14-12-2002, 16:02
|
|
Verwijderd
|
Dit denk ik eigenlijk wel.. Ik heb me tijden ongelukkig gevoeld.. mede door allerlei ellendige dingen die gebeurden. Nu voel ik met niet ongelukkig, maar gebeuren er nog steeds ellendige dingen.
Waarom bracht het me toen zo diep in de put terwijl ik er nu gewoon mee om kan gaan? Ik heb geen bepaalde acties ondernomen, het enige grote verschil is dat ik ben gaan accepteren. Ik heb geaccepteerd dat er ontzettend veel nare dingen gebeuren in je leven, maar dat overal een uitweg is. Hoe uitzichtsloos alles ook lijkt, je kunt er altijd, maar dan ook altijd weer bovenop komen. Sinds ik deze opvatting echt met mn hart geloof, is het niet meer uitzichtloos geweest... Nou goed, deze 'stelling' kan ik met niet meer onderbouwen dan ervaring.. maar ik vraag me meer gewoon af hoe het kan dat de dood van een dierbare de een in een diepe depressie sleurt terwijl de ander wel verdriet heeft, maar ook nog geluk kan voelen? En waarom het ene moment een gebeurtenis je heel down kan maken, terwijl je het andere moment je ms wel naar voelt, maar nog steeds geluk kan voelen? Laatst gewijzigd op 14-12-2002 om 16:05. 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
14-12-2002, 16:10
|
|
Verwijderd
|
helemaal mee eens, om gelukkig te worden moet je accepteren wat er gebeurd is
|
|
14-12-2002, 16:10
|
||||
|
Citaat:
Als je weet dat overal een uitweg is, heb je meer kracht om verder te gaan dan wanneer je gelooft dat dat het einde is, of dat je er toch neit uitkomt. 'k vind het btw knap van je, dat je dat kan geloven..  Citaat:
dingen heenstappen, of kan beter met zn verdriet om gaan. En een ander kan door zoiets heel diep geraakt worden, terwijl de ander er beter tegen kan denk ik.. Citaat:
dan op het andere moment..
__________________
Drie.
|
|||
|
14-12-2002, 16:18
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
14-12-2002, 18:02
|
|
|
Ik ben er van overtuigd dat het acceptatie is. Bij mij was het precies zo. Ik kon eerst heel moeilijk omgaan met vervelende dingen, maar sinds ongeveer een jaar gaat dat steeds beter. Ook omdat ik de (meeste) dingen nu goed kan accpeteren. Zoals bijvoorbeeld mijn ziekte. Eerst wist ik totaal niet wat ik daar mee moest doen, en hoe ik daar mee om kan gaan. Ik kon me ceht niet voorstellen dat ik er eens mee zou kunnen leven. Maar het is me toch gelukt. Ik ben in mezelf gaan geloven, en ik heb nu geaccepteerd dat ik ziek ben, en dat ik beperkingen heb. Ik heb het een plaats in mijn leven gegeven, en heb het gewoon in mijn dagelijks leven gepast. Ik leef nu weer, terwijl ik daarvoor alleen maar bezig was met overleven. Maar door alles te accepteren, kan ik er nu mee omgaan, en weet ik wat mijn grenzen zijn.
Maar ik moet wel even zeggen, dat dat een heel moeilijk en lang proces is. Je hoort mij echt niet zeggen dat het makkelijk was. Iig niet voor mij. Maar ik heb er wel heel veel van geleerd en door alles heb ik me ontwikkeld tot het meisje dat ik nu ben.
__________________
~~Ik hoef jou niets uit te leggen, het ligt hier open tussenin. En ik maak een laatste buiging, voor altijd~~
|
|
14-12-2002, 18:24
|
|
|
|
Acceptatie is denk ik heel belangrijk; gevoelens, gedachten en gebeurtenissen accepteren die jou overkomen, maar ook wat er om je heen gebeurd. Door dit te leren te accepteren, zal je vaak weer verder kunnen met je leven. Maar dit kost wel de nodige tijd en die tijd moet je ook nemen; gun jezelf er de tijd voor, want anders zal je steeds weer teleurgesteld zijn, door de dingen die je niet "behaalt". Overigens wil ik niet van de kant schuiven dat je soms zo in de knoei kan zitten, dat die acceptatie gewoon erg moeilijk wordt, vooral als je geen hulp van anderen hebt. Maar zodra je mensen om je heen hebt, die je daar bij (kunnen) helpen, wil die acceptatie al een stuk beter gaan, volgens mij.
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
|
|
14-12-2002, 20:43
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
14-12-2002, 21:58
|
|
|
Hmm, dit wil ik morgen na de meeting...of overmorgen nog weleens doorkijken...
__________________
Waar is de Abt? En waar is Waar?
|
|
15-12-2002, 00:09
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
15-12-2002, 08:33
|
|
|
Nee.
Werkelijk geluk is iets onvergankelijks. Het heeft niets met de omgeving of de gebeurtenissen in je leven te maken, maar enkel met jezelf en met hoe dicht je bij jezelf staat.
|
|
15-12-2002, 10:10
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Je hebt wel gelijk dat je bijvoorbeeld ook jezelf moet accepteren om gelukkig te zijn (neem mensen die ontevreden zijn met hun lichaam) en dat hoe dicht je bij jezelf staat belangrijk is. Maar acceptatie heeft niet perse met omgeving en gebeurtenissen te maken, maar dus ook met jezelf, en met het leven. Het leven accepteren zoals het is..
|
|
|
15-12-2002, 11:20
|
|
|
Het is niet zo zeer de acceptatie, maar de betekenisgeving die je geeft aan een bepaalde gebeurtenis.
Ik zal dit straks voor je uitleggen op de meeting 
__________________
Risico's: als je nooit iets nieuws probeert, mis je veel enorme teleurstellingen
|
|
15-12-2002, 14:44
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
15-12-2002, 16:02
|
|
|
Ben ik het wel mee eens eigenlijk. Ik was niet gelukkig, omdat ik mezelf niet accepteerde. Nu ben ik wel gelukkig, en ik accepteer mezelf. Daar moet toch wel verband tussen bestaan.
__________________
Hm... Larstig... ;)
|
|
15-12-2002, 16:24
|
|
|
ik ben pas gelukkig als ik niets meer heb om naar te streven... of de behoefte om te streven op een plezierige manier achter mij kan laten...
nu moet ik maar accepteren dat ik naar dingen streef... acceptatie iswel een goede manier om met dingen om te gaan vind ik... ik denk dat sommige mensen die na iets ergs te hebben beleeft ofzo juist weer geluk kennen omdat zehet verschil tussen vervelende dingen meemaken en mooie dingen meemaken beter zien... gewoon kunnen genieten van mooie dingen in het leven omdat ze de slechte dingen hebben meegemaakt...
__________________
No love for myself... and no love for another... The heart, the soul, the life, the passion ...I don't need that shit...
|
|
16-12-2002, 12:56
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
En je hebt gelijk
|
|
|
16-12-2002, 14:16
|
|
|
|
waarom werkt het bij mij dan niet?
sinds mijn vader dood is, gaat eigenlijk alles mis... maar ik weet ook wel dat niet alles perfect is in het leven en ik heb ook na 8 jaar wel geaccepteerd dat hij er niet meer is en nooit terug zal komen... dat kut dingen nou eenmaal gebeuren... maar toch wordt ik niet gelukkig... ik kan wel gelukkig zijn om leuke dingen die gebeuren maar echt gelukkig ben ik gewoon niet, voel me nog steeds kut... maar ja misschien ga ik wel in de fout bij het feit dat ik ga accepteren dat ik me kut voel... of denk ik dat ik alles heb geaccepteerd maar heb ik het toch niet? kan iemand het me uitleggen?
__________________
since you've been gone
|
|
16-12-2002, 16:07
|
||
|
|
Citaat:
 Dat je iets hebt geaccepteerd betekend o.a. dat je weet hoe je er mee om moet gaan en dat je het een plaatsje hebt gegeven. Maar daarom mag je je er toch nog wel eens kut over voelen? Maar het liefst niet te vaak, dat je je alleen nog maar kut voelt, want dan is er denk ik idd misschien toch iets meer. Maar als je je zo af en toe eens kut voelt, is dat helemaal niet erg. Misschien dat je gewoon even een terigval hebt? Heb ik ook nog wel eens.
__________________
~~Ik hoef jou niets uit te leggen, het ligt hier open tussenin. En ik maak een laatste buiging, voor altijd~~
|
|
|
16-12-2002, 19:31
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Om dus je gevoelens te veranderen, moet je de gedachtes veranderen. Acceptatie is een manier om je gedachten over een gebeurtenis te veranderen, hierdoor veranderen de gevoelens (en uiteindelijk het gedrag).. Maar dit hoeft dus niet meteen te betekenen dat dit voor iedereen even positief werkt.. (hmz, heb ik het zo een beetje goed uitgelegd (en dus begrepen), Pim?) Wat Unexplained ook zei, is dat vrouwen snel de neiging hebben om hun gevoelens als de waarheid te zien. Wat mij betreft heeft hij daar wel gelijk in, ik vertrouw heel veel op mn gevoelens.. mja, ik ben er nog niet de mist mee in gegaan tot nu toe  Maar ja, wat jij dan precies moet doen om gelukkig te worden weet ik niet. Het verdriet over de dood van je vader zul je altijd bij je dragen (dat is dan weer iets om te accepteren).. Maar voor de rest van je gevoel kunnen ook weer bepaalde dingen oorzaken zijn, ms hoe je tegen het leven aankijkt of iets dergelijks..
|
|
|
16-12-2002, 19:33
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
17-12-2002, 19:55
|
|
|
|
hum wat een gedoe allemaal gelukkig worden....
het zal wel in mijn gene zitten.... bij mij thuis is zo ongeveer iedereen depri... maar ja ik blijf proberen en ik heb wel wat aan jullie tips! maar of gelukkig worden acepteren is, nee denk het niet!
__________________
since you've been gone
|
|
17-12-2002, 20:38
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
En nee, het zit niet in je genen, om heel eerlijk te zijn denk ik dat leeftijd er toch heel erg veel mee te maken heeft. En echt hoor, je komt er heus wel uit.. Als ik kijk waar ik was 3 jaar geleden.. Goed voorbeeld is Eend ook, die is zo ontzettend vooruit gegaan, en dat heeft ze gedaan door haar gedachten te veranderen.. En mijn moeder is ook nog bezig uit een depressie te komen en mn vader heeft er ook verschillende achter de rug. Beiden hebben therapie.. Maar echt, alleen door de gedachte het zal wel in mn genen zitten, spoor je het alweer aan. Zolang jij niet gelooft dat je gelukkig kunt zijn, ben je het ook niet..
|
|
|
18-12-2002, 08:37
|
|
|
|
Ik vind dit een interessant topic, vooral omdat ik denk dat veel mensen er problemen mee hebben.
Ikzelf kan ook niet zeggen dat ik gelukkig ben, maar ik ben ook niet ongelukkig. Ik heb ook redelijk vaak momenten dat ik het niet meer zie zitten. Vaak komen die door personen om me heen. Ik stel me in een relatie vaak te veel open voor de ander. Op deze manier raak ik vaak erg gekwetst Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan dat moeilijk veranderen. Ik ben nu eenmaal een open en eerlijk persoon. Ik ben dan ook heel open over mijn gevoelens e.d. Vaak weten de personen om mij heen daar niet mee om te gaan Met als het gevolg dat ik gekwetst raak (vooral in een relatie). In een relatie verwacht ik er vaker meer van dan de ander. Ik ben niet iemand die een relatie heeft met iemand voor 2 weekjes. Als ik een relatie met iemand aanga, dan ga ik daar voor de volle 100% voor. Helaas blijkt dat ik de enige ben die er zo over denkt Op de momenten dat het dan uitgaat kan ik me verschrikkelijk klote voelen. Gedurende 2-3 dagen ben ik verschrikkelijk down en verdrietig. Ik kan bij 1 woord gewoon in tranen uitbarsten en dat gewoon gedurende de hele dag Na 2-3 dagen heb ik dan vaak de kracht en de moed om 'een knop om te zetten'. Als mijn verdriet veroorzaakt wordt door een bepaald persoon, dan zeg ik net zo vaak tegen mijzelf dat die persoon het niet waard is dat ik verdrietig over haar ben dat ik het zelf ga geloven. Immers, is diegene nu net zo verdrietig, omdat ik verdrietig ben? Nee dus... Waarom zou ik dan verdrietig zijn? Dat wil niet zeggen dat ik alles vergeten ben, maar ik ben in staat het een plekje te geven en ik kan er op deze manier beter mee omgaan. Vaak is alles echter nog wel erg pijnlijk, maar dat slijt door de tijd.... Voor eventuele problemen die zich voordoen ben ik ook niet bang meer. Het woord problemen komt niet meer voor in mijn woordenboek  Ik zie elk 'probleem' als een nieuwe uitdaging. Op deze manier zit er niet zo'n negatieve klank aan en heb je iets om naartoe te werken! Geloof in jezelf en wat je wilt behalen zal je lukken! Je kan veel meer dan je zelf eigenlijk denkt, je moet er alleen eerst zelf in beginnen te geloven! Laatst gewijzigd op 18-12-2002 om 08:40.
|
|
18-12-2002, 12:23
|
|
|
|
Een beetje late reactie...
Maar, het is zo dat je niet enkel maar nare dingen meemaakt. Dat je niet altijd denkt aan gelukkige momenten wanneer je je kl*te voelt wilt niet zeggen dat je nooit gelukkig bent. Op een gegeven moment zul je dat wel beseffen, en ga je dus accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet zo leuk zijn in het leven. Maar, geen enkel leven is perfect. Dat moet je van jezelf accepteren.
__________________
Waar is de Abt? En waar is Waar?
|
|
18-12-2002, 12:25
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Waar is de Abt? En waar is Waar?
|
|
| Advertentie |
|
|
|
18-12-2002, 13:51
|
|
|
|
is op zich wel zo dat je dingen moet accepteren om gelukkig te zijn. maar moeten alle zwarten accepteren dat ze gediscrimineert wordne ( ok marrokanen kan ook) om gelukkig te zijn..
je kan niet zomaar alles accepteren.. even eigen voorbeeld: mijn leven is verpest door mijn familie, dat ik het nu zo moeilijk heb heb ik 100% aan mijn familie te danken, het is niet mijn eigen schuld.. moet ik dan maar gewoon accepteren dat zij alles wat ik ooit was hebben afgepakt van me??? das gewoon niet eerlijk of moet ik het accepteren dat mn broer spullen van me afpakt om gelukkig te blijven. ik geef toe dat dat inderdaad beter zou zijn dan t alternatief van de rest van de dag opgesloten in mn kamer zitten uit angst voor mn broer.. sorry hoor, tuurlijk kan jij t accepteren, kleine dingen kan je accepteren maar sommige dingen niet.. sorry als ik daar zo moeilijk over doe, maar tis niet in alle gevallen zo.. je moet niet alles accepteren , tuurlijk kan t je gelukkig maken, alleen je kan dr ook door onderdrukt worden.. mensne maken nou eenmaal misbruik van anderen.. k dnek niet dat je alles kan worden, wel veel als je t maar lang genoeg probeert.. alleen iedereen heeft gebreken waardoor t niet kan..
|
|
18-12-2002, 14:09
|
||
|
|
Citaat:
Sterkte in ieder geval!
|
|
|
18-12-2002, 19:21
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Laat ik als voorbeeld mn moeder nemen.. Want zij heeft geaccepteerd, en is inmiddels weer gelukkig. Maar zij heeft dus écht geen kleine dingen meegemaakt. Zij is op jonge leeftijd namelijk seksueel misbruikt door haar vader... zij en haar zusje.. Dit werd binnen de familie geheim gehouden.. De familie van mijn moeder zou zo uit een film kunnen komen. Aan de buitenkant oh zo gelukkig en blij.. maar ondertussen speelt er zo ontzettend veel.. Ze leefden met 8 kinderen en hadden niet heel veel geld. Mn moeder's broer is contact gestoord, dr andere was heel ziek.. mn moeder heeft zelf op sterven gelegen in het ziekenhuis, en zelfs dat was niet genoeg om de aandacht te ontvangen die ze nodig had... Mn moeder heeft zo vaak geprobeerd om naar buiten te treden met al haar opgekropte verdriet, maar nooit werd er naar haar geluisterd. Toen op een gegeven moment had ze er genoeg van, en heeft ze het haar ouders geconfronteerd. Hier is veel ruzie door ontstaan. Mn moeders familie neemt haar kwalijk dat zij het niet geheim heeft gehouden, zij zou de familie uit elkaar hebben gedreven.. Nu zijn zij en mijn vader uit elkaar.. en heeft ze bijna niemand meer. Van haar eigen familie is er slechts 1 zus die echt naar haar luistert, degene die ook misbruikt is.. En met mn vaders familie verliest ze contact door de scheiding.. Je kan zeggen wat je wil.. maar dit zijn geen kleine dingen. Mijn moeder heeft geaccepteerd dat haar familie zo is, omdat ze anders zelf nooit gelukkig kan worden. Ze trekt zich nu dus niets meer aan van hun gedrag, al doet het haar heel veel pijn.. Ze kan de wrok voelen van dr broers en zussen tegenover haar.. Met haar vader heeft ze geen contact meer.. Hij blijft naar haar wijzen, terwijl hij hier toch echt de schuldige is.. Met haar moeder kan ze alleen oppervlakkig praten.. het grote onderwerp wordt vermeden.. Ook dit heeft mn moeder geaccepteerd, als ze contact wil met haar moeder, kan dat niet verder gaan dat de kwebbelpraat die je met de buurvrouw hebt.. Dus ja.. accepteren, zodat je afstand kunt nemen.. het blijft je anders voortdurend pijn doen.. Ze zou kunne gaan wachten of haar familie veranderd, maar hoe groot is die kans nu helemaal?? Dus accepteert ze hen maar zoals ze zijn, en haalt eruit wat eruit te halen valt.. Maar goedkeuren, dat doet ze het heus niet!!
|
|
|
18-12-2002, 19:25
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
En idd, zolang jij jezelf haalbare doelen stelt, en gelooft in jezelf... zul je dat ook kunnen bereiken.. bijna alles is wel mogelijk, maar niet écht alles.. Daarom het haalbare doelen stellen.. of als je toch een groot doel hebt, klein beginnen.. Kleine, zeker weten haalbare tussendoelen stellen..
|
|
|
18-12-2002, 20:21
|
||
|
|
Citaat:
dr is een verschil tussen goedkeuren en accepteren alleen als je zou weten dat bij mij ze dingen die mijn broer doet standaart goedkeuren en alleen als ik daar een probleem van maak er iets aan gedaan kan worden.. accepteren dat t zo is is in mijn geval goedkeuren, want alleen als ik zijn gedrag iedere x afkeur kan er wat veranderen.. niet dat dat veel is, maar dan word t in elk geval iets normaler bij ons thuis..
|
|
|
19-12-2002, 13:57
|
|
Verwijderd
|
Offtopic: @Dusjcrib: lees jij je mail wel eens? Of heb je een ander mailadres dan in je profiel staat? Zou je mij anders ff je adres willen mailen, dan kan ik replyen, dan is de kans dat het goed gaat groter.
|
|
19-12-2002, 16:44
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Verder is het niet logisch wat je zegt. Je zegt dat accepteren goedkeuren is, want je moet afkeuren wat hij doet. Wat heeft accepteren en afkeuren met elkaar te maken? Verder als je het hele topic doorleest, heb ik al gezegd dat acceptatie niet de manier hoeft te zijn.. Het gaat om het veranderen van de gedachte, als dat niet lukt met de situatie.. Hoe lang is de situatie nu al zo? Hoelang probeer jij al om die te veranderen? Als het echt heel ernstig is zou je kunnen proberen uit huis geplaatst te worden of bij een familielid onderdak te vinden..
|
|
|
19-12-2002, 16:45
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
19-12-2002, 21:11
|
|
|
Als jou stelling klopt word ik nooit gelukkig
__________________
I think I have a problem, I think I think too much
|
|
20-12-2002, 07:33
|
||
|
Citaat:
dat accepteren lukt bij mij ook steeds beter
__________________
deegrol -=- DUVEL -=- *is lief*
|
|
|
20-12-2002, 20:12
|
||
|
|
Citaat:
als ik het zou accepteren dan zou ik waarschijnlijk niet meer in de woonkamer mogen behalve voor eten ( ik verzin dit echt niet, vandaag zouden dr mensen voor hem komen, ik mocht de woonkamer niet in, mocht niet naar beneden, mocht niet eens de hond om 7uur uitlaten omdat hij dan nog sliep, even weglatend dat hij vannacht om 4 uur thuiskomt met 3 anderen en onzze hond naar alle vreemden een half uur gaat blaffen, oftewel ik word om 4 uur gewekt en moet daarna tot 10 uur wakker blijven liggen omdat ik dan niet meer kan inslapen., naja dat merk ik vannacht pas maar toch) nu is dat nog niet zo, maar hij probeerd het wel en als ik het zou goedkeuren dan zou hij per vandaag de woonkamer en de rest van het huis inpikken zodat ik bijna nix meer zou mogen.. snap je een beetje wat ik prbeer uit te leggenb. kweet ook wel dat t beetje vreemde situatie is maar t is wel zo ik prbeer je situatie al 3 jaar te veranderen, maar weetje hoe dat gaat, ik en mn broer krijgen ruzie, ik krijg woede aanval, mn broer bedreigt me met mes, ik maak nog meer troep, ben doodsbang, ga later bij mn moeder klagen, komt weer ruzie, weer woedeaanval. mn moeder moedigt hem aan mij te slaan.. ik kan t dr nog horen zeggen terwijl t toch al anderhalf jaar geleden is.. nu is t nog steeds wel zo alleen ik laat t maar gewoon zo, na een jaar lang mezelf elke dag in de badkamer te moeten opsluiten uit angst voor mn broer heb ik de hoop opgegeven. ik heb proberen weg te lopen is mislukt, durfde niet te bellen.. en bij welke familie dan/?/ jij kent mijn vader niet, als ik iets zou proberen zou hij me komen terughalen heel kwaad op me worden, me slaan en me opsluiten in huis zodat ik niet meer weg kan.. das ookd ereden dak niet heb durven bellen. t gaat al beter, al mn hele leven is t erg, maar mn ouders zijn gescheiden en nu zie k mn vader bijna nooit meer. vroeger hield hij mn broer in toom, maar strafte mij wel, ik weet nog dak vroeger altijd in in de douche werd opgesloten zonder reden. maar die zelfzame keer dak em wel zie zijn hij en mn nbroer alleen maar bezig mij af te kraken.. in elke zin die hij zegt komt werk aan je cijfers eerst wel voor. maarja dat ben ik, en dit topic gaat niet over mij dus ik hou maar op met zeuren.. ik ga over paar weken met phigiater van t riagg praten voor dingen die ik zie..
|
|
|
21-12-2002, 17:42
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ten tweede snap ik heel goed dat je de situatie niet kunt goedkeuren.. Ik zeg ook niet dat je dat moet doen! Accepteren kan ook zijn dat je moet accepteren dat je je steeds zo moet verzetten tegen je broer en de hele situatie.. Ik bedoel met accepteren niet persé de situatie accepteren zoals ie is, maar accepteren dat de situatie zo is. Dat is niet goedkeuren, dat is onder ogen zien dat je je moet blijven verzetten. Ik denk dat je dit al aardig hebt gedaan gezien wat je hierboven opschrijft. Echter, op de manier leven zoals jij leeft is natuurlijk allesbehalve prettig en staat nogal in de weg van gelukkig zijn. Thuis moet de plek zijn waar je naar kunt terugkeren en je je veilig moet voelen, jij hebt die plek niet en dat merk je natuurlijk wel! Goed dat je in ieder geval op het Rhiagg gaat praten. Ik zou het ook zeker over die situatie hebben, de mensen daar hebben zwijgplicht en mogen jouw ouders dus niet vertellen wat jij hen vertelt. Heb je al eens gedacht aan de kinderbescherming? Je wordt namelijk, zoals het klinkt in mijn oren, mishandeld. Dan wel lichamelijk, dan wel geestelijk. Ik begrijp dat dat risicovol is gezien je vader en dergelijke, maar denk je niet dat in deze situatie blijven dat ook is? Ik kan je verder weinig advies geven, voor jou zal gelukkig worden een kwestie zijn van uit deze situatie komen denk ik.. en een uitweg is niet echt heel erg in zicht begrijp ik zo. Misschien kun je de psychiater bij het riagg overtuigen dat je opgenomen wordt of iets dergelijks, zodat je even thuis weg bent. Ik weet het ook niet zo goed, sterkte in ieder geval!
|
|
|
21-12-2002, 17:45
|
|
|
oef wat een lange teksten als jij de afwas gaat doen ga ik lezen
__________________
I live in the dark I am The Devil Dance with me ;)*getrouwd met Janet :Plekkerpuh*
|
|
21-12-2002, 17:56
|
||
|
Citaat:
__________________
Half Shadow, Half Human.
|
|
|
21-12-2002, 19:33
|
||
|
|
Citaat:
Laatst gewijzigd op 22-12-2002 om 07:22.
|
|
|
21-12-2002, 20:51
|
|
|
|
Gelukkig worden is accepteren maar ook relativeren. Als ik denk aan sommige dingen uit mijn verleden en erover pieker, dan word ik ongelukkig maar zoals je zegt, accepteren en soms kunnen vergeten, dat is 't beste om het geluk te voelen.
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Nieuws, Achtergronden & Wetenschap |
Werkelozen moeten elke baan accepteren Kitten | 44 | 03-04-2009 17:45 | |
| Verhalen & Gedichten |
[Stukje] Kleine bergen van geluk Geel | 2 | 19-02-2009 16:48 | |
| Psychologie |
Hoe gaan jullie met een handicap om die niet zichtbaar is? Egg | 9 | 23-04-2007 02:52 | |
| Levensbeschouwing & Filosofie |
Zin van het leven. Krirby | 92 | 06-04-2004 14:12 | |
| Psychologie |
Life Sucks? Purgatori | 43 | 28-12-2002 01:24 | |
| Psychologie |
Jouw 'drive' Verwijderd | 43 | 06-10-2002 12:00 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 15:30.
Adverteren