[VERHAAL] Begrepen zonder geluid

[Eend]

Ik vond een gedeelte van dit verhaal terug op mijn pc en heb er net een heel stuk aangeschreven. Dit is het eerst stuk van het verhaal van een meisje van 12/13, dat ziek is gemaakt door de wereld om haar heen. Door verkeerde beslissingen, enz. Ik ben benieuw hoe jullie het vinden.








-1-
Voorzichtig liep ze de trap op. Ze probeerde het zo zacht mogelijk te doen en sloeg daarom ook de krakende treden over. Het was niet dat niemand mocht weten dat ze naar boven liep, maar meer dat ze niet opgemerkt wilde worden door de leiding. Toen ze bijna boven was schrok ze. Haar groepsgenootje Mandy stond totaal onverwachts voor haar neus. “Ashley! Ik had je niet aan horen komen. Ik schrik me dood joh!” riep Mandy nogal hard. Ashley wierp haar een kwade blik en liep door naar haar kamer. Ze was betrapt! Ze gewoon op heterdaad betrapt!

Ashley woonde al vanaf haar vierde in allemaal opvanghuizen. De één nog erger dan de ander en als ze dan eindelijk weer vrienden had gemaakt, werd ze weer overgeplaatst. Ashley praatte niet meer, nee, ze zweeg. Ze zweeg, omdat ze zichzelf niet meer wilde horen praten. Ze vond haar stem walgelijk, nee, niet eens walgelijk…het was allemaal nog erger.
De hulpverleners wilde haar niet hebben, omdat ze verder vrij gezond leek. Het praten was dan wel een probleem, maar daar zou ze wel overheen groeien. Dat was gezegd op haar zevende en nu? Nu is ze twaalf, bijna dertien en nog steeds zweeg ze. Ze zweeg niet alleen, ze negeerde de mensen nu ook. Ze had haar eigen wereldje gevonden en genoot daarvan. In het echt had ze geen ouders meer en in het echt mocht ze geen huisdieren hebben, maar in haar eigen wereldje had ze een pony waar ze elke dag op kon rijden. De pony was niet zo enorm groot, maar wel bijna zo groot als de pony van Triska, een meisje dat ze twee jaar geleden op school had leren kennen. Ze had toen een dagje uit gemogen van de leiding en mocht met Triska mee naar huis. Bij Triska thuis hadden ze allemaal geiten en kippen, maar het mooiste had ze de pony gevonden. Triska had haar verteld dat het een Fjord was en dat hij Bobo heette. Ashley’s pony heette Mikkie en was ook een Fjord, want die vond Ashley het mooist!
Door alle dingen die ze meegemaakt had, had Ashley een grote achterstand op de andere kinderen van haar leeftijd gekregen. Ahley was een doodstil meisje, wat doordat ze nooit opviel ook veel te weinig aandacht had gekregen in alle tehuizen.

Ashley deed de deur van haar kamer dicht en ging in het hoekje tussen haar bed en d’r kast inzitten. Ze trok haar knieën op en legde haar gezicht er in en zonk terug naar haar eigen wereld. “Mikkie!” riep ze en zag hoe de pony zijn hoofd ophief. “Kijk, deze heeft mam speciaal voor jou gemaakt!” Ze liet de pony voorzichtig aan het mooie helderblauwe dekje snuffelen. Mikkie liet duidelijk zijn interesse zien en begon Ashley te knuffelen.
Plotseling zag Ashley een wond op het been van de pony zitten en begon de pony te troosten. “Ik help je wel!” Ashley verbond de pony op haar manier en merkte op, dat de pony haar dankbaar was. Zoals elke middag rond vier uur voerde ze de pony hooi en gaf ze hem een grote poetsbeurt. Na de poetsbeurt voelde ze opeens een harde duw tegen haar arm aan. “Ashley! Hé! Ash!” het was Peter…één van de stagelopers in het tehuis. Ashley herkende zijn stem en dook daardoor nog verder in elkaar. Ze wilde niet naar zijn wereld komen! Ashley maakte een piepend geluid en begon te trappen. “Ash, we gaan nu eten en ik zou het fijn vinden als je erbij komt.” Zei Peter op een rustige toon, terwijl hij de trappende benen van Ashley bij elkaar hield. Weer maakte ze een piepend geluid en probeerde haar benen los te trekken. “Iedereen moet, dus jij ook en ik vind het niet goed, dat je er elke keer zo’n stampij van maakt! Als je niet meewerkt blijf je vanavond maar de hele avond op je kamer en dan wordt het deze vrijdag geen Goede Tijden Slechte Tijden kijken!” Dat Goede Tijden Slechte Tijden kijken was altijd een grote beloning voor aan het einde van de week, maar Ashley vond het maar niks. Het leek veel te veel op het leven waarin ze telkens moest leven.
“Moet ik Martine erbij halen?! Of Mieke?!” zei Peter, terwijl hij steeds meer moeite had met het vastklemmen van haar benen. Wie hij erbij ging halen maakte haar niets uit. Martine en Mieke waren allebei even erg. Ze wist dondersgoed, dat ze sterker dan haar waren…

Peter drukte op het alarm van zijn pieper en al snel kwamen Martine en Mieke aanrennen. Ondertussen had Ashley haar benen los weten te trappen en deed een poging tot vluchten. Toen Peter een poging tot tegenhouden deed gaf Ashley hem zo’n harde trap, dat hij achterover viel en geen grip meer op haar had. Net toen ze de kamer uit wilde vluchten knalde ze tegen Martine en Mieke op. Martine en Mieke twijfelden geen moment en pakten haar beet en legde haar vast aan de riemen op haar bed. “Nu ga jij eens flink naar ons luisteren Ashley. Als je nu niet normaal gaat doen, dan blijf je de hele avond zo vast liggen net als twee dagen terug en komen we je zo voeren onder dwang. Wil je dat?” Mieke probeerde rustig te blijven en toch streng over te komen.

Ashley was zelf zo woedend geworden dat ze wild begon te trappen. De pijn die ze voelde door de riemen waar ze aan vast lag begon al wat te zakken waardoor ze door bleef gaan. Wat moesten ze nou van haar?! Ze wilde niet in hun wereld terecht komen, ze wilden haar besmetten! Ze was kwaad, nee, niet kwaad, ze was woedend! Ze wou dat Mikkie er was om haar nu te beschermen. Mikkie zou ze wel aankunnen, Mikkie kon alles aan! Ze mochten haar niet dwangvoeren, neen, niet dwangvoeren! Mensen waren eng. Ze hadden allemaal van die vreemde dingen om toch hun zin te krijgen. Ze had wel eens mensen horen roepen, dat het idioten waren, maar ja, dat kon zij niet zeggen. Nee, Ashley praatte niet meer en dat wilde ze ook nooit meer doen. De wereld was eng en ze wilde niet meer in deze wereld zijn.
Na een kwartier ging de leiding eindelijk weg. Ze hadden gezegd, dat ze over een half uurtje met eten zouden komen, maar voor die tijd wilde Ashley al weg zijn.
Ashley begon te huilen, maar niet van verdriet. Ze begon te trillen, maar niet van de kou. Ze was bang, doodsbang.
Ashley merkte op, dat de gesp van de riem, die om haar rechter arm zat, niet goed vast zat. Met een beetje beweging zou de gesp zo open kunnen gaan. Na een aantal keer proberen ging de gesp uiteindelijk inderdaad open waardoor haar rechterarm vrij kwam te liggen. Zo kon ze alle gespen losmaken en was ze van de riemen bevrijd.
Nu moest ze alleen nog weg hier, maar wegvluchten uit dit gebouw kon niet, behalve als ze uit het raam zou springen. Ooit had een vriendinnetje van haar dat ook gedaan. Ze had haar verteld, dat ze geen zin meer had om te leven en alles zat was. Toen was haar vriendinnetje voor haar ogen uit het raam gesprongen. Nooit had ze iemand ervan verteld. Het meisje had een gebroken been opgelopen en een zware hersenschudding. Nee, dat wilde Ashley niet, dan zat ze de hele dag met mensen om zich heen. Ze wilde wat anders. Zo had ze wel eens in een tekenfilmpje gezien, dat een kat een strop had gemaakt, waar hij een muis aan op wilde hangen. Misschien moest ze dat wel doen!
Enthousiast begon ze met lakens een strop in elkaar te knopen, want er was geen touw op haar kamer, behalve dan een doen touwtje waar ze niks aan had. Zal haar roze laken, die ze ooit van een lief omaatje had gekregen, haar een uitweg bieden? Ze hoopte het. Vermoedelijk had het omaatje haar dat laken ook gegeven om ermee uit het leven te stappen. Het moest haast wel, want waarom gaf je anders iemand zo’n ding?

“Peter, zou jij dit zo naar Ashley willen brengen? Als ze het weigert te eten moet je het maar proberen te dwingen, want ze moet wel wat eten. Ondertussen zal ik weer even contact opnemen met het Jeugd Psychiatrisch Centrum om te vragen wat we met haar aanmoeten. Dit is gewoon de plek niet voor haar. Martine zal ondertussen de andere jongeren bezighouden.” Zei Mieke en gaf Peter, die zijn hoofd knikte, een bord met eten.
Peter liep op z’n gemak de trap op. Hij vond Ashley wel een interessant geval, want ook al was hij pas 19 en nog lang niet zo ver om het te mogen zeggen, maar ze had iets wat ze kwijt wilde alleen leek ze zo bang.
Toen Peter boven in de gang kwam kon hij precies herkennen achter welke deur de kamer van Ashley was. Ze had een groot paard op haar deur getekend, dat ze elke keer bewerkte. Dit keer had hij een soort van blauwachtig dekje op zijn rug liggen. Peter glimlachte en klopte op de deur. “Ash…?” Er kwam geen gehoor. “Ashley? Mag ik binnenkomen?” Toen hij weer niks hoorde, besloot hij maar gewoon naar binnen te gaan. Dat had je met iemand die niet sprak, die zei niks terug.
De deur ging wat zwaar en opeens hoorde hij iets zwaars voor de deur op de grond vallen. Nog net paste hij zelf tussen de kier van de deur door, zodat hij kon zien wat het was.
“O, Ashley!” riep hij geschrokken toen hij doorhad, dat het Ashley was geweest, die had geprobeerd zich op te hangen aan de deur. Het meisje lag daar nu totaal machteloos met een gezicht vol tranen. Peter haalde de strop van Ashley’s nek af, nadat hij gecheckt had hoe ze er aan toe was. Ashley zei niks en zat daar alleen maar te huilen.
Peter tilde haar op en wilde haar op haar bed terug leggen, maar Ashley liet niet los. “Ze nemen me mee…” snikte ze. Peter was verbaasd, dat was haar eerste zin sinds tijden geweest en die had ze precies tegen hem gezegd. Waarom? Omdat hij toevallig net op de juiste plek was of was er toch een soort vertrouwen dat ze in hem had?

Ashley bleef tegen Peter aanhangen en voelde plots een stoot vertrouwen. Hij had haar gered of juist niet? Ze wreef om haar hals, het had pijn gedaan, enorm veel pijn. Ashley voelde hij Peter een arm om haar heen sloeg. Nog nóóit had iemand dat bij haar gedaan. Iedereen had haar kwaad aangekeken en bedreigd, dat ze geen eten kreeg of heel de dag op haar kamer moest blijven, maar Peter deed dat nu niet. Nee… Peter nam haar serieus, Peter was lief…

[Antistar]

meer, meer, meer!
het verhaal kwam een beetje moeilijk op gang en heeft een vaag thema, wat redelijk moeilijk is om boeiend te houden.
maar het was wel goed hoor (:
*mij zie je zoiets niet schrijven iig*

[Benumbed?]

heel mooi! erg ontroerend maar wel mooi!

[Eend]

Antistar schreef op 03-12-2003 @ 19:26:
meer, meer, meer!
het verhaal kwam een beetje moeilijk op gang en heeft een vaag thema, wat redelijk moeilijk is om boeiend te houden.
maar het was wel goed hoor (:
*mij zie je zoiets niet schrijven iig*

tgaat om een geestelijk gestoord meisje

[~~dolce~~]

wouw, eend

ik vind het echt een ontzettend"mooi" verhaal!! echt super knap geschreven!!!

komt er een vervolg?

kuzzies mir

[Eend]

~~dolce~~ schreef op 04-12-2003 @ 18:36:
wouw, eend

ik vind het echt een ontzettend"mooi" verhaal!! echt super knap geschreven!!!

komt er een vervolg?

kuzzies mir

ben met t tweede hoofdstuk bezig Het is ook een verhaal dat mezelf heel erg boeit. Vooral omdat ze zo in haar eigen wereldje leeft

Eend schreef op 03-12-2003 @ 13:47:
een doen touwtje

Typfoutje denk ik?

Verder heb ik niet echt iets toe te voegen, hoewel het onderwerp me wel interesseert, ik heb alleen niet echt verstand van schrijven dus ga ik geen commentaar geven.

[Eend]

-2-
Ashley keek nog even om naar de kamer waar ze net zeven maanden had doorgebracht. Ze vond het niet zo heel erg om weg te gaan hier, want Mikkie ging gewoon met haar mee. Peter had gezegd, dat hij ook mee zou gaan. Na dat ene zinnetje had Ashley niks meer tegen Peter gezegd, want dat vond ze eng. Peter zelf was wel lief, maar Peter ging met de andere leiding om en die waren niet lief. Ashley wist niet waar ze heen ging, want de leiding had het vergeten uit te leggen. Zouden ze het echt vergeten hebben? Of deden ze het expres? Zouden ze het expres doen?! Zou Peter ze helpen?! Peter was helemaal niet lief! Ashley had net een veilige warme hand van Peter aangenomen, maar liet hem abrupt los. Verbaasd keek Peter haar aan, maar ze gaf zelf een hele kwade blik terug. “Je weet het wel! Je weet het wel!” dacht ze en begon tegen de deur aan te schoppen. Toen Peter een poging deed om haar te kalmeren vloog ze hem woedend aan. Een normaal meisje van 12 jaar had gescholden, maar bij Ashley kwam er niks meer dan een piepend geluid uit zich. Met grote vuisten probeerde ze Peter van zich af te slaan en te vluchten. Ze wilde vluchten ver uit deze vreemde wereld vandaan. Vluchten naar een plek waar ze rustig met Mikkie samen kon zijn en waar niemand de momenten van hun tweetjes kon verstoren, zélf Peter niet!
Ashley rende de trap af, maar knalde al gauw tegen een Ruben op. Dat was ze bijna vergeten… Vandaag hadden Ruben en Corry samen dienst in plaats van Mieke en Martine. Ruben was stevig en sterk gebouwd, zelfs een walrus kon niet tegen hem op.
Terwijl Ashley pogingen deed om zichzelf los te slaan hield Ruben haar stevig vast. Zijn sterke handen klemden strak om Ashley’s armen. Ashley begon keihard te krijsen en te trappen. Ze wilde niet vast zitten, ze wilde geen prooi van die mensen zijn. Ze wilde weg hier en ze moest vluchten.

Peter was gelijk achter Ashley aangerend. Hij was nog wel verbaasd over het punt, dat Ashley zo snel omgeslagen was in haar humeur. Zelf had hij niks verkeerds gedaan, dat wist hij bijna zeker. Snel rende hij de trap af en was opgelucht toen hij zag, dat Ruben haar al had opgevangen. Ruben was een gezellige collega, die veel overwicht had op de jongeren die in dit tehuis leefden, maar met Ashley had hij toch wel wat moeite om vast te houden.
Ook Corry zag hij aan komen rennen, die Ashley gelijk bij de benen greep. “Peter, bel een ambulance! Zo kunnen we haar niet vervoeren.” Riep Corry en Peter wist niet hoe snel hij naar de telefoon moest rennen om het alarmnummer te kunnen bereiken.

Al snel hoorde Ashley een harde sirene in haar hoofd. Waar wilden ze haar naartoe brengen?! Wat gingen ze doen met haar?! Met haar laatste kracht probeerde ze zich nog los te trekken en te slaan, maar het was tevergeefs. Niet alleen de kracht in haar lichaam was op, maar ook de kracht, die ze geestelijk nog had, begon op te raken. En toch wilde ze niet naar de plek waar ze haar wilden hebben. Even gaf Ashley het gevecht op, heel even maar…
Toen ze de witte jassen en de brancard kon zien raakte ze weer in paniek. Ze begon te schoppen en te slaan, maar ze lag te stevig in de greep vast. Toch bleef ze proberen en proberen, ze deed alles om zichzelf en Mikkie te beschermen. In gedachte probeerde ze Mikkie op te roepen, zodat ze samen konden vluchten en al snel zag ze hem. Ze voelde een klein prikje in haar been, maar dat kon makkelijk komen door de doornstruiken waar ze doorheen liep om maar een kortere weg naar haar pony Mikkie te nemen. Plotseling voelde ze een enorme rust. Ze hoefde niet meer te vluchten, want er was niemand meer te zien. Opgelucht vloog ze haar pony om de hals en begon te huilen. “Gelukkig ben jij er nog Mikkie…”

Peter kon het niet goed beseffen wat hij voor zich zag gebeuren. Een klein meisje, dat vol energie zat zag hij langzaam veranderen in een monster, een monster, dat niet meer te houden was. Een monster, dat ze met een kalmeringsspuit in een diepe slaap hebben laten gaan om haar maar mee te kunnen nemen naar de kliniek waar ze heen moest. Peter hielp mee om het levenloze lichaam van Ashley op de brancard te leggen en vast te maken. Voorzichtig streek hij door haar blonde slierten haar. “Het komt wel goed meis…” zei hij zachtjes, terwijl hij met het ambulance personeel meeliep. Samen met Corry ging hij mee om nog wat dingetjes te regelen in de kliniek en zo kon hij ook weer wat ervaring op doen voor zichzelf.
Peter kon met de ambulance mee en Corry kwam er met de auto achteraan.

Ashley legde het zadel op de rug van Mikkie en maakte de singel vast. Voorzichtig steeg ze op en stapte ze het erf af. Vandaag zou ze een rit naar het strand maken om daar eens lekker uit te razen met haar pony. Misschien kwam ze nog wel bekende tegen waarmee ze even samen kon gaan rijden.
Ze spoorde de pony aan en draafde de duinen door. Ze genoot van het mooie zomerweer en de zwoele wind die door haar haren streelde…of was het nou een hand?! Nee, hier waren geen handen. Zou het zo voelen als iemand met z’n hand door haar haren heen zo strijken? Ashley was daar wel benieuwd naar. Dat had ze nog nooit gevoeld. Ze had nooit een moeder gehad die haar een knuffel gaf en buiten Peter om deed de leiding nooit aan lichamelijk contact. Soms wel jammer, want soms had ze echt behoefte aan iemand, die lief was en lief deed.
Al snel was Ashley aangekomen bij het strand. Alles was hier zo lekker rustig. Het water golfde rustig, de vogels floten rustig, de wind waaide rustig en de zon…de zon was zo mooi… De zon was…een lamp?! Een lamp van een kamer? Een lamp van een gang? Wat was het eigenlijk? Ashley kreeg amper haar ogen open en haar lichaam voelde lam en zwak aan, alsof ze een eeuwigheid geslapen had. Ze lag in een bed en wist niet meer waar ze was. Ze probeerde voorzichtig uit bed te kruipen, omdat ze naar de wc moest.
Toen ze rechtovereind kwam voelde ze een helse pijn in haar hoofd. Waar de pijn vandaan kwam wist ze niet. Ook de rest van haar lichaam deed enorm pijn. Terwijl ze voorzichtig de deur opendeed sloot ze weer even haar ogen. Na een tijdje opende ze haar ogen weer en zag door de spleetjes een grote fel verlichtte hal met allemaal andere deuren. Weer stak er een helse pijn in haar hoofd en werd alles zwart…

[Eend]

Sabje! schreef op 04-12-2003 @ 18:53:
Typfoutje denk ik?

Verder heb ik niet echt iets toe te voegen, hoewel het onderwerp me wel interesseert, ik heb alleen niet echt verstand van schrijven dus ga ik geen commentaar geven.

ja, dat moet dun zijn

[~~dolce~~]

Eend schreef op 04-12-2003 @ 18:38:
ben met t tweede hoofdstuk bezig Het is ook een verhaal dat mezelf heel erg boeit. Vooral omdat ze zo in haar eigen wereldje leeft

jah, dit vind ik ook zo ..
*gaat nu gauw het 2e hoofdstuk lezen *

[Eend]

~~dolce~~ schreef op 04-12-2003 @ 19:04:
jah, dit vind ik ook zo ..
*gaat nu gauw het 2e hoofdstuk lezen *

heb plezier

[DaFrostyOne]

tl...dr*





*=too long...didn't read

[Eend]

DaFrostyOne schreef op 13-12-2003 @ 18:35:
tl...dr*





*=too long...didn't read

waarom reageer je dan?! Ik geef je dr heus nie meer aandacht om hoor