hard to get

[brunettespy]

hoi ik ben een meisje van 16 jaar en heb een vriend van 19 jaar.
alleen het probleem is alleen ik ben moslim (ik wil geen moslim zijn maar moet van mn moeder er in geloven tot dat ik uit huis ga) en hij niet. doordat ik moslim ben opgevoed heeft mijn moeder me altijd geleerd dat alle jongens slecht zijn en alleen maar seks willen. doordat durf ik mijn vriend niet te vertrouwen en speel ik altijd hard to get terwijl ik dat helemaal niet wil het gaat automatisch zeg maar. als hij mn hand wil vast pakken trek ik hem altijd terug terwijl ik het juist fijn vind als hij mn hand vast pakt.

we hebben nu al anderhalve maand (ik ken hem al 2 jaar) en we hebben nog steeds niet gezoend of geknuffeld gewoon omdat ik het eng vind en hij accepteerd het ook allemaal hij zegt "ik wacht net zolang tot dat jij er aan toe bent". en soms zegt hij tegen me ik hou van je en dan durf ik het niet terug te zeggen of het ook uit het niets tegen hem te zeggen terwijl ik het wel wil.

ik durf het ook niet tegen mijn moeder te zeggen dat ik een vriendje heb (hij wilt mijn moeder graag leren kennen) want ik ben bang voor haar reactie. ik woon al niet thuis (ik kom elke weekend bij haar logeren maar ik ben bang dat ik haar dan helemaal niet meer zie.

ik zou graag advies willen krijgen hoe ik dit oplos en hoe ik wat meer bij mijn vriend durf te doen.

[hookee]

brunettespy schreef:

..doordat ik moslim ben opgevoed heeft mijn moeder me altijd geleerd dat alle jongens slecht zijn en alleen maar seks willen.

Ze heeft niet helemaal ongelijk, maar daarmee geeft ze eigenlijk zelf al aan dat dat "heel natuurlijk is", niks mis mee. Dat zij slechte ervaringen heeft wil nog niet zeggen dat jij die krijgt.
Nu zijn er ook jongens die naast de seks ook geïnteresseerd zijn in een relatie, aan jou uit te zoeken of dit er zo ééntje is en geduld heeft. Tot die tijd mag je 'm gewoon knuffelen, handjes vasthouden en kussen, de seks kan je gewoon uitstellen tot jij er klaar voor bent.

[Schrödinger]

Aangezien hij vrij veel geduld lijkt te hebben lijkt het me niet dat hij louter op seks uit is.

Verder niet aan je moeder vertellen als je denkt dat ze dat niet wil weten.

[Patataap]

gewoon niet op je middeleeuwse moeder letten en lekker een leuke tijd hebben met je vriend.

[Em.]

Als hij alleen uit was op seks, was hij wel het vriendje geweest van iemand die niet al haar hand wegtrekt als hij hem vastpakt. Hij zal het vast niet vervelend vinden om seks met je te hebben, maar zo te zien is hij ook echt niet iemand die seks met je gaat hebben als jij dat niet wilt of dat van je verwacht.

En waar ben je precies bang voor? Er zit nog heel veel tussen handen vasthouden en knuffelen enerzijds en seks anderzijds. En waarschijnlijk is het gewoon heel fijn om zijn hand vast te houden en met hem te knuffelen (en waarschijnlijk ook om seks met 'm te hebben, maar dat is nog lang niet aan de orde en dat hoeft ook niet ). Komt je angst alleen door je moeder en je opvoeding?

En - als ik heel eerlijk ben - als ik jouw vriendje was, zou ik geen zin hebben om alleen maar naar je te mogen kijken en met je praten en je nooit vast te mogen houden, al ben ik je vriendje niet, ik kan me voorstellen dat hij op een gegeven moment (over een halfjaar? een jaar? hoe lang wilt hij wachten?) misschien nog wel kan wachten met seks, maar geen zin heeft om zo lang te wachten om je überhaupt aan te mogen raken, al was het maar je hand. Dus voor hem en voor jezelf lijkt het me beter voor je om die angst te overwinnen, daar worden jullie beiden - denk ik - gelukkiger van.

[brunettespy]

Em. schreef:

Als hij alleen uit was op seks, was hij wel het vriendje geweest van iemand die niet al haar hand wegtrekt als hij hem vastpakt. Hij zal het vast niet vervelend vinden om seks met je te hebben, maar zo te zien is hij ook echt niet iemand die seks met je gaat hebben als jij dat niet wilt of dat van je verwacht.

En waar ben je precies bang voor? Er zit nog heel veel tussen handen vasthouden en knuffelen enerzijds en seks anderzijds. En waarschijnlijk is het gewoon heel fijn om zijn hand vast te houden en met hem te knuffelen (en waarschijnlijk ook om seks met 'm te hebben, maar dat is nog lang niet aan de orde en dat hoeft ook niet ). Komt je angst alleen door je moeder en je opvoeding?

En - als ik heel eerlijk ben - als ik jouw vriendje was, zou ik geen zin hebben om alleen maar naar je te mogen kijken en met je praten en je nooit vast te mogen houden, al ben ik je vriendje niet, ik kan me voorstellen dat hij op een gegeven moment (over een halfjaar? een jaar? hoe lang wilt hij wachten?) misschien nog wel kan wachten met seks, maar geen zin heeft om zo lang te wachten om je überhaupt aan te mogen raken, al was het maar je hand. Dus voor hem en voor jezelf lijkt het me beter voor je om die angst te overwinnen, daar worden jullie beiden - denk ik - gelukkiger van.

eerlijk gezegd weet ik niet echt waar ik bang voor ben. iets houd mij gewoon tegen, het voelt net alsof je iets steelt, wanneer ik thuis kom van mn vriend zie ik mn moeder en krijg ik gelijk een schuld gevoel.

en ik probeer het wel om te blijven zitten als hij me vast pakt maar dan word ik helemaal zenuwachtig

Wat balen dat je persé het geloof moet geloven van je moeder...
ik wil wel effe zeggen dat je een goede vriend hebt, dat ie ook gewoon zegt
dat hij wil wachten totdat jij er aan toe bent! Hoe kijkt je vader er tegan aan, tegen relaties en jongens enzo?
Of heb je misschien een broer of zus waarmee je kan praten?
Probeer een keer op een goed moment met je moeder te praten over dat je een jongen hebt
ontmoet die je al heel lang kent, waar je echt om geeft, en dat jij van hem houd, en hij van jou
Veel succes meis!

[Em.]

Zijn die zenuwen niet ook gewoon een beetje vlinders en spanning? Volgens mij zou ik ook helemaal zitten trillen als iemand die ik heel leuk vond mij vastpakte, zeker als ik dat niet gewend zou zijn.

[brunettespy]

scholiermavo schreef:

Wat balen dat je persé het geloof moet geloven van je moeder...
ik wil wel effe zeggen dat je een goede vriend hebt, dat ie ook gewoon zegt
dat hij wil wachten totdat jij er aan toe bent! Hoe kijkt je vader er tegan aan, tegen relaties en jongens enzo?
Of heb je misschien een broer of zus waarmee je kan praten?
Probeer een keer op een goed moment met je moeder te praten over dat je een jongen hebt
ontmoet die je al heel lang kent, waar je echt om geeft, en dat jij van hem houd, en hij van jou
Veel succes meis!

ik ken mijn vader niet en heb ook geen vader figuur thuis en ben helaas ook de oudste thuis
ik probeer het elke keer weer voorzichtig het met mn moeder over jongens te hebben en dan zegt ze je hoef er nog helemaal niet te denken over 5 jaar zoek ik een goede man voor je uit en trouw je daar mee. einde gesprek en gaat ze weer verder met haar ding ze weigert ook naar mijn verhaal te luisteren.

ik kan het ook niet bij mn vriendinnen kwijt want ik woon nogal in een ''moslim'' buurt en ik ben een 3 keer blijven zitten dus zit met leerlingen die 2 a 3 jaar jonger zijn dan mij( zit in de 3e)

[brunettespy]

Em. schreef:

Zijn die zenuwen niet ook gewoon een beetje vlinders en spanning? Volgens mij zou ik ook helemaal zitten trillen als iemand die ik heel leuk vond mij vastpakte, zeker als ik dat niet gewend zou zijn.

misschien is dat het gewoon hij is ook mn eerste vriendje en thuis werd ik ook nooit geknuffeld enzo

[hookee]

brunettespy schreef:

.. en dan zegt ze je hoef er nog helemaal niet te denken over 5 jaar zoek ik een goede man voor je uit en trouw je daar mee.

Ik begrijp haar gedachten vanuit haar geloof en cultuur maar daar wil jij blijkbaar niets meer van hebben (en terecht vind ik).. De gedachte dat je iemand een geloof (en cultuur) kan (blijven) opleggen is in mijn ogen nogal... ouderwets. Je gelooft in een God of niet, dat kun je niet afdwingen, hoogstens proberen te overtuigen. Daarnaast mag je in Nederland (en de rest van de beschaafde wereld) samen zijn met wie JIJ wil.
Aan de ene kant wel eng, denk je dat je moeder zou kunnen besluiten naar haar geboorteland terug te gaan als ze ziet dat het "de verkeerde kant met jou opgaat"?. Of anders; een man (stiefvader?) binnenhaalt die jou "wel even op het rechte pad brengt"?

Ik raad je wel aan alvast je best te doen op school, 3x blijven zitten is nogal wat en als je ooit zelfstandig wil leven zul je moeten kunnen werken.. Als je afhankelijk van je moeder blijft zal zij ook altijd de huisregels voor je bepalen.

[Cherry Springs]

Klinkt alsof het tijd is om eens goed met je moeder te praten over jouw toekomst. Dat zal niet leuk zijn, maar ooit moet het toch gebeuren. Jullie geloven in totaal andere dingen en als jij niet uitgehuwelijkt wil worden mag je dat best aangeven. Als jij je vader niet kent heeft je moeder waarschijnlijk slechte ervaringen met mannen en denkt ze dat ze allemaal hetzelfde zijn, maar jij weet wel beter. Jouw vriend accepteert gewoon dat jij intimiteit moeilijk vindt en hij na anderhalve maand je nog niet kan zoenen en nauwelijks je hand vast kan houden, en die jongen is 19. Dat is best wel bijzonder denk ik.
Ik zou tegen je moeder voorzichtig vertellen dat je een vriendje hebt, en als het scheelt ook dat jullie nog niet gezoend hebben en die jongen dat niet erg vindt. En dat hij graag kennis met haar wil maken. Als dat eenmaal gebeurd is kun je misschien eens gaan praten over geloof en dingen.
Moeilijke situatie, succes ermee!

[brunettespy]

hookee schreef:

Ik begrijp haar gedachten vanuit haar geloof en cultuur maar daar wil jij blijkbaar niets meer van hebben (en terecht vind ik).. De gedachte dat je iemand een geloof (en cultuur) kan (blijven) opleggen is in mijn ogen nogal... ouderwets. Je gelooft in een God of niet, dat kun je niet afdwingen, hoogstens proberen te overtuigen. Daarnaast mag je in Nederland (en de rest van de beschaafde wereld) samen zijn met wie JIJ wil.
Aan de ene kant wel eng, denk je dat je moeder zou kunnen besluiten naar haar geboorteland terug te gaan als ze ziet dat het "de verkeerde kant met jou opgaat"?. Of anders; een man (stiefvader?) binnenhaalt die jou "wel even op het rechte pad brengt"?

Ik raad je wel aan alvast je best te doen op school, 3x blijven zitten is nogal wat en als je ooit zelfstandig wil leven zul je moeten kunnen werken.. Als je afhankelijk van je moeder blijft zal zij ook altijd de huisregels voor je bepalen.

Ik probeer ook mn best te doen , maar heb helaas en slechte start op school gemaakt omdat ik veel problemen had met mijn thuissituatie mijn moeder heeft idd slechte ervaringen met mannen gehad (totaal 3) en in het verleden een keer verkracht. Maar als ik met haar erover wil praten dreigt ze (sinds kort) dat ze weer naar haar geboorte land gaat verhuizen en mijn zusje en ik achterlaat in een opvang waar we nu wonen. Omdat mijn zusje(11) die is ookal bezig met jongeman heeft al vriendjes enz en zegt dat ze die schande niet weer wilt meemaken.

Zou ik niet beter een jaar kunnen wachten (ik hoop dat ik dan nog met hem heb) om het tegen haar te zeggen? Of langzamerhand het haar laten merken ik ben echt radeloos.

[hookee]

Ik hoop niet dat je Mirjam heet(te)

[brunettespy]

Xd nee mijn naam komt wel in de buurt Hoezo dan

[brunettespy]

Ben geen Marokkaan en zit niet op hockey ik ik be niet zo ziek dat ik een vrouw ga neer steken

[hookee]

brunettespy schreef:

Ben geen Marokkaan en zit niet op hockey ik ik be niet zo ziek dat ik een vrouw ga neer steken

Nee, in dit geval was het andersom.. Je bent gewaarschuwd...

[brunettespy]

hookee schreef:

Nee, in dit geval was het andersom.. Je bent gewaarschuwd...

Sorry las het verkeerd
Lijkt heel erg op mijn verhaal maar ik drink niet en heb nog nooit gezoend dus laat staan zo op een foto gaan.

Ik mag hopen dat mijn moeder niet instaat is om dat bij mij te laten gebeuren.
Ik zet mezelf niet graag te koop (zo komt het meisje bij mij over)

Maar moet ik het haar vertellen of moet ik wachten

Ik zou het niet vertellen. Van een persoon als je moeder moet je geen ratio verwachten. Als je echt met hem wil samen zijn zou het alleen maar voor onnodig gezeik zorgen.

Even door de zure appel heen bijten en snel je eigen stekkie regelen.

[brunettespy]

Reverend schreef:

Even door de zure appel heen bijten en snel je eigen stekkie regelen.

Stekkie? Vertaling alstublieft

[bierkoning]

Hij bedoeld een eigen woning/huurflat/kamer

[brunettespy]

Ik heb het daar wel eens met mn moeder over gehad en zei dat ik tot mijn 25e thuis blijf wonen en als ik een man heb die zij heeft uitgekozen-.- komt die maar elke dag langs..
Ik wil niet nog 9 jaar wachten voor dat ik het huis uit mag

brunettespy schreef:

Ik heb het daar wel eens met mn moeder over gehad en zei dat ik tot mijn 25e thuis blijf wonen

Gelukkig heb je dat helemaal zelf in de hand vanaf 18e, mits je dat kan opbrengen natuurlijk. Op jezelf wonen is als jongedame zonder financiële steun (althans, ik ga er vanuit dat je niet op zakgeld hoeft te wachten van je ma) best lastig.

en als ik een man heb die zij heeft uitgekozen-.-

Tsja, een van de vele nare aspecten van het geloof. Het is aan jezelf om te beslissen of je ernaar luistert of je eigen pad bewandelt. Vooralsnog zou ik haar lekker in de waan laten dat jij ook dat plan volgt.

Ik wil niet nog 9 jaar wachten voor dat ik het huis uit mag

Dat hoeft gelukkig ook niet.

[Em.]

Inderdaad. Als jij genoeg geld hebt, dan kun je gewoon op jezelf gaan wonen. Misschien wordt je moeder dan wel boos, maar tenzij ze je gaat vastbinden en gevangen houdt, kan ze er niet zoveel tegen doen.

[brunettespy]

Reverend schreef:

Ik zou het niet vertellen. Van een persoon als je moeder moet je geen ratio verwachten. Als je echt met hem wil samen zijn zou het alleen maar voor onnodig gezeik zorgen.

Even door de zure appel heen bijten en snel je eigen stekkie regelen.

Em. schreef:

Inderdaad. Als jij genoeg geld hebt, dan kun je gewoon op jezelf gaan wonen. Misschien wordt je moeder dan wel boos, maar tenzij ze je gaat vastbinden en gevangen houdt, kan ze er niet zoveel tegen doen.

Ik heb alleen geen geld.. ik moet soms wat rekeningen van haar betalen en krijgen geen kinderbijslag of uitkering

[Em.]

Het was ook een 'als je ooit genoeg geld verdient'. Dat je op je 16e al makkelijk het huis uit kon, leek me ook niet erg waarschijnlijk, maar vóór je 25e zou wel moeten kunnen toch?

[brunettespy]

Em. schreef:

Het was ook een 'als je ooit genoeg geld verdient'. Dat je op je 16e al makkelijk het huis uit kon, leek me ook niet erg waarschijnlijk, maar vóór je 25e zou wel moeten kunnen toch?

Sorry had het ook over mn 18e
Ik woon in een opvang.. is het dan niet mogelijk dat ik dan op kamers ga
Alleen mn moeder verbied me dat en ik heb gehoord dat je daar net zo goed moet betalen.



Maar nog een vraag over hoe ik wat meer van mezelf aan mn vriend durf te laten zien.
Want het liefst wil ik hem zo bespringen.. klinkt wat raar maarja
Ik durf het gewoon niet, het lijkt net of ik geblokkeerd word in zijn buurt
Maar daarvoor had ik het ook dat ik op een soort van blokkade gingen als mensen me knuffelen enz
Is er dan niet iets wat ik kan oefenen?
Hij woont nogal ver dus zie hem niet elke week

[hookee]

brunettespy schreef:

Maar nog een vraag over hoe ik wat meer van mezelf aan mn vriend durf te laten zien.
Want het liefst wil ik hem zo bespringen.. klinkt wat raar maarja
Ik durf het gewoon niet, het lijkt net of ik geblokkeerd word in zijn buurt
Maar daarvoor had ik het ook dat ik op een soort van blokkade gingen als mensen me knuffelen enz
Is er dan niet iets wat ik kan oefenen?
Hij woont nogal ver dus zie hem niet elke week

Ik denk dat ook hier het (strenge) geloof je ingeeft dat "het niet mag", waarschijnlijk onbewust.

Het is gewoon een kwestie van een keer doen, daarna wordt het alleen maar makkelijker. Laat de remmen eens actief los, ga eens tegen je eerste gevoel in, laat het gebeuren. Als je vriendje echt te ver zou gaan (wat ik niet verwacht) kun je alsnog op de rem trappen. Weet dat die rem er altijd voor je is, dat geeft vertrouwen, JIJ hebt de situatie onder controle.

[Vowel]

Jouw moeder kan jou wanneer je achttien bent niets meer verbieden. Ze kan wel zeggen "ik verbied het," maar daar hoef je je niets meer van aan te trekken.

Ja op kamers gaan kost natuurlijk geld, maar wellicht krijg je dan ook studiefinanciering of iets dergelijks. En bijbaantjes zijn er ook genoeg. Je zou eventueel kunnen proberen om ergens antikraak te gaan wonen, want dat kan vrij goedkoop (toen ik dat deed was de huur €180 per maand en dat is makkelijk op te brengen - als je samen gaat wonen met een vriendin kun je zelfs de vaste lasten delen).

Luister, het is vrij duidelijk dat jouw moeder niet openstaat voor wat jij te zeggen hebt, maar daar hoef je geen genoegen mee te nemen. Het is jouw leven en uiteindelijk zijn het allemaal jouw keuzes. Als jij nu al weet dat je moeder ontzettend moeilijk gaat doen over jouw vriend, dan zou ik het haar niet vertellen. Wat heb je daar nou aan? Tot je achttien bent zou ik het voor jezelf zo makkelijk mogelijk houden. Gewoon ja en amen zeggen, vertel haar geen dingen waarvan je weet dat ze er problemen van maakt en zit gewoon je tijd uit tot je helemaal je eigen keuzes kan maken.

Heb je eigenlijk al aan je vriend uitgelegd dat je wel graag zou willen, maar dat je niet goed durft en ook niet weet hoe je dat kunt oplossen? Misschien heeft hij ook goede suggesties. Bovendien lijkt het me belangrijk dat hij op z'n minst van je weet dat je wel wil (maar niet zomaar kan), zeker met dingen als knuffelen.

Verder wat de rest zegt. Leuk voor je moeder dat ze vindt dat je op je 25ste uitgehuwelijkt wordt, maar als jij daar geen zin in hebt dan gebeurt dat niet. Haar ideeën over wie een 'goede man' is lijken me trouwens ook stukken onbetrouwbaarder dan jóuw ideeën over dat onderwerp, niet alleen omdat ze gelovig is maar ook omdat ze kennelijk een geschiedenis heeft van erg foute mannen. Zij is verkracht door een partner; de jouwe wacht geduldig tot je zijn hand wil vasthouden. Ik zou het wel weten.

Waarom woon je eigenlijk in de opvang?

[Kwaliteit]

Mijn idee van aanpak is gewoon met je moeder rondom de tafel gaan zitten 'met een drankje' en haar de waarheid vertellen voor wie je wat voelt en waarom ( het beste is dan als je vriend binnen komt en ook rondom de tafel komt zitten en gaat meepraten hoe lief jij voor hem bent en natuurlijk andersom ).
Het schuldgevoel zal snel over zijn en het gevoel van je hand wegtrekken zal met stappen verminderd worden omdat je moeder het toestaat (dit heb je dan in je achterhoofd)
Ze kan je geen dingen gaan verbieden het is wel JOU leven .

Oja nog even over dat idee het is gebaseerd op mijn ervaring met een meisje die het zelfde probleem had.

Succes!

Ps: als je meer tips wilt kan je me ook pmen dan kan ik je meer vertellen over mijn ervaring

[brunettespy]

Paranoide schreef:

Waarom woon je eigenlijk in de opvang?

Mijn moeder heeft geestelijke problemen
Ze iz vroeger mishandeld geestelijk en lichamelijk en op latere leeftijd ook door haar partners

Door alle verdriet wat ze heeft is ze dus geestelijk ziek geworden. Dus ze heeft ons vrijwillig i een opvang gezet zodat we haat nog mochten zien en als het soms niet goed gaat we weer naar die opvang gaan

Ik denk dat je gewoon een keer met je vriend met zoenen/knuffelen, dan merk je vanzelf dat het helemaal niet eng is!

[Kwaliteit]

Nardin dit was niet het 'main' probleem.
Haar moeder vond het niet goed, en als je zenuwachtig bent ga je niet 1,2,3 iemand zoenen toch?

[brunettespy]

Em. schreef:

Zijn die zenuwen niet ook gewoon een beetje vlinders en spanning? Volgens mij zou ik ook helemaal zitten trillen als iemand die ik heel leuk vond mij vastpakte, zeker als ik dat niet gewend zou zijn.

Ik had vandaag weer met mn vriend afgesproken en al dat ik in zijn buurt kwam kreeg ik zenuwen.. ik word ook erg verlegen (had hem een tijdje niet gezien hoor) en durfde niet te praten ik wist niet wat er met me was
Het waren dezelfde zenuwen als.. net alsof je wacht op je examenuitstag of dat he voor het eerst op een podium komt voor een heel groot publiek
Zijn dit gewoon vlinders in mn buik die in een tornado zitten of ben ik gewoon echt zenuwachtig

[Vowel]

Ik denk een mix van beide. En dat is helemaal niet zo vreemd, alleen de meeste mensen hebben er niet zoveel last van als jij.

Weet je wat ik had gedaan als ik jou was? Eerlijk zijn tegen je vriend. Vertel hem wat je dwars zit en hoe hij je laat voelen. Hij heeft al zoveel geduld met je (verder niet lullig bedoeld hoor), dus ik denk dat je hem dit ook wel kunt vertellen. Eigenlijk zou het wel zo eerlijk zijn om hem dit allemaal te vertellen, want dan heeft hij een verklaring voor je gedrag. Ik bedoel, draai de situatie eens om: ik weet dat jij het hier lastig mee hebt, maar hoe denk je dat jouw vriend zich voelt? Hij heeft een vriendin om wie hij geeft, maar die hij niet eens aan mag/kan raken.. Zo snel mogelijk (samen) een oplossing zoeken lijkt me het beste idee.

[hookee]

Kwaliteit schreef:

Mijn idee van aanpak is gewoon met je moeder rondom de tafel gaan zitten 'met een drankje' en haar de waarheid vertellen voor wie je wat voelt en waarom ( het beste is dan als je vriend binnen komt en ook rondom de tafel komt zitten en gaat meepraten hoe lief jij voor hem bent en natuurlijk andersom ).

Lijkt me vooralsnog geen goed plan, iemand met zo'n achtergrond overtuig je niet met een gesprekje en een kopje thee. Tel daar bij op de diep gewortelde religie en cultuur en je kunt rekenen op een enkeltje verweggistan, uitgehuwelijkt op haar 17e en een leven lang thuis zitten en voor 7 kinderen zorgen.

[Em.]

Ik weet niet of ze meteen in verweggistan voor 7 kinderen moet zorgen, maar het lijkt me dat ze met een kopje thee aan een keukentafel haar moeder niet overtuigd gaat krijgen van 'o ja een vriend is toch wel leuk en oké, nou veel plezier verder samen!' Ik denk dat moeder dan eerder heel erg haar best gaat doen om die relatie zo veel mogelijk dwars gaat zitten en dat het in dit geval wellicht verstandiger is met zulk nieuws te wachten tot je (liever eerder dan later ) op jezelf woont en je moeder je niet zoveel meer kan doen.

[brunettespy]

Vowel schreef:

Ik denk een mix van beide. En dat is helemaal niet zo vreemd, alleen de meeste mensen hebben er niet zoveel last van als jij.

Weet je wat ik had gedaan als ik jou was? Eerlijk zijn tegen je vriend. Vertel hem wat je dwars zit en hoe hij je laat voelen. Hij heeft al zoveel geduld met je (verder niet lullig bedoeld hoor), dus ik denk dat je hem dit ook wel kunt vertellen. Eigenlijk zou het wel zo eerlijk zijn om hem dit allemaal te vertellen, want dan heeft hij een verklaring voor je gedrag. Ik bedoel, draai de situatie eens om: ik weet dat jij het hier lastig mee hebt, maar hoe denk je dat jouw vriend zich voelt? Hij heeft een vriendin om wie hij geeft, maar die hij niet eens aan mag/kan raken.. Zo snel mogelijk (samen) een oplossing zoeken lijkt me het beste idee.

Gister toen hij mijn triem wilde los maken (van mijn jas) werd ik al zenuwachtig en zei tegen hem dat ik zenuwachtig van hem werd en toen knuffelde hij me.
Ik zeg het wel vaker tegen hem, maar op dat moment zijn ee elke keer aan het stoeien
En dan doet hij het de volgende keer weer..
Maar ik heb die zenuwen ook als ik aan hem denk
Ik wil er echt van af

[Cherry Springs]

Als je wat vaker met hem knuffelt en praat en kusjes geeft enzo, rustig aan doet, word je vanzelf ook minder zenuwachtig.

En als je moeder dusdanige geestelijke problemen heeft dat ze jou in een opvang zet, hoeveel gezag heeft ze dan nog over je? Waarom zou je er mee akkoord gaan dat zij jou wel koppelt aan een jongen omdat zij zogezegd wel weet wie er goed voor je is, wanneer zij vindt dat het daarvoor tijd is? Op dit moment ben jij geloof ik de meest voor rede vatbare en emotioneel stabiele van de twee, dus onderwerp je niet zomaar aan haar gezag, zou ik zeggen.

[brunettespy]

Cherry Springs schreef:

Als je wat vaker met hem knuffelt en praat en kusjes geeft enzo, rustig aan doet, word je vanzelf ook minder zenuwachtig.

En als je moeder dusdanige geestelijke problemen heeft dat ze jou in een opvang zet, hoeveel gezag heeft ze dan nog over je? Waarom zou je er mee akkoord gaan dat zij jou wel koppelt aan een jongen omdat zij zogezegd wel weet wie er goed voor je is, wanneer zij vindt dat het daarvoor tijd is? Op dit moment ben jij geloof ik de meest voor rede vatbare en emotioneel stabiele van de twee, dus onderwerp je niet zomaar aan haar gezag, zou ik zeggen.

Ze is nog steeds gewoon mijn voogd en die opvang waar ik woon doet helemaal niks ze zeggen dat ik daar alleen kom eten en slapen dus het is niet hun probleem.
En zelfs voor dat ik wat met mijn vriend kreeg werd ik al zenuwachtig van hem (2 jaar) het werd alleen maar erger nu ik wat met hem heb. Ik had toen die dingen nog helemaal niet van dat ik niet kon slapen, niet kunnen eten of de hele dag aan hem dacht.

Dat niet kunnen eten en slapen en de hele dag aan hem denken klinkt als een stevige verliefdheid. Dat kan heftig zijn, maar is niet raar, ernstig of eeuwig.

Dan denk ik dat je twee problemen hebt: je moeder, die je vriend niet accepteert; en je vriend, die je niet aan durft te raken. Die problemen hebben ongetwijfeld met elkaar te maken, maar eigenlijk denk ik niet dat je hem ineens wel durft te bespringen als je moeder zegt 'goed meisje, doe maar wat je wil'.

Wat betreft je vriend: best veel mensen hebben last van schuldgevoelens bij intieme dingen. Dat wordt ook al vanaf dat je een klein kindje bent een beetje zo aan je verteld: over seks wordt niet gepraat, als je 'kut' zegt moet je je mond gaan spoelen, je moet altijd netjes bedekt zijn en ohwee als iemand je ziet. Kijk maar eens rond op Seksualiteit: daar zijn vaak topics over mensen (vooral meisjes) die zich schuldig voelen als ze bijvoorbeeld masturberen.
Daarin ben je dus zeker niet de enige, alleen gaat het bij jou veel verder: jij durft je vriend niet eens aan te raken. Je gunt het jezelf als het ware niet, want het voelt voor jou als iets slechts, en het slechte is als het ware belangrijker dan het goede (dat jij je fijn voelt). In je hoofd weet je vast wel hoe het eigenlijk zit, maar ja, je gevoel kan je niet zomaar uitzetten.
Je vroeg om een soort van oefeningen om te doen, om er beter in te worden. Dat kan. Masturbeer je wel eens, en krijg je dan een schuldgevoel? Als je dat nooit doet, hoef je het natuurlijk helemaal niet te doen, maar je kan wel gewoon jezelf eens aaien. Of gewoon naar jezelf in de spiegel kijken en oefenen met van jezelf houden. Dat klinkt een beetje ego, maar dat is helemaal niet waar. Je wordt niet slechter tegen anderen als je van jezelf houdt. Het wordt er juist makkelijker van om die liefde met anderen te delen. Ga daar maar mee oefenen, dat werkt heel erg goed.

Dan je moeder. Ja, je zit voorlopig een beetje aan haar vast, want ze is je moeder en je voogd en bepaalt je leven. Vertel haar maar niks over je vriendje, want dan maak je er nog een probleem bij, namelijk dat je moeder alles zal doen om jou en je vriendje te dwarsbomen.
Je bent moslim, zeg je, maar dat wil je niet zijn. Dan ben je dus geen moslim. Kom van dat idee af. Moslim ben je als je gelooft dat Allah de enige God is en Mohammed zijn profeet. Daaruit volgt dat je dan dus probeert te leven naar Zijn regels, zoals die in de Koran staan. Maar jij wil dat niet. Blijkbaar geloof je dus niet in Allah en dat Mohammed zijn profeet is en dat de Koran Gods woord is. Dan ben je dus geen moslim, zelfs al eet je geen varkensvlees en draag je een hoofddoek en bid je vijf keer per dag en ga je elke week naar de moskee. Je bent moslim als je al die dingen doet omdat je gelooft dat je dan een beter mens bent voor God, niet als je dat doet omdat je moeder dat wil. Dat ten eerste.
Jij en je moeder hebben nogal andere ideeën over jouw leven en jouw toekomst. En op zich, ze is je moeder, en het is erg fijn om goed met je moeder op te kunnen schieten, dus je kan je best in kleine dingen haar zin doen, of zorgen dat zij denkt dat jij doet wat zij wil. Ook in grotere dingen is zij iemand die het beste met je voorheeft en bovendien heel wat levenservaring heeft, dus het is best nuttig om naar haar te luisteren. Maar ja, als jij weet dat je nooit gelukkig gaat worden als je doet wat zij zegt, dan is het beter om niet naar haar te luisteren en te doen wat zij zegt. De truc met dit soort dingen is vaak gewoon 'ja zeggen nee doen'. Jij woont in Nederland, je hebt hier sowieso een belangrijk deel van je jeugd doorgebracht (te zien aan hoe je typt enzo), en Nederlanders zijn vaak nogal van 'als het niet openlijk kan, dan is het slecht' en 'rammen tot het past'. Ik weet niet precies waar je vandaan komt, maar op de meeste plekken in de wereld werkt het anders. Er kan heel veel, maar vooral stiekem. Doe dat dus gewoon. Wat niet weet, wat niet deert.

tl;dr: meer van jezelf leren houden en je moeder een beetje voorliegen.

[brunettespy]

Etmakas schreef:

Dat niet kunnen eten en slapen en de hele dag aan hem denken klinkt als een stevige verliefdheid. Dat kan heftig zijn, maar is niet raar, ernstig of eeuwig.

Dan denk ik dat je twee problemen hebt: je moeder, die je vriend niet accepteert; en je vriend, die je niet aan durft te raken. Die problemen hebben ongetwijfeld met elkaar te maken, maar eigenlijk denk ik niet dat je hem ineens wel durft te bespringen als je moeder zegt 'goed meisje, doe maar wat je wil'.

Wat betreft je vriend: best veel mensen hebben last van schuldgevoelens bij intieme dingen. Dat wordt ook al vanaf dat je een klein kindje bent een beetje zo aan je verteld: over seks wordt niet gepraat, als je 'kut' zegt moet je je mond gaan spoelen, je moet altijd netjes bedekt zijn en ohwee als iemand je ziet. Kijk maar eens rond op Seksualiteit: daar zijn vaak topics over mensen (vooral meisjes) die zich schuldig voelen als ze bijvoorbeeld masturberen.
Daarin ben je dus zeker niet de enige, alleen gaat het bij jou veel verder: jij durft je vriend niet eens aan te raken. Je gunt het jezelf als het ware niet, want het voelt voor jou als iets slechts, en het slechte is als het ware belangrijker dan het goede (dat jij je fijn voelt). In je hoofd weet je vast wel hoe het eigenlijk zit, maar ja, je gevoel kan je niet zomaar uitzetten.
Je vroeg om een soort van oefeningen om te doen, om er beter in te worden. Dat kan. Masturbeer je wel eens, en krijg je dan een schuldgevoel? Als je dat nooit doet, hoef je het natuurlijk helemaal niet te doen, maar je kan wel gewoon jezelf eens aaien. Of gewoon naar jezelf in de spiegel kijken en oefenen met van jezelf houden. Dat klinkt een beetje ego, maar dat is helemaal niet waar. Je wordt niet slechter tegen anderen als je van jezelf houdt. Het wordt er juist makkelijker van om die liefde met anderen te delen. Ga daar maar mee oefenen, dat werkt heel erg goed.

Dan je moeder. Ja, je zit voorlopig een beetje aan haar vast, want ze is je moeder en je voogd en bepaalt je leven. Vertel haar maar niks over je vriendje, want dan maak je er nog een probleem bij, namelijk dat je moeder alles zal doen om jou en je vriendje te dwarsbomen.
Je bent moslim, zeg je, maar dat wil je niet zijn. Dan ben je dus geen moslim. Kom van dat idee af. Moslim ben je als je gelooft dat Allah de enige God is en Mohammed zijn profeet. Daaruit volgt dat je dan dus probeert te leven naar Zijn regels, zoals die in de Koran staan. Maar jij wil dat niet. Blijkbaar geloof je dus niet in Allah en dat Mohammed zijn profeet is en dat de Koran Gods woord is. Dan ben je dus geen moslim, zelfs al eet je geen varkensvlees en draag je een hoofddoek en bid je vijf keer per dag en ga je elke week naar de moskee. Je bent moslim als je al die dingen doet omdat je gelooft dat je dan een beter mens bent voor God, niet als je dat doet omdat je moeder dat wil. Dat ten eerste.
Jij en je moeder hebben nogal andere ideeën over jouw leven en jouw toekomst. En op zich, ze is je moeder, en het is erg fijn om goed met je moeder op te kunnen schieten, dus je kan je best in kleine dingen haar zin doen, of zorgen dat zij denkt dat jij doet wat zij wil. Ook in grotere dingen is zij iemand die het beste met je voorheeft en bovendien heel wat levenservaring heeft, dus het is best nuttig om naar haar te luisteren. Maar ja, als jij weet dat je nooit gelukkig gaat worden als je doet wat zij zegt, dan is het beter om niet naar haar te luisteren en te doen wat zij zegt. De truc met dit soort dingen is vaak gewoon 'ja zeggen nee doen'. Jij woont in Nederland, je hebt hier sowieso een belangrijk deel van je jeugd doorgebracht (te zien aan hoe je typt enzo), en Nederlanders zijn vaak nogal van 'als het niet openlijk kan, dan is het slecht' en 'rammen tot het past'. Ik weet niet precies waar je vandaan komt, maar op de meeste plekken in de wereld werkt het anders. Er kan heel veel, maar vooral stiekem. Doe dat dus gewoon. Wat niet weet, wat niet deert.

tl;dr: meer van jezelf leren houden en je moeder een beetje voorliegen.

Iets wat ik nooit heb gehad zijn schuldgevoelens als ik bezig ben met intiemere dingen bij mezelf.
Ik ben vroeger erg gepest dus ik deed een oefening, ik ging elke ochtend voor de spiegel staan en zei tegen mezelf dat ik goed ben zoals ik ben, dus voor mij gevoel hou ik al van mezelf (denk ik)
Ik draag verder geen hoofddoek en bid 5keer per dag en ook ga ik niet naast de moskee.

Mijn moeder heeft inderdaad hele andere ideeën dan mij maar dat komt groten deels omdat ik 25% van mijn leven door haar ben opgevoed ( ik woon al sinds mijn 4e al in dat opvang) die opvang heeft mij dus ook Nederlands opgevoed, zo ben ik ook in Nederland geboren dus ik voel me ook echt een Nederlander. Mijn moeder heeft daar in tegen een hele andere opvoeding gekregen.
Ik vroeg mij dus af of je andere oefeningen voor me half dan deze omdat ik voor mijn gevoel al in deze ben geslaagd
Thanks!