[verhaaltje] (nog) zonder titel

[Vogelvrij]

Ze lang languit in het gras, mieren kropen over haar heen. Boven haar was de blauwe lucht, onder haar de koude aarde. Ze voelde zich volkomen op haar gemak en ze wenste dat ze hier eeuwig kon blijven. Tegelijkertijd besefte ze dat haar wens onmogelijk was en dat was de enige reden waarom ze niet volmaakt gelukkig was.

Het moment waarop ze weg van het gras was, kwam toch nog onverwacht. Ineens vloog ze door de lucht. Ze was bang en ze begreep het niet. Met heel haar ziel verlangde ze terug naar het gras, waar ze zich veilig en op haar gemak had gevoeld. Waar was ze nu, wat gebeurde er met haar? Hoe kon het dat ze vloog? Want ze vloog, andere woorden had ze er niet voor. Ze voelde dat ze zich verplaatste, al was het haar niet duidelijk hoe dat precies gebeurde. Ze zag en hoorde helemaal niets, het was alsof haar zintuigen verlamd waren. Het leek een eeuwigheid te duren, maar op een gegeven moment merkte ze dat ze minder hard ging. Die wetenschap maakte haar nog angstiger en opeens wilde ze dat het vliegen nooit op zou houden. Wie wist wat er komen ging? Het zou vast erger zijn dan wat vliegen of in het gras liggen. In de verte zag ze nu ook rood en geel glinsteren, kleuren die haar aan vuur deden denken. Maar net toen ze op het punt stond om in paniek te raken, viel ze met enorme snelheid naar beneden. Het ging zo snel, dat ze haar bewustzijn verloor. Toen ze bijkwam, lag ze weer in het gras.

“Ik… Ik durf niet,” er klonk een onzekere vrouwenstem. “Misschien was dit toch niet zo’n goed idee. Laten we maar weer gaan.” Een man probeerde haar gerust te stellen. “Nee, nu moet je doorzetten. Vanochtend wilde je het zo graag, weet je nog? Kom, het is niet ver meer.” De vrouw zuchtte. “Oké dan. Maar ik blijf niet lang, hoor.” “Dat hoeft ook niet,” zei de man. “Kijk, hier is het al.”
De twee mensen hielden stil vlakbij het meisje in het gras. Ze hoorde hoe de vrouw begon te huilen, het gaf haar een vreemd, niet onaangenaam, gevoel. “O kindje toch, het spijt me zo!” jammerde de vrouw. “Ik had je eerder moeten opzoeken, ik had er voor je moeten zijn. Het spijt me zo ontzettend! Ik had nooit naar Australië moeten gaan, ik had mijn werk nooit voor mijn gezin mogen laten gaan. O liefje, ik hou zoveel van je!” “Jij kon er niets aan doen,” herhaalde de man. “Het was een aaneenschakeling van pech.”

Het meisje voelde dat ze weer ging vliegen. Deze keer was ze niet bang, deze keer was het anders. Ze voelde zich gelukkig en bevrijd. Ditmaal waren geel en rood niet de kleuren van vuur, maar juist die van de hemel.

[nlblue-eyes]

misschien ligt het aan mij..maar ik von het beetje vaag...hou er een vaag gevoel aan over

[Zut Alors!]

Nee, ik snap r echt geen bal van!
komt er nog meer?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 06-01-2005 @ 17:05 :
Nee, ik snap r echt geen bal van!
komt er nog meer?

Hm.. Dan is hij dus te vaag, blijkbaar

Het gaat eigenlijk over een overleden meisje die wacht tot haar moeder bij haar graf is, voor ze naar de hemel kan.

Maar dat blijkt er dus blijkbaar niet echt uit

Gisteren leek hij me best duidelijk, maar ik was hem aan het uittypen en toen had ik al zoiets van.. Hm, misschien toch niet zo goed

[Zut Alors!]

Ach so. dat had ik er inderdaad niet in gezien. Ik dacht gewoon aan een meisje in het gras, en op een gegeven moment dacht ik dat haar moeder een heks was die haar de lucht in toverde en weetikveel wat nog meer. Het enige wat enigzins verwijst naar haar dood is het woordje hemel, wat pas als aller-allerlaatst wordt gebruikt.

Voor de rest vind ik de 'rouwscene' te kort en niet zo goed. Er staan nogal vage zinnen in: 'De vrouw zuchtte. “Oké dan. Maar ik blijf niet lang, hoor."' en 'Ze hoorde hoe de vrouw begon te huilen, het gaf haar een vreemd, niet onaangenaam, gevoel.'
En vooral vind ik het vreemd dat ze eerst nauwelijks naar het graf te krijgen is en ze zodra ze er is meteen haar hele hart uitstort, en dat in het bijzijn van een niet nader gespecifieerd persoon.

Het zou eigenlijk wel makkelijk iets heel moois kunnen worden, met dingen in het begin waaruit blijkt dat 'hoewel ze veel pijn had het nu weer goed ging', 'de duisternis was verdwenen en de zon weer scheen' of wat ook nog meteen grappig zou kunnen zijn, vlak voor ze opeens de lucht ingaat 'dat ze zich zo licht voelde als een veertje, en zo gelukkig dat ze wel zou kunnen zweven'. Dat soort dingen.
En aan het eind moet ze niet direct wegzweven, ze moet eerst begrip krijgen voor het berouw dat haar moeder voelt. Eventueel zelfs dat ze beseft hoe het zit (en dat ze daarom weg kan zweven), zonder dat je het precies weggeeft.

Try it. lijkt me leuk als het lukt.

[Roosje]

Hm, dat had ik er ook niet precies uitgehaald, maar wel iets in die richting. Dus ik vind dat het nog best goed is gelukt, hoor.
O, en nadat ik de eerste zin van de tweede alinea had gelezen bevatte ik wel dat ze dood was.

[Doodle!]

met je uitleg erbij is 'ie wel duidelijk en ik vind 't verhaal ook erg leuk bedacht, alleen de uitwerking is iets minder.

Ik vind het verhaal toch ietwat te wazig en ik kan ook geen echte lijn herkennen. Redelijke schrijfstijl, af en toe wat cliché.

[Vogelvrij]

Oké, in ieder geval bedankt voor jullie reacties
Misschien ga ik wel proberen hem te herschrijven (al ben ik daar over het algemeen niet zo goed in), om hem wat duidelijker te krijgen...