25-10-2010, 23:29 | |
de vorige
Klaar met huiswerk! Vandaag lekker dagje op mijn werk, nouja niet qua werk, was erg rustig. Maar dat had weer het voordeel dat ik mijn partituurspel voor morgen een beetje kon voorbereiden. |
Advertentie | |
|
27-10-2010, 15:51 | |
Verwijderd
|
Ik zit er echt doorheen. Gisteravond toch even naar de jamsessie geweest, omdat ik beloofd had een duet met iemand te zingen. Ik was het liefste meteen weer omgedraaid toen ik zag hoe druk het was. Allemaal bekenden; vage, Rockacademie-, bekenden; oude conservatorium klasgenoten en dan nog alle andere gasten. Waar slaat dit op? Die dinsdagavond was eerst mijn hele leven, daar kon ik me echt helemaal uitleven, op dat podium. En nu ben ik een angsthaas, werd ik zenuwachtig van al die mensen, terwijl me dat normaal gesproken een kick had gegeven. Ik ben gaan drinken om de zenuwen te onderdrukken.
Ik zo echt niet meer, het duurt allemaal zo lang. Wie vangt me op als ik val? |
27-10-2010, 19:53 | |
Het grote nadeel van online netwerken zoals facebook, is dat je soms dingen tegenkomt die je helemaal niet wilt zien. Of weet dat er dingen online staan die je eigenlijk niet wilt zien, maar die zo'n aantrekkingskracht hebben dat je stiekem toch weer gaat kijken...
__________________
没有什么不能够面对!
|
Ads door Google |
27-10-2010, 20:08 | |
[klaagpost]
Ik baal, omdat: - de herfstvakantie voorbij is, zonder dat ik het vakantiegevoel (rust) heb gehad. - ik ontzettende hoofdpijn heb, die zelfs met een paar paracetamol niet weggaat. - ik mezelf een slappeling vind omdat ik voor de zoveelste keer niet ben gaan sporten met als excuus dat ik me niet lekker voel. - de wegwerkzaamheden niet verlopen zoals ze beloofd hadden in de brief van de gemeente en ik daardoor ontzettend om moest rijden. - ik nog ontzettend veel moet doen voor mijn werk en eigenlijk door de bomen het bos niet meer zie. - collega's op mijn werk 'grappige' opmerkingen maken als ik al om 4 uur naar huis ga, terwijl ik a) thuis nog verder werk, b) ik altijd een van de eersten en laatsten ben op het werk. - ik geen nee kan zeggen en mezelf daardoor nog verder in de nesten werk. - ik op allerlei vlakken steken laat vallen en daar dan ontzettend van baal. - ik geen overzicht heb over alles wat ik nog moet doen de komende tijd. Ik kan wel lijstjes maken, maar die zijn nooit compleet en dus begin ik er maar niet aan. - m'n huis chaos is doordat overal verhuisdozen staan. - de dozen die al opgeslagen zijn, natuurlijk net datgene bevatten wat je nu ineens graag zou willen hebben omdat dat zo leuk/handig/makkelijk* zou zijn. (*doorhalen wat niet van toepassing is) - ik echt niet weet wat we hierna nou moeten. - ik eigenlijk helemaal niet zo goed voor mezelf zorg en ik me daardoor alleen ellendiger ga voelen. - het met Vriendje eigenlijk ook helemaal niet zo goed gaat en ik hem er dus eigenlijk ook nog doorheen moet slepen, terwijl ik al genoeg heb aan mezelf [/klaagpost] *zucht* Ik ga nog maar eens een bespreking uittypen. |
27-10-2010, 20:11 | |
@ Hawahaai: heb je een optie om op korte termijn even een weekend helemaal niets te plannen? Klinkt alsof jullie dat allebei goed kunnen gebruiken om even gewoon lekker met z'n tweetjes te zijn, tot rust te komen en even verder te kijken? Als ik je lijstje zo zie zou dat wel een deel van de dingen al oplossen misschien
__________________
~ God's own existence is the only thing whose existence God's action does not explain ~ | You are the symbol of too much thinking...
|
27-10-2010, 22:45 | |
Oke sorry ook van mij een beetje een klaagpost:
ik heb de komende weken (iig volgende week en die daarna) te weinig tijd om dingen aan school te doen. Ben elke dag op school of werk en bijna elke avond repetitie. Dit weekend 3 concerten en 1 repetitie. Het leven van een muziekstudent..... Grrrr. Ik moet echt een planning maken. |
28-10-2010, 00:14 | |
hmm, mijn probleem is van een twijfelachtige aard vandaag.. ofja al langer dan vandaag maar ik kom er niet uit
Ik ben dit jaar aan het afstuderen, wat inhoudt dat ik en twee anderen een half jaar lang bezig zijn met een project.. het lot heeft bepaald dat ik met mijn twee beste vrienden in een projectgroep zit. Met een van de twee kan ik heel goed opschieten qua werk, dus daar heb ik geen probleem mee. Maar de ander maakt me zo gek, zit zo erg onder m'n huid, dat ik eigenlijk er hard tegen op moet treden (ik ben de projectleider).. maar telkens als ik hem probeer duidelijk te maken wat hij mij nou eigenlijk flikt en dat hij met zijn gezeik nergens komt, loopt het uit op een ruzie waarbij het echt goed mis gaat.. maar als ik er niks tegen doe dan zak ik dit jaar, en anders zet ik een vriendschap op het spel.. o en voor de duidelijkheid.. hij is best zwaar autistisch..
__________________
Everything could have been everything else and it will have just as much meaning.
|
28-10-2010, 08:20 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
dus ik moet eigenlijk in een ander gedeelte zijn maar als ik naar de bios wil kan ik ze mogelijk wel tegenkomen. en het ergste is nog wel dat melanie er nu ook al heen gaat. ik wil gewoon ergens een plek waar ik niemand tegenkom die ik ken, niet bang hoef te zijn dat ik weer verantwoording af moet leggen en zogenaamd gezellig gaan staan kletsen. dinsdag was het sppr, toen ging ik naar een stad veel verder weg en wist ik 99%zeker dat ik toch niemand tegen zou komen. ik voel me gewoon rot, ik schaam me echt voor mn familie. |
28-10-2010, 13:04 | ||
Citaat:
OT: Ik wil ook iets van een herfstvakantie of zo, hmpf
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
28-10-2010, 16:44 | |
Interglot: gefeliciteerd! Mag je meteen beginnen?
Ik heb ook iets positiefs te melden: zaterdag 8 januari: Amsterdam - Cairo - Bangkok vrijdag 27 mei: Bangkok - Cairo - Amsterdam Onderzoeksstage gaat dus door. Al vind ik het stiekem een beetje eng dat we al geboekt hebben en dat niet zwart op wit staat dat we mogen gaan en dat het onderzoeksvoorstel nog geschreven moet worden. Vietnam ging ook opeens niet door, dus ik ben nog een beetje bang dat ze morgen zeggen 'grapje, jullie mogen niet komen'. Maar we gaan er maar vanuit dat het goed komt, want veel langer konden we niet wachten met boeken. En het was een goedkope vlucht, dus dat was een meevaller. Anders gaan we vijf maanden reizen Ik vind het wel een beetje spannend om straks 5 maanden weg te zijn, maar ik heb er heel veel zin! Nu bedenken wat ik allemaal moet regelen en alles regelen en tussendoor nog even mijn tentamen voor morgen leren
__________________
I'm not afraid of happy endings. I'm just afraid my life won't work that way.
|
Advertentie |
|
28-10-2010, 18:48 | |
Verwijderd
|
@ interglot: Gefeliciteerd!!!
@Heksjuh: wow cool!! en jij ook gefeliciteerd!!! OT: FAST IN YOUR SEATBELLS CAUSE THIS IS GONNA BE AL LONG LONG MAIL!!! vandaag met Joyce naar eindhoven geweest naar de berenkuil, die vriend had me graffiti leren spuiten, was echt makkelijker dan ik dacht, t resultaat was natuurlijk nog niet zoals de rest van de berenkuil maar voor een eerste keer zeker niet slecht al zeg ik het zelf. Toen Joyce vanmorgen kwam hadden we eerst uit een boek gewerkt, ik ben speciaal deel2 ofzoiets. dat was een boek voor mensen met autisme waarin je jezelf beter zou leren kennen. ik snapte eerst niet goed waarom dat zo nodig was, maar later vertelde joyce me dat het ook was om te weten hoe je op bepaalde dingen reageert enzo, ze zei in de auto ook dat ze t lullig vond dat ik zo gepest wordt enzo, en dat ze wist hoe dat voelt?? ik had niet verder doorgevraagd ofzo maar ik weet niet of zij zelf ooit gepest is. is eigenlijk mijn zaak ook niet. wel zij ze dat ze toen ze 16/17 was hele dagen in eindhoven en amsterdam en utrecht enzo was, spijbelen van school en daar naar een cafe ofzo, dat is dus eigenlijk waar ik nu over denk. ze zei ook dat als ik wat ouder was, ik wel eens mee mag naar feesten waar zij heengaat, waar mensen van de kunstacademie enzo komen, want kunstenaars en kunstenareseen dat zijn naar mijn idee nog echt goeie mensen, niet dat anderen niet goed zijn ofzo, maar dat is gewoon zegmaar een soort apart, weet niet hoe ik het moet uitleggen. vond t wel cool dat ze dat zei, want dat betekent wel dat ze mij dus wel mag. Als ik bij joyce ben is het fantastisch, maar daarna voel ik me altijd rot, dan weet ik dat ik weer terug moet naar huis, of als we daar waren, dat zij weer teruggaat naar huis, dan zie ik al helemaal voor me dat ik weer gezeik krijg, weer continu ruzie, weer continu mensen die zich met me bemoeien en weer niemand die me begrijpt. terwijl ik dit typ heb ik weer tranen in mn ogen. gewoon weten dat je nog in deze gevangenis van een boerengat moet wonen, terwijl het in de stad zoveel beter voor mij zou zijn, weten dat je nog met je familie opgescheept zit, terwijl ze zo anders als me zijn, weten dat je geen vrienden hebt, terwijl het veel beter voor me zou zijn als ik het wel had. waarom begrijpt niemand hoe ik ben, ben ik voor iedereen een andere duck, tegen bepaalde mensen ben ik een flapuit, voor anderen dat lieve vriendelijke meisje, tegen weer anderen dat koppige kind,tegen vrienden aso,vriendelijk en alles door elkaar, en tegen joyce mezelf waarom, waarom is het zo moeilijk om te leven? waarom is het zo moeilijk? ik weet gewoon dat dit niet de plek voor me is, niet het leven voor me is, niet de mensen voor me zijn? ik ben 14 ja dat weet ik, maar is er nu niemand die eens afstand doet van dat domme nummertje voor mn naam, kijkt naar mij en niet naar dat stomme getal? ik zit niet goed hier in dit dorp, het is me allemaal veel en veel te stil, de ene helft gaat naar de kerk, de ander doet te boers en weer anderen bekakt, maar als je toch eens niet een van die drie dingen doet dan lijk je hier wel als een crimineel behandeld te worden, in de stad lopen zoveel types, dik,dun,groot,klein,licht,donker,emo,gothic,bekakt,lilliputter en wat al niet meer? daar letten ze tenminste niet zo op elkaar daar laten ze mensen gewoon met rust. dit leven is ook niet dat voor mij, ik sta half 7 op ga 7.40 naar een dom kind waarvan ik niet snap waarom ik nog met dr mee naar school fiets, ben om 8.25 op school, ga smiddags weer naar huis, doe de deur open, pak wat drinken, ga naar mn kamer maak mn huiswerk, ga computeren ga tekenen, ga 17.30 eten, ga tv kijken, ga 21.20 slapen en dat elke dag opnieuw al 8 jaar lang. dit is gewoon niet zoals ik het wil. Ik wil gewoon een leven met actie, met avontuur, met dingen die ik wil doen, maar na school nog naar de stad gaat meestal niet, en als het al kan dan mag ik niet, in dit dorp is niks te beleven, of je moet een meelopertje van de bende zijn, dan kun je nog wel wat rondhangen, in dit dorp respecteert niemand elkaar, zijn 10-25 jarigen ''hangjeugd'', en is het gek als je toevallig niet je kleren bij de kakzaak om de hoek haalt. ik wil een leven in de stad, waar niemand me raar aankijkt, waar graffiti niet opvalt, waar altijd drukte is, want stilte is niets voor mij, ik ben bang als het stil is. de mensen die ik nu ken zijn ook niet de mensen voor mij, 1 mogelijke vriendin van vorig jaar spreek ik nu nauwelijks nog, Melanie is wel oke maar is mij veeel te serieus, Joyce is wel oke maar is te oud om bevriend mee te zijn, alleen 1 nicht is cool, ik ben mss ook te streng stel te hoge eisen enz. maar mijn familie is gewoon to bad. mn oma schaamt zich omdat 2 van dr kleinkinderen autisme hebben, tante is tegen alles wat maar medisch is want alleen die homeopatische korreltjes werken en de rest van de familie moet ook maar daarin geloven,andere tante moet altijd beter zijn dan anderen, moeder weet niet hoe ze zich moet gedragen tegenover vrienden van me, en weet niet hoe ze kan zorgen dat ze weer een ''boeiend verhaal''heeft waarin toch wel blijkt wat voor ''goed''mens ze wel niet is. t voelt zo ontzettend K** om te weten dat je nog al die tijd maar te doen hebt wat anderen willen. en dan is dr nog iets, ik heb ontzettend veel geld nodig voor weg te kunnen, of ik de buren moeten optijd de kinderbescherming waarschuwen maar dan betwijfel ik of dat de juiste opvatting van wegkunnen is. maar als ik geld nodig heb moet ik nu sparen, maar als ik nu spaar kan ik minder geld aan tekenspullen uitgeven en dat zou betekenen dat ik een minder uitgebreid portfolio kan krijgen. ik heb wel eens nagedacht over staatsloterij gokspellen etc, maar of die zo nuttig zijn betwijfel ik en ik durf dat risico toch niet te nemen. dus wat moet ik nu doen? want eigenlijk zijn beide dingen ontzettend belangrijk. als er al iemand is die deze post helemaaal heeft gelezen, zou die dan zo vriendelijk willen zijn mij wijze raad te geven als je die hebt?? xx |
28-10-2010, 20:56 | |
*fladdert*
Ik heb me gewoon ingeschreven bij de wooncorporatie (of hóé je dat ook mag schrijven). Ik vond het al een ontzettende stap om me in te schrijven voor een studie, ook zo snel mogelijk gedaan (1 oktober), zodat ik er vanaf was, maar ik vind het zó leuk. Ik heb er echt zin in om volgend jaar te beginnen. Nog steeds, na drie jaar, ben ik er elke dag zekerder van dat dit blijft en dat ik niet terugval. Ik weet dat ik tijdens mijn bachelor op kamers wil, niet meteen, dat vind ik echt te veel nieuw in één keer en ik blijf hier toch studeren, maar ik blijf straks niet nog drie jaar bij mijn ouders wonen. Ik houd ontzettend veel van ze en er zijn ook geen problemen ofzo, maar ik heb wel steeds meer echt behoefte aan mijn eigen plekje. Ik heb er ook echt zin in om dit jaar af te maken. Mijn PWS schrijven, waar ik nu al ontzettend trots op ben, examens halen, hopelijk met een acht gemiddeld, en dan een lekker lange vakantie om me voor te bereiden op iets compleet anders.
__________________
Wie de kat niet uit de boom kijkt, moet 'm er met de ladder uit halen.
|
28-10-2010, 21:12 | |||||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
OT: Wat heb ik toch een leuke klas Heerlijk, nu het observeren weer bijna voorbij is, om weer lekker actief met de kleuters aan het werk te gaan, zeker met het thema herfst. |
28-10-2010, 21:12 | |
Verwijderd
|
@interglot,
thanx, ik weet niet wat het beste voor me is, ik denk nu dat het gewoon het beste is als ik een nieuwe start maak, door bijvoorbeeld op mezelf te gaan wonen als ik 16 ben en geld heb. en tsja wassen koken strijken hoort er nou eenmaal bij, gelukkig ben ik niet zo'n pietje precies met alles, en ik denk dat als ik dan een opleiding doe die ik leuk vind,ik het ook niet erg vind als ik er wat meer tijd aan kwijt ben, ik weet trouwens niet of ik bij die opleiding echt veel thuis moet doen, het voordeel van een grafische opleiding is dat ik dan alles ook weer kan gebruiken voor mn portfolio en dan hoef ik thuis ook minder zelf daaraan te werken. als ik niemand om me heen heb maakt me ook niet zoveel uit, beter dan dit, want terwijl ik dit typ hoor ik mn broertje en vader ook alweer schreeuwen in deze omgeving is het zeer zeer lastig nieuwe vrienden te maken, iedereen hier heeft wel minstens een verhaal over me gehoord, verder weg kennen ze me natuurlijk veel minder, eindhoven vind ik echt een gave stad, maar daar gaan nogal veel klas/school genoten heen dus ik betwijfel of dat een goeie zet zou zijn. je hebt mss wel gelijk, ik moet me meer concentreren op de goeie dingen, al betwijfel ik de laaste tijd wat dat nou eigenlijk zou zijn? als er meer mensen zijn die tips of raad hebben?? Graag!! |
28-10-2010, 22:19 | |
@ Duckdog: ik ben het wel met interglot eens. Maar er bestaat ook bijvoorbeeld begeleid kamerwonen, dan heb je meer steun en bijvoorbeeld kook je vaak met meerdere mensen.
Je kan ook proberen om elke dag iets positiefs op te schrijven, hoe klein het ook is: iemand die lief naar je lacht etc.. als je je dan wat minder voelt, kun je dat lijstje erbij pakken. En wat ik me afvroeg, is er behalve Joyce nog hulp in jullie gezin? 2 hoofdstukken van analyse 20e eeuw gemaakt. En ik vrees dat mijn collega vandaag me een beetje heeft aangestoken: mijn voorhoofd voelt heel warm en voor de rest voel ik me ook echt slap. Net een bak fruit opgegeten voor de vitamientjes en nog wat fruit gekocht voor morgen op school, ik wil echt niet ziek worden. Ik heb zo'n druk weekend/2 weken voor de boeg, ik kan gewoon niet ziek worden nu! |
28-10-2010, 22:22 | |
Verwijderd
|
Het zijn maar krassen, het is maar bloed, er is niks aan de hand, ik heb alleen weer gefaald.
Dit moet stoppen, dit moet stoppen, het is de hele week al zo moeilijk, ik wil niet constant overvallen worden door een wirwar van emoties die ik niet eens kan onderscheiden en er dan uiteindelijk maar voor zorgen dat ik kwaad word. Op alles, op iedereen en op helemaal niks. Zelfs de pijn geeft me op dit moment geen rust. Ik kan niet meer Ik zeg het zo vaak en iedere keer krabbel ik weer op, maar wat gebeurt er als ik een keer niet hard genoeg krabbel? Het enige dat me nog diep genoeg raakt om niet te ver weg te zakken is mijn neefje van anderhalf. De gedachte dat hij mij helemaal niet zou herinneren, laat staan zou weten hoeveel ik van hem hou, als ik er nu uit zou stappen, is voor mij de enige drijfveer om niet dood te willen. Alleen is 'niet dood willen' iets anders dan willen leven... |
29-10-2010, 07:51 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
verder is er niet echt hulp. jeugdzorg zegt dat we dan videotraining enzo moeten doen, maar dat wil mijn vader niet(hij zal wel bang zijn dat ie zn eigen fouten eens gaat zien) vroeger hadden we iemand die af en toe smiddags kwam, maar ik weet niet meer waarvoor dat precies was, en als er iemand in huis is gaan mijn ouders automatisch anders doen mn ouders zeggen dat t beter voor me zou zijn als ik naar speciaal onderwijs ging, maar ik en 3 andere autistische vriendinnen hebben besloten dat we dat alle 4 niet gaan doen, dan zou het naar mijn idee op school wel beter gaan, maar doordat je dan de hele dag tussen ''soortgenoten''zit weet je ook niet meer hoe je normaal moet doen tegen andere mensen en dat is wel t laatste wat ik wil, want ik wil niet in een wereldje vol autistische mensen leven, niet dat ik wat tegen ze heb, maar ik wil ook gewoon leren van anderen. nu ik erover nadenk heb ik gister 2 stomme dingen gezegd, ik was gister volgens mij n beetje in de war,ik luisterde overal maar half naar, wat ik de laatste tijd trouwens wel vaker doe weet ook niet waarom, maar joyce vroeg wat ik vond van dat boek, toen zei ik vet, terwijl ik dacht dat ze t over n ander boek had, toen zei ik maar dat dat een grapje was, een vriendin van mn moeder vroeg hoe ik aushwitz vond aangezien ik daar n aantal jaar geleden ben geweest, toen zei ik leuk, terwijl ik dacht dat ze t over de vakantie in het geheel had. ik moet voor mijn portfolio meer dingen zelf verzinnen, nu haal ik nog heel vaak inspiratie van internet, maar als ik bij een toelating een opdracht moet doen dan val ik door de mand, t lukt me alleen echt niet om iets zelf te verzinnen, als ik een schilderij wil maken van bijv. pinguins dan moet ik toch wel weten hoe die snavel zit? dat kan ik toch niet uit mn hoofd verzinnen??? Laatst gewijzigd op 29-10-2010 om 07:57. |
29-10-2010, 08:52 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
OT: Vandaag weer niet naar school. Gisteren 3 uur school gehad, waardoor ik daarna helemaal kapot was en moest slapen. Ik merk gewoon dat het allemaal teveel wordt voor mijn lichaam. Gelukkig voel ik me mentaal wel weer wat beter en dat scheelt. Vandaag er maar voor gekozen om me een beetje rustig te houden zodat ik een beetje thuis kan gaan werken. Net al een CKV verslag gemaakt dus dat gaat goed. Gisteren ook besloten om een melkproducten meer te nemen, misschien verlicht dat de pijn wat. Ik kan het wellicht proberen. |
29-10-2010, 09:10 | |
Gister toch totaal ingestort, onder het uit eten met mama. Goed hoor, haar zestigse verjaardag en ik moet er weer drama van maken. Maar de spanning was te hoog. 's Ochtends taart maken en dan daar wat van snoepen, in de middag een klein stukje taart, dan een drie gangen menu, en zo graag mee willen doen. Uiteindelijk voorgerecht met mama gedeeld en geen na genomen, maar het was al te veel. Te veel om over na te denken, al dat eten, papa vier jaar dood, zaterdag weer een feest met eten en zo bang om aangekomen te zijn. Dus jankengierenbrullen voor mama's ogen mijn hoofd een keer tegen een houten deur slaan. Well done, good job, verpest alles maar weer. En dan zeggen ze weer dat ik dronken ben, maar ik heb net zo veel gedronken als normaal. Maar door de spanning die in me kolkt komt het denk ik gewoon harder aan. En nu weet ik niet of ik zaterdag naar het feest wil. Mama wil dat ik kom, maar ik weet niet of ik dat ga trekken.
En zo gek, dan eet je vrij veel en ben je zo bang aangekomen te zijn, net woog ik en ben ik juist weer afgevallen. Spanning? Ik word zo moe van mezelf. Mama smeekte gister bijna om opname maar ik kan de eetstoornis niet loslaten, nu niet.
__________________
Digital ash in a digital urn.
|
29-10-2010, 11:58 | |
@ Interglot: gefeliciteerd dat je aangenomen bent! Wat voor technische helpdesk is het, ICT-gericht? Hoeveel uur ga je werken per week? Over outbound bellen gesproken, je hebt ook niet-commercieel outbound-werk, al is dat er veel minder dan commercieel. Ik heb een jaar lang outbound gebeld, maar dat was absoluut niet commercieel, anders had ik die baan ook nooit aangenomen. Ik hou er ook totaal niet van om mensen iets aan te moeten smeren wat ik zelf nooit zou willen hebben.
@ Heksjuh: gaaf joh dat je stage in Thailand doorgaat! En over je pijn, is al wel duidelijk inmiddels waar die vandaan komt? Dan kun je ook gerichter behandeld worden. Misschien eens nadenken over een andere behandelaar, osteopaat ofzo. Ik weet dat mijn schoonzusje daar erg veel baat bij heeft. Zij heeft veel nog niet verklaarde klachten en ze zit al jaren in de medische molen. Bij haar worden de behandelingen bij de osteopaat voor zover ik weet ook vergoed. @ Duckdog96: wat voor opleiding doe jij nu en hoelang moet je nog? |
Ads door Google |
29-10-2010, 13:35 | |
Volgens mij al meer dan een jaar geleden dat ik iets poste.
Inmiddels ben net op buitenlandsstage, en het blije gevoel van alles is nieuw en leuk begint plaats te maken voor het missen van mijn vriendinnen en mijn ouders thuis, en vooral het missen van een goed gesprek met iemand kunnen hebben want zo kort als ik hier ben heb ik alleen maar een paar oppervlakkige contacten en het lukt me niet om echt vrienden te maken en ik word er soms bijna wanhopig van. Het is een raar idee dat ik bijna afgestudeerd ben terwijl ik geen idee heb wat voor baan ik wil. Moet ik gaan promoveren of niet? Het besluit dat ik zou gaan promoveren leek al lang vast te staan maar inmiddels heb ik 1,5 jaar op het lab gestaan voor stage en weet ik het niet meer. De baan die ik voor ogen heb kan ik ook krijgen (via een opleidingstraject) als ik niet gepromoveerd ben, maar andere banen die je na je afstuderen kan krijgen lijken me niets. Promoveren is bijna de 'het moet dan maar-optie' om meer banen te kunnen krijgen vooral als die ene baan tegenvalt ofzo... Ook wil ik terug naar Nederland maar daar zijn behalve promotieplekken geen geschikte banen. Dan zou ik hierna weer naar Engeland moeten en ik weet ook niet of ik dat wil. Het feit dat ik eerder moe ben dan 'gezonde' mensen breekt me ook steeds meer op. Ik wil veel meer dan ik kan en ik heb het na 22 jaar nog steeds niet geaccepteerd. |
29-10-2010, 17:09 | |
Verwijderd
|
Vanmiddag geprek gehad met m'n psych. Ze zag hoe ik er aan toe ben en we hebben een goed gesprek gehad waarin ik gewoon kon vertellen hoe wanhopig ik me nu voel. Ik heb me echt heel erg begrepen gevoeld, en in plaats van dat ze de dingen probeerde te relativeren, ging ze gewoon in op wat ik zei. Helaas is ze ook wel tot de conclusie gekomen dat het slechter gaat, de borderline steeds meer tot uiting komt en ik steeds verwarder overkom. Ik lach wanneer ik vertel hoe klote ik me voel en moet huilen als ik iets leuks vertel over m'n neefje bijvoorbeeld.
Ik moet sterk proberen te zijn en iig tot 8 november volhouden, want dan heb ik mijn intake voor een deeltijd groep. Nog even overleven, |
29-10-2010, 17:12 | |
Verwijderd
|
net ff een mogelijke vriendin gekrabbeld, gewoon om vrienden mee te worden, in de tweede zat ik wel ns in de pauze bij haar,en in de aula kletsen we ook regelmatig, heb dr gevraagd of ze me n keer wil helpen met photoshop, nog geen reactie op gehad, maar heb goede hoop.
verder gaat t tzelfde als gister(zie mijn mega lange post hierboven) ik ben thuis, kom mijn kamer alleen nog af om te eten, of tv te kijken, en zit de hele dag achter mn computer en tekentafel. ik ben ook ontzettend bang dat ik mn mensenangst weer terugkrijg, gewoon omdat mensen zo gemeen kunnen zijn, dat ik nauwelijks nog iemand vertrouw, dat ik als ik over straat loop elke 10 seconden om moet kijken wie er achter me is, dat zal ws ook wel een van de redenen zijn dat ik bijna niet meer buiten kom, behalve in de stad, daar heb ik dr geen last van, die is weer net n stukje verder weg, waardoor ik weet dat de kans wat kleiner is dat ik mensen zie, ik wil zo echt niet meer zijn, ik wil gewoon doen wat ik zelf wil, en niet mn leven laten bepalen door allemaal problemen die ik heb. Joyce zei gister wel dat als we in eindhoven iemand tegenkwamen die lullig tegen mij deed dat ze dan hard op zou treden om te laten zien dat ik geen mietje ben, probleem is alleen dat ik dat op school nooit durf omdat ik dan toch wel weer degene ben die het heeft gedaan, en ik ben zo ontzettend bang dat ik dan echt hard teruggepakt wordt, ik heb de laatste tijd steeds vaker nachtmerries over opwachtacties enz. |
29-10-2010, 19:42 | |
@sassiefje dat is lang geleden.
wat voor stage doe je?. ot. gisteren ging het wel. tot dat me angsten weer kwamen. gisteren ochtend naar de huisarts geweest. bij haar me verhaal weer verteld enzo. toen kwam ik om 10:00 bij dagbehandeling aan. wat ik de rest van de ochtend heb gehad. tussen de middag had ik individuele expressie. om 13:50 kwam me taxi alweer. want toen moest ik naar het ziekenhuis toe om me zwachtel te laten verwisselen. en maandag moet ik weer terug. vandaag gewerkt en dat was wel gezellig. en nou voel ik me weer helemaal op.
__________________
(8)je vecht nooit alleen(8)
|
29-10-2010, 21:48 | |
Okee, morgan neem ik gewoon mijn taken op me voor mama's verjaardagsfeest. Zelfs exvriendje is ingeschakeld. Vandaag met mama helder gepraat, ze zei dat ik geen vrolijkheid moest forceren en ze liever had dat ik af en toe in mezelf en down ben dan de hele avond zogenaamd vrolijk en daarna ontplof, zoals gister.
Vandaag belde mijn hoofdbehandelaar van mijn eetkliniek. Zij heeft me nu b ijna een jaar onder behandeling en gelooft zo in mij. Ze heeft door hoe intelligent ik ben, ziet dat ik snap hoe anorexia werkt, maar het niet op mezelf toe kan passen. Ik mezelf niet kan verbeteren en hoewel de afspraak was te stabiliseren, ik toch heel langzaam afval. Ze zou met het team overleggen of ik vijf gesprekken met iemand kon hebben om motivatie voor heropname te vinden, maar het team was er niet mee eens. Ze zeiden dat als gesprekken met haar al niet hielpen, waarom dan wel met iemand anders? Kortom, we hadden een fijn telefoongesprek, maar ze laten me los, want ik kies voor mijn eetstoornis. In de laatste gesprekken, dus ook nu, klonk ze een tikje hopeloos. Ze zei het ook letterlijk, 'ik vind het zo moeilijk om je los te laten, ik ken je sinds december en zie je vechten maar zie ook hoe sterk je eetstoornis is. Ik wil je helpen, maar ik kan niet meer tegen je alleroverheersende anorexia op.'. Dus nu is Amarum weg. Nu is mijn hulpverlening weg. Nu ben ik alleen met de anorexia. Ze hoopte me snel terug te zien, als ik toch besluit voor heropname. Maar liever zag ze me niet terug en kwam ik er zelf uit. Maar uit zo'n diepe eetstoornis kom je niet zelf. Dat weet zij, dat weet ik. Sinds december zat ik daar. Eerst pre-groep, een oriënterende groep die tien weken wekelijks een dag was, daarna elf weken opname, daarna aantal weken vijfdaagse deeltijd en nu zit ik op hetzelfde gewicht als een jaar geleden. Veel hulp, niets opgeschoten, in ieder geval niets qua gewicht en op een kruispunt. Voor hun probeerde ik nog te stabiliseren maar zij zijn er niet meer, omdat ik veel te laat begon met stabiliseren. Dus ga ik met stabiliseren door, ga ik uit mezelf aankomen (HAHA) of ga verder de diepte in. Eenzaamheid, iets wat ik zo graag wil maar zo beklemmend is. Ik kan dit leven niet meer aan maar aankomen is echt een no go area. Whatever, veel te lange post. En ooh, wat houd ik van alternatieve muziek. Geef mij Bright eyes, Elliot Smitt, Jeff Buckley. Geef mij Joy Division en The Smiths. Geef mij Supertramp en Herman van Veen. Geef mij Underwolrd, waar ik over drie weken weer heen ga (L). Maar op dit moment luister ik constant Eminam en Rihanna met Love the way you lie, want dat ben ik tegen de anorexia. En nu naar bed, want morgen wordt een zware dag.
__________________
Digital ash in a digital urn.
|
30-10-2010, 14:06 | |
Verwijderd
|
Het was een zware week. Dinsdag had ik een gesprek met wel 4 artsen en 2 verpleegkundigen en dan nog mijn ouders. Het staat niet vast dat ik die hersenziekte heb, maar het staat ook niet vast dat ik het níet heb. De keuze was aan mij of ik aan de prednison wil. Ik heb ervoor gekozen het te proberen, maar eerst wil ik het anti-psychoticum dat ik nu slik wat afbouwen. Voorlopig moet ik op de afdeling blijven. Eerst de clozapine afbouwen en dan minimaal 4 weken een hoge dosering prednison. Na 4 weken zou er verbetering moeten optreden, dan weet ik dus of het werkt en ik nog veel langer aan de prednison moet.
|
30-10-2010, 16:54 | |
@ lentekriebel: Aan wat voor hersenziekte denken ze dan? Sterkte in ieder geval, het lijkt me naar dat er zoveel onzekerheid blijft bestaan na zo lang psychiatrische hulpverlening te hebben gekregen!
@ Redhair: door jouw posts kan ik me indenken wat voor impact een eetstoornis op iemands leven heeft en kan ik ook beter begrijpen wat er in iemand omgaat. Vervelend om te horen dat het niet zo goed met je gaat... Hopelijk kun je genieten van de kleine dingetjes, en veel plezier met je moeders verjaardagsfeest! OT: Pffffffffff ik weet het ook niet hoor. Veel hoofdpijn en dan vanavond een huisfeest.. en ik had gewoon liever gehad dat ik me dan top voelde natuurlijk. Bovendien ben ik gewoon niet zo lekker en voel ik me ook sociaal niet 100%, ik heb het gevoel dat sommige mensen me niet meer zo leuk vinden en dat ik niet altijd bij dingen betrokken word. Staat tegenover dat het met mijn huisgenoten beter gaat dan ooit, we gaan zelfs een weekendje weg met z'n allen! En dat ik voor de rest met mijn vrienden ook wel veel plezier heb... dus het komt wel goed! |
30-10-2010, 17:48 | |
Verwijderd
|
@Nienna*: ze denken aan hashimoto encefalopathie. Bij "gewone" hashimoto keert je immuunsysteem zich tegen je schildklier. Bij hashimoto encefalopathie keren de afweerstoffen zich niet alleen tegen je schildklier, maar ook tegen je hersenen. Dat ik hashimoto heb staat vast. Over hashimoto encefalopathie is nog heel weinig bekend. Het is een hele zeldzame ziekte waar nog weinig onderzoek naar gedaan is. Er is dan ook niet een test waarmee met zekerheid te zeggen is dat je die ziekte hebt.
|
30-10-2010, 19:15 | |
@ lentekriebel: weet je al welke dosis je gaat slikken? Hoop dat het je goed helpt en dat je weinig last hebt van bijwerkingen Bij mij verschilde het altijd wel een beetje, ene keer had ik er meer last van dan een andere keer. Tis het proberen waard denk ik
__________________
~ God's own existence is the only thing whose existence God's action does not explain ~ | You are the symbol of too much thinking...
|
30-10-2010, 19:51 | |
Verwijderd
|
Ik zit zo vast wat mijn behandeling betreft. Ik heb totaal geen vertrouwen meer in de dagbehandeling bij het GGZ. Ik kom er geen stap verder mee naar mijn idee. Of het gaat nergens over, of het is veel te heftig voor mij en dan kan ik alleen nog maar janken of woedend uithalen of mij helemaal voor mijn omgeving afsluiten. En het gebrek aan vooruitgang maakt mij moedeloos en verdrietig en boos.
Dan maar overstappen naar die andere organisatie? Maar ik heb nu net een nieuwe psychiater hier waarin ik vertrouwen heb, en ik ben ook bang dat het echt gewoon aan mij ligt zoals zij maar blijven zeggen, dat ik gewoon onbehandelbaar ben of zo. Ik zit teveel in mijn 'cynische hoekje', ik zeik de behandelaren af uit angst mezelf te laten zien, ik schop overal tegenaan. Like an angry apple tree / I throw my apples if you get too close to me. S. zei altijd al dat ik veel te koppig en eigenwijs was om advies van anderen aan te nemen. Slecht-slecht-slecht, zo gaat het refreintje in mijn hoofd. Ze blijven maar zeggen dat ik het zelf moet doen en dat zij slechts middelen aan kunnen bieden – maar ik kan het helemaal niet zelf doen. Dan had ik het toch al lang zelf opgelost in plaats van jaren aan te kloten? Ik haal helemaal niets uit PMT of beeldende therapie of opdrachten – niks behalve een almaar groeiend gevoel van zelfhaat, van ik-faal-ik-ben-slecht-ik-kan-dit-niet. Ik weet het gewoon niet. Ze willen dat ik opener word naar hun toe, maar als ik eens iets zeg dan ben ik weer te negatief, te cynisch, te makkelijk, te boos. Wat wil je dan dat ik zeg? Ik weet gewoon echt niet hoe ik hier uit kom, ik voel me hopeloos over de toekomst en moedeloos over de behandeling, en daar ben ik ook boos over. Polly-Anna I am not. They say there's linings made of silver Folded inside each raining cloud Well we need someone to deliver Our silver lining now |
30-10-2010, 20:23 | |
vandaag lekker uitgeslapen.
en ik heb nou ook eindelijk een kettinkje voor me elfje. die ik al een tijdje terug van me moeder heb gekregen. me moeder had het kettinkje vandaag gekocht. daar ben ik dus best wel blij mee. en ik ben met me moeder naar het dorp geweest. verder heb ik niet veel gedaan vandaag. want ik heb nog erg veel last van me been.
__________________
(8)je vecht nooit alleen(8)
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
De Kantine |
Ctrl + V Topic #66 Retro*Love | 500 | 19-04-2007 10:19 |