16-04-2003, 10:48
|
||
|
Citaat:
__________________
I have a dream.
|
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
17-04-2003, 19:43
|
|
|
Ik weet niet waar ik moet beginnen!
|
|
17-04-2003, 19:48
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
17-04-2003, 19:49
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
17-04-2003, 22:31
|
|
|
|
Je snapt hopelijk wel wat ik bedoel.
__________________
I have a dream.
|
|
17-04-2003, 23:28
|
||
|
Citaat:
__________________
Mag ik een samenvatting van de werking van de wereld aub?
|
|
|
18-04-2003, 02:20
|
||
|
Citaat:
__________________
V.N.W.D.A.B
|
|
|
18-04-2003, 20:23
|
|
|
sorry, maar er zijn dingen die écht te persoonlijk zijn (er zijn mensen die ik ken die ook op het forum komen en die mogen die dingen echt niet weten) en er zijn ook no dingen waarop een soort taboe rust.
*zucht* 
|
|
18-04-2003, 20:35
|
||
|
Citaat:
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
|
|
18-04-2003, 20:53
|
|
|
/me is veel te lui om een levenverhaal neer te zetten
 bovendien wil ik zelf niet eens aan het verleden denken, omdat het zinloos is
|
|
18-04-2003, 21:10
|
|
|
Ik vraag me af of er iemand op mijn levensverhaal zit te wachten...
|
|
19-04-2003, 10:05
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
19-04-2003, 11:03
|
|||
|
Citaat:
Naja, heb geen zin om allerlei dingen weer op te halen, toekomst is beter (en fijner) om over na te denken, terugkijken geeft me hoogtens een kl*te gevoel. Citaat:
__________________
Drie.
|
||
|
19-04-2003, 11:40
|
|
|
|
tis nie echt vrolijk allemaal tot een jaartje of 2 geleden dus wil je het echt weten???
|
|
19-04-2003, 21:29
|
|
|
hoogtepunten (en dieptepunten):
1985 ik geboren 1994 mijn vader kreeg kanker 1996 mijn vader overleed, mn moeder 2x een hartstilstand, naar zwolle verhuisd 1998 mijn moeder kreeg een harttransplantatie 2001 5 maanden naar davos CH 2003 vwo diploma??? hopefully... 1996-2001 > the dark ages of my life. dat is t heel kort samengevat, meer details moet men maar vragen, als men het wil weten
|
|
20-04-2003, 13:59
|
|
|
Mijn levensverhaal is zo interessant eigenlijk niet
En al helemaal niet in vergelijking met sommige anderen, zoals ex-forummer Quintus en een heleboel anderen... Maar ik denk eigenlijk ook dat heel veel mensen dat zullen zeggen, zelfs als hun verhaal juist heel interessant is
__________________
Boink | Diddl kan niet aansprakelijk gesteld worden voor het bovenstaande
|
|
20-04-2003, 14:12
|
||
|
Citaat:
 en ja, die van quintus ook!!
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
|
20-04-2003, 18:26
|
|
|
Heb ook maar besloten niet mijn verhaal hier neer te zetten... Tis te ingewikkeld voor jullie, te moeilijk voor mezelf. Zou r ook veel te lang mee bezig zijn trous
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
20-04-2003, 18:39
|
||
|
Citaat:
Ik heb geen behoefte mijn levensverhaal hier neer te zetten en dus doe ik dit ook niet.
__________________
Het is groen en het zit op een hekje.
|
|
|
20-04-2003, 19:01
|
||
|
|
Citaat:
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
|
20-04-2003, 20:50
|
||
|
|
Citaat:
__________________
"Een doel is slechts belangrijk als idee. Het gaat om het werk dat tot het doel leidt. Dat vervult het leven met zin."
|
|
|
21-04-2003, 00:09
|
|
|
Ik zal het proberen kort te houden
0-11] Was een stil ventje, zag er niet echt verzorgd uit, maar dat boeide me niet echt. Had aardig wat contacten op school en bij de voetbalclub. Daarnaast speelde ik ook een beetje gitaar, omdat ik van mijn vader een instrument moest bespelen. Voor de rest was ik veel bezig met computergames en voetbal met vrienden. Ook iets van 7 keer geopereerd aan verschillende dingen. 12] Ik kreeg de eerste kenmerken van Folliculitis Decalvan. 13-14] Ging naar de middelbare school en werd steeds stiller tegenover anderen. Had nog wel 2 mensen van de basisschool waar ik altijd mee optrok. 14-15] Verloor al me 'vrienden' en kwam alleen te staan. De huidziekte, 'Folliculitis Decalvan', werd steeds erger en ik kon niet meer fatsoenlijk over straat. Werd buitengesloten vanwege mijn ziekte, begon een haat tegen het leven op te bouwen. Ik ging om de 2 weken zo'n beetje naar het ziekenhuis voor mijn huidziekte. Eerst wisten de doktoren niet eens wat het was en probeerden van alles op mij uit. Elke zalf of capsule kreeg ik. In ongeveer 2 jaar tijd heb ik iets van 8 dokters gehad, allemaal zonder resultaat. 16-17] Ik probeerde een soort van toekomst op te bouwen met vrienden, hobbies en alles wat een normale scholier van deze leeftijd zou hebben in meer of mindere mate. Alle pogingen mislukten. Aangezien de dokters van het Sophia kinderziekenhuis geen oplossingen hadden ging ik naar een Chinese alternatieve arts. Kreeg een thee/kruidenkuur om de ziekte te stoppen. Ook dit hielp niet. Toen ik 17 werd ging alles steeds meer fout. Ik begon alles te verliezen en in de zomervakantie kwam mijn eerste blik in de ogen van de dood. Het nieuwe schooljaar begon en ik was van plan helemaal overnieuw te beginnen. Ik had mijn hoofd kaalgeschoren zodat ik niet meer noodgedwongen alleen met een pet/muts/cap of iets dergelijks op mijn hoofd naar buiten moest. Ook nieuwe kleding style en in het begin een nieuwe postieve instelling. 18] Was er achter gekomen dat de meeste mensen mij nog steeds niet accepteerden en begon overal de interesse in te verliezen. Ik sliep bijna niet, had 's nachts last van paniekaanvallen, automutileerde vaak en zat altijd met misantropische gedachten te verdwalen in mijn aangetaste geest. Het enige waar ik nog plezier aan kon beleven was slapen. Toch probeerde ik door te gaan en hoopte op betere tijden. Een tijdje leek het goed te gaan, had meer contacten en had weer wat leukere periodes. Laatste maand van het schooljaar ging het goed, op sociaal gebied dan. De school, lessen, cijfers etc boeiden mij niet, af en toe klein beetje leren voor een tentamen en het cijfer maakte niet uit. Toen had ik ook ineens een vriendin. Geen idee waar die vandaan kwam, maar ineens was ze er. Alleen kon ik door mijn onzekerheid en door mijn huidziekte er niet goed mee om gaan. Toch bracht het een intense vreugde. Toen behaalde ik ook nog eens mijn vwo diploma, iets wat ik totaal niet verwacht had, maar het gebeurde. In het begin leek alles super te gaan, alleen het lot draaide zich gauw weer de rug toe. Na een paar examenfeesten bleef ik thuis. Had me voorgenomen om te gaan werken, maar daar had ik geen zin in. Na een paar weken maakte me vriendin het ook uit, ze verliet me even snel als ze kwam en toen was mijn enige reden om te leven weg. Ze betekende alles voor mij, het ging steeds weer slechter en ik verloor de hoop. Ik besloot toch om te beginnen aan mijn volgende opleiding, dus ging ik naar school. Het beviel helemaal niet en ik keerde na een paar uur les terug naar huis. Die avond sprak ik met mijn ex-vriendin. Ze vertelde leuk dat ze al een nieuwe vriend had en elke avond samen met hem naar buiten ging. Die gedachte kon er op een of andere manier niet meer bij en alles was voorbij. Eerst sloeg ik aantal keer tegen de muur aan, daarna tegen me hoofd en dat ging een half uur zo door. Daarna begon ik weer te automutileren en bleef wakker tot ik zeker wist dat mijn ouders sliepen. Daarna een afscheidsbrief geprint, mes gepakt en naar buiten gegaan. Resultaat van die nacht was ---> huisarts ---> crises opname Tijdens de opname was het vooral uitrusten. Ik had tijd om plezier te hebben. Enigszins raar, maar het was voor mijn gevoel een superleuke tijd. Altijd bezig met tafelvoetbal en altijd andere leeftijdsgenoten in de buurt. Ik kon er contact hebben en had voor het eerst in me leven het gevoel dat ik op mijn gemak was en mezelf kon zijn. Al die maanden daar kon ik min of meer mezelf zijn. Anders dan thuis, anders dan op school. Ik was de persoon die ik wou zijn, behalve dan dat ik nog steeds die huidziekte bij me droeg. Het afscheid van de kliniek was dan ook vrij lastig. In het begin mistte ik de kliniek en alle mensen van daar best erg, maar het wendde gelukkig wel. 19] Ik loop nu nog steeds bij een deeltijdbehandeling bij dezelfde kliniek. Zie daar 3 keer per week mensen die ik echt aardig vind, die ik accepteer. Enige nadeel is dat ik ze alleen daar zie. Die huidziekte is er ook nog steeds. Ik heb er nu een roaccutane kuur voor. Het lijkt wel te werken, maar de kuur geeft veel negatieve bijwerkingen. Het komt nog vaak voor dat ik mijzelf niet kan beletten om mijn hoofdhuid open te halen en met bloed doordrenkt te worden. De laatste dagen wordt het weer erger, maar ik hoop dat de kuur toch uiteindelijk het gewenste effect zal bereiken. Mijn gedachten zijn nog veel gericht op het niet meer hier zijn. Het lichaam verlaten en vooral de ziekte achter te laten, maar er is nog hoop dat de ziekte verdwijnt en dat ik zo weer 'normaal' door het leven kan. Mijn grootste angst is dat ook deze kuur weer geen resultaat zal hebben, dan zal er weer een vrije val komen, misschien deze keer wel zonder valnet.
__________________
IN HET SPROOKJESBOS IS HET OOK WELEENS HOMMELUS !! Arthur Schopenhauer is geniaal.
|
|
21-04-2003, 00:26
|
||
|
|
Citaat:
Ik kan je alleen sterkte wensen.
__________________
Mag ik een samenvatting van de werking van de wereld aub?
|
|
|
21-04-2003, 00:30
|
||
|
|
Citaat:
Ik kan niemand dwingen idd.
__________________
Mag ik een samenvatting van de werking van de wereld aub?
|
|
|
21-04-2003, 04:15
|
||
|
Citaat:
)
__________________
"Joh, dan gade ge toch met den jonge heer spelen"
|
|
|
21-04-2003, 04:17
|
||
|
|
Citaat:
nou als je echt wat wilt vertellen lijkt me altijd dat je bij het begin begin, laat ik zeggen vanaf wat je weet
__________________
"Joh, dan gade ge toch met den jonge heer spelen"
|
|
|
21-04-2003, 04:28
|
|
|
Ik dacht altijd dat ik veel problemen had, maar dat valt zo te lezen nog wel mee.
Hier mijn beknopte levensverhaal Eerste 7 jaar van me leven was ik altijd ziek; Astma, hartklachten en spierkrampen. Paar keer was ik bijna dood maar ik groeide daar opeens overheen. (kan ik me niet meer herrinneren) Ik had altijd wel veel vrienden op de basisschool. Ben groot deel van me leven opgevoed door me moeder, omdat me vader vaak in de gevangenis zat. Vanaf dat ik me kan herrinneren totdat ik 12 was zat hij aan 1 stuk vast. Toen hij vrijkwam ging het wel goed in het begin maar na een half jaartje draaide hij weer door. Moest met me moeder mee, eindigden in een 'blijf van me lijf' huis in Amsterdam. Bijna een jaar in dat huis gezeten met me moeder en me zus. Moest van me ouwe school af en begon de 2e klas op een nieuwe school. Ik praatte het eerste jaar op die school met niemand, omdat ik me een beetje schaamde voor me situatie. Ik bleef ook zitten. Toen we eenmaal een eigen huis kregen ging het wel wat beter, kwam in een nieuwe klas met mensen van me eigen leeftijd, begon weer vrienden te maken enzo. Ging anderhalf jaar goed, totdat ik op een dag thuiskwam en we het huis uitgezet werden, omdat me moeder de huur niet betaalde. Ik heb toen me spullen gepakt en was naar me oma in Hilversum gegaan, waar ik mocht blijven en waar ik nu nog steeds woon. Ik moest wel weer naar een andere school, waardoor ik van het vwo naar de havo moest en daarmee eigenlijk ook al me zin in school verloor. Had in het begin dat ik bij me oma woonde totaal geen zin in mensen die aan me kop zeurden over vanalles en nogwat waardoor ik me redelijk afzonderde. Zat soms dagen achtereen in me kamer zonder wat te zeggen. In het begin liet me oma me wel maar later moest ik van haar weer 'normaal' doen. Voor me oma ben ik toen maar gaan sporten en ga ik af en toe uit, maar om eerlijk te zijn heb ik daar totaal geen trek in. Laatste paar jaar is alles een sleur geworden, en nu me oma steeds ouder en zieker wordt ziet het ernaar uit dat ik binnenkort weer op straat kom te staan beste tijd heb ik eigenlijk gehad op de basisschool en in de eerste klas, alles daarvoor en daarna vergeet ik het liefste. Wel een apart topic dit. Geeft wel een vreemd gevoel dit allemaal neer te zetten, omdat eigenlijk niemand in mijn omgeving dit echt weet en ik hier niemand ken
__________________
Tsja, ik had natuurlijk ook wat anders kunnen typen
|
|
18-05-2003, 20:24
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
18-05-2003, 20:33
|
|
Verwijderd
|
ik denk niet dat ik mijn levensverhaal hier neer zal zetten, aangezien ik daar niet echt blij van word.. en iedereen die dit leest ook niet..
verder vind ik het wel knap dat andere mensen dat wel kunnen hoor!!!
|
|
18-05-2003, 20:47
|
|
|
|
Ik was een huilbaby...en broodmager ed...en veel ziek. Toen ik twee jaar was, verhuisden we. Als peuter was ik erg vervelende en druk met extreme woede-uitbarstingen. Als kleuter was ik net zo. En aardig wat ziek ed. Eind groep 1 ben ik van school veranderd. Zo rond m'n negende voelde ik me niet meer bij mijn 'vriendinnen' horen, dit werd daarna alleen maar erger. Ik voelde me 'anders', hoorde nergens bij ed. Toen ik 12 was (en inmiddels alles behalve broodmager), werd dit nog erger. Ik werd ook meer/vaker ziek ed. Van m'n twaalde tot m'n twintigste oid zat ik in de 'puberteit' (volgens huisarts en mw'er was het meer dan ik zwaardepressief was). In die periode zakte ik van vwo naar mavo, veranderde ik 2 keer van school, werd ik veel gepest, was ik veel en vaak ziek, heb ik kort in het ziekenhuis gelegen, veranderde ik van erg druk naar extreem rustig/stil en daarna naar iets 'normaler', overleden er allerlei mensen, ging ik automutileren (en stopte er ook weer mee), raakte ik allerlei mensen kwijt, ben ik het huis uitgegaan en gebeurde er nog allerlei dingen. Inmiddels gaat het best goed.
Nah, dis het heel in het kort...waarom zet ik het hier eigenlijk neer...?
Laatst gewijzigd op 19-05-2003 om 07:33.
|
|
19-05-2003, 07:21
|
|
|
Ik vind dit best wel een interessant topic... Hoewel het niet errug gespecifeerd is, ik doe mijn best.
Mijn oudste herinnering: Toen ik 2 was, ging ik altijd op mijn roze fietsje (met zijwieltjes) naar mijn oma fietsen (die toen nog 2 straten verder woonde). En toen ik een keer naar mijn andere oma wilde fietsen (dit is waar), die oma woont in een ander dorp wat 8 km verderop ligt. Toen ben ik opgepikt door mijn oom omdat ik op een superdrukke 'tractor-weg' fietste... Toen ik 3 was verhuisde we naar de andere kant van de maas. Daar heb ik tot mijn 6de gewoont en toen verhuisden we naar brabant... Waar, ik naar eigen zeggen nog nooit zo (on)gelukkig ben geweest. Ik weet heel veel van toen ik een jaar of vijf was en dat ik heel veel vriendjes en vriendinnetjes had. Hier ging dat wat stroefer. Iedereen was veel ongezelliger en pas in groep vier kreeg ik vriendjes en vriendinnetjes van school. Ik was een goede, ultrabrave leerling met een hoop algemene kennis. Ik ben na groep 8 naar het VWO gegaan, een pluseditie ook nog. Vorig jaar bleek ik toch niet zo goed te zijn. Dus op naar Atheneum. Ik ben zo veranderd hierdoor. Ik zie alles wat beter zal ik maar zeggen. Vrienden van mijn oude klas heb ik ook weinig meer of ze zijn half verwaterd. Ik heb nu een hele leuke, nieuwe klas met veel nieuwe vriendinnen. Toch wordt ik een beetje verstoten als 'geek' gezien op school. Ik heb er lak aan, of nou ja, dat probeer ik. Soms wou ik dat ik toch op zijn minst net zoals zij was. Had ik ook uitgegaan, veel meer met jongens omgegaan... Maar goed, dat komt nog wel.
__________________
Used to be: D@MP | Wat jouw dromen zijn, interesseert me niet.
|
|
20-05-2003, 17:51
|
|
|
Ik ben in 1988 geboren in Ahwaz(in westen van Iran). In 1994 kwamen we hierheen. Eerst een paar dagen in een asielzoekerscentrum. Toen kregen we ook een verblijfsvergunning. Ik leerde een andere Iraanse jongen kennen die ik van het begin al niet mocht.Hij wou altijd de baas spelen en leek overal beter in te zijn. Maargoed..ik ging dus ook naar school en dat ging altijd goed. na groep 8 mocht ik havo/vwo doen. Dat werd in de tweede vwo(nu dus). En raad eens? Die Iraanse jongen, die zit nu op dezelfde school..maar hij doet havo..TAKE THAT!! Er is niks mis met havo, hoor.. maar als je die jongen kent snap je het wel..Dat was wel een van de bijzondere dingen in mijn leven. (klinkt raar, maar nogmaals : als je die klootzak kent snap je wat ik bedoel)
__________________
sig
|
|
21-05-2003, 19:56
|
|
|
Nou, hier mijn levensverhaal, hij is lang hoor:
Het begon allemaal op 22 nov. 1986, ik kwam ter wereld samen met mijn tweelingbroer in Ottawa, Canada waar mijn vader een tuningshop had die niet bepaald goed liep, dus verhuisde we toen ik 5 dagen jong was richting Nederland. 2 en een half jaar later kwam er nog een broertje kijken, nu waren we met zijn vijven, tot de dag dat ik in groep 8 op kamp ging. Steven (das me twin) bleef thuis omdat hij zich ziek voelde, nou best, was een beetje kwaad op hem omdat ik alleen moest, en als je zelf ook een tweelingbroer/ zus hebt begrijp je me wel. Nog geen dag later werd ik 's ochtens vroeg uit mij bed gehaald door een leraar die zei dat Steven een zwaar ongeluk had gehad en dat ik gelijk me spullen moest pakken en dat ik naar huis gebracht zou worden, ik werd bij de ingang van het ziekenhuis afgezet en vroeg me nog steeds af wat er nou gebeurd was. Nadat ik even had nagvraagd had waar hij lag liep ik zijn kamer op waar hij lag, toen ik naar hem keek leek het net op hij sliep en wilde ik hem wakker maken, een zuster zei dat het geen zin had omdat hij in coma lag. Ik heb de hele dag en de dag erna naast hem gezeten. Toen ik daarna net naar huis wou gaan om te eten werd ik bijna omvergelopen door een kudde artsen, ik bleef even kijken waar ze naartoe rende en zag ze de kamer van Steven oplopen, dat kan nooit goed zijn dacht ik nog toen ik erachteraan sprintte. Daar aangekomen hadden ze al het gordijn om het bed gesloten, toen ik daar naar binnen wou kijken werd ik volgas terug geduwd en kreeg ik een waarschuwing, toen ik nog een keer wou kijken wat er nou aan de hand was met broertjelief werd door zo'n zuster uit de kamer gezet. Nog geen half uur later werd zijn bed met een doek over hem heen weggereden, en ik wist nog steeds niet wat er nou aan de hand was, die zuster die me uit de kamer zette nam me apart en vertelde me op een hele kinderachtige manier dat me broer was gaan slapen en nooit meer wakker zou worden. Op dat moment leek alles net een droom en dacht ik 'ja, en nu hoor ik wakker te worden' maar dat gebeurden niet, toen ben ik even midden in de gang op de grond gaan zitten, de verpleegster die nog steeds haar hand op mijn rug had sloeg ik weg en ben zo zo snel als me voeten wouden naar huis gerend om het de rest te gaan vertellen maar die waren al op weg en ben ik dus misgelopen. De rest kun je wel raden, hij werd gecremeerd en uitgestrooid over de Stile-Zuidzee. Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij nou nooit een steen of een herdenkingsplaatje kreeg, zeker om alles zo snel mogelijk te vergeten. Nooit gedacht dat het zo moeilijk was om zonder je 'beste vriend' verder te leven. Gelukkig had ik een kei van een buurjongen, want mijn ouders praatte nergens over, zelfs alle foto's waren weggegooid. Ik trok de hele dag op met die gast, Bart heet hij, ik ging elke dag met hem skaten (ja ik ben een skater), waar dan ook. Het was mijn alles, zelfs meer dan alles. Todat ik op een dag na een toch wel prachtige grind (al zeg ik het zelf) net fout terecht komt en mijn kruisbanden en miniscus (ofzo) in mijn linker knie scheur, dat betekende dat ik nooit meer kon skaten(*kijkt naar boven* en vraagt zich af of iemand soms een hekel aan hem heeft). Maargoed, gelukkig heb ik een hele lieve vriendin die me begrijpt, soms word ik helemaal gek van mezelf omdat ik mezelf dan niet uit kan staan, maar daar heeft ze begrip voor. Nou dit was het dan, wel een beetje lang maar oke.
__________________
Fuckit, there's so much shit, it pisses me off
|
|
21-05-2003, 20:04
|
|
|
|
@ hotrodmonster
ik heb je verhaal gelezen... en ik ben er gewoon helemaal stil van! *huggol*
__________________
Dit is een coole sig.
|
|
21-05-2003, 20:11
|
|
Verwijderd
|
@ hotrodmonster:
ben best stil eigenlijk.. jezus.. sterkte!
|
|
22-05-2003, 13:27
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Fuckit, there's so much shit, it pisses me off
|
|
|
22-05-2003, 13:28
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Fuckit, there's so much shit, it pisses me off
|
|
|
28-05-2003, 09:27
|
||
|
Citaat:
grootste deel van de mensen hier zen open minded en oordelen niet over je niemand zal je geheimen ook niet verraden
|
|
|
28-05-2003, 10:02
|
|
|
ook ik wil mijn levensverhaal hier niet neer zetten, gewoon omdat ik het te privee vind en ook te moeilijk om alles weer op een rijtje te zetten. Bij denken aan het verleden komen er bij mijn toch wel gemengde gevoelens op zetten.
Wat ik wil even wil zeggen is dat ik het leuk vind om te lezen wat andere mensen zoal gedaan hebben in hun leventje.
__________________
Met mijn gedachten ergens anders, ben ik altijd overal.
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Liefde & Relatie |
Ik vind hem enorm leuk,wat moet ik doen? Klein-Prinsesje | 57 | 17-08-2009 19:30 | |
| De Kantine |
Wat saai zeg #32 Verwijderd | 500 | 08-10-2007 00:18 | |
| Psychologie |
Je levensverhaal opschrijven.... Pruts0r | 51 | 09-04-2007 20:37 | |
| De Kantine |
vreemden aanspreken gewoonmax | 55 | 27-07-2006 19:44 | |
| Psychologie |
iedereen die gevoelens uit in gedichtvorm en dit met de rest wil delen... Fantôme | 360 | 13-08-2003 12:54 | |
| Psychologie |
Mijn paradoxale staart... Artemis | 17 | 24-04-2003 13:08 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 03:48.
Adverteren