Verhaal [ Florence ]

[niam]

Hallo. Daar ben ik weer. In mijn vorige topic had ik nogal een grote lap tekst geplaatst. Ik ben bang dat daarom niet veel mensen het gelezen hebben. En dat is eigelijk wel de bedoeling, dus nu heb ik besloten om het in kleinere gedeelten te plaatsen.

Als de mods dit ongepast vinden dan accepteer ik het slotje, maar ik denk toch wel dat het het lezen waard is. ( Ja 2 x het! )


Comment people, comment!

**************************************************

‘Ik voel een zekere drang om naar Florence te gaan. Ga je mee?’ ‘Misschien.’

We zitten vooraan in het vliegtuig, vlak achter de cockpit. Anne bij het raampje. Ik zit naast haar. Gespannen wacht ik op de persoon die de derde stoel zal gaan bezetten. Vanuit onze positie kunnen we alle andere passagiers zien binnenkomen. Een gemêleerd gezelschap. De mensen stellen me teleur; ik had literaire langbaarden en kunstzinnige klaprozen verwacht. Volkse gezinnen met hun volkse geluiden en geuren behoren niet tot die categorieën. Ik stoor me aan deze mensen. Waarom zitten ze ook in dit vliegtuig? We gaan toch zeker naar het ó zo idyllisch Florence en niet naar een of ander burgerlijk, Jan-Pataterig oord?
Doembeelden. Typische witte-sokken-en-sandalen toeristen gehuld in witte T-shirts bedrukt met “I Love Florence”, als een barbaarse horde gewapend met frikadellen, marcherend over het Piazza dell Signoria ten strijden trekkende naar het Palazzo Vecchio. Niet gedacht dat ik frikadellen en het Palazzo Vecchio ooit gezamenlijk in mijn gedachten zou hebben.
‘Hé, je zit weer te staren,’ sist Anne vermanend.
‘Pardon me, ik was even verblind door de schoonheid van onze medereizigers, maar nu is al mijn aandacht weer voor jou, mijn honinghoofdje,’ zeg ik op mijn mierzoetst.
Anne zucht. ‘Geweldig, mijn edele ridder,’ het sarcasme benadrukkend met haar overdreven glimlach, en kijkt weer naar buiten.
Na een aantal minuten sta ik op en kijk om me heen. Ik zie dat de meeste stoelen al bezet zijn en de stewardessen zijn druk bezig met het opbergen van de handbagage. Mooie stewardessen. Gelukkig.
Ik ga weer zitten.
‘Best schone stewardessen.’
‘Gelukkig Ramon, wát zouden we toch zonder schone stewardessen moeten?’ Zelfde quasi-sarcasme.
‘Nou, Anne, dat zal ik je vertellen. Stel je voor dat we tijdens deze glorieuze vlucht in de problemen geraken en neerstorten. Tijdens mijn sterven wens ik omringd te zijn door mooie, ofwel, schone vrouwmensen,’ zeg ik.
Anne denkt even na en besluit dan dat de reistabletten een uiterst dubieus effect op mijn gedachtegang hebben. We lachen.
Ik stop met lachen. Het lijkt er op dat de eenzame stoel naast mij weldra bestegen zal worden. En hoe.

De korte broek van de man is kort, te kort, strak spannend om zijn dikke benen. Resterend; een tentformaat T-shirt, een paar sportschoenen. En, uiteraard, niet besokt. Dat laatste baart mij zorgen aangezien blote voeten in, waarschijnlijk synthetische, sportschoenen vaak voor niet al te aangename aroma’s zorgen. Hij werpt een blik op zijn ticket en op het nummer van onze rij stoelen. ‘Nou, kijk eens aan, meteen de goede rij.’ zegt hij opgewekt terwijl hij aanstalten maakt om zich in de stoel te wurmen. Als hij eenmaal zit zie ik dat zijn korte broek wel erg exhibitionistische vormen aanneemt. Kolossale olifantige bovenbenen, waarvan de rechter een opgezwollen paars litteken bevat. Tergend, dikke mensen met té optimistische korte broeken.
Na de veiligheidsinstructies van het cabinepersoneel aangehoord te hebben laat de piloot weten dat we ‘ready to go’ zijn.
‘Eindelijk,’ blaast de man naast me, die Harrald blijkt te heten. ‘Op naar Florááns.’

Howdy.

Ik heb je tekst gelezen en ik denk dat ik er wat commentaar op ga geven. Zoals meestal, verdeel ik het, tegen mijn zin in, in inhoud en stijl.

De stijl vond ik namelijk leuk. Het las gemakkelijk en de vertellerstekst over de andere touristen wordt naar het einde toe steeds beter. Alleen is een zin als "Typische witte-sokken-en-sandalen toeristen gehuld in witte T-shirts bedrukt met “I Love Florence”, als een barbaarse horde gewapend met frikadellen, marcherend over het Piazza dell Signoria ten strijden trekkende naar het Palazzo Vecchio." nogal onleesbaar. Mijn advies zou zijn om de volgorde iets te veranderen, waardoor je niet meer met 'gehuld, 'gewapend', 'marcherend' en 'ten strijden trekkende' hebt. Het idee van zo'n optocht met frikadellen in de hand is namelijk wel erg leuk.

Qua inhoud valt er natuurlijk niet zo gek veel over te zeggen, alleen dat ik na die paar regels tekst en gedachten al compleet dood erger aan de hoofdpersonages. Ze komen op mij over als een paar omhooggevallen slijmballen die constant elkaars aars aan het likken zijn door elkaar te overtreffen met clichématig mooie woordjes. Ik weet niet wat je bedoeling was, maar ik hoop in ieder geval dat het vliegtuig neerstort en dat ze omkomen in de brand. Maar misschien is dat iets te ongenuanceerd.

Ik denk dat ik het jammer vindt dat je je van zulke figuren bediend. Het kritiek hebben op de andere passagiers vind ik erg leuk en ook vermakelijk geschreven, maar als er daarbij zo'n dikke saus komt waaruit blijkt dat ze zichzelf helemaal gewèèèèèldig vinden, vind ik het een moeilijk verteerbare hap.

En dat was mijn mening, ongezouten.

LUH-3417

[niam]

( LUH, heb je de hele tekst gelezen, of alleen de tekst in dit topic? )

Bedankt voor je uitgebreide, goed opgebouwde kritiek. Hier heb ik tenminste wat aan.

Weet je wat leuk is. Ik ben die jongen en dat meisje, is een goede vriendin, die op dit moment ook mijn 'echte vriendin' is geworden. Het gaf me dus een dubbel gevoel dat je je er zo aan ergerde
Uiteraard heb ik de personages flink overdreven. Ik vind het opzich wel geinig dat ik personages heb geschreven waar iemand zich aan kan ergeren

Ik weet niet waar jij uit opgemaakt hebt dat de personages 'wij' zichzelf zo geweldig vinden, maar die clichématige woordjes zijn uiteraard sarcastisch bedoeld. Maar het heeft inderdaad een verheven elitair tintje. Ik vind dat wel vermakelijk ... dat "Fraser en Ronald" idee.

In ieder geval bedankt, en ik weet dat bovenstaande tekst niet echt samenhangend is, maar ik heb haast.

Ciao

[Astuanax]

grappig stuk (heb enkel dit stuk gelezen)
Zoals zijne hoogheid heeft gezegd lijken de hoofdpersonages inderdaad wel érg arrogant. Je beschrijving van de andere reizigers is echt wel grappig en treffend maar je zou de hoofdpersonages wat minder hatelijk moeten maken!

[niam]

Wel, ik breng graag emoties teweeg bij de lezer. In dit geval hatelijke gevoelens te opzichte van de hoofdpersonen.

Let wel, de hoofdpersonen zijn erg sarcastisch. Ik zelf ook. Misschien dat sommige lezers dit niet helemaal juist intrepeteren.

Adieu

[Anki]

Kan het zijn dat je er een stuk uit hebt geknipt, dat stuk dat die wond open ging ofzo iets?
Vond het juist een leuk stukje..
Verder vind ik het wel een leuk stukje om te lezen als je geen zin hebt in iets, zoals men het noemt, iets zwaars.
Anki

[niam]

Anki, klopt. Lees maar even wat ik boven deze tekst heb getypt.


Het verhaal wordt wel 'zwaarder' trouwens. Ik houd van humor en filosoferen. Dat komt dan ook terug in mijn verhalen. ( schijnt )

[niam]

Hupsakee.


____

Het is elke keer weer een mooi moment als het vliegtuig voor den eerste maal het wolkendek trotseert. Harrald vindt dat blijkbaar ook. Zwaar ademend in mijn nek en met zijn linkerbeen tegen dat van mij gedrukt probeert hij ook het een en ander van het pastelkleurige gewatteerde landschap mee te pikken.
Het moment wordt er niet mooier op. Ik kijk Panne betekenisvol aan, waarop ze gniffelt en fluistert: ‘Fijn dat jullie het al zo goed met elkaar kunnen vinden. Wát ben je toch een ongelooflijk sociaal dier.’
‘Ach, heel leuk, iemand heeft zijn funny pants al aan … Als je maar weet wie er over vier dagen bij het raampje zit.’
‘We’ll see,’ zegt ze.
Mijn geliefde buurman graait in zijn bruin lederen rugtas en haalt de onvermijdelijke zak M&M’s tevoorschijn; ondanks zijn niet geringe worstvingers opent hij de eveneens niet geringe zak met onverwachte soepelheid. Harrald en zijn verborgen talent.
‘Zo, jongens, hebben we dur zin in?’ Vraagt hij, een handvol M&M’s vermalend.
Het moment is daar. De obligate conversatie.
‘Zeker,’ antwoorden we vrijwel simultaan.
Een proestend geluid, gevolgd door een lekkere kletser op zijn rechterbovenbeen. ‘Jullie lijken wel een tweeling!’ Harrald lacht hard.
“Jij ook,” denk ik bij mezelf.
Anne lacht sociaal mee en zegt dan tegen Harrald dat ze het eigelijk wel een belediging vindt. ‘O, sorry,’ zegt Harrald beteuterd, de grap niet doorhebbend. Niet tot mijn volste verbazing.
Het is even stil.
‘Wat zijn jullie van plan in Floraans?’
‘Voornamelijk cultuur snuiven, lekker eten en uitrusten,’ zegt Anne.
Harrald lijkt even diep na te denken.
‘Niet gedacht. Jullie zien er niet uit als druggebruikers.’ Proest! Klets!
Onvoorstelbaar, de grappen zijn de wereld nog niet uit.
Toch maar mee doen. ‘Nou, wij doen alles voor een lijntje cultuur!,’ acteer ik op mijn best.
Na uitgelachen te zijn debiteert Harrald plechtig dat hij blij is dat er toch nog mensen met écht gevoel voor humor zijn en zet zijn compliment kracht bij door ons beiden zijn zak M&M’s voor te houden. Ik pas. Anne niet.

Na een uur humor op zijn Harrald’s is het tijd voor de maaltijd. In het plastic bakje tref ik boerenkool en zuurkool aan, gelijk verdeeld over het bakje. Spekjes. Zucht.
‘Mevrouw? Hebt u misschien ook vegetarische maaltijden?’
‘Hebt u dat van tevoren aangegeven?,’ vraagt ze glimlachend zoals alleen stewardessen dat kunnen.
Zucht.
Sultana’s zijn ook best lekker.
‘Mag ik?’ vraagt Harrald terwijl hij mijn maaltijd al te pakken heeft. Hoopvol kijkt hij ook naar het bakje van Anne. ‘Helaas,’ zegt ze voordat ze een hap neemt van haar boerenkool. ‘
En hoor daar: de vraag die ik in mijn leven al minstens honderd keer heb moeten beantwoorden. ‘Waarom eet jij geen vlees?’ Vraagt Harrald, ‘Lust je het niet?’
Ik twijfel, gezien de vele oneindige discussies die ik al over dit onderwerp gevoerd heb. Veel mensen doen er alles aan om je er van te overtuigen dat het onzin is om als herbivoor door het leven te gaan

[Redhair]

Ik vind het een leuk verhaal. Het leest lekker en is beeldend. Ik zie het vliegtuig, de personages en het eten voor me. Ze zijn hier en daar echt overdreven sarcastisch wat ook wel weer grappig is.

En hoor daar: de vraag die ik in mijn leven al minstens honderd keer heb moeten beantwoorden.

Geen zin met 'en' beginnen.

‘Zo, jongens, hebben we dur zin in?’ Vraagt hij, een handvol M&M’s vermalend.

Ik neem aan dat je deze 'dur' bedoelde als uitspraak. Dan kan je er beter d'r van maken, dat staat mooier dan 'dur'. Nog beter is gewoon 'er', maar ik snap je keuze wel. Het is een deel van de personageschets.

[niam]

Een zin met En beginnen is literair verantwoord. Lees Grunberg en Giphart.

[Redhair]

niam schreef op 07-12-2004 @ 18:46 :
Een zin met En beginnen is literair verantwoord. Lees Grunberg en Giphart.

Die hebben dan ook een heel herkenbare, eigen stijl. Vooral Giphart. Misschien literair verantwoord, maar niet goed Nederlands.