Automutilatie

[Quiana]

wallflower schreef:
Tja, ik ken ook veel mensen die dat doen, including mezelf..

ik ben nu niet echt depressief meer, maar ben nog steeds niet gestopt met auto-mutilatie.. weet niet wrom..
ik zie zelf niet in wat er slecht aan is, en t lucht voor mij enorm op..

Ik ken dit gevoel.. Ook ik heb heel erg lang gedacht dat het niet uitmaakte, wilde niet inzien wat er mis mee was..
Als je er logisch over nadenkt, zal je vanzelf inzien waarom het niet goed is..
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik zal het proberen..
Het is niet goed om jezelf zo te uiten, omdat je eigenlijk weer nieuwe problemen creëert ipv de andere op te lossen.
Denk aan schaamte, verbergen, telkens eraan herinnert te worden..
Je hebt maar 1 lichaam, wees er zuinig mee.. Snijden kan nu wel heel erg opluchten, maar het kan ook je vijand worden..
Op een gegeven moment doe je het steeds meer en meer, ook al wil je niet, je kan je er veel rotter door voelen..
Mja, sorrie ik ben er niet goed in om zulke dingen uit te leggen, vooral omdat het voor mezelf nog niet helemaal duidelijk is..
Iig sterkte meis

[moenbase]

Betamethason schreef:
2)Geestelijke pijn lichamelijk voelen, iets wat ik goed aankan.
Het geeft me een kick, om te weten dat ik leef en om de pijn te 'zien'.
Ja, het vertrouwde gevoel dus, alsof ik erop kan bouwen..
4)Ik kan over zelfverwonding praten, zonder dat ik dat ook daadwerkelijk ga doen.
Dat kan ik nog steeds niet helemaal, het lukt me wel om me in te houden, maar omdat de 'wil' er dan al zit, ga ik veel makkelijker snijden, gewoon om die wil kwijt te raken..
Ik wil stoppen met automutilatie.
Mja, wat ik dus al zei, als ik ermee stop, heb ik dus niks/niemand op wie ik kan terugvallen, dan val ik dus diep, heel diep, en daar ben ik heel erg bang voor.
5)Mja, das wel een idee ja.. Ik druk me vaak vrij onbegrijpbaar uit met schriijven (heb je vast wel gemerkt), maar ik denk dak t wel zal proberen..
6) Dank je

2) Pijn kan 'nooit' een voordeel zijn Ook niet als het zogezegd 'vertrouwd' aanvoelt.
En ik lees maar 2 'voordelen' Zeker weten dat ik meer nadelen kan verzinnen dan dat jij voordelen kunt bedenken. Gokkie?

4) Zijn er geen vrienden/vriendinnen/familie/klasgenoten waar je op terug kunt vallen als het even niet meer gaat? Al dan via het internet, of niet via het internet.

5) Misschien komdat 'vrij onbegrijpbare' wel doordat je zelf ook niet precies weet wat je wilt, of het wel weet, maar 't 'anders' uit?

[moenbase]

Sannetje schreef:
(schrik niet.....)


1 op de 3 vrouwen is ooit seksueel misbruikt

(dit kan seksuele intimidatie zijn, maar ook aanranding, verkrachting of langdurig misbruik)


dus op zich is het niet vreemd dat je er zo veel over hoort...

En dan te bedenken hoeveel van hen jaren lange trauma's eraan over houden. Het nooit maar dan ook nooit meer zullen vergeten, ze zijn voor hun leven lang beschadigd.
En een hoop van hen blijven hun gevoelens opkroppen door er nooit over te praten.


Gelukkig zijn er ook een hoop goede 'mannen' in de wereld, alleen krijgen een hoop van hen geen kans om dat te laten zien.
Sneu.

[Quiana]

moenbase schreef:
2) Pijn kan 'nooit' een voordeel zijn Ook niet als het zogezegd 'vertrouwd' aanvoelt.
En ik lees maar 2 'voordelen' Zeker weten dat ik meer nadelen kan verzinnen dan dat jij voordelen kunt bedenken. Gokkie?

4) Zijn er geen vrienden/vriendinnen/familie/klasgenoten waar je op terug kunt vallen als het even niet meer gaat? Al dan via het internet, of niet via het internet.

5) Misschien komdat 'vrij onbegrijpbare' wel doordat je zelf ook niet precies weet wat je wilt, of het wel weet, maar 't 'anders' uit?

2) Mja, je hebt wel gelijk.. Maar die vertrouwdheid is voor mij zoveel waard, dat ik er echt heel erg veel voor over heb, ook al vermink ik mijn lichaam ermee.
Voor mij is de pijn lichamelijk voelen wel een voordeel, ik vind alles beter dan de pijn van binnen
4)Vrienden/vriendinnen? Vroeger maakte ik deel uit van een grote groep mensen, waarbij ik me op mn gemak voelde. We hadden ook een groepje van ong. 4 mensen, met wie we alles deelden.. Wat ervan over is? Ik ben te laag voor hun, ik ga niet naar school, ik heb/had ouders voor wie ik me moet schamen, een zus voor wie ik me moet schamen. Alles wat in ons gezin is gebeurd, heeft is letterlijk in het roddelcircuit gekomen. Ik ben te dom, te lelijk, heb teveel problemen, te depressief, te walgelijk om met hun om te gaan, dat is me keihard in mn gezicht gezegd..
Familie, ik zit nu in een vervangend gezin, bij hun kan ik wel terecht ja. Punt is dat ik zo min mogelijk hun leven wil verstoren, en dat ik heel vaak het gevoel heb dat ze me niet begrijpen.
Klasgenoten heb ik niet, ik ga niet naar school, ben gestopt met het project. Mja, ik kan wel op wat mensen rekenen van inet, dat valt wel weer mee
5) Waarschijnelijk wel ja, aan de ene kant wil ik stoppen met snijden, aan de andere kant wil ik al het vertrouwde vasthouden.
Ik probeer wel voor mezelf te beslissen wat ik wil, maar ik wissel telkens van gedachten, doordat ik zo bang ben voor een (terug)val.

[moenbase]

Betamethason schreef:
2) Mja, je hebt wel gelijk.. Maar die vertrouwdheid is voor mij zoveel waard, dat ik er echt heel erg veel voor over heb, ook al vermink ik mijn lichaam ermee.
Voor mij is de pijn lichamelijk voelen wel een voordeel, ik vind alles beter dan de pijn van binnen
4)Vrienden/vriendinnen? Vroeger maakte ik deel uit van een grote groep mensen, waarbij ik me op mn gemak voelde. We hadden ook een groepje van ong. 4 mensen, met wie we alles deelden.. Wat ervan over is? Ik ben te laag voor hun, ik ga niet naar school, ik heb/had ouders voor wie ik me moet schamen, een zus voor wie ik me moet schamen. Alles wat in ons gezin is gebeurd, heeft is letterlijk in het roddelcircuit gekomen. Ik ben te dom, te lelijk, heb teveel problemen, te depressief, te walgelijk om met hun om te gaan, dat is me keihard in mn gezicht gezegd..
Familie, ik zit nu in een vervangend gezin, bij hun kan ik wel terecht ja. Punt is dat ik zo min mogelijk hun leven wil verstoren, en dat ik heel vaak het gevoel heb dat ze me niet begrijpen.
Klasgenoten heb ik niet, ik ga niet naar school, ben gestopt met het project. Mja, ik kan wel op wat mensen rekenen van inet, dat valt wel weer mee
5) Waarschijnelijk wel ja, aan de ene kant wil ik stoppen met snijden, aan de andere kant wil ik al het vertrouwde vasthouden.
Ik probeer wel voor mezelf te beslissen wat ik wil, maar ik wissel telkens van gedachten, doordat ik zo bang ben voor een (terug)val.

2) Je 'mag' het geen vetrouwdheid noemen Snijden en krassen in jezelf is nooit betrouwbaar. Er zijn meerdere manieren om met de pijn van binnen om te gaan, manieren waarbij je je eigen geen uitwendige pijn hoeft te doen. Fysieke pijn is vaak wel makkelijker te verdragen dan mentale pijn. Maar in principe doe je 'jezelf' 2×pijn. De mentale pijn wordt misschien wel heel even verzacht, maar het komt later weer terug. Tevens brengt de fysieke pijn die je jezelf toebrengt schade aan je eigen lichaam, oftewel zelfverminking. Waarom zou het goed zijn om zo met je gevoelens om te gaan? Omdat je denkt dat er geen andere oplossing voor is?

4) Vervelend om te horen dat zoveel mensen je teleurstellen en nare opmerkingen maken naar je.
Je bent in een gezin geplaatst, maar zij weten niets van 'je probleem'? Of kun en/of wil je gewoon niet met ze praten over 'je probleem'?

5) Je staat er niet alleen voor, je psych is (als het goed is) bereidt jou te helpen. Als jij je inzet ervoor, dan zal hij/zij dat ook zeker wel doen.

[Horror Kitty]

Betamethason schreef:
Ik ken dit gevoel.. Ook ik heb heel erg lang gedacht dat het niet uitmaakte, wilde niet inzien wat er mis mee was..
Als je er logisch over nadenkt, zal je vanzelf inzien waarom het niet goed is..
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik zal het proberen..
Het is niet goed om jezelf zo te uiten, omdat je eigenlijk weer nieuwe problemen creëert ipv de andere op te lossen.
Denk aan schaamte, verbergen, telkens eraan herinnert te worden..
Je hebt maar 1 lichaam, wees er zuinig mee.. Snijden kan nu wel heel erg opluchten, maar het kan ook je vijand worden..
Op een gegeven moment doe je het steeds meer en meer, ook al wil je niet, je kan je er veel rotter door voelen..
Mja, sorrie ik ben er niet goed in om zulke dingen uit te leggen, vooral omdat het voor mezelf nog niet helemaal duidelijk is..
Iig sterkte meis

Dat is t probleem, ik hoef geen moeite te doen om t te verbergen..
Niemand merkt t eigenlijk.. meestal heb ik shirts met lange mouwen aan, of veel armbandjes.. en al is t zichtbaar, niemand zegt er wat van of kijkt er naar..

[Quiana]

moenbase schreef:
2) Je 'mag' het geen vetrouwdheid noemen Snijden en krassen in jezelf is nooit betrouwbaar. Er zijn meerdere manieren om met de pijn van binnen om te gaan, manieren waarbij je je eigen geen uitwendige pijn hoeft te doen. Fysieke pijn is vaak wel makkelijker te verdragen dan mentale pijn. Maar in principe doe je 'jezelf' 2×pijn. De mentale pijn wordt misschien wel heel even verzacht, maar het komt later weer terug. Tevens brengt de fysieke pijn die je jezelf toebrengt schade aan je eigen lichaam, oftewel zelfverminking. Waarom zou het goed zijn om zo met je gevoelens om te gaan? Omdat je denkt dat er geen andere oplossing voor is?

4) Vervelend om te horen dat zoveel mensen je teleurstellen en nare opmerkingen maken naar je.
Je bent in een gezin geplaatst, maar zij weten niets van 'je probleem'? Of kun en/of wil je gewoon niet met ze praten over 'je probleem'?

5) Je staat er niet alleen voor, je psych is (als het goed is) bereidt jou te helpen. Als jij je inzet ervoor, dan zal hij/zij dat ook zeker wel doen.

2)Snijden is niet betrouwbaar. Maar het rotgevoel wat ik naderhand krijg, het gevoel dat ik nog steeds IK ben..
Waarom het goed is? Er worden zoveel oplossingen genoemd; fietsen,sporten,schrijven,praten, praten en nog eens praten..
Die dingen luchten bij mij niet zo ontzettend op.. Ja, als ik heb gesneden voel ik me naderhand weer rot, maar het moment dat ik de chaos/woede/verdriet kwijt was is dat het wel waard vind ik. Als ik praat met iemand, krijg ik vaak een schuldgevoel, omdat de mensen met wie ik er over heb gepraat vaak nogal geschokt zijn. 'Je bent pas 15, nog zo jong, nog zo mooi, en dan snij je' 'Je hebt nog een heel leven voor je, en denkt nu al aan de dood ed''of 'ik vind dit echt heel erg'
Ik bedoel, ja, met zulke opmerkingen schiet ik ook niet echt op..
4) Mijn 'zusje' is er ong 2/3 maanden geleden achtergekomen, stom, gingen wedstrijdje sprinten doen, kreeg het warm en stroopte mn mouwen op. Mja, zij dus naar mn '' ouders'' toe, en ze hebben me min of meer geholpen om ervan af te komen. (met mn psych gepraat, met mij gepraat)
Daarna lette ze wel vrij goed op me, en ik was ook bijna een week gestopt. Klinkt vrij kort, maar was voor mij de langste keer sinds 4 jaar. Mja, toen kreeg ik t te horen van mn moeder, en ben ik weer begonnen, harder dan eerst. Het moest gehecht worden, en nu letten ze heel erg goed op. Ze willen praten, heel veel praten, mij helpen. Maar ik kan het niet aannemen, ik zal ze weer teleurstellen.. Ik kan er niet met hun over praten, omdat ze me niet begrijpen.. Telkens weer komt de vraag WAAROM ik de pijn lichamelijk wil voelen, dat probeer ik uit te leggen, en dan zeggen ze weer dat het niet nodig is
5)Ik heb gister dus een brief gemaakt, en gegeven aan haar. Ze wilde erover nadenken, heeft er vrij weinig over gezegd..
Ik weet heel goed dat ze me wil helpen, punt is dat ik twijfel of ik het zelf wil. Als ik zeker weet dat ik ervan af wil, mja, dan zal ze me wel steunen denk ik..

[miekmuis]

Betamethason schreef:
2)Snijden is niet betrouwbaar. Maar het rotgevoel wat ik naderhand krijg, het gevoel dat ik nog steeds IK ben..
Waarom het goed is? Er worden zoveel oplossingen genoemd; fietsen,sporten,schrijven,praten, praten en nog eens praten..
Die dingen luchten bij mij niet zo ontzettend op.. Ja, als ik heb gesneden voel ik me naderhand weer rot, maar het moment dat ik de chaos/woede/verdriet kwijt was is dat het wel waard vind ik. Als ik praat met iemand, krijg ik vaak een schuldgevoel, omdat de mensen met wie ik er over heb gepraat vaak nogal geschokt zijn. 'Je bent pas 15, nog zo jong, nog zo mooi, en dan snij je' 'Je hebt nog een heel leven voor je, en denkt nu al aan de dood ed''of 'ik vind dit echt heel erg'
Ik bedoel, ja, met zulke opmerkingen schiet ik ook niet echt op..
4) Mijn 'zusje' is er ong 2/3 maanden geleden achtergekomen, stom, gingen wedstrijdje sprinten doen, kreeg het warm en stroopte mn mouwen op. Mja, zij dus naar mn '' ouders'' toe, en ze hebben me min of meer geholpen om ervan af te komen. (met mn psych gepraat, met mij gepraat)
Daarna lette ze wel vrij goed op me, en ik was ook bijna een week gestopt. Klinkt vrij kort, maar was voor mij de langste keer sinds 4 jaar. Mja, toen kreeg ik t te horen van mn moeder, en ben ik weer begonnen, harder dan eerst. Het moest gehecht worden, en nu letten ze heel erg goed op. Ze willen praten, heel veel praten, mij helpen. Maar ik kan het niet aannemen, ik zal ze weer teleurstellen.. Ik kan er niet met hun over praten, omdat ze me niet begrijpen.. Telkens weer komt de vraag WAAROM ik de pijn lichamelijk wil voelen, dat probeer ik uit te leggen, en dan zeggen ze weer dat het niet nodig is
5)Ik heb gister dus een brief gemaakt, en gegeven aan haar. Ze wilde erover nadenken, heeft er vrij weinig over gezegd..
Ik weet heel goed dat ze me wil helpen, punt is dat ik twijfel of ik het zelf wil. Als ik zeker weet dat ik ervan af wil, mja, dan zal ze me wel steunen denk ik..

Hai meis... k heb eefjes iets gemist geloof ik... waar ging die brief allemaal over? En aan wie ga je die sturen?

[Quiana]

miekmuis schreef:
Hai meis... k heb eefjes iets gemist geloof ik... waar ging die brief allemaal over? En aan wie ga je die sturen?

Hey
Mja, ik twijfel heel erg of ik wel met snijden wil stoppen, of ik het aandurf, of ik het überhaupt wel kan..
Ik leg dat moeilijk uit, heel moeilijk.
Ik was/ben ook best scheiterig om erover te beginnen, misn uit schaamte, maar ook omdat ze me niet begrijpt.
Mja, ik heb dus een brief geschreven,
waarin ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik snij,
waarom ik twijfel om te stoppen..
(die brief was naar mn psych btw)
Mja, ik heb vanavond weer een evaluatiegesrpek,
dus zal ik hier ook wel over horen..
Maar ehm, hoe gaat ie eiglijk met jou?

[miekmuis]

Betamethason schreef:
Hey
Mja, ik twijfel heel erg of ik wel met snijden wil stoppen, of ik het aandurf, of ik het überhaupt wel kan..
Ik leg dat moeilijk uit, heel moeilijk.
Ik was/ben ook best scheiterig om erover te beginnen, misn uit schaamte, maar ook omdat ze me niet begrijpt.
Mja, ik heb dus een brief geschreven,
waarin ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik snij,
waarom ik twijfel om te stoppen..
(die brief was naar mn psych btw)
Mja, ik heb vanavond weer een evaluatiegesrpek,
dus zal ik hier ook wel over horen..
Maar ehm, hoe gaat ie eiglijk met jou?

Met mij gaat het wel opzich... k Wil het nog wel vaak, maar heb het toch al bijna 2 weken niet meer gedaan..
Goed idee dat je het hebt opgeschreven! Hoop dat ze er wat aan hebben en dat ze je nu kunnen helpen ensow! Is echt niet goed dat je twijfeld of je wel moet stoppen....a lhoewel ik zelf het nut ervan ook niet zo meer inzie... Ik bedoel ik heb niet het gevoel dat ik het nog meer voor mezelf kan verpesten op dat gebied...
Maarjah
Heb je ook msn btw?

[Quiana]

miekmuis schreef:
2)Met mij gaat het wel opzich... k Wil het nog wel vaak, maar heb het toch al bijna 2 weken niet meer gedaan..
3)Goed idee dat je het hebt opgeschreven! Hoop dat ze er wat aan hebben en dat ze je nu kunnen helpen ensow! Is echt niet goed dat je twijfeld of je wel moet stoppen....a lhoewel ik zelf het nut ervan ook niet zo meer inzie... Ik bedoel ik heb niet het gevoel dat ik het nog meer voor mezelf kan verpesten op dat gebied...
Maarjah
4)Heb je ook msn btw?

2) goed zo, k hoop dat die wil snel minder word..
3)Mja, ik denk er nu iig wel over om te stoppen, begin sommige redenen om te stoppen wel een beetje in te zien..
Ehm, op welk gebied? Dat je niet meer kan verpesten met snijden? Of met stoppen? (sorrie, ben n btje onnadenkend)
Op het gebied van snijden.. Ja, je kan nog een hoop verpesten denk ik.. Nog meer littekens, nog dieper gaan, zodat je gehecht oid moet worden.. Probeer het niet tot hechten te laten komen, die littekens worden groot,dik en gaan echt NIET meer weg
Mja, suc6 meissie
4) Ja, ik zal je zometeen toevoegen, zit nu op een laptop zonder MSN (mijn meel is btw kiwislut87@hotmail.com
Tot MSN dan he?

[moenbase]

Betamethason schreef:
Snijden is niet betrouwbaar. Maar het rotgevoel wat ik naderhand krijg, het gevoel dat ik nog steeds IK ben..

Ik denk eerder dat het iets is waar je aangewend bent geraakt. Omdat je je misschien (al) tijden naar voelt, of hebt gevoeld. En daardoor een deel van je is geworden. Het gevoel dat jij nog steeds jij bent kun je ook evenaren door zoveel mogelijk positieve kanten van jezelf op te schrijven. Het is misschien een hele opgave voor je, maar probeer er eens 5 te noemen. 5 eigenschappen die jij wel heel goed/leuk vind van jezelf.

2) Waarom het goed is?
Dat is het niet.

3) Er worden zoveel oplossingen genoemd; fietsen,sporten,schrijven,praten, praten en nog eens praten..
Die dingen luchten bij mij niet zo ontzettend op.. Ja, als ik heb gesneden voel ik me naderhand weer rot, maar het moment dat ik de chaos/woede/verdriet kwijt was is dat het wel waard vind ik.

(Oude) Telefoonboeken versnipperen. Alles is beter dan je eigen 'éxtra' pijn doen.

(gouden?) Tip: Haal alles waarmee jeje kunt snijden/(be)krassen uit je kamer.

4) Als ik praat met iemand, krijg ik vaak een schuldgevoel, omdat de mensen met wie ik er over heb gepraat vaak nogal geschokt zijn. 'Je bent pas 15, nog zo jong, nog zo mooi, en dan snij je' 'Je hebt nog een heel leven voor je, en denkt nu al aan de dood ed''of 'ik vind dit echt heel erg'
Ik bedoel, ja, met zulke opmerkingen schiet ik ook niet echt op..

Het zijn reacties die men je snel zeggen omdat ze het misschien óf niet serieus achten, óf doordat ze er 'te weinig vanaf weten' om een zinnige en zinvolle reactie te maken.
Het lijkt mij daarom ook vrij duidelijk dat er genoeg voorlichtingen over gegeven zou moeten worden. Zo rond de middelbare school.

Daarna lette ze wel vrij goed op me, en ik was ook bijna een week gestopt. Klinkt vrij kort, maar was voor mij de langste keer sinds 4 jaar.

Het is heel goed van je dat een week gestopt bent ermee, beloon jezelf ergens mee wanneer je het langer vol kan/wil houden. "Ik koop geen nieuw truitje voordat ik langer dan een week ben gestopt". En probeer je daar ook echt aan te houden!
Succes!

Mja, toen kreeg ik t te horen van mn moeder, en ben ik weer begonnen, harder dan eerst. Het moest gehecht worden, en nu letten ze heel erg goed op. Ze willen praten, heel veel praten, mij helpen. Maar ik kan het niet aannemen, ik zal ze weer teleurstellen..
Waarom denk je dat hen teleur zal stellen? Praat er juist wel over met hen als je dat fijn vind, zeg ze dat je het er heel moeilijk mee hebt, en bang bent dat je het toch weer gaat doen. Dan helpen ze je er wel mee toch neem ik aan?


Ik kan er niet met hun over praten, omdat ze me niet begrijpen.. Telkens weer komt de vraag WAAROM ik de pijn lichamelijk wil voelen, dat probeer ik uit te leggen, en dan zeggen ze weer dat het niet nodig is

Geef je ze wel de kans om je te laten begrijpen? Weet de psych ook dat je niet fijn met hen kunt praten erover omdat je het idee hebt dat ze je niet begrijpen.

Probeer anders eens je gevoelens die je hebt bij het snijden op te schrijven, daarna geef je die brief aan mams. Of laat haar een voorlichtingsboekje lezen over Automutilatie. Of een artikel/site op het internet. En ook over hoe ze het beste met je om kunt gaan.

5)Ik heb gister dus een brief gemaakt, en gegeven aan haar. Ze wilde erover nadenken, heeft er vrij weinig over gezegd..
Ik weet heel goed dat ze me wil helpen, punt is dat ik twijfel of ik het zelf wil. Als ik zeker weet dat ik ervan af wil, mja, dan zal ze me wel steunen denk ik..

Heel goed van je dat je een brief geschreven hebt! Prima, het duidt er op dat jij daadwerkelijk er liever wel vanaf komt. Alleen niet precies weet hoe je dan met de tijd moet omgaan waarin je het liefst zou willen snijden of krassen. Je kunt dan bijvoorbeeld ook naar je vriendje gaan om eens uit te huilen als je daar behoefte voor hebt.

[Quiana]

moenbase schreef:
Ik denk eerder dat het iets is waar je aangewend bent geraakt. Omdat je je misschien (al) tijden naar voelt, of hebt gevoeld. En daardoor een deel van je is geworden. Het gevoel dat jij nog steeds jij bent kun je ook evenaren door zoveel mogelijk positieve kanten van jezelf op te schrijven. Het is misschien een hele opgave voor je, maar probeer er eens 5 te noemen. 5 eigenschappen die jij wel heel goed/leuk vind van jezelf

Hm.. aangewend, dat zou wel kunnen ja.. Ik ben al een lange tijd depressief, een hele lange tijd. Mja, positieve dingen opschrijven. Ehm, laat me erover denken..
Tja, met het vertrouwde, nare gevoel bedoel ik meer, dat deel is niet veranderd van mij. Ik ben veranderd, heel erg, net zoals mijn omgeving. Dat was al een tijdje zo, maar nu begin ik te beseffen dat ik mezelf niet 100% ken. (vaag, maar je snapt t?)
Van het bange, verlegen, depressieve, onglukkige, verdrietige, en nog een hoop eigenschappen meisje, is neit veel meer over.
Mijn psych beschreef het als een muur, een muur om mijn gevoelens. Goed, ik dwaal af

moenbase schreef:

(Oude) Telefoonboeken versnipperen. Alles is beter dan je eigen 'éxtra' pijn doen.

(gouden?) Tip: Haal alles waarmee jeje kunt snijden/(be)krassen uit je kamer.

Mja, het zijn goede dingen, maar als ik op het punt ben dat ik niet meer terugkan, vind ik wel iets, ook al kras ik met mn armen langs een muur.. (kan moeilijk de muren weghalen

moenbase schreef:

Het is heel goed van je dat een week gestopt bent ermee, beloon jezelf ergens mee wanneer je het langer vol kan/wil houden. "Ik koop geen nieuw truitje voordat ik langer dan een week ben gestopt". En probeer je daar ook echt aan te houden!
Succes!

Dees ga ik proberen, die lijkt me wel iets.. Dank je

moenbase schreef:

Waarom denk je dat hen teleur zal stellen? Praat er juist wel over met hen als je dat fijn vind, zeg ze dat je het er heel moeilijk mee hebt, en bang bent dat je het toch weer gaat doen. Dan helpen ze je er wel mee toch neem ik aan?

Vooral omdat ik voordat ik gehecht moest worden, een simpel complimentje kreeg, dat het weer leek dat ik in een stijgende lijn zat, uit mn depressie zou komen, zou stoppen ermee..
Dat deed me iets, omdat ik al heel erg lang het gevoel heb stil te staan in mn leven.
Kijk, nu weten ze het, ook omdat ik die brief heb geschreven, ook door de hechting.
Maar, om nu te vertellen dat ik het nodig heb, net zoals een drugsverslaafde zn drug nodig heeft.
Het klinkt zo zwak. Ik las dit topic door, en voelde me zo zwak, zon klein kindje dat het leven niet aankan..
Bij mensen op inet heb ik niet zon 'schaamte', omdat er meer mensen zijn die het ook doen.
Sowieso heb ik al het gevoel dat ik ze teleurstel, ik ben in dit gezin gekomen om er beter van te worden, en het lijkt op 1 of andere manier slechter te gaan. Ik ben helemaal gestopt met school, ook met het project, en daar waren ze toch redelijk geschokt van. Komt dit er ook nog bij..
Misn kan ik ze ook een brief schrijven, ik denk er over.

moenbase schreef:

Geef je ze wel de kans om je te laten begrijpen? Weet de psych ook dat je niet fijn met hen kunt praten erover omdat je het idee hebt dat ze je niet begrijpen.

Dat weet ze ja, ze heeft er met hun over gepraat (met mij erbij), en toen aan mij gevraagd wat voor steun ik wilde (en of ik die wel wilde van hun) Uiteindelijk heb ik min of meer beloofd met hun te praten wanneer het nodig is, maar ik twijfel er nog wel een btje aan.

moenbase schreef:

Heel goed van je dat je een brief geschreven hebt! Prima, het duidt er op dat jij daadwerkelijk er liever wel vanaf komt. Alleen niet precies weet hoe je dan met de tijd moet omgaan waarin je het liefst zou willen snijden of krassen. Je kunt dan bijvoorbeeld ook naar je vriendje gaan om eens uit te huilen als je daar behoefte voor hebt.

Mja, ik wil er het liefst zo min mogelijk mensen mee belasten, omdat de mensen diè het weten, toch erg geschokt hebben gereageerd.
Bedankt voor je replay's trouwens, het heeft me echt aan het denken gezet, en me toch wel op weg geholpen

[miekmuis]

*sjugt* k ga weer de verkeerde kant op geloof ik.....

[Quiana]

miekmuis schreef:
*sjugt* k ga weer de verkeerde kant op geloof ik.....

kom op meis..
Tis moeilijk, weet ik, maar je kan er wel mee kappen..
Sorrie, weet vd rest niks te zeggen..
*huggol*