het probleem is is dat ik bang ben dat haar ouders er niet veel aan zullen doen, en dat dit dus alleen maar vertrouwen schaadt zonder dat er vooruitgang komt. dit klinkt misschien raar maar ze ziet haar ouders ten eerste nauwelijks, heeft er ten tweede vaak ruzie mee en ten derde kan ze haar ouders heel makkelijk overtuigen van dingen. ze is namelijk een hele tijd geleden al een paar keer naar een psycholoog geweest en haar ouders dachten dat het hierdoor wel over zou gaan. dan vraagt haar moeder 'hoe gaat het nu met je' en dan weet zij hen te overtuigen dat het alweer prima met haar gaat. die ouders zijn in mijn ogen gewoon niet helemaal normaal, ze zijn veel te veel met zichzelf bezig (hebben allebei een hele drukke baan), die moeder heeft zelf ook boulimia gehad dus ik begrijp er niks van dat ze er niet wat meer aandacht aan schenkt. mn vriendin is trouwens in het verleden wel naar wat mensen geweest voor hulp (diëtiste, psycholoog, een of andere alternatieve dokter). maar volgens mij wisten die allemaal niet wat ze had. ze is met alles ook snel gestopt, maakte alles belachelijk en zag er geen hulp in. (dit was trouwens nog in de tijd dat ik niks van haar ziekte afwist, anders had ik haar veel meer gepushed om er mee door te gaan).
Citaat:
********** schreef op 28-05-2005 @ 14:48 :
En de kans bestaat dat ze borderliner is, zeker met dat aandacht vragen. Ongeveer 25% van alle boulimia patienten heeft ook borderline.
|
ja, dit dacht ik dus zelf ook al. niet zozeer een borderliner, maar wel dat ze een dubbele persoonlijkheid heeft. maarja, hier kan ik dus ook alleen maar achterkomen als ze hulp gaat zoeken.
Citaat:
sonho schreef op 28-05-2005 @ 20:49 :
Dr ouders inlichten is wel het domste wat je kan doen maar goed.
Ts; ze heeft hulp nodig sowieso, maar je kan haar (helaas) niet swingen. Als je dr ouders inlicht achter haar rug om schaad je haar vertrouwen en zal ze volgende keer (waarschijnlijk) niks meer zeggen, dat schiet natuurlijk niet op. Probeer met dr te blijven praten en overtuigen dat ze hulp nodig heeft, vind het wel een lastige situatie, heb niet zoveel tips oid.Sorry
|
misschien een beetje persoonlijke vraag maar heb jij ook boulimia gehad of heb je het nog steeds? want als jij wel hulp heb gezocht, hoe ben je dan overtuigd dat je dit moest gaan doen?
met haar blijven praten doen we wel, maar niet veel. we vinden het namelijk allemaal nogal moeilijk om erover te beginnen want het is altijd gezellig met zn allen, dus het is zo vreemd om er opeens over te beginnen en niemand durft dat eigenlijk.. maar we hebben al besloten dat we het er snel weer over gaan hebben.
Citaat:
Kruimel schreef op 29-05-2005 @ 12:14 :
Blijven praten is één ding, maar dan moet je wel weten dat praten uiteindelijk zal helpen en het goedkomt met je vriendin.
|
praten heeft in mijn ogen in zoverre zin, dat zij haar verhaal weer even kwijt kan en dat wij hopelijk weer wat meer bij haar los krijgen.
Citaat:
Kruimel schreef op 29-05-2005 @ 12:14 :
Als je dat niet zeker weet en het loopt uiteindelijk helemaal fout, zou je dan blij zijn met jezelf? Ik in ieder geval niet.
|
nee natuurlijk ben ik dan niet blij met mezelf, dat is het hele probleem juist. het gaat mij heel erg om dat buitenland, daar zal het waarschijnlijk óf wel goedgaan óf helemaal niet, wie zal het zeggen? dat wij bij wat we ook besluiten te doen toch de onjuiste beslissing blijken te hebben genomen, zal allemaal achteraf gepraat zijn. dit maakt het juist zo moeilijk, je zal nooit weten wat het goede is en als het fout gaat had je inderdaad gewild dat je het anders had gedaan, maar wie kon in godsnaam weten dat dat de foute beslissing was?
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Allereerst: geef niet jezelf de schuld omdat je alle 'hints' te laat hebt gezien en er nooit bij na hebt gedacht. Vaak weten mensen met eetziekten het zo goed te verbergen en hebben ze overal smoesjes voor, dat het je simpelweg niet opvalt. Misschien als je echt al met het idee van 'boulimia' in je hoofd zit, en er heel goed op let, dat je er dan wel tekenen van gaat zien.
Ik snap ook dat je het heel vervelend vond het als een van de laatsten te horen, maar eigenlijk is dat wel een teken dat ze om je geeft: ze schaamt zich er misschien toch een beetje voor en wil jou er niet mee belasten, omdat je haar heel dierbaar bent.
|
mja maar andere (misschien nog wel betere) vriendinnen heeft ze het wel verteld.. het is gewoon zo kut, ik was met haar en 2 andere vriendinnen (die het wel wisten) 2 weken op vakantie vorige zomer, en na elk avondeten ging ze weer naar de wc. acheraf hoor je dan hoe ontzettend moeilijk die andere 2 het daarmee hebben gehad, terwijl voor mij die hele vakantie één groot feest was. ik kan gewoon niet uitleggen hoe erg dat is om achteraf te horen, en hoe egoïstisch ik het eigenlijk van haar vind dat ze die andere 2 het zwijgen heeft opgelegd terwijl die er juist zo'n behoefte aan hadden om het ook met míj te bespreken (we zijn met zn vieren een heel hecht groepje namelijk). maargoed, dit is gewoon mijn eigen frustratie maar het gaat nu om haar
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Die vraag om aandacht die jij noemt, moet je eigenlijk zien als een noodsignaal. Haar onderbewuste weet waarschijnlijk wel dat er iets fout is en vuurt noodsignalen naar de buitenkant af die zich uiten in aandacht vragen. Maar omdat ze zelf zo koppig (?) is dat ze het niet wilt toegeven kan het best wel eens gek overkomen.
|
ja ze geeft ook thuis niet over omdat haar ouders er zijn, dus moet ze het bij anderen doen. ze heeft mij ooit beloofd dat ze niet bij mij thuis zou overgeven (ze hóéft het namelijk niet te doen heeft ze me laten weten). ik zou hier namelijk echt níet tegenkunnen. het maakt me gewoon zo kwaad, ze weet heus wel hoe erg dit moet zijn voor de mensen die het horen en dan nog doet ze het. er zijn ook mensen om haar heen (waar ik nauwelijks mee omga) die dan aan haar vragen 'en? voel je je nu opgelucht?' (niet op een gemene toon ofzo, ze menen het echt). maar dit is toch belachelijk om te vragen?! je moet toch niet meegaan in dit aandachtsgedoe (in ieder geval niet op deze manier) of zie ik het nu helemaal verkeerd?
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Het is absoluut slecht dat haar ouders niet weten van haar ES, maar of jij nou de aangewezen persoon bent om hen in te lichten, dat weet ik niet. Als jij en je vriendinnen het tegen haar ouders gaan vertellen, zal ze zich ongetwijfelt verraden voelen, en - doordat ze dan vertrouwen in jullie verliest - zich gaan afsluiten voor jullie en zo helemaal opgaan in haar eigen 'wereldje'.
Maar het is ook slecht om haar ouders buiten deze situatie te houden, zij zijn immers verantwoordelijk voor hun dochter en willen waarschijnlijk alles voor haar doen om haar te helpen..
|
ik denk ook niet dat het echt goed is om haar ouders in te lichten, gezien haar situatie thuis. het is meer dat wij ons allemaal natuurlijk heel erg schuldig gaan voelen tegenover hen als er wat gebeurt in het buitenland. maar ik weet heel zeker dat zij het zelf absoluut niet tegen hen wil vertellen ('dan stel ik ze vreselijk teleur en dat wil ik niet', haar ervan overtuigen dat dit een belachelijk idee is werkt niet..) dus dat is ook geen optie.
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Zoals ********** al zegt: 25 % van de boulimia patiënten heeft ook borderline, dan is het ook logisch dat ze bepaalde dingen doet/niet doet. Bijvoorbeeld het wisselvallige gedrag: ze zegt er iets aan te gaan doen maar ondertussen doet ze het niet, het liegen tegen jullie etc. Het zou inderdaad heel goed kunnen dat zij ook borderline heeft.
|
ja precies. er zijn nog veel engere dingen hoor waarin haar gedrag onverklaarbaar is. bijvoorbeeld: ze heeft me ong. een maand geleden midden in de nacht huilen opgebeld, ze was op een of andere borrel van haar werk (waar haar ex ook werkt) en ze was erachter gekomen dat hij nogal had geflirt met iemand anders toen ze nog wat hadden. dit trekt ze zichzelf natuurlijk vréselijk aan en daarom belde ze mij. ze was werkelijk waar helemaal overstuur, huilend, enz. dus ik zei 'ga nou zo snel mogelijk naar huis en ga slapen, dan kom ik morgen langs'. jaja dit zou ze dan gaan doen, hoor ik haar midden in dr verhaal opeens stoppen met huilen en heel opgewekt zeggen 'heee zijn jullie er ook wat gezellig, nou kita ik ga weer hangen doeidoei!' dus ik vond dit al ontzettend vreemd natuurlijk, blijkt ook nog dat ze die nacht gewoon nog is uitgeweest met al die mensen, terwijl ze helemaal overstuur was! en de volgende dag is het dan weer van 'nee ik stelde me aan, ik voel me prima'. wat moet ik hier nou mee?
ze is ook heel vaak ineens helemaal kwaad op mij en nog een vriendin en dan gaat ze met heel iemand anders doodleuk gezellig zitten doen alsof er niets aan de hand is..
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Het buitenland kan inderdaad heel goed voor haar zijn: ze begint tenslotte met een schone lei, niemand kent haar daar. Maar het kan ook verkeerd uitpakken: ze kan zichzelf zo naar beneden werken dat ze er uiteindelijk helemaal aan kapot gaat, en niemand die het ziet.
|
denk je dat het goed is dat ik ervoor moet zorgen dat ze nog even snel bijvoorbeeld een week met iemand van een hulpinstantie gaat praten? want ze vertrekt al heel snel en ze gaat ook nog op vakantie enzo, heeft het zin als ze nog hulp zoekt? want dan ga ik er echt meteen achteraan
Citaat:
Nijn* schreef op 29-05-2005 @ 12:23 :
Ik hoop dat je iets aan deze reactie hebt, al is het alleen maar de herkenning. Ik wens je heel veel kracht de komende tijd, ook aan je andere vriendinnen en aan je vriendin met deze vervelende ziekte, want jullie zullen het nodig hebben. Geef de moed niet op, als het er ellendiger gaat uitzien. Hou je sterk en vergeet niet dat je zelf ook een leven hebt. Als je nog wat wilt weten/vragen mag je me altijd PM'en.
|
ik heb zeker heel erg veel aan je reactie, het doet me echt heel goed om een keer iemand te spreken die een beetje hetzelfde heeft meegemaakt. wat een verhaal ook over jouw vriendin.. heel erg bedankt in ieder geval
Citaat:
Marcade schreef op 29-05-2005 @ 14:55 :
Waarom de vriendschap kapot zou kunnen gaan; omdat er druk op staat. Ik bedoel het is niet leuk je vriend(in) zien te lijden en als ze dan ook nog gaat liegen en steeds verder wegzakt word 't voor iemand wel heel erg moeilijk gemaakt om vrienden te blijven.
|
hier heb je helemaal gelijk in hoor, ze heeft nu weer zo'n periode dat ze zich niet goed voelt en dat ze dus heel kattig is tegen onder andere mij en vervolgens heel erg leuk doet met anderen. dit is voor mij ook niet altijd makkelijk en ik heb daarom ook welis moeite met de vriendschap. zij kan namelijk ongestraft zo tegen me doen omdat ze ziek is, maar ik kan het natuurlijk ook niet eeuwig van haar blijven pikken
heel erg bedankt allemaal voor de reacties! ik hoop op nog veel meer tips..