Verhalenwedstrijd: Sari

[Ieke]

Sari

De maan schitterde in zijn betraande ogen. Een koud briesje bezorgde
hem kippenvel. Daar stond hij, te wachten. Te wachten op het moment
dat alles duidelijk zou worden.
Hij verlangde al zo lang naar duidelijkheid. Hij hoopte, maar elke
keer kreeg hij weer een klap. Zijn hart zat vol met deuken.
'Waar wacht je op?' vroeg een onbekend meisje aan hem. Hij antwoordde
dat het haar niks aanging. Hij sloeg zijn armen beschermend om zich
heen en keek de andere kant op. Zijn ogen brandden.
'Als je blijft wachten zal er nooit iets gebeuren,' zei het onbekende
meisje toen hij bleef zwijgen: 'Aangenaam, ik ben Sari.' Hij draaide
zich om en vroeg zich af waarom dit vreemde meisje tegen hem sprak.
Was hij niet onzichtbaar? Was hij niet al verdwenen en vergeten? Met
een trillende stem vertelde hij zijn naam. Aris was zijn naam. Een
anagram van de hare. Hij wilde verder gaan, maar ze legde een vinger
op zijn mond.
'Praat niet verder, ik weet wat je bedoelt.' Antwoordde ze.
Hij was verbaasd. Hoe kon iemand weten hoe hij zich voelde. Hoe kon
überhaupt iemand tegen hem praten. Het kon niet, niet na wat vrouwe
Istar hem had verteld.

Het was nou bijna een week geleden sinds hij haar had bezocht. Vrouwe
Istar, de vrouw die hem in zoveel dingen raad had gegeven. Hij wilde
weten waarom hij zo afwezig, zo bijna doorzichtig leek. Zijn beste
vriend praatte niet meer tegen hem, hij keek alleen nog wazig voor
zich uit, zonder een teken van herkenning te geven. In winkels bleef
hij eeuwig in de rij staan. Als hij zijn vriendin een kus probeerde te
geven draaide ze haar hoofd weg.
Vrouwe Istar legde het aan hem uit: 'Aris, je weet wat er allemaal is
gebeurd de afgelopen tijd. Mensen raken het vertrouwen in elkaar
kwijt. Ze worden vergiftigd, met wat de nachtridders zo mooi 'de
zwarte verlossing' noemen. Dit is een deel daarvan. Je verdwijnt
langzaam uit de herinneringen van mensen. En wat vergeten is, bestaat
niet. Niet echt in ieder geval. Jij zult dus langzaam wegvagen en niet
meer bestaan. Alleen nog voor jezelf.'

Sari legde een hand op zijn schouder. 'Kom je mee?' Vroeg ze terwijl
ze haar hand naar hem uitstak. Hij knikte ja en legde zijn hand in de
hare. Ze voelde warm aan. Hand in hand liepen ze. Hij wist niet
waarheen ze gingen of waarom hij met haar mee ging. Toch ging hij mee.
Ze liepen door eenzame en verlaten steegjes. Sari zag eruit alsof ze
precies wist waar ze heen gingen. De tijd leek eeuwen te duren, maar
tegelijkertijd vloog zij voorbij. Na enige tijd lopen kwamen ze bij
een oud en vervallen pakhuis. Sari klopte 3 keer op de deur. Tergend
langzaam werd de deur geopend. Sari liep eerst naar binnen en hij liep
achter haar aan, om erachter te komen dat binnen de ruimte vol zat met
mensen. Mensen die, net zoals hij, langzaam hun identiteit aan het
verliezen waren of al verloren hadden.

Op een geïmproviseerd podium, van houten sinaasappelkistjes, stond een
man met een luide stem te praten. '...dit ons niet gebeuren. We moeten
actie ondernemen en zo snel mogelijk...'
Hij keek er even naar en toen hij weer omkeek was ze verdwenen. Waar
was ze? Sari was het enige bekende dat hij hier had, al was die
bekendheid betrekkelijk. Hij ging op zoek, maar al snel werd hem
duidelijk gemaakt dat hij beter ergens rustig kon gaan zitten. Hij
zocht een plekje en keek eens rustig om zich heen. Vlak naast hem zat
een jongen, die al net zo verbaasd leek te zijn. Hij keek nog 's goed
en zag tot zijn verbazing dat die jongen erg op hem leek. De jongen
keek hem diep in de ogen en zei: 'Ik ben Falco, de spiegel van je
dromen.' Falco was hem, maar dan met donker haar en donkere ogen.
Falco zag eruit alsof hij alles had gedaan waarover Aris alleen maar
kon dromen. Aris zei niks, hij bleef met een bonkend hart voor zich
uit zitten staren. Zijn gedachtes raasden. Zou hij nu eindelijk meer
duidelijkheid krijgen? Of was hij in een stroomversnelling van
onmogelijke gebeurtenissen terechtgekomen.

Opeens stond Sari weer voor z'n neus. Hij bekeek haar nog 's goed. Ze
was niet zo'n mooi meisje, maar toch had ze een bepaalde uitstraling.
Ze had lang donkerbruin haar, wat in een slordige vlecht zat. Ze was
een beetje mollig en had een te hoekig gezicht. Maar haar ogen. In
haar ogen was vuur te zien. 'Ik zie dat je Falco hebt ontmoet.' Zei ze
en ze glimlachte even. Aris had het gevoel dat hij gek werd. Hij riep
uit dat ze het moest uitleggen. Dat hij er niks meer van snapte. Even
glimlachte ze, voor ze aan haar verhaal begon.

'Ik denk dat ik het je nu wel allemaal kan vertellen. De tijd is
rijp, misschien ben ik zelfs wel iets te laat. Je hebt al een deel
gehoord van vrouwe Istar.
Wij zijn een schaduwvolk. Wij waken over de mensen en sturen ze
dromen. Mensen mogen niet weten dat wij bestaan, maar soms hebben ze
wel raad nodig. Daarom hebben wij een aantal afgevaardigden op aarde.
Vrouwe Istar is er een van. Jij hebt contact met haar, omdat jouw
vader een schaduw was. Je droomt altijd heel heftig, dat zijn
boodschappen van ons. Je hebt het misschien nooit beseft, maar je bent
altijd een deel van ons geweest. Falco is je tweelingbroer. Jij bent
opgenomen in het mensenvolk en hij in ons volk.
Ongeveer een jaar geleden zijn wij geïnfiltreerd door een nachtridder.
Nachtridders, zijn de concurrenten van ons. Het is ook een
schaduwvolk, maar het is erop uit om ons en daarmee uiteindelijk de
mensheid te vernietigen.
Sinds die tijd gaat het slechter op aarde. Er is verraad en argwaan.
Mensen verdwijnen zomaar, terwijl andere mensen opeens de macht
overnemen. Wij proberen alles te doen om dit tegen te houden, maar het
ligt niet volledig in onze macht.
Een van de dingen die de nachtridders veroorzaakt hebben is, dat alle
halfschaduwen langzaam maar zeker verdwijnen en vergeten worden.
Als halfschaduw heb je namelijk de macht om te communiceren tussen
beide volken. En om op deze manier onze overwinning te garanderen.
Ons volk heeft zich nu in zijn geheel verzameld in dit pakhuis, met de
bedoeling om te groeperen en de nachtridders te verslaan. Ik heb jou
hier gebracht, om als leider te fungeren. Ik ben jouw gids. Daarom
heet je zoals je heet.'

Aris slikte. Hij moest in een keer een hoop informatie zien te
verwerken. Hij had altijd wel geweten dat hij anders was. Anders dan
anderen. Hij had altijd gedacht dat hij geen vader had. Maar nu bleek
hij wel een vader te hebben. En een broer. Een tweelingbroer. Hij
kreeg opeens de verantwoordelijkheid over een schaduwvolk en de
mensheid. Hij vroeg aan Sari waarom Falco het niet kon doen. Hij was
immers ook een halfschaduw.

'Je moet iets goed begrijpen over Falco. Falco is een roekeloze
jongen. Waar jij altijd voorzichtig en doordacht ben is hij altijd
impulsief. Hij zou het durven absoluut. Ik weet zeker dat hij als ik
het hem vraag staat te springen om het te doen. Maar dat is juist de
reden om het niet te doen. We moeten een goed doordacht plan hebben.
Falco is een avonturier, geen held.'

Hij twijfelde. Hij wist dat van hem werd verwacht dat hij ja zou
zeggen. Iedereen zou blij zijn en ze leefden nog lang en gelukkig.
Maar hij wist het niet. Of hij wilde dat de mensheid gespaard zou
blijven. En of hij dit wel kon.
Aris was een twijfelaar. Hij kon jaren over iets twijfelen, de
beslissing nemen en dan nog niet zeker zijn. Altijd waren in hem twee
stemmetjes aan het discussiëren over iets. Al was het maar over wat
hij op zijn brood zou nemen.
Hij vertelde Sari dat hij het niet wist. Dat hij twijfelde en dat hij
het zeker niet alleen kon.

'Je hoeft het ook niet alleen te doen. Falco zal je assistent zijn,
samen met zijn vriendin Aila, die je dadelijk zal ontmoeten. Je taak
zal in de eerste instantie zijn om een plan te maken. Ik draag de
leiding aan jou over, dus jij mag beslissingen maken in mijn naam.
Het is een grote verantwoordelijkheid, maar ik zou hem niet aan jou
geven als ik niet zeker wist dat jij hem aankon.'

Hij rende weg. Dit was teveel. Twee weken geleden was hij nog een
normale jongen en nu een held? Hij verstopte zich achter twee dozen,
om hier eens goed en rustig na te denken. Als hij weigerde, waren ze
sowieso verdoemd, als hij het deed waarschijnlijk ook.

De beslissing was voor zijn doen snel genomen. Hij liep rustig terug
naar Sari. Sari keek hem aan en zag aan zijn gezicht dat hij had
besloten en wat hij had besloten. Ze voelde, voor het eerst in haar
leven, haar ogen vochtig worden. Langzaam stroomde een traan over haar
wang. Ze had gefaald.

- - -

[Edit: Om Ieke wat te verlichten heb ik de vreemde tekens die in dit verhaal zaten vervangen. Ik heb ingevuld wat mij het meest waarschijnlijk leek. Voor de detectives onder jullie: deze actie voerde ik uit als forumbaas en niet als mededingen van de verhalenwedstrijd en draagt dus geen enkele indicatie over het wel of niet toebehoren van dit verhaal aan mijn hand. LUH-3417]