Ik kan alleen tot rust komen als ik alleen thuis ben, anders niet. Als er behalve mij nog iemand thuis is dan is het hier nooit stil, m'n broertje gaat keihard tv kijken, m'n moeder gaat koken of bellen, m'n vader gaat.. Bellen met de andere lijn of ruzie maken met m'n moeder ofzo, kort om, het hele huis zit vol geluiden. Bovendien kan/mag ik dan geen muziek draaien, althans, niet zo hard dat het buiten mijn kamer te horen is (ongeveer twee decibel is het maximale dan, aangezien we heel erg dunne muren hebben), geen wierook branden, niet halfnaakt door het huis rennen (uhu, want mijn moeder is christelijk, en voor elke vierkante centimeter huid die je ziet komt er volgens haar drie jaar branden-in-de-hel-bij. Zo ongeveer.), niet te hard praten over de telefoon, en niet met de deur open in bad. Goed dan, sommige dingen spreken voor zich, maar alsnog.. Het zijn dingen die leuk zijn om te doen.
Vandaar dat als er niemand thuis is ik uitgebreid en met de deur open zodat ik kan horen wanneer de postdinges er is in bad ga, met wierook en kaarsjes om het bad heen, de cd-speler op de wastafel met heeeeel hard the cure of smashing pumpkins (goed dan, dat harde is meestal de eerste vijf minuten, tot ik me er aan begin te ergeren en 't terug zet naar de gebruikelijke twee decibel

) en daarbij ga lezen of bellen met iemand. En na een uur of drie, wanneer het hele huis de temperatuur heeft van ongeveer 40 graden ga ik in een woontrui of alleen in m'n ondergoed tv-kijken of spelletjes spelen. En mja, dat zijn dus de enige momenten waarop ik echt helemaal uitgerust en ontspannen ben.
Wat me trouwens ook waanzinnig relaxt (ja, ik weet er even geen ander woord er voor

) lijkt, is in de heide, in het midden van de zomer, op een heel groot warm kleed in de zon liggen met een goed vriendje of vriendinnetje.