Reis met de geesten

Reis met de geesten

Het zachtoranje, wittig,
van de zinderende Inca-zon
liet de reizigster ijzig rillen
ondanks de smachtend' lome hitte
-parels glimmend, zachtjes dalend-
terwijl zij in zijn richting klom.

Reusachtige Machu Picchu
ontplooide in haar ooghoek.
En de aarde, langzaam dansend
traditioneel in groene kleding,
álles zomerde om haar heen.

Lokale vreemden die haar vragen,
met een glimlach zal ze spreken
'k ben slechts op doorreis naar de hemel',
en zij schudden snel hun hoofd.


Maar ze had hen wel gezien
op de terrassen die er volgden.
Woeste dansen met de geesten
op het ritme van de gitaar.

Op de top van de beschaving
stort haar moedwil naar beneden
'n val van duizend lange treden
naar Panchamama's gouden hart.

---------------------------------

Pfoehoe wat moet ik nu moeite doen om mij niet te vergelijken met andere sterdichters onder ons.
Maarja het is eruit, zij het moeizaam. Zouden jullie eens dik kritiek kunnen geven op dit gedicht, ik kan misschien wel 'aardig' dichten, maargoed, wat doe ik dan fout?

[Reem]

Ik vind je gedicht mooi. Het is erg 'rijk' aan beelden, aan woorden... dat spreekt me aan, het roept een bepaalde sfeer op. Maar de inhoud: ik heb eigenlijk niet echt een idee waar het nou precies over gaat. De namen die je gebruikt ken ik niet en de betekenis staat dan ook ver van me af. Zou je me dat misschien kunnen uitleggen? Het komt erg mythologisch op me over - dat wel - en dat vind ik erg mooi.
Het ritme loopt erg goed, op een paar kleine puntjes na:
liet de reizigster ijzig rillen bijvoorbeeld
en bij op het ritme van de gitaar. zou ik 'de' weglaten.

Hm... ik ben benieuwd naar je uitleg.

[kwallman]

Mooi gedicht, als ik het goed begrijp gaat het over iemand die uiteindelijk zelfmoord pleegt. (of niet?)
Wat je in de vierde strofe bedoelt wordt mij niet helemaal duidelijk.

Ik denk dat de plekken die je noemt in het gedicht bij de meeste mensen niet bekend zijn en dus bij hen ook niet echt het gewenste beeld op kunnen roepen, maar dat is in zekere zin ook niet jouw probleem.

[Halogeen]

Wat een geweldig ritme in de eerste strofe! De kleuren hoeven voor mij niet zo, maar ja, dat zal nu onderhand wel bekend zijn .
In de tweede strofe houd je dat niet vol. Het woordje waar ik, qua lettergrepen, over struikel is ooghoek. Ik verwacht daar meer lettergrepen. Maar verder kabbelt het wel aardig verder.

is het trouwens niet:

maar ze had hen wel gezien?

Ik vind je woordgebruik mooi, alhoewel er voor mij niet meer 'onbekende' woorden in hadden moeten zitten, want dan was ik afgehaakt.

De sfeer, zoals Re3m al zei, weet je goed neer te zetten. Ik ben er helemaal niet zo negatief over als jijzelf bent. maar misschien had je ook niet anders verwacht

dankjullie voor je reacties
wat ik ongeveer met het gedicht bedoelde:

een reizigster wil naar de hoogste toppen van de Machu Picchu (dat is een gebergte in de Andes, Peru) klimmen.
De vierde strofe, Jelmer, daar haal ik aan dat de mensen uit Peru heel erg sterk hechten aan de doden. In bijvoorbeeld Mexico is er het feest van de dood, waarin mensen hun voorouders eren met suikeren doodshoofden e.d. Dat zie je zowiezo wel veel in de Latijns-Amerikaanse landen. En ja, gitaar en muziek is voor de meeste mensen daar heel belangrijk.

Nou de reizigster klimt voor, ze wil de allerhoogste top bereiken om aan het dak van de wereld te staan. Ze is dus een béétje overmoedig, want als ze er is beseft ze hoe arrogant die gedachte wel niet was, en dan 'zakt de moed in haar schoenen', maar ik heb daarvan gemaakt dat haar moed weer helemaal naar beneden valt.
Panchamama is trouwens de Latijns-Amerikaanse naam voor 'Moeder Aarde'.

Hebben jullie nog meer vragen?

Oja Halogeen, ik heb van ze---> hen gemaakt..

[Halogeen]

Zepp schreef op 02-06-2005 @ 08:57 :
Oja Halogeen, ik heb van ze---> hen gemaakt..

Het Nederlandse boerendialect heeft ook wel zo zijn charmes, maar niet in gedichten over Latijns-Amerika

[Reem]

Zepp schreef op 02-06-2005 @ 08:57 :
dankjullie voor je reacties
wat ik ongeveer met het gedicht bedoelde:

een reizigster wil naar de hoogste toppen van de Machu Picchu (dat is een gebergte in de Andes, Peru) klimmen.
De vierde strofe, Jelmer, daar haal ik aan dat de mensen uit Peru heel erg sterk hechten aan de doden. In bijvoorbeeld Mexico is er het feest van de dood, waarin mensen hun voorouders eren met suikeren doodshoofden e.d. Dat zie je zowiezo wel veel in de Latijns-Amerikaanse landen. En ja, gitaar en muziek is voor de meeste mensen daar heel belangrijk.

Nou de reizigster klimt voor, ze wil de allerhoogste top bereiken om aan het dak van de wereld te staan. Ze is dus een béétje overmoedig, want als ze er is beseft ze hoe arrogant die gedachte wel niet was, en dan 'zakt de moed in haar schoenen', maar ik heb daarvan gemaakt dat haar moed weer helemaal naar beneden valt.
Panchamama is trouwens de Latijns-Amerikaanse naam voor 'Moeder Aarde'.

Hebben jullie nog meer vragen?

Oja Halogeen, ik heb van ze---> hen gemaakt..

Ah, nou begrijp ik het. En dat maakt je gedicht nog mooier.

Halogeen schreef op 02-06-2005 @ 09:00 :


Het Nederlandse boerendialect heeft ook wel zo zijn charmes, maar niet in gedichten over Latijns-Amerika

achja, ik probeer mijn dialect te verdoezelen, maar zo nu en dan schemert het toch een beetje door

en Re3m, dankjewel wanneer komt er weer eens een gedicht van jou??