Even van me afschrijven...

Er zijn zoveel dingen die ik aan vrienden en famillie wil vertellen, maar het is gewoon dat ik het al geprobeerd heb en ze snappen het niet. Ik word er echt helemaal stapelgek van...

1 van mijn ooms zegt elke keer dat hij me ziet: "Jezus Ireen, wat ben je dik geworden" dan denk ik echt bij mezelf: 'Hey bedankt he, kheb het nog niet moeilijk genoeg.' Maar ipv er wat van te zeggen lach ik maar gewoon en laat het gaan. Ondertussen houdt het me dan wel nog maanden bezig... die paar kleine woordjes... dat kleine rotzinnetje... het vreet gewoon aan me.
Ik ben al ontzettend onzeker. Over m'n leven, m'n uiterlijk, m'n 'vrienden', alles gewoon. Ik weet ook wel dat ik niet (te) dik ben. Ik heb een 'normaal' figuur. Het is alleen dat ik t/m m'n 14e superslank was. Toen ik aan de pil ging kwam ik 10kg aan. Toen ben ik 2 jaar laten aan de seroxat gegaan en daar ben ik nog eens 7 kg van aangekomen. Verder ben ik alleen door groeien aangekomen dus het is niet dat ik teveel eet ofzo (ik eet wel veel, maar kom er niet van aan).

Ik ben als kind ontzettend verwent door m'n ouders. Ik hoefde ook nooit wat te proeven (voornamelijk van m'n vader) qua groente b.v. ofzo. Als ik zei dat ik dat niet wilde proeven hoefde dat ook niet. Ik kreeg ook zo'n beetje elke (ontzettend dure) barbie die ik maar wilde terwijl we eigenlijk geen geld hadden...

Mijn vader is 2 jaar geleden overleden en sindsdien gaat het nog slechter tussen mij en m'n moeder ('t ging daarvoor al niet goed, maar daarna nog slechter).
(wat ik nu vertel schaam ik me echt heel erg voor: ) Mijn moeder pakt altijd drinken voor me en ze maakt m'n eten en doet alles in huis. Ik voer geen reet uit. Dat komt door meerdere dingen o.a. mijn passitiviteit. De psychiater zei ook dat dit komt omdat ik nooit wat in m'n leven heb MOETEN/HOEVEN doen van m'n ouders.
Mijn moeder maakt voor mij ook ander eten omdat ik (door die verwennerij en tegenzin om dingen te proeven) een verschrikkelijk moeilijke eter ben. Dan begint ze te schelden (terwijl ze wel doorgaat ermee) en zegt dat het m'n vader's schuld is. Daar kan ik zo kwaad om worden... lekker makkelijk om iemand die dood is de schuld te geven. Iemand die zich niet kan verdedigen. Dat raakt me echt, dat ze zo hard kan zijn. Misschien doet ze het niet express maar toch...

Ik ben door al die dingen zo bang dat ik nooit zelfstandig word. Dat ik door m'n depressie ook nooit langer dan 2 maanden ergens kan werken (net als m'n vader) en dus ook nooit het huis uit zal kunnen.

Vaak wil ik het huis uit; op mezelf wonen, kinderen krijgen enz. En andere keren denk ik: waarom zou ik als ik hier de hele dag op de bank kan liggen of zelfmoord kan plegen of als ik vandaag of morgen de straat oversteek en ik word doodgereden... Dan zie ik echt het nut van het leven niet in. Snap niet waarom mijn vader nou dood moest. Waarom wij niet rijk zijn. Waarom ik depressief ben. Waarom alles is zoals het is...

Wat er nog bij komt kijken is dat je geld MOET verdienen als je op jezelf wilt... dus je MOET werken... ik ben al zo'n beetje m'n hele leven 'allergisch' voor het woord 'moeten'.
Mijn huisarts heeft ook gezegd dat ik lichamelijk ziek word als ik iets MOET. (lang verhaal wat daaraan vast zit en het is al zo'n lang verhaal)

Ik heb 4 katten. 1 Daarvan heb ik gekregen toen ik klein was en dat is echt m'n maatje... hij komt me troosten als ik huil en vaak als ik ga slapen komt hij op m'n buik liggen. Hij is nu 11 jaar oud en ik ben zo bang dat hij dood gaat... ik weet dat een kat (hooguit) 25 kan worden, maar dan nog... het liefst wil ik hem voor altijd bij me houden... ik weet ook niet wat ik zou moeten als hij er niet meer is... dan word ik echt helemaal gek van verdriet.

Nu heb ik (voor mezelf al) een punt gezet achter een vriendschap van 4 jaar... het werkte gewoon niet. Bij alles wat ik zeg doet ze zo ontzetten ongeintresseerd maar ze verwacht wel dat ik er altijd voor haar ben. Daar heb ik ook geen problemen mee, alleen vind ik dat ze er dan ook wel eens voor mij mag zijn en ook wel eens intresse in mij en mijn 'dingen' mag tonen.
Ze is gewoon teveel verandert en als ik er nu geen punt achter zet maak ik het alleen mezelf moeilijk.

Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken... ik kan alleen vertellen dat het toch wel fijn is om het zo even op een rijtje te zetten. Helemaal fijn zou zijn als er eens 1 iemand is die me begrijpt. Dat mis ik vooral op dit moment... begrip.

Ik ben ook allergisch voor moeten. Zoek dingen die je mag. Zoek werk dat je zo leuk vindt dat je 'mag' werken. Dat maakt het minder erg. Probeer er met je moeder over te praten dat je het rot vindt als ze je vader zwart maakt. Vertel er bij waarom je dat vindt. Waarschijnlijk doet ze het idd niet expres, misschien heeft ze het niet eens door. Vertel het haar dus, schrijf desnoods een brief. Probeer je oom ook te vertellen dat je het vervelend vindt als hij dat steeds zegt, of laat je moeder het doen.

En waarom zou je heel je leven depressief blijven? Is de oorzaak van je depressie psychologisch of biologisch? Dat is natuurlijk wel een verschil. Naar een psychiater of psycholoog gaan is het begin van werken aan een weg naar beter worden. Zet door en maak die weg af. Ik weet dat het niet zo simpel is, maar blijf het proberen.

Heel veel sterkte.

Zelfstandigheid komt inderdaad met een prijs. Begin met iets kleins zou ik zeggen, zoals het zelf klaarmaken van je eten. Dat is toch niet teveel gevraagd?

Zo zijn er wel meer dingen waar ik zelf ook mee bezig ben thuis:
- Zelf mijn kamer opruimen.
- Geen kleren rond laten slingeren, maar bij de was doen.
- Zelf koken (dit is nog experimenteel )
- Ook maakte mijn moeder 's ochtends altijd mijn brood voor me (om mee te nemen naar school / werk). Dit doe ik nu ook zelf.
- Enz..

Allemaal kleine dingen waar je aan kunt werken. Wat bijvoorbeeld ook altijd was: mijn ouders regelden alle afspraken e.d. Als ik bijvoorbeeld naar de tandarts moest, liet ik mijn moeder bellen en als er iets was met mijn opleiding, belde mijn vader. Ook dit doe ik nu zelf (met smart soms, ik haat bellen)

Wanneer je dit soort zaken zelf doet, heeft je moeder ook minder reden verwijten te maken en zal het ook beter gaan. Ook kan het je meer zelfvertrouwen geven.

Sterkte.

[Miracle]

tomtommertje schreef:
1 van mijn ooms zegt elke keer dat hij me ziet: "Jezus Ireen, wat ben je dik geworden" dan denk ik echt bij mezelf: 'Hey bedankt he, kheb het nog niet moeilijk genoeg.' Maar ipv er wat van te zeggen lach ik maar gewoon en laat het gaan. Ondertussen houdt het me dan wel nog maanden bezig... die paar kleine woordjes... dat kleine rotzinnetje... het vreet gewoon aan me.

*herkenning*
niet dat je hier iets aan hebt maar hier heb ik ook heel erg last van. k durf op zulke momenten nooit wat te zeggen. terwijl ik in m'n hoofd al wel 1000x een grote bek heb terug gegeven. maar tis ook maar 1 moment waarin je iets erover kan terug zeggen en dan ben je dus al snel te laat. K heb niet echt advies, vooral omdat ik er zelf nog niet uit ben hoe ik dit ga oplossen. Nou meiz sterkte verder!!! En ik hoop dat het posten van je bericht ookal wat heeft geholpen
Kuzzzz

Bedankt voor de lieve reacties... ik was nogal bang wat voor reacties ik zou krijgen maar het is me alles mee gevallen

Leonoor: Ik weet niet precies met wat je bedoeld of het psychisch of biologisch is; ik kan je wel vertellen dat mijn depressie aangeboren/geerfd is...

********: Er zijn ook wel dingen die ik zelf doe, maar dat is blijkbaar niet genoeg. Ik vraag ook wel eens van: hoe maak je dit of dat klaar? Maar dan lijkt zelfs dat al teveel gevraagd hopelijk gaat dat nog veranderen...

dreen: Als je een 'oplossing' hebt... laat het me weten

dreen schreef:
k durf op zulke momenten nooit wat te zeggen. terwijl ik in m'n hoofd al wel 1000x een grote bek heb terug gegeven.

Gewoon doen! Ik heb het mezelf aangeleerd. Je moet je niet laten kwetsen door mensen, je moet ze gewoon de kans niet geven. Je hoeft niet per se lullig te zijn (als in: "Eikel! Je bent misschien niet dik, maar wel lelijk") maar je kunt ook iets zeggen waardoor hij gaat nadenken, bijvoorbeeld "Moet je dat nou echt zeggen? Ik schiet er niets mee op, ik vind het heus niet leuk dat je dat zegt, zeg liever iets aardigs!". Dan voelt zo iemand zich echt lullig en zal de volgende keer wel 3 keer nadenken voor hij er zo'n rotopmerking uitfloept.

Succes, ook met de rest, ook voor tomtommertje. xxx

Thanks
Hij was hier laatst weer en (ik denk voor het eerst zo'n beetje) heeft hij niet gezegd dat ik dik ben. Hij zei wel dat ik een mooie meid was en dat ik m'n leven niet zo moest verpesten. Toch gezeik dus, maar iig niet dat ik dik ben.

******** schreef:
Zelfstandigheid komt inderdaad met een prijs. Begin met iets kleins zou ik zeggen, zoals het zelf klaarmaken van je eten. Dat is toch niet teveel gevraagd?

Zo zijn er wel meer dingen waar ik zelf ook mee bezig ben thuis:
- Zelf mijn kamer opruimen.
- Geen kleren rond laten slingeren, maar bij de was doen.
- Zelf koken (dit is nog experimenteel )
- Ook maakte mijn moeder 's ochtends altijd mijn brood voor me (om mee te nemen naar school / werk). Dit doe ik nu ook zelf.
- Enz..

Allemaal kleine dingen waar je aan kunt werken. Wat bijvoorbeeld ook altijd was: mijn ouders regelden alle afspraken e.d. Als ik bijvoorbeeld naar de tandarts moest, liet ik mijn moeder bellen en als er iets was met mijn opleiding, belde mijn vader. Ook dit doe ik nu zelf (met smart soms, ik haat bellen)

Wanneer je dit soort zaken zelf doet, heeft je moeder ook minder reden verwijten te maken en zal het ook beter gaan. Ook kan het je meer zelfvertrouwen geven.

Sterkte.

ja ik probeer het ook, maar ik vergeet het gewoon, ik vind dat best wel erg. En dan zeg ik van 'ma vraag het dan gewoon' en dat doet ze niet want als ik alles zelf moet doen vraagt niemand het aan mij.. terwijl ik denk dat als ze het wel vraagt er een soort routine inkomt waardoor ik het niet vergeet..maar ja, ik probeer het wel.. alleen vergeet ik het dus redelijk vaak Maar ik heb wel het gevoel dat als ik op mezelf woon dat het wel gaat lukken, want dan moet ik wel.. nu heb je niet het gevoel dat het moet, want ma doet het anders wel..erg ja ik weet het .. maar ik doe me best.

[DarkCat]

******** schreef:
Zo zijn er wel meer dingen waar ik zelf ook mee bezig ben thuis:
- Zelf mijn kamer opruimen.
- Geen kleren rond laten slingeren, maar bij de was doen.
- Zelf koken (dit is nog experimenteel )
- Ook maakte mijn moeder 's ochtends altijd mijn brood voor me (om mee te nemen naar school / werk). Dit doe ik nu ook zelf.
- Enz..

Allemaal kleine dingen waar je aan kunt werken. Wat bijvoorbeeld ook altijd was: mijn ouders regelden alle afspraken e.d. Als ik bijvoorbeeld naar de tandarts moest, liet ik mijn moeder bellen en als er iets was met mijn opleiding, belde mijn vader. Ook dit doe ik nu zelf (met smart soms, ik haat bellen)

Oewh.. daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik wil eigenlijk alles zelf doen en zelf regelen. Moet er niet aan DENKEN dat mijn moeder mijn kamer zou opruimen of mij brood zou maken!
Ik kook al jaren liefst voor mezelf (en voor anderen).. maar dingen als verzekeringen regelen deed ik graag samen met mn pa, ik ben heel slecht in geregel met dingen met geld Maarja van mn pa is nu ook niks meer over dus..

Ik haat ook bellen, maar ik zou het niet okay vinden als mn ouders dingen voor mij zouden bellen.

[DarkCat]

Ow en TomTommertje.. k moest ineens denken aan mn oma, die tegen me zei 'wat heb je een lekkere bolle toet'.. als in, een gezond gezicht. Maar ik was toen 12 ofzo en nam dat aan als 'varkenskop'. Dat soort kleine grappige opmerkingetjes dragen ertoe bij dat je je nog kutter gaat voelen.. zoals ik toen dus over mijn gewicht, dat overigens veel te laag was.