Ontevreden over mezelf...

Magic_STAR schreef op 06-09-2004 @ 15:25 :
Ik vrees dat er geen snelle, simpele oplossing voor is.
De één heeft baat bij professionele hulp, de ander red het met steun van vrienden/famie en weer een ander wil zelf gewoon opzoek gaan naar oplossingen. En soms gaat het vanzelf over...
Toch blijven volhouden, nooit opgeven en hopen op betere tijden.

en daar zit het gevaar ook wel, dat je denkt dat je het zelf kan oplossen (heb het niet over jou hoor, maar algemeen gezegd) terwijl dat niet lukt oid.

Ik pleit zelf, in bijna alle gevallen, voor professionele hulp. Want er zelf uit komen lukt maar zo'n klein aantal.

Magic_STAR en ~~Dolce~~

Net ff in jullie fotoboek gekeken, maar jullie zijn mooie meiden!
Er is niets mis met je lichaam, er is iets mis met jullie perspectief over hoe jullie jezelf zien.
Jullie willen niet geloven dat jullie mooi zijn... Veel meiden zullen jaloers op jullie zijn, ben tevreden met jezelf, leer jezelf te respecteren. Sta open voor nieuwe personen. Doe dingen die je eigenlijk laf af zou bellen (HET IS LAF!) GEWOON DOEN je zult zien dat het helemaal niet eng of wat dan ook is en hopelijk kom je erachter dat je je aansteld en jullie gewoon 2 hardstikke mooie meiden zijn. Wij geloven daarin, nu jullie zelf nog!!!

Freestyler* schreef op 22-08-2004 @ 19:41 :
Magic_Star*
oke dit wil je misschien niet horen
maar godverdomme jij bent gewoon hartstikke mooi

Deelt deze mening
Net als ~~Dolce~~
Meiden waar ik naar om zou kijken, en als ik had kunnen fluiten, dan deed ik dat!

[Sterretje*]

Myztic schreef op 06-09-2004 @ 22:35 :
Magic_STAR en ~~Dolce~~

Net ff in jullie fotoboek gekeken, maar jullie zijn mooie meiden!
Er is niets mis met je lichaam, er is iets mis met jullie perspectief over hoe jullie jezelf zien.
Jullie willen niet geloven dat jullie mooi zijn... Veel meiden zullen jaloers op jullie zijn, ben tevreden met jezelf, leer jezelf te respecteren. Sta open voor nieuwe personen. Doe dingen die je eigenlijk laf af zou bellen (HET IS LAF!) GEWOON DOEN je zult zien dat het helemaal niet eng of wat dan ook is en hopelijk kom je erachter dat je je aansteld en jullie gewoon 2 hardstikke mooie meiden zijn. Wij geloven daarin, nu jullie zelf nog!!!

Ik snap zelf ook niet waarom ik er last van heb...
Een vriendin van me (meisje die ik heb leren kennen in mijn opnameperiode) zit in een jeugdgevangenis. Dit als noodoplossing omdat er geen plek was in een geschikte instelling. Ik ga zaterdag met de trein daarheen op d'r op te zoeken. Ze heeft me een tijd niet gezien. Ik voel me angstig/zenuwachtig om erheen te gaan. Niet om haar te zien, maar omdat zij mij dan ziet... Ik ga dan extra sporten, ben nog onzekerder over mijn gewicht etc. Terwijl er totaal niks mis is met mijn gewicht, maar wel in mijn hoofd. Spanningen reageer ik af op dwanghandelingen (regeltjes, schema's), structuur en regelmaat. Als ik me aan alles heb gehouden voel ik me niet beter, maar als ik afwijk van mijn plannen voel ik een soort paniek. Ik weet dat als ik er eenmaal ben, de spanning weg is en ik mezelf kan zijn. Ik ga er dan ook heen! (dus niet afbellen )
Ik zal mezelf gewoon moeten confronteren met zulke situaties, zodat het eindelijk een keer tot me doordringt dat ik best zenuwachtig mag zijn en er geen reden is om zo te overdrijven.

[Sterretje*]

Myztic schreef op 06-09-2004 @ 22:39 :
Deelt deze mening
Net als ~~Dolce~~
Meiden waar ik naar om zou kijken, en als ik had kunnen fluiten, dan deed ik dat!

Ik krijg best vaak complimentjes en mensen spreken me ook vaak aan om een praatje te maken. Ik ben ook wel sociaal, maar door die onzekerheid zal ik niet zo snel naar anderen toe stappen of mijn stem laten horen in een groep. Toch helpt het niet om van die onzekerheid af te komen. Een compliment hoor ik wel, maar ik ontvang heb niet... Het is dan niet direct dat ik het niet geloof. Ik respecteer een mening van een ander, maar ik blijf standvastig mijn eigen mening geloven. (zucht... ) Ik zit nu in een periode dat er grote veranderingen zullen plaatsvinden. Angsten, zenuwen en onzekerheden worden dan versterkt. Ik hoop dat als ik eenmaal mijn plek heb gevonden op mijn nieuwe school, dat ik me dan minder zorgen maak over wat anderen zullen denken etc. (I hope so!!!)

Je moet eens niet zo nadenken over alles maar gewoon je leven leiden. je bent mooi, gedraag je er dan ook naar

[Sterretje*]

Myztic schreef op 07-09-2004 @ 11:07 :
Je moet eens niet zo nadenken over alles maar gewoon je leven leiden. je bent mooi, gedraag je er dan ook naar

Hehehe...een wonder, maar het helpt ook nog! Die nuchtere blik op het leven maakt me aan het glimlachen. Ik denk dat ik er gebruik van ga maken. Thxs!

Magic_STAR schreef op 08-09-2004 @ 08:54 :
Hehehe...een wonder, maar het helpt ook nog! Die nuchtere blik op het leven maakt me aan het glimlachen. Ik denk dat ik er gebruik van ga maken. Thxs!

Hoop dat het werkt! Succes! xx

[Silvie]

Je verhaal komt heel erg bekend voor. Ik ben ook heel erg onzeker over mezelf, vind mezelf niks, lelijk, dom etc. Net of ik zelf niks alleen kan. Mja, kweenie of dat te maken heeft met je puberteit.

Magic_STAR schreef op 08-09-2004 @ 08:54 :
Hehehe...een wonder, maar het helpt ook nog! Die nuchtere blik op het leven maakt me aan het glimlachen. Ik denk dat ik er gebruik van ga maken. Thxs!

Hoe gaat het nu met je? Was er even nieuwsgierig naar, en zie je eigenlijk niet meer zo veel posten hier (op psych) vandaar

[Sterretje*]

Cassiopeia schreef op 15-09-2004 @ 13:49 :
Hoe gaat het nu met je? Was er even nieuwsgierig naar, en zie je eigenlijk niet meer zo veel posten hier (op psych) vandaar

Het gaat goed.
Ik ga elke dag een aantal uren naar school en ben nog steeds fanatiek bezig met sporten. Vandaag naar mijn psych geweest. Het gesprek verliep opzich goed, maar ik vertel 'm eigenlijk niet wat ik wél zou moeten vertellen... Eerlijk gezegt heb ik er niet zoveel behoefte meer aan om met die man te praten, vandaar ook dat ik pas een nieuwe afspraak heb over 3 weken.
Op school heb ik al een aantal mensen ontmoet met wie ik ook de pauzes doorbreng. Ik voel me nog steeds MEGA onzeker! Ik eet 3x per dag, maar zit in de les wel met een knagende buik van de honger. Ik heb nu besloten om meer drinken mee te nemen, dat helpt namelijk...
Ik ben al een aantal kilo's afgevallen, maar vind het nog niet genoeg. Ik doe het wel op de langzame manier (dus sporten, regelmatig én met mate eten).
Heb veel huiswerk... ben moe... maar voel me gelukkig wel goed... ben alleen niet tevreden met mijn uiterlijk... zoooo vervelend....

Hopelijk gaat met jou ook alles goed.
Kus,
Chantal

[CSN]

(((((Magic_STAR)))))

Hey,

Pas alsjeblieft wel op met dit lijnen .. je zegt dat er niks mis is met je gewicht en ik weet dat zo lang jij je onzeker voelt over je gewicht alle positieve woorden van 'maar je ziet er goed uit, je bent echt mooi slank!' niet helpen maar ik wil het toch nog een keer gezegd hebben ..
Het is goed dat je professionele hulp krijgt nu, ook al helpt het je (nog?) niet echt .. er is i.e.g. iemand met verstand van zaken die je in de gaten kan houden. Ik ken het gevoel van onzekerheid. Ik heb besloten maar niet meer in de spiegel te kijken, in elk geval niet meer dan noodzakelijk. De onzekerheid hoort zeker bij de pubertijd (ook al heeft niet iedereen er echt last van) maar als het zo erg wordt dat je liever niet meer wilt leven, de deur niet meer uit durft, extreme pogingen doet je uiterlijk te veranderen is het zeker meer dan alleen 'de leeftijd' (en is dat niet het laatste dat je wilt horen als je je rot voelt? 'het zijn je hormonen maar'). Iedereen vergelijkt zichzelf met anderen, en dat hoeft ook niet per see fout te zijn, het kan je ook motiveren betere prestaties te leveren maar alles wat extreem is op dat gebied is fout, denk ik. Ik zou zelf graag een aantal kilo's minder wegen, maar ik weet dat dat me niet gaat lukken; ik ben zo'n persoon dat zich ergens helemaal voor inzet, dan alles laat loslopen, na één, twee dagen. Mijn zus heeft anorexia en als ik 1 dag 'ongezond' al dan helemaal niet eet, heb ik een probleem met mijn ouders.
Ik weet dat ik op de verkeerde manier met m'n onzekerheid omga, of eigenlijk ga ik er helemaal niet mee om - ik blijf het liefst 24/7 binnen (ja, ik ga nog wel naar school) en als iemand me vraagt iets na schooldtijd te doen, kan ik ('natuurlijk') niet (waarna men het maar opgeeft, 'M. gaat toch niet mee') meestal uit ik m'n gevoelens op mezelf, mezelf 'straffen' voor mijn lelijkheid, alles dat ik verkeerd doe .. wat trouwens ontzetten stom klinkt als ik dat hier zo opschrijf en ik ook zeker niet aanraad.

Ik vind het erg knap dat je die vriendin gaat opzoeken (opzocht? Ik weet niet of je al geweest bent .. sorry) dat zal best eng (geweest) zijn voor je. Ik zou je verder geen advies kunnen geven, zal het zeker laten weten als ik wel meer weet. Veel sterkte ..

M.

Magic_STAR schreef op 15-09-2004 @ 18:41 :
Het gaat goed.
Ik ga elke dag een aantal uren naar school en ben nog steeds fanatiek bezig met sporten. Vandaag naar mijn psych geweest. Het gesprek verliep opzich goed, maar ik vertel 'm eigenlijk niet wat ik wél zou moeten vertellen... Eerlijk gezegt heb ik er niet zoveel behoefte meer aan om met die man te praten, vandaar ook dat ik pas een nieuwe afspraak heb over 3 weken.
Op school heb ik al een aantal mensen ontmoet met wie ik ook de pauzes doorbreng. Ik voel me nog steeds MEGA onzeker! Ik eet 3x per dag, maar zit in de les wel met een knagende buik van de honger. Ik heb nu besloten om meer drinken mee te nemen, dat helpt namelijk...
Ik ben al een aantal kilo's afgevallen, maar vind het nog niet genoeg. Ik doe het wel op de langzame manier (dus sporten, regelmatig én met mate eten).
Heb veel huiswerk... ben moe... maar voel me gelukkig wel goed... ben alleen niet tevreden met mijn uiterlijk... zoooo vervelend....

Hopelijk gaat met jou ook alles goed.
Kus,
Chantal

Ben blij voor je dat het goed gaat met je En met je psych, ik denk dat je elkaar eerst moet leren vertrouwen, en leren kennen en dat je daarna ook kunt vertellen wat er echt is. Dus dat komt vast ook wel goed hoor.. maar het moet ook klikken, maar kan je er met een man wel over praten? Vond zelf altijd makkelijker om er met een vrouw over te hebben.

En die onzekerheid zal ook wel in je zitten zeker? Hoe goed je er ook uit ziet, of hoe hoog je cijfers ook zijn, die onzekerheid is er. Maar echt super dat het ook goed op school gaat enzo Denk ook dat die moeheid komt doordat je weer in een ander ritme moet komen, sport en school en huiswerk en een sociaal leven, das ook best wel weer zwaar.


Trouwens, ik heb nog een vraagje aan iedereen.. Sinds kort forumt een vriendin van me hier ook, ik ken haar pas een jaar maar het lijkt veel langer. En ik vraag me sinds een tijdje af wat ik haar zou kunnen vertellen. Over ES en AM, maar ik wil haar niet afschrikken, of dat ze me niet meer gewoon aan zou kunnen kijken. Want op zich zou dat voor mij ook een opluchting zijn, vooral met eten op school. Tis een beetje een warrig geheel geworden, deze post. Maar als iets niet helemaal duidelijk is moet je het maar even vragen.

[Sterretje*]

CSN schreef op 15-09-2004 @ 19:15 :
*knipt*

Ik houd die hulp nog eventjes aan...
Ik ben namelijk toch nog wel bang om terug te vallen en dan niemand te hebben die op tijd ingrijpt.
Vandaag zei mijn psych: 'Maar hopen dat je geen nieuwe opname nodig zult hebben. ' En ik reageerde gelijk van: 'Echt niet... dat ZEKER niet...' Toen viel er een ongemakkelijke stilte en ik besefte te laat dat ik wel erg overdreven snel antwoord gaf en net deed alsof ik daar zo zeker van was, maar eigenlijk gewoon doodsbang ben om ooit nog eens in mijn leven opgenomen te moeten worden.
Hij moest trouwens gapen. Of mijn verhaal was zoooo saai óf hij had gewoon een lange dag achter de rug. De afspraak was immers pas om 16.00 uur. Toch was het best rottig om hem te zien gapen... Agh, ik zeik weer eens!
Het is gek...als ik mijn verhaal vertel voel ik niks.... Alsof ik een verhaal vertel dat niet over mezelf gaat. Ik heb het 'm ook gezegt. Mijn opname beleefde ik net zo...

[Sterretje*]

Cassiopeia schreef op 15-09-2004 @ 19:44 :
*knipt*

Ik praat ook liever met een vrouw over eetproblemen en/of onzekerheden enz. Maar om eerlijk te zijn ontwijk ik die onderwerpen het liefst zo veel mogelijk...
Alhoewel ik er het meest mee zit, schaam ik me er ook het meest voor. Als ik mezelf hardop erover hoor praten, hoor ik een stemmetje in mijn achterhoofd die beweert dat ik niet zo moet zeuren, dat anderen échte problemen hebben etc. Dat ik niet zo moet klagen, maar eens met dat luie lichaam in beweging moet komen. Dat er nog vele kilo's vanaf kunnen... zucht....
Het zal niet 1,2,3 veranderen denk ik, maar ik houd mijn eetpatroon goed in de gaten. Op school kan ik alleen niet eten... met al die mensen....
Die moeheid komt denk ik van het vele nadenken. Piekeren, piekeren en nog eens piekeren over de meest onbenullige dingen. Ik kan goed mee komen op school, maar door mijn faalangstigheid raak ik zo gespannen dat ik soms niet durf te beginnen aan een opdracht. Ik probeer door te zetten. Ik wil zó graag dat dit schooljaar een suc-6 wordt!


Even over je vriendin...
Je kunt haar beter je verhaal persoonlijk vertellen. En vraag jezelf eerst af wat je ermee op schiet. Wat is het doel? Moet zij het geheim houden of is het voor jou een openbaring aan iedereen die het horen wil? Het is immers pas een opluchting als jij je niet meer schaamt voor je problemen... (denk ik...)

[Dreamerfly]

Ik heb bewondering voor je strijdlustigheid Magic!*Geeft schouderklop*.

Magic_STAR schreef op 15-09-2004 @ 21:37 :
Even over je vriendin...
Je kunt haar beter je verhaal persoonlijk vertellen. En vraag jezelf eerst af wat je ermee op schiet. Wat is het doel? Moet zij het geheim houden of is het voor jou een openbaring aan iedereen die het horen wil? Het is immers pas een opluchting als jij je niet meer schaamt voor je problemen... (denk ik...)

Je bent bij de psych. voor je ES? Of ergens anders voor? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om daar over te moeten praten hoor, dat gaat ook niet zo maar even. He trouwens, moet jij ook een eetdagboek bijhouden..?

Maar weet je, je probeert het tenminste, alles te veranderen en dat is echt moeilijk. En eten op school komt ook nog wel, niet te veel in één keer doen. Komt wel goed En het schooljaar wordt vast en zeker een succes, het gaat nu toch ook goed?


Hm op zich heb ik er nu niet zo heel veel problemen mee als iedereen van mn ES weet (heeft lang geduurd, maar zo ver ben ik nu dan wel), maar de AM is wel mijn geheim zeg maar. Hmmz ik reageer later wel even uitgerbreider, moet nu naar stage toe

[Sterretje*]

Dreamerfly schreef op 15-09-2004 @ 22:25 :
Ik heb bewondering voor je strijdlustigheid Magic!*Geeft schouderklop*.

Lief van je!
Doet me wel even goed om te horen... bedankt *kus*

[Sterretje*]

Cassiopeia schreef op 16-09-2004 @ 07:00 :
Je bent bij de psych. voor je ES? Of ergens anders voor? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om daar over te moeten praten hoor, dat gaat ook niet zo maar even. He trouwens, moet jij ook een eetdagboek bijhouden..?

Maar weet je, je probeert het tenminste, alles te veranderen en dat is echt moeilijk. En eten op school komt ook nog wel, niet te veel in één keer doen. Komt wel goed En het schooljaar wordt vast en zeker een succes, het gaat nu toch ook goed?


Hm op zich heb ik er nu niet zo heel veel problemen mee als iedereen van mn ES weet (heeft lang geduurd, maar zo ver ben ik nu dan wel), maar de AM is wel mijn geheim zeg maar. Hmmz ik reageer later wel even uitgerbreider, moet nu naar stage toe

Ik ben nog in behandeling om het afgelopen jaar te verwerken waarin ik onder andere te maken had met een ES. Omdat je zou kunnen terugvallen in je oude patroon is dit ook een manier om een soort van 'controle' te houden.
Een eetdagboek houden.... VERSCHRIKKELIJK... Nee, dat hoef ik niet meer dagelijks te doen. Soms een week even bijhouden om mijn psych een beeld te geven van mijn eetpatroon, maar daar houd het wel bij op.

Vandaag heb ik een kleine dip. Ik voel me LELIJK, (nog steeds te) DIK en uitgeblust...
Ik zou gaan sporten in de ochtend en in de middag naar school gaan, maar ik kon het niet meer opbrengen. Ik keek in de spiegel en walgde weer eens van mezelf met als gevolg dat ik nu ipv bij de sportschool te zijn achter de computer zit (p.s. niet alleen om te forummen, maar ook om een opdracht voor Nederlands te maken ). Ik ga vanavond dan maar sporten...

Magic_STAR schreef op 16-09-2004 @ 09:07 :
Ik ben nog in behandeling om het afgelopen jaar te verwerken waarin ik onder andere te maken had met een ES. Omdat je zou kunnen terugvallen in je oude patroon is dit ook een manier om een soort van 'controle' te houden.
Een eetdagboek houden.... VERSCHRIKKELIJK... Nee, dat hoef ik niet meer dagelijks te doen. Soms een week even bijhouden om mijn psych een beeld te geven van mijn eetpatroon, maar daar houd het wel bij op.

Vandaag heb ik een kleine dip. Ik voel me LELIJK, (nog steeds te) DIK en uitgeblust...
Ik zou gaan sporten in de ochtend en in de middag naar school gaan, maar ik kon het niet meer opbrengen. Ik keek in de spiegel en walgde weer eens van mezelf met als gevolg dat ik nu ipv bij de sportschool te zijn achter de computer zit (p.s. niet alleen om te forummen, maar ook om een opdracht voor Nederlands te maken ). Ik ga vanavond dan maar sporten...

Dat is wel moeilijk, die "dipjes", maar zolang je daar maar weer uitkomt en weet dat je wel de moeite waard bent, en bovenal echt niet te dik. En een keer niet sporten is natuurlijk ook geen ramp, maar dat is best wel makkelijk gezegd, maarja..

Maar over die vriendin van me, wat zou jij doen? Iemand waar je goed mee om kan gaan, die je vertrouwt en waar je ook veel van kan hebben, zoals "kritiek" (op de SPH doen we veel aan feedback geven en ontvangen etc.). Ik wil liever niet dat ze er hier op het forum achterkomt, vind ik ook niet zo'n fijn idee. Want ze weet mn nick hier wel dus. Maar goed, ik slaap er nog even een nachtje over en denk nog even na over wat ik ga doen

[Sterretje*]

Cassiopeia schreef op 16-09-2004 @ 22:16 :
Maar over die vriendin van me, wat zou jij doen? Iemand waar je goed mee om kan gaan, die je vertrouwt en waar je ook veel van kan hebben, zoals "kritiek" (op de SPH doen we veel aan feedback geven en ontvangen etc.). Ik wil liever niet dat ze er hier op het forum achterkomt, vind ik ook niet zo'n fijn idee. Want ze weet mn nick hier wel dus. Maar goed, ik slaap er nog even een nachtje over en denk nog even na over wat ik ga doen

Mijn beste vriendin weet wel van al mijn problemen af. Ik vertel het niet aan iedereen, maar opzich mag iedereen het wel weten. (Mensen kunnen er ook gemakkelijk achter komen. Zoiezo zijn velen nieuwsgierig als je bijv. vaak afwezig bent, bent blijven zitten, er somber uitziet of iets dergelijks)
Als mensen vragen hebben, mogen ze naar me toekomen...
Ikzelf zal niet direct beginnen over alles wat ik heb meegemaakt etc. Zulke zware gesprekken hoeven van mij niet zo. Alhoewel ik er wel graag voor anderen ben.

[Sterretje*]

Oke, het gaat SLECHT...
Vanochtend moest ik naar de tandarts, maar ik ben niet geweest. Ik voel me zo lelijk *kijkt somber*. Waarom ben ik wie ik ben? Ik wil er anders uitzien... net zoals de mensen die ik om me heen zie...
Ik zit echt gelijk weer in een dip. Ik vraag me af hoe het moet met school en die angsten. Denk er zelfs over om te stoppen met dit leven, maar dit is helemaal niet wat ik wil! Ik wil gelukkig zijn, tevreden met mezelf en mijn eigen leven leiden. Maar ik haat mezelf...
Ik schaam me zo voor mezelf dat ik niet de straat op durf op dit moment. Gelukkig beginnen mijn lessen iets later, dus heb ik nog even tijd om tot mezelf te komen en toch nog de deur uit te gaan.

Ik ben bang...

Magic_STAR schreef op 17-09-2004 @ 08:41 :
Oke, het gaat SLECHT...
Vanochtend moest ik naar de tandarts, maar ik ben niet geweest. Ik voel me zo lelijk *kijkt somber*. Waarom ben ik wie ik ben? Ik wil er anders uitzien... net zoals de mensen die ik om me heen zie...
Ik zit echt gelijk weer in een dip. Ik vraag me af hoe het moet met school en die angsten. Denk er zelfs over om te stoppen met dit leven, maar dit is helemaal niet wat ik wil! Ik wil gelukkig zijn, tevreden met mezelf en mijn eigen leven leiden. Maar ik haat mezelf...
Ik schaam me zo voor mezelf dat ik niet de straat op durf op dit moment. Gelukkig beginnen mijn lessen iets later, dus heb ik nog even tijd om tot mezelf te komen en toch nog de deur uit te gaan.

Ik ben bang...

He, ik weet eigenlijk niet echt wat ik hierop moet zeggen, eerlijk gezegd. Alleen dat je helemaal niet lelijk bent. Het gevoel wat je hebt moet wel vreselijk tegenstrijdig zijn, dat je heel misschien wel dood wilt (klinkt beetje bot, maar tis op zich wel de waarheid toch?) maar aan de andere kant is er nog zo veel voor je hier; vrienden, familie, school.

Wanneer moet je weer naar je psych? Misschien is het wel beter als je hem toch probeert te vertellen hoe je je echt voelt, want zo kan het toch ook niet langer? Heel veel sterkte iig, en ja kan altijd PM-en hoor.

[Sterretje*]

Cassiopeia schreef op 17-09-2004 @ 18:02 :
He, ik weet eigenlijk niet echt wat ik hierop moet zeggen, eerlijk gezegd. Alleen dat je helemaal niet lelijk bent. Het gevoel wat je hebt moet wel vreselijk tegenstrijdig zijn, dat je heel misschien wel dood wilt (klinkt beetje bot, maar tis op zich wel de waarheid toch?) maar aan de andere kant is er nog zo veel voor je hier; vrienden, familie, school.

Wanneer moet je weer naar je psych? Misschien is het wel beter als je hem toch probeert te vertellen hoe je je echt voelt, want zo kan het toch ook niet langer? Heel veel sterkte iig, en ja kan altijd PM-en hoor.

Mijn moeder was vandaag een hele steun voor me. Ze merkt tegenwoordig meteen als het niet goed met me gaat. Ik ben dan heel stil en teruggetrokken. En dat ik opeens niet naar de tandarts ging was ook een duidelijke aanwijzing. Bovendien ga ik ook niet de deur uit als het niet moet, dus naar de sportschool ben ik niet geweest... (écht niks voor mij). Ik voel me gewoon rot. Héél erg ontevreden over de persoon die ik ben. Ik fantaseer altijd hoe het zou zijn als ik tevreden zou zijn met mijn uiterlijk. Dan zou ik lerares worden of een belangrijke functie in het ziekenhuis vervullen. Ik zou dan met iedereen afspreken, genieten van het leven, met vriendinnen op vakantie gaan, een leuke vriend hebben en ga zo maar door...
Klinkt waarschijnlijk ontzettend dom allemaal! Maar ik heb dromen die ik niet waar maak door mijn onzekerheid.

Die psych... ik weet niet hoor... ik heb er gewoon geen zin meer in. Woorden lijken geen betekenis meer te hebben als ik daar zit in zijn kantoortje. Ik heb niet het gevoel alsof hij me kan helpen. Ik denk erover om dit ook te zeggen in het volgende gesprek (pas over 3 weken! dankzij moi ).

Ik ben blij dat het weekend is aangebroken. Even niet naar school toe, maar lekker veilig op mijn kamertje op bed een spannend boek lezen.

Met eten gaat het wel goed, maar ik mag absoluut niet afwijken van mijn planning anders voel ik me zó schuldig, zwak en boos dat mijn hele dag verpest is op zo'n moment. Mijn moeder heeft dit ook (eindelijk) in de gaten en probeert er rekening mee te houden door bijv. op vaste tijden het avondeten klaar te hebben zodat ik weet wat ik kan verwachten. Of met mij te overleggen wat ik zou willen eten. Als het niet goed met me gaat komt ze met Groene Thee. Dit mag ik onbeperkt drinken.
Mijn boterhammen zijn trouwens vervangen door ontbijtcrackers (dit scheelt in colorieën ). Op school heb ik vaak zo'n honger dat ik na schooltijd naar huis race om het hongergevoel te onderdrukken en uiteindelijk op de afgesproken tijd te eten. Best raar... maar voor mij is het heel erg belangrijk en moeilijk om er open voor uit te komen. Mijn familie weet ook dat ze bijv. niet met gebak, koek of ongezond voedsel aan moeten komen zetten, want ik neem het ze persoonlijk kwalijk en ga me steeds ongemakkelijker voelen en blijf uiteindelijk zelfs weg. De mensen die ik ontmoet heb op mijn nieuwe school hebben één keer gevraagt of ik niet ga eten, maar mijn antwoord: 'Neej, ik eet thuis...lekker goedkoop en bovendien heb ik toch niet zo heel erg lang les.' is meestal voldoende om dat onderwerp af te sluiten. Vandaag heb trouwens wél gedronken op school. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik 1 pakje drinken in de pauze mag en dat zijn maar 3 dagen in de week dat ik die mogelijkheid heb. Ik keek ik de supermarkt heeeeel erg naar de voedingstabellen op de verpakkingen. Uiteindelijk toch pakjes drinken met veel tegenzin meegenomen. Eén pakje drinken (200ml) is al gauw 80kcal! Maar het is bijv. appelsap en zou ik eventueel kunnen vervangen door een stuk fruit. Oke, FOUT! Ik moet ff normaal gaan doen.

Veel onzin getypt volgens mij...
Nou ja, wie weet herkent iemand zichzelf in mijn gedrag... Ik weet zeker dat ik niet de enige ben met deze problemen.

Kus,
Chantal

Magic_STAR schreef op 17-09-2004 @ 18:53 :
verhaal

Dat moet wel fijn zijn dat je familie zo veel rekening met je houdt, is voor jou natuurlijk ook makkelijker. der zitten echt veel calo's in pakjes drinken he ..daarom ben ik daar maar helemaal vanaf gestapt. Ik neem (nam) altijd een flesje water, of een heel klein beetje ranja erdoor mee naar school.

Drie weken duurt nog wel heel erg lang, maar klikt het dan niet echt goed tussen jou en je psych, of moet je elkaar nog leren kennen? Dat je weet wat je aan hem hebt. Als het echt niet gaat kan je misschien beter op zoek naar iemand anders, want om met tegenzin naar iemand toe te gaan terwijl je juist hulp nodig hebt is ook niet goed.

Die dromen van je blijven vast geen dromen. Je gaat weer naar school, hebt contact met vrienden etc. Dus dat gaat toch ook wel goed?