ehm ja een ruwe opbouw van een gedicht, kben nog wel grof aan het schaven erin maar voorzover ik ben heb ik dit,
~loos~
Moedeloos, nutteloos maar vooral lusteloos
Uitzichtloos, hulpeloos en zeker machteloos.
Want wat heeft het allemaal voor zin,
Het
zijn van vandaag,
Het geweest zijn van gister
Moet het voor jezelf?
Moet het voor mij?
Dan sta je op een moment te kijken
En tja, dit is het dan…
Niks meer en niks minder
Alleen deze vage donkere ellende
Met het deprimerende gevoel nergens te behoren
Een onderdeel zijn van een patroon,
Dat je zelf niet kan zien
En altijd diezelfde eeuwen oude vergissing,
Het lukraak najagen van een veronderstelde toekomst
Tijd om er bij stil te staan is er eenvoudig niet
Het niet meer verder gaan
Het nooit meer terug kunnen
Het eeuwige getreuzel van het lot
Kou en eenzaamheid als orde van de dag
En de realiteit hard, zoals altijd
De wereld gaat kapot aan mensen zoals mij
Als mensen zoals ik
Tegendraads en te lui om voor de duivel te dansen
Het mijden van plichten.
Het benijden van rechten,
Het staren in de grauwe leegte
Het niemand iets te bieden hebben behalve mijn eigen verwarring
Het weten dat dit mijn leven is
Mijn eigen leven,
Wat zeur ik dan nog,
Waarom pak ik niet de eerste beste trein
Een enkeltje deze keer
Ik koop een laatste blikje cola
Tenminste houdbaar tot,
Zelfs dit blikje is houdbaar
Was ik maar houdbaar…

kan denk ik wel wat opbouwende kritiek gebruiken