misschien wil ik enkel me verhaal kwijt....

[telefoontje]

afgelopen januari is mijn moeder weer in een psychose beland, duurde 2 maanden en ze is uiteindelijk ook gedwongen opgenomen omdat de boel zover escaleerde dat ze uiteindelijk voor mijn neus stond ( haar dochter dus ) met een slagersmes.

Lang verhaal kort te maken, ze had die gehele periode van de psychose een haat tegenover mij, ik moest weg, ik moest verdwijnen, ik was een legal alien, een verschrikkelijk monster dat opgeruimd moest worden. En dit allemaal waarschijnlijk omdat ik last heb van paniekaanvallen en agorafobie. Zij zag het als dat dat háár fout was , want haar oma en moeder hadden ook psychische problemen en nu ik dus ook en zij dacht dus dat het beter was dat ik dan maar beter kon verdwijnen; dan hoefde ze zich ook niet schuldig te voelen dat zij mij heeft verwekt en dat ik die problemen dus heb. ( ja dat is ook een zeer scheve gedachte.. ze vroeg me toen ook vaak of ik het haar vergeefde dat ik haar mij geboren liet worden... )

iig, dat ging gepaard met vreselijke angsten, ook voor mij, en het hele gezin, gesticht van binnen weer gezien ( want dit is de 7e x dat dit gebeurd in haar leven en mijn leven )

M'n kat ging dood.
Had liefdesverdriet/problemen
Studie ging slecht, niet wetend of ik nog door wilde met de studie, twijfelen "wat dan?"
HEvige paniekaanval gekregen 2 maanden terug, waardoor ik weer eventjes terug werd geplaatst, terwijl het voor mijn idee zo goed ging met de agorafobie overwinnen...
Op mezelf gaan wonen, wat een zware klus was door die paniek, heb nu dus ook een maand mijn kamer uitgeleend , maar 'moet' straks dus weer terug...zucht...alsof ik mijn nest niet wil verlaten...verlatingsangst dat is het... ik slaap ook veel in mijn ouders bed overdag, godver en ik ben 21..


Nu zit alle 2de jaars in Berlijn voor een paar dagen, had er echt wel heen gewild, maar ik had het gevoel dat ik niet kón, vanwege de trein, de grote pleinen daar enzovoorts. Ook de stress die daar weer mee gepaard gaat is niet bevordelijk.
Heb dus 2weken vrij achter elkaar, zit nu in week 2 en heb nog niks gedaan aan mijn studie, het kómt er niet van, lig het liefst de hele dag in bed, mijn deken ruikend in slaap vallen. Af en toe ga ik naar een vriend toe of naar het café maar daar blijft het bij.
Als ik dan in bed lig ( dus tot 1200 uur en dan ontbijten en dan tot 1600 weer liggen... avondeten en dan weer slapen....) dan word ik wakker; kijk naar buiten en dan word alles zo ontzettend onwerkelijk, alsof je in een glazen stolp zit, alsof alles aan mijn voorbij gaat, alle lol , het leven. Soms begin ik er helemaal niks meer van te snappen wat we hier in vredesnaam doen op deze aardbol?

Het gevoel alsof je bent gedropt hier en wacht tot je weer terug mag naar .....ja wat....?

Heb een paar jaar bij een psychiater gelopen en ben nu ongeveer 2 jaar bij een psycholoog die mijn cognitieve gedragstherapie geeft. dat ging dus allemaal goed, tot die klote paniekaanval weer van een paar maanden terug. Ik voel me onvolmaakt dat ik niet naar berlijn durf en dat ik straks hoogstwaarschijnlijk niet meerdurf naar Istanbul vanwege het vliegen. Welke jongen wil mij ooit nog hebben? ( alhoewel ik toch een spontane positieveling blijf , af en toe een zware dip )

Ben vorig jaar wel meegeweest naar Zuid Frankrijk, zelf daar ook geweest in de vakantie, maar denk er nu echt niet meer aan...
Ik word wakker met een soort electriciteit in mijn armen van spanning voor de dag...
gelukkig het is 1645, ik kan nu naar de kroeg een beetje bij de mensen zijn....tot leven komen..?

ik voel me onvolmaakt dat ik niet een flitsend leven lijd
niet reislustig ben , zoals de hele hype van tegenwoordig dat je de hele wereld moet hebben gezien ofzo...
Mijn studie, ...

godver ik ben wanhopig, bang dat ik voor altijd hier in blijf. bang voor de realiteit die ik kan ontvluchten door te slapen..

bedankt voor het lezen/

Als ik me rot voel kruip ik ook meestal in bed, maar dat is niet de oplossing, dat heb ik intussen wel geleerd. Misschien is het handig om een dagindeling te maken van dingen die je per dag gaat doen. Zoek ook wat nieuwe leuke dingen uit om uit de sleur te komen van het dagelijks leven. De eerste tijd is het heel moeilijk je ergens toe te zetten, maar je moet het gewoon dóen en langzaamaan wordt het makkelijker is de bedoeling.
Ik heb zelf op een gegeven moment me aangemeld bij een natuur en milieu-vereniging en ben daar eens een weekendje mee op pad geweest. Verder heb ik nieuwe hobby's gezocht zoals breien en meer creatieve dingen en dat geeft echt energie. Van passief in je bed gaan liggen worden de problemen alleen maar groter en blijf je malen. Je hebt afleiding nodig. Misschien kun je je bij een vereniging aansluiten? Wat lijkt je leuk om te doen?
Ik wil niks baggetaliseren, natuurlijk is het heel erg wat je meemaakt, maar het heeft geen zin om dan in je bed te gaan liggen en maar te denken hoe kut alles is, dan verdrink je in je eigen verdriet. Pak het probleem aan!
Veel succes!

[Daboman]

Ik denk dat het handig is als je veel praat met mensen. Blijf je hart luchten. Vraag om advies. En heel belangrijk: ga op zoek naar iets dat je leuk vindt. Het is natuurlijk echt heel erg vervelend wat er gebeurt, maar dat maakt het juist zo belangrijk dat je iets gaat doen waarbij je je goed voelt.

Wat ook wel goed lijkt te werken is dat je je focust op iets. Dat kan even zoiets zijn als een vereniging. Of echt een doel wat je wilt bereiken. In mijn examenjaar is m'n hele sociale leven ingestort door iets waar ik zelf niet zo veel had tegen kunnen doen. Dus heb ik me in de tussenuren gefocust op het halen van de schoolexamens en uiteindelijk het eindexamen. Daardoor had ik geen tijd en kwam het niet in m'n hoofd op om in de put te gaan zitten. Eenmaal thuis of op de vereniging kon ik m'n verhaal kwijt. Dus zet voor jezelf eens op een rijtje waar je naartoe wilt werken, want op het moment lijkt het me alsof je nogal doelloos bezig bent. Vervolgens houd je het in je achterhoofd en probeer je er naartoe te werken.

Dat je geen 'flitsend leven' leidt is op zich niet erg.

Wel lijkt het me belangrijk dat je angsten leert te overwinnen die je belemmeren in je dagelijkse doen en laten.

Als jij graag naar Berlijn had gewild, is het natuurlijk erg jammer dat je niet gaat omdat je bang bent voor treinen en pleinen.

Zelf ben ik ook niet echt iemand die graag reist. Het heeft veel met gewenning te maken bij mij denk ik. Ik voelde me altijd een beetje benauwd in treinen en nu ik elke dag in zo'n geval stap heb ik er weinig last van.

Mijn advies is dan ook dat je dingen moet uitproberen en jezelf er aan moet laten wennen. Op jezelf wonen is ook zoiets: je moet er aan wennen om alleen te zijn.

Als jij elke dag alleen maar in bed ligt, maak je het in feite erger. Je komt namelijk niet meer in aanraking met dingen en daardoor word je alleen maar banger ervoor.

[RainDrops]

telefoontje schreef op 08-05-2007 @ 16:47 :*knip*[/B]

Ik kan je natuurlijk niet helpen. Maar het is echt goed dat je je hart kunt luchten.

Sterkte!

[telefoontje]

het gaat al een stuk beter,
vandaag naar de rai in amsterdam geweest met de fiets, over het grote plein, geen paniek gehad .

stukje bij beetje klim ik weer verder.