Samenwonen

[Anaïs]

We zijn samen sinds juli 2006, bijna twee jaar dus. We zitten beiden op kamers in dezelfde stad, op een kleine km van elkaar. Maar aangezien we toch altijd samen slapen, gaan we vanaf september samen op een appartementje!

jeej!

[Morgan le Fay]

Ik ga samenwonen (als in een kamer delen met mn vriend in een huis met 5 mensen in totaal) vanaf 19 Mei. Tegen die tijd zijn we een half jaar samen. Het is wel snel, maar we ijn toch al altijd bij mij omdat hij nu bij zn ouders woont en dat gaat altijd goed.

Offtopic:

HvJ schreef:

en in oktober hebben we samen een huis gekocht, waar we nu sinds februari wonen.

Hoe kom je aan een koophuis op je negentiende? Of werkt hij al?

[martijn1985]

igfy schreef:

Ik ben blijkbaar een van de weinige mensen waarbij het fout is gegaan. We gingen na anderhalf jaar samenwonen en nog geen jaar later was het uit.
*knip ivm de leesbaarheid*

Het zijn er idd niet veel, maar dat kan ook zijn dat de mensen bij wie het niet ging dat niet heel graag willen melden. Iig is het bij mij ook niet echt goed gelukt. Mijn ex en ik waren ongeveer 2 jaar bij elkaar toen we en driekamerappartementje kregen, en dat was een half jaar later ook uit.

Achteraf denk ik dat het samenwonen hooguit een katalysator was voor iets was sowieso al zou zijn gebeurd. Een beetje hetzelfde wat jij ook aangeeft. De situatie dat het al wel uit is, maar je nog in hetzelfde huis woont is zachtjes gezegd niet bepaald ideaal. Ik kan het bij ons geen ramp noemen (het duurde gelukkig ook maar een weekje), maar leuk is anders. Het was bij ons niet echt een punt wie er weg moest, omdat het appartement op mijn naam stond.

Mooi om te lezen dat het bij veel mensen hier blijkbaar wel werkt, maar ik denk in het vervolg wel twee keer na voor ik weer ga samenwonen..

martijn1985 schreef:

Mooi om te lezen dat het bij veel mensen hier blijkbaar wel werkt, maar ik denk in het vervolg wel twee keer na voor ik weer ga samenwonen..

Het is natuurlijk ook niet niks en je bent in principe wel 'gebonden' aan hetzelfde huis als je partner. Bovendien moet je relatie er ook maar net tegen kunnen, maar ik denk dat je dat binnen een jaar of zo wel merkt? Ik ben blij dat ik er op mijn achttiende niet zo goed over na had gedacht, anders had ik het misschien ook wel niet gedaan

[Gadje]

We zijn nu 2 jaar samen en we hebben wel gedacht om samen te gaan wonen in Utrecht. Maar dat is gewoon niet handig omdat hij in Delft studeert. En ik wilde eigenlijk wel dat ie zelfstandig werd dus dat hij eerst zelf op kamers ging. Nou dat zit hij inmiddels een half jaar. Ik denk dat we wel gaan samenwonen als we klaar zijn met onze studie, dus over een jaar of 2/3.

[akumabito]

Woonde samen een week of twee voordat we een relatie kregen.
Ik kwam toevallig met een leuke meid samen te wonen, vandaar..

[Arwyn]

Wij zijn nou bijna 1,5jaar samen en samenwonen zit zeker wel in de planning.
Dit vooral ook omdat we een half uur van elkaar vandaan wonen, dan is een beetje dichter bij elkaar wonen iig wel handig
Maar het duurt nog wel een tijdje. Hij moet eerst z'n studie afmaken en werk vinden en dan wil-ie eerst nog ff op zichzelf. Het duurt dus sowieso nog wel bijna een jaar denk ik!

Een half uur bij elkaar vandaan? Dat is echt DICHTBIJ!

[Daantje_0705]

Ik woon vijf kwartier met het OV/twintig minuten met de auto (die we allebei helaas niet hebben), 25 km bij elkaar vandaan en dat vind ik al dichtbij

Ik woon nu op 15/20 min fietsen afstand en dat vind ik ver! De ex woont op 3 minuten fietsen afstand

1,5-2 uur met de trein, en het is te doen hoor, maar als we over een jaar ofzo nog samen zijn gaan we wel kijken naar andere mogelijkheden

[stout!]

20 minuten lopen (nu) is wel veel langer dan vroeger toen hij praktisch om de hoek woonde, maar toch nog een stuk beter dan de 1000 & 2000 kilometer die we ook, twee keer een half jaar, uit elkaar hebben gewoond.

Mijn vriend en ik zijn nu aan het praten over samenwonen maar we komen er nog niet echt uit.
Vandaar dat ik hier een paar vraagjes wil stellen in de hoop dat anderen dit al hebben meegemaakt en mij hun ervaringen kunnen vertellen.

Op dit moment is de situatie zo:
Ik woon sinds september 2007 op mezelf in een eigen koophuisje met 2 kamers.
Hij woont (officieel) nog bij zijn ouders.
Sind begin april woon hij bij mij en zijn we aan het "proefsamenwonen"

Hij is nu van mening dat we er aan toe zijn om te gaan samenwonen. Ik heb daar nog zo mijn twijfels bij. Ik ben van mening dat het voor hem goed zou zijn om een poos op zichzelf te wonen zodat hij die ervaring ook heeft opgedaan. Hij is echter van mening dat de relatie daar van zal verwateren en dat we dan binnen een jaar uit elkaar zijn.

Zijn er hier mensen die uit een soortgelijke situatie zijn gekomen? (de ene woont nog thuis, de ander heeft al een eigen plek)
Hoe is dat gegaan (welke beslissing hebben jullie genomen)
Was het een groot verschil dat 1 van jullie al wel de ervaring had van op zichzelf wonen en de ander nog niet? Zijn jullie daar snel overheen gegroeid met de relatie of is dit eigenlijk altijd een "probleem" geweest.

Ik hoor het graag

LittleStar3 schreef:

Mijn vriend en ik zijn nu aan het praten over samenwonen maar we komen er nog niet echt uit.
Vandaar dat ik hier een paar vraagjes wil stellen in de hoop dat anderen dit al hebben meegemaakt en mij hun ervaringen kunnen vertellen.

Op dit moment is de situatie zo:
Ik woon sinds september 2007 op mezelf in een eigen koophuisje met 2 kamers.
Hij woont (officieel) nog bij zijn ouders.
Sind begin april woon hij bij mij en zijn we aan het "proefsamenwonen"

Hij is nu van mening dat we er aan toe zijn om te gaan samenwonen. Ik heb daar nog zo mijn twijfels bij. Ik ben van mening dat het voor hem goed zou zijn om een poos op zichzelf te wonen zodat hij die ervaring ook heeft opgedaan. Hij is echter van mening dat de relatie daar van zal verwateren en dat we dan binnen een jaar uit elkaar zijn.

Zijn er hier mensen die uit een soortgelijke situatie zijn gekomen? (de ene woont nog thuis, de ander heeft al een eigen plek)
Hoe is dat gegaan (welke beslissing hebben jullie genomen)
Was het een groot verschil dat 1 van jullie al wel de ervaring had van op zichzelf wonen en de ander nog niet? Zijn jullie daar snel overheen gegroeid met de relatie of is dit eigenlijk altijd een "probleem" geweest.

Ik hoor het graag

Hm een vriendin van mij woonde eerst op kamers en is daarna gaan samenwonen met haar vriend die al die tijd nog thuis woonde (met zo'n moeder die dan zegmaar 's avonds zijn boterhammetjes al smeerde enzo ) en dat gaat best goed, maar zij past dan ook wel echt op dat zij niet de enige is die huishoudt.

In principe vind ik het maar een rare opmerking van hem dat je na een jaar uit elkaar zou zijn omdat hij ergens anders gaat wonen - als hij niet te ver weg woont hoeft dat geen enkel probleem te zijn. Meestal knappen relaties eerder uit elkaar juist omdat je gaat samenwonen.

Ik zou eerlijk gezegd ook liefst alleen samen willen wonen met iemand die al op zichzelf heeft gewoond, zodat hij weet dat het niet allemaal vanzelf schoon wordt enzo.

[Volk]

LittleStar3 schreef:

Hij is nu van mening dat we er aan toe zijn om te gaan samenwonen. Ik heb daar nog zo mijn twijfels bij. Ik ben van mening dat het voor hem goed zou zijn om een poos op zichzelf te wonen zodat hij die ervaring ook heeft opgedaan. Hij is echter van mening dat de relatie daar van zal verwateren en dat we dan binnen een jaar uit elkaar zijn.

Ik zou het echt heel raar vinden als je relatie daardoor zou verwateren, wat voor relatie heb je dan?

Ik zelf heb een soort van op mezelf gewoond voordat we gingen samenwonen. Ik kan wel merken dat mijn vriend dat niet heeft gedaan. Gewoon aan van die kleine dingetjes. Maar we werken er samen aan en eigenlijk gaat het wel op rolletjes. Maar of het voor jou een probleem zou zijn weet ik niet. Hangt af van wie jij bent en van wie je vriend is.

@LittleStar3:

Als jij je er niet 100% goed bij voelt, moet je niet gaan samenwonen. Zijn "chantage" dat de relatie zou misgaan als hij op zichzelf gaat wonen voor een tijdje, vind ik nogal gemeen. Ik vind dat echt een rotopmerking en zou me daarmee nogal voor het blok gezet voelen en dat echt niet op prijs stellen.

Als hij met je wil samenwonen, dan lijkt het me dat hij eerst maar eens volwassen genoeg moet worden om niet met zulke onzin aan te komen. Het lijkt me dat hij respect moet hebben voor jouw wil en gevoelens en als jij graag wil dat hij eerst een tijd zelfstandig woont, heeft hij daar begrip voor te hebben. Zo niet, dan praat hij erover met je ipv zulke rare dingen te gaan zeggen.

Een relatie die niet kan standhouden wanneer je allebei je eigen plekje hebt, lijkt me niet ineens wel stand te kunnen houden wanneer je dan maar gaat samenwonen. Een hele fijne, goed en stabiele relatie is geen gevolg van samenwonen, maar samenwonen een gevolg van een hele fijne, goede en stabiele relatie.

[Daantje_0705]

LittleStar3 schreef:

Zijn er hier mensen die uit een soortgelijke situatie zijn gekomen? (de ene woont nog thuis, de ander heeft al een eigen plek)
Hoe is dat gegaan (welke beslissing hebben jullie genomen)
Was het een groot verschil dat 1 van jullie al wel de ervaring had van op zichzelf wonen en de ander nog niet? Zijn jullie daar snel overheen gegroeid met de relatie of is dit eigenlijk altijd een "probleem" geweest.

Mijn vriend woont nog thuis en ik woon al sinds m'n 18e op mezelf. Ik heb altijd gezegd dat ik wil dat hij eerst op kamers gaat zodat hij ook leert wat het is om voor zichzelf te zorgen en hoe dat allemaal is om alles zelf te moeten doen en geen ouders of vriendin om je heen te hebben die het wel doet als je het zelf niet doet. Ik ben bang dat als ik nu ga samenwonen met mijn vriend dat hij me dan gaat zien als de vervanger van zijn moeder, die zijn kamer wel stofzuigd en zijn was wel doet. Naar mijn idee is het gewoon goed als iemand ook op zichzelf gewoond heeft dus ik snap het wel van jou. Met mijn ex-vriend zat ik in dezelfde situatie en hij wilde toen op kamers en we hebben het toen ook over samenwonen gehad maar ik ben blij dat hij uiteindelijk toch eerst op kamers is gegaan.

[ZerO]

Het is ten eerste vrij onaantrekkelijk als iemand nog bij zijn ouders woont om wat voor reden dan ook. Dat zegt best wel wat over iemands gevoel voor verantwoordelijkheid, zelfstandigheid enz. En laten we het nou niet over bij gebrek aan geld blabla verhaal hebben want dat is echt onzin.
Ten tweede is zijn opmerking werkelijk te flauw. Hoezo zou de realtie kapot gaan als hij zelfstandig zou wonen? Wat zou er dan veranderen? Lijkt me juist een verademing als hij zijn eigen plek zou hebben en jullie ongestoord samen kunnen zijn.

LittleStar3 schreef:

Zijn er hier mensen die uit een soortgelijke situatie zijn gekomen? (de ene woont nog thuis, de ander heeft al een eigen plek)
Hoe is dat gegaan (welke beslissing hebben jullie genomen)
Was het een groot verschil dat 1 van jullie al wel de ervaring had van op zichzelf wonen en de ander nog niet? Zijn jullie daar snel overheen gegroeid met de relatie of is dit eigenlijk altijd een "probleem" geweest.

Ik hoor het graag

Toen ik mijn vriend leerde kennen woonde ik thuis, terwijl hij net een eigen appartement had. Ik ben dus eigenlijk ook meteen doorgestroomd naar samenwonen, zonder eerst op mezelf gewoond te hebben. En tja, natuurlijk was er aan het begin een verschil, hij wist gewoon meer, maar daar zijn we vrij snel overheen gegroeid. Het scheelt wel dat we niet in 1x uit het niets zijn gaan samenwonen, ik was daar vaak al een paar dagen achter elkaar waardoor ik ook vanzelfsprekend ook steeds meer deed mbt het regelen van het huishouden ed. Het is voor ons dus nooit een probleem geweest.

[Vogelvrij]

akumabito schreef:

Woonde samen een week of twee voordat we een relatie kregen.
Ik kwam toevallig met een leuke meid samen te wonen, vandaar..

Ah, nog iemand die eerst ging samenwonen en toen pas een relatie kreeg Alleen duurde het bij ons een half jaar of zo

ZerO schreef:

Het is ten eerste vrij onaantrekkelijk als iemand nog bij zijn ouders woont om wat voor reden dan ook. Dat zegt best wel wat over iemands gevoel voor verantwoordelijkheid, zelfstandigheid enz. En laten we het nou niet over bij gebrek aan geld blabla verhaal hebben want dat is echt onzin.
Ten tweede is zijn opmerking werkelijk te flauw. Hoezo zou de realtie kapot gaan als hij zelfstandig zou wonen? Wat zou er dan veranderen? Lijkt me juist een verademing als hij zijn eigen plek zou hebben en jullie ongestoord samen kunnen zijn.

Het verschilt wel per persoon wat de reden van nog thuiswonen is (zo woonde mijn vriend ook relatief lang thuis, maar dan wel om zijn ouders te helpen in hun eigen bedrijf en het onderhoud van het immens grote huis en het land.. er is bijvoorbeeld een groot verschil tussen nog thuis wonen in de stad of nog thuis wonen als je ouders een boerderij runnen ofzo, dan leer je echt wel wat zelfstandigheid en verantwoordelijkheid is omdat je al jong leert werken).

Maar goed, snap je punt.. en vaaaak is thuis blijven wonen wel een stukje gemakszucht als het echt erg lang duurt.

LittleStar3 schreef:

Zijn er hier mensen die uit een soortgelijke situatie zijn gekomen? (de ene woont nog thuis, de ander heeft al een eigen plek)
Hoe is dat gegaan (welke beslissing hebben jullie genomen)
Was het een groot verschil dat 1 van jullie al wel de ervaring had van op zichzelf wonen en de ander nog niet? Zijn jullie daar snel overheen gegroeid met de relatie of is dit eigenlijk altijd een "probleem" geweest.

Ik woonde net een maand op mezelf toen we een relatie kregen, hij woonde nog thuis en had ook nog geen plannen om op zichzelf te gaan wonen, we komen ook uit een heel ander soort gezin (zijn moeder deed en doet het hele huishouden en is super netjes, mijn ouders deden het samen en ze zijn niet super netjes oid en de kinderen moesten ook het eea doen)...een maand of twee, drie daarna is hij bij mij komen wonen. In het begin was het wennen, van twee kanten, hij was niet gewend dat dingen zich niet vanzelf opruimen en ik was niet gewend dat iemand dat vreemd vond (niet dat ik zo heel erg netjes ben, maar ik wist wel dat dingen niet uitzichzelf weer op hun plek terecht kwamen ). Gelukkig verwachtte hij niet van mij dat ik het hele huishouden deed ed, door er over te praten is het nooit een groot probleem geweest en zal het dat ook nooit worden. En omdat hij bepaalde interesses heeft, heeft hij ook dingen waar hij meer van weet...denk aan dingen als belastingen, verzekeringen, enz. daar heb ik dan weer geen kaas van gegeten (ook omdat hij het leuk vindt en het toch altijd beter weet dan ik en het dus weinig toevoegt als ik me er ook in verdiep - ik maak af en toe wel een bijdehante opmerking als ik denk dat ie ongelijk heeft ).

[Droomz]

Ik ben 2 jaar samen met mijn vriend, maar ik moet niet aan samenwonen denken. Mede omdat ik nu al weet dat ik meer in het huishouden zou doen dan hij en daar heb ik absoluut geen trek in. Natuurlijk kun je afspraken maken, maar of die werken is een tweede. Bovendien woon ik een heel ander deel van het land waar ik een studie en een leven heb. In het weekend wonen we een soort van samen, hij heeft een huurhuisje, en dat vind ik wel genoeg. Ik vind het nogal fijn om ook alleen te zijn en op mezelf te zijn.

Waarom zou hij dan niet naar jouw kant van het land komen

[Changshan]

Lijkt me heerlijk, samenwonen. Maar geen ervaring mee.

[tuttebel]

ja, ik denk er wel eens aan omdat we anderhalf uur met ov uit elkaar wonen. maar dat gaat pas gebeuren als ik klaar ben met mn studie.

[KiMZz]

Ik ga ook samenwonen met mn vriend, zijn nu al 3 jaar en 3 maanden samen dus kan ook wel inmiddels.. Wonen echt heel dicht bij elkaar maar zijn allebei 23 (naja, ik bijna) en wonen nog steeds allebei bij onze moeders thuis en dat wordt toch wel een beetje vervelend, al zou ik het minder erg vinden om nog even thuis te wonen dan hij.
Ben nu bijna afgestudeerd en ga dan gewoon werken, en hij werkt fulltime en zou misschien wel een opleiding willen gaan doen maar dat zie ik zelf niet zo snel gebeuren (hij is gestopt met HBO dit jaar, zn eerste jaar, en zie niet gebeuren dat ie het weer gaat doen, aangezien hij mavo heeft gedaan en een intake test moet doen voor elke HBO opleiding voor ie mag beginnen).
Kortom, we werken tegen die tijd allebei fulltime en ik voorzie verder geen problemen daarmee

[JustADreamer]

Ik heb nu sinds 1 april met m'n vriend. Hij kreeg rond die tijd ook de sleutel van z'n eigen huisje, en na een tijdje klussen om het huis 'slaapbaar' te maken, zijn we eigenlijk nog maar een week of anderhalf in totaal niet samen geweest. In principe woon ik gewoon nog bij m'n pa, maar ik ben vaker bij m'n vriend, help ook volledig mee in het huishouden en zo. En het gaat écht geweldig Uiteindelijk ná m'n studie, die volgend jaar weer begint, wil ik graag écht met hem samen wonen. Maar voorlopig vind ik het wel fijn dat ik altijd nog terug kan naar m'n pa, en dat het mij nog geen geld kost, behalve dan voor boodschappen af en toe, maar geen energierekeningen ofzo. Ik kan nu, zodra ik weer baan heb, tenminste gaan sparen zodat we geld over houden voor leuke dingen en zo

[igfy]

Ik ken wel een aantal mensen die meteen zijn gaan samenwonen zonder eerst op zichzelf te hebben gewoond en daar gaat het gewoon goed. Ik denk dat het helemaal van je eigen instelling afhangt. Er zijn inderdaad figuren die thuis wonen omdat dat lekker makkelijk is, niet schoonmaken, iedere dag staat je eten klaar, etc. Daar zou ik dus echt niet mee willen samenwonen. Maar er zijn idd ook genoeg mensen die wel gewoon meehelpen in het huishouden en verder wel zelfstandig zijn.

[Mephisto]

Ik gok dat het een maand geduurd heeft toen ze gewoon hier bleef ipv naar dr eigen kamer te gaan, nooit problemen mee gehad.

Thoughtful schreef:

Tcoh denk ik dat het wel extra wennen is als je in één keer vanuit huis gaat samenwonen. Dan zijn er dingen die je gewoon nooit zelf leert te doen, omdat de ander die meteen op zich neemt.

Dan zou het toch juist minder wennen zijn?

Thoughtful schreef:

Dan zijn er dingen die je gewoon nooit zelf leert te doen, omdat de ander die meteen op zich neemt.

Dat heb je toch helemaal zelf in de hand?

Poggy schreef:

Dat heb je toch helemaal zelf in de hand?

my thoughts exactly. ik heb nooit écht 'alleen' gewoond, (wel op kot, en da's toch niet helemaal hetzelfde?) en nu ik samenwoon met mijn vriend ondervind ik toch weinig problemen hoor. we koken allebei, we doen samen de afwas, ik doe de was en de strijk (maar dat kan hij eigenlijk ook, alleen vindt hij zelf dat hij er niet zo goed in is), we poetsen allebei, ...
't is gewoon kwestie van afspraken maken en samenwerken.

[***ailá***]

Morgan schreef:

Ik woon nu op 15/20 min fietsen afstand en dat vind ik ver! De ex woont op 3 minuten fietsen afstand

omg. Mijn vriend woont 200 km van mij vandaan en dat vind ik *nog best te doen* whaha.

Maar goed, daar heeft zich ook weer een *alternatieve* situatie uit ontwikkeld. Allebei hebben we onze eigen woning. Hij deelt een eensgezinswoning (gwn in een rijtjeshuis) met een stel vrienden en ik zit op kamers, maar dat is een ruime flat met eigen voorzieningen en 2 kamers. Dus kunnen we alles lekker zelf bepalen. Bij elkaar gaan logeren enzo. Nu stopte hij dit jaar met zn studie en had dus veel vrij. Toen is onze omgang als het waren een permanente logeerpartij geworden. Hij kwam hier met de kerst ff wat tijd doorbrengen en is toen niet meer weggegaan en heb ik m maar een sleutel gegeven. Toen waren we 5 maanden samen. Dus eigenlijk wonen we als het ware samen. We doen samen boodschappen, koken om de beurt etc. En het bevalt prima. Maar het is echt een stom ding van mij dat ik het spaansbenauwd krijg als ik denk aan *samenwonen* Dat hij geen eigen huis meer heeft zeg maar. Dat we echt... samen zijn. Terwijl we dat in feite al doen. Ben ik gek?

Poggy schreef:

Dat heb je toch helemaal zelf in de hand?

Precies. Bovendien heb je ook verschillende soorten "op jezelf wonen". Een klein studentenkamertje of bijv. een koophuis is een wereld van verschil. Zo had ik al op mijzelf gewoond, maar nu ik bij mijn vriend woon in zijn koophuis is er weer van alles wat ik niet weet. Een eigen huis moet je echt zelf onderhouden, ook al het kluswerk.. terwijl mijn vorige huis antikraak was wat gesloopt ging worden, daar had het dus echt geen zin als ik daar ook maar iets aan ging doen.

Maar dat gaat echt wel goed hoor. Mijn vriend kan gelukkig heel goed klussen (ik ben er altijd weer van onder de indruk wat hij allemaal wel niet kan en weet) en ik vind het verschrikkelijk om te doen. Toch wil ik hem wel helpen en legt hij me alles uit wat hij doet.. waardoor ik nu in feite weet hoe je een gipsplafond moet "maken" bijvoorbeeld.

Maar, mijn punt is, dat je nooit alles al kunt weten.. maar met en van elkaar leer je al die dingen wel. Je leert ook afspraken te maken. Wij hadden die eerst niet, maar sinds we die hebben gaat het perfect en zijn er nooit meer irritaties.

Nou het is idd heeeeeeel onaantrekkelijk als iemand nog thuis woont want iedereen van boven de 18 die nog thuis woont, daar moet je dus echt geen relatie mee beginnen, pffff on aan trek ke lijk

Anyway, vind dat je een goed punt dat hij eerst een op zichzelf moet hebben gewoon

[Henkje]

MIjn vriend woonde ook nog thuis voordat we gingen samenwonen. Ik heb ruim een jaar op mezelf gewoond. Omdat we vaker op mijn kamer zaten dan bij zijn ouders, kreeg hij wel een beetje door dat niets vanzelf gaat.
Bij mijn ouders hadden mijn broertje en ik best veel taken, koken, stofzuigen, afwassen, was doen etc. en mijn ouders zijn ook best vaak weg en dan moesten we ook voor onzelf zorgen.
Bij mijn vriends ouders doen ze helemaal niets, de kinderen hoeven ook nooit iets te doen. Als zn ouders weg waren, zorgt oma (woont daar ook in huis) dat het eten klaar staat. Mijn vriends broertje van 19 kan niet eens zelf koken alleen en ei bakken met geluk.
Ben wel blij dat mijn vriend gewend is om wat in het huishouden te doen voor we echt ginnen samenwonen.