aan!”
En met een clichématige “Poef” verdween ze in het niets, en voelde Erik zich weer wegzakken in de bank, naast zijn moeder. Zijn vader hoorde hij in de keuken rommelen. Voorlopig merkte hij nog niets, maar dat was altijd zo bij dit soort feeën. Ze beloven bergen te verzetten, en doen het pas als je niet oplet.
Zijn vader kwam terug uit de keuken alwaar hij een kop koffie gehaald had en Erik merkte dat hij een eend op zijn hoofd droeg, terwijl dat geheel niet de gewoonte was van vader. Ook de grote paarse strik die hij om zijn middel had gebonden, kwam Erik niet bekend voor.
“Goh, pa. Nieuwe outfit?” vroeg hij voorzichtig, toen vader weer zat. Langzaam draaide zijn vader zijn hoofd naar Erik. De eend en vader keken hem doordringend aan en opeens stonden ze op. “Ja!” brulde vader, “dat zou jij wel willen weten, hè? Nou, dat gaat verdomme mooi niet door! Ik heb niet voor niets een roze strik om mijn pens!” Erik vond dit een welkome afwisseling op de doorgaans afwezige instelling van zijn vader en besloot brutaal te zijn. “Hij is paars, pa, je strik.”
Vader vond het allemaal wat minder leuk en besloot om zijn vrouw, die al die tijd als een zak bintjes op de bank had gezeten op te pakken en door de ruit te smijten, zichzelf motiverend met oerkreten. De tv, de kast en de eend waren de volgenden die er aan moesten geloven. Het werd zo langzamerhand gezellig op het gazon.
Binnen was daar weinig van te merken. Erik’s vader had een draadloze staafmixer weten te ontfutselen aan de keukenla en dreigde het duivelse apparaat in het linkerneusgat van Erik te stoppen, teneinde hem ernstige neurologische schade toe te brengen. Erik begon zich wat ongemakkelijk te voelen en keek om zich heen naar een uitweg. Geen zware voorwerpen om de slechterik te slaan? Geen clichés? Op het moment dat het apparaat tot het plastieken handvat in Erik’s neus was verdwenen, de knop omgezet werd en zijn hersenen als spaghetti rond de staafmixer werden geknoopt, werd Erik wakker. Het was allemaal slechts een droom.
Verdomme, wat had hij een gruwelijke hekel aan clichés.
- - -
LUH-3417
|