Het gewicht van het leven.

Meer gevoelsgedichtje, maar wou stiekem toch plaatsen


Het leek allemaal zo perfect:
blonde krullen, blote voeten
lieve ouders, fijne jeugd
dromen over prinsen op paarden
of paarden zonder prinsen
en met prinsen op de fiets.
Het gaf allemaal nog niets.

Maar nu, verloren in je gevang
ben je zo verschrikkelijk bang
voor jezelf in deze wereld
en voor de wereld in jezelf.

Ontkennen heeft geen zin,
de handen om jou heen
zijn van jou, van jou alleen
zelfs te krachteloos
om gewichtloosheid te dragen,
maar omhelzen kan je wel.

Dus laat los dit lege leven
ook al is alles nu te zwaar,
en ik zal op je wachten,
met mijn armen op je handen
om dit vlinderwezen heen.

[Porcelain]

Gevoelsgedichtje ja, dat merk je, het klinkt oprecht en het raakt me meteen, ondanks dat het niet heel bijzonder is of zo.
Ik wil eigenlijk niet eens echt kritiek geven, want hij is zo fijn onschuldig en simpel. Herkenbaar ook.
Mooi.