Zeik eens een boek af

Als ik echt de schrijfstijl niet kan hebben, dan lees ik een boek meestal gewoon niet uit, want dan erger ik me bij iedere pagina echt vreselijk, zo niet bij iedere zin. Maar als de schrijfstijl goed zit en de inhoud niet, dan ga ik meestal wel door om het nog een kans te geven. Ik kan eigenlijk geen voorbeelden noemen, want in beide gevallen vergeet ik de titels weer erg snel

[Vogelvrij]

FA schreef:

"Hoe overleef ik mijn brugklas?"
Asjeblieft, hoe verzinnen ze het! En er staat zeker nergens in: "Doe gewoon altijd lekker je ding en smijt modder terug naar elke randdebiel die eerst modder naar jou heeft gegooid!" ? (A)

Dat staat er juist wél voortdurend in, dat je vooral lekker moet doen waar je zin in hebt. Ik vind de boeken van 'Hoe overleef ik' fantastisch, er zit humor in, het leest fijn en het is origineel, met al die e-mailtjes en overleeftips. Ja, sommige problemen worden wel onwaarschijnlijk snel opgelost, maar ach... Het zijn fijne vakantieboeken en veel jongeren zullen de beschreven problematiek herkennen. En het tijdschrift is ook leuk

Ik lees Cruise van Suzanne Vermeer en dat is natuurlijk ook niet bepaald mijn genre, maar er staan gewoon af en toe zulke rare fouten in, zulke tegenstrijdigheden, die er wel met redigeren uit hadden kunnen worden gehaald en dat is dan toch wel erg storend...

Uice schreef:

En Dan Brown, omdat er over hem altijd wordt gezegd dat hij zo goed is in het schrijven van pageturners, terwijl hij daarvoor gewoon de simpelste truc gebruikt die er is: ieder hoofdstuk laten eindigen met een cliffhanger, en ieder hoofdstuk heel kort maken, zodat de lezer denkt: 'dit hoofdstuk kan ik ook nog wel even lezen voordat ik naar bed ga, oh hee, weer een cliffhanger, even kijken, oh, het volgende hoofdstuk is ook lekker kort dus die lees ik ook nog wel even, en dan ga ik echt naar bed, oh hee, weer een cliffhanger, even kijken, oh, het volgende hoofdstuk is ook lekker kort, dus die lees ik nog wel even et cetera'.

Mjah, hij schrijft geen hoofdstukken, hij schrijft scènes. Daardoor kunnen mensen met een aandachtsboog die getraind is op hollywoodfilms het ineens ook lezen.

Andijvie schreef:

Als ik echt de schrijfstijl niet kan hebben, dan lees ik een boek meestal gewoon niet uit, want dan erger ik me bij iedere pagina echt vreselijk, zo niet bij iedere zin. Maar als de schrijfstijl goed zit en de inhoud niet, dan ga ik meestal wel door om het nog een kans te geven. Ik kan eigenlijk geen voorbeelden noemen, want in beide gevallen vergeet ik de titels weer erg snel

Schrijfstijl is iets erg persoonlijk is mij al opgevallen.
Evenals dat ik blijkbaar een smaak heb die erg verschilt van de gemiddelde recensent.

Ik ken wat schrijfstijl betreft 2 grote afknappers:
1) Een stijl die in mijn hoofd totaal geen beelden oproep. Vak slaat dit terug op veel te veel tell en veel te weinig show.

2) Een stijl die aansluit op het gezichtsperspectief van ene personage dat ik niet kan uitstaan. Tja, een vleugelperspectief is extreem leuk om te lezen zolang je jezelf maar kan vinden in de mening van het hoofdpersonages. En kotsmisselijk makend als je opgescheept zit met een personage die je liever een slag in zijn/haar gezicht wil geven.
Maar dit kan je als lezer natuurlijk makkelijk vermijden door geen boeken te lezen over personages die je niet afkan.

Vroeger zou ik nog met deze hebben vervolledigd:

3) Een stijl die zo voorspelbaar is, dat je vaak al aan het woordgebruik kan zien wat er gaat gebeuren.
een schrijver die de hele dag beschrijft zoals Carry Sleen dat zou doen, maar dan vlak voor het monster uit de kast springt opeens als Lovecraft begint te schrijven, is in mijn vakgebied daar een goed voorbeeld van. Vroeger vond ik dat vreselijk.
Maar doorheen tijd ben ik dit toch gaan waarderen...

Aan zaken zoals schrijf- en drukfouten, originele grammatica of 'overbodige' (in mijn ogen vaak juist heel nuttige) herhalingen erger ik mij dan weer helemaal niet en ik kan ook niet begrijpen waarom anderen er zo'n probleem van maken. maar er is zoveel dat ik niet wil of kan begrijpen aan mijn medemens.

[Uice]

FA schreef:

Aan zaken zoals schrijf- en drukfouten, originele grammatica of 'overbodige' (in mijn ogen vaak juist heel nuttige) herhalingen erger ik mij dan weer helemaal niet en ik kan ook niet begrijpen waarom anderen er zo'n probleem van maken.

Overbodige herhalingen halen het tempo uit een verhaal, en foutieve grammatica maakt het moeilijker leesbaar. Tenzij je een doel voor ogen hebt met het buigen van de regels van de taal, moet je het gewoon vermijden.

[Vogelvrij]

FA schreef:

1) Een stijl die in mijn hoofd totaal geen beelden oproep. Vak slaat dit terug op veel te veel tell en veel te weinig show.

Ik vind dat een interessant onderwerp; wat betekent een beeldende stijl nu eigenlijk, en is een beeldende stijl niet juist erg veel 'tell' (omdat je allerlei beelden beschrijft) in plaats van 'show'? Zou jij zeggen dat je het liefst juist geen beeldende stijl hebt, maar dat je liever hebt dat er gewoon het verhaal beschreven wordt, zodat je zelf de beelden erbij kan verzinnen?

Vogelvrij schreef:

Ik vind dat een interessant onderwerp; wat betekent een beeldende stijl nu eigenlijk, en is een beeldende stijl niet juist erg veel 'tell' (omdat je allerlei beelden beschrijft) in plaats van 'show'? Zou jij zeggen dat je het liefst juist geen beeldende stijl hebt, maar dat je liever hebt dat er gewoon het verhaal beschreven wordt, zodat je zelf de beelden erbij kan verzinnen?

Ik denk dat, zoals met zoveel dingen, het ergens in de midden zal liggen.

Wat bij mij geen beelden oproept, is de volgende stijl:

"Dolf staat op, kleedt zich aan en kamt dan zijn haren."

Weinig tell, weinig show. De zinnen zijn banaal en corresponderen niet met mij. Ik als lezer mag dus bij verstek van de schrijver zelf alle beelden bedenken, wat een fout tegen mijn stiel is.

Ook fout:

"Dolf hijst zich met luid gekreun uit het stoffig bed in de hoek van de goedkope kamer. Half negen zeg de klok aan de gebarsten wand. Snel loopt Dolf naar de muffe kleerkast in de andere hoek van de kamer, draait het krakend slot om en haalt zijn zwart pak, een bruin hemd en een lange overjas uit. Hij deponeert de spullen op de bruine, gebarsten stoel naast de eveneens gebarsten spiegel en trekt de stukken dan één voor één aan. Zijn handen beven als hij zijn hemd dichtknoopt. Als hij klaar is tast hij naar de kam op het aanrecht. Met onhandige bewegingen schikt hij zijn haren in zij-scheiding, zodat ze het schampschot aan zijn hoofd bedekken."

Hier zijn er wel een boel details, maar ze komen allemaal via een tell methode. Doordat er zo'n stortvloed van details is, kan mijn brain niet snel genoeg alles verwerken waardoor de vertelling kramiekig wordt. Het leesplezier is gederfd. Bovendien is er geen spanningsboog, noch sfeerschepping. Wederom een erge fout tegen mijn stiel.

Goed, volgens mijn stiel,:

"Dit is de dag, denkt Dolf als hij zijn ogen opent en de barsten op het plafond volgt. In de kruising tussen twee van de barsten, herkent hij heel vaag de contouren van het nieuwe wapenteken van de partij. Een goed voorteken, beseft hij. Met een expressie van opwinding hijst hij zich uit zijn bed. Zijn handen tintelen als hij zijn zorgvuldig uitgekozen kleding uit de kast haalt en zich vervolgens met zorg aankleed. Het zwarte wol van zijn pak met dikke schoudervoering doet zijn gestalte wat statiger overkomen. Bijna atletisch zelfs, zoals hij zichzelf wel eens in zijn dromen ziet. De bruine stof van zijn hemd vloekt er niet echt bij, zonder evenwel het ook echt elegant te maken. Net goed, vindt hij. Het straalt intellect en kracht uit, wat het volk nodig heeft. Zonder ijdel of zelfzuchtig over te komen, zoals het voorkomen van de libertarische bankiers in het parlement. Of erger nog: de eeuwige parasieten die het land hebben verziekt en uitgebuit.
Dolf hijst zich in zijn lange overjas, kijkt vervolgens in de gebarsten spiegel naar zijn strakke blik. Snel nog wat kammen, besluit hij. Terwijl hij met zorgvuldigheid zijn kam door zijn haren haalt en al even zorgvuldig zorgt dat het litteken aan zijn zijhoofd bedekt blijft, spoken de kernwoorden van de grote toespraak in zijn hoofd. Eénheid. Levensruimte. Dominantie. Totale heerschappij. 1000 jaar lang..."

De beschrijving van de scene loopt hier over in wat er in het personage zijn hoofd omgaat. Alle details zijn zorgvuldig geselecteerd en eventueel hier of daar aangedikt, om zo bij te dragen tot de spanningsopbouw. Hoewel duidelijk de langste van de drie, leest deze -rekening houdend met het doelpubliek- toch het leukst, omdat alles 'slepend' verteld wordt: er worden constant vragen en halfafgeronde scenes opgestart, die even verder worden beantwoordt/afgerond, zodat de lezer geïnteresseerd blijft.
Dit is geschreven zoals mijn eigen stiel dicteert.

[Vogelvrij]

Ja, daar kan ik het allemaal wel mee eens zijn, geloof ik