De wandeling

[Rj11]

hmm.. een van de raarste teksten die ik ooit heb geschreven eigenlijk. Maar goed, ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Liefst alleen opbouwende kritiek, dan leer je wat er goed en fout is. Van afkraken wordt niemand beter.
Bij voorbaat dank


De Wandeling

Altijd als ik zaterdag om elf uur s`ochtends ga wandelen, neem ik mijn gebruikelijke route.
Dit doe ik al jaren lang, en ik heb me eigenlijk nooit afgevraagd waarom precies. Ik denk dat ik de route gewoon erg mooi vindt. Hij loopt namelijk dwars door een mooi groen bos, waar allerlei soorten planten staan. Vooral als het lente is, en de planten daar in bloei staan, is het prachtig om daar te lopen… ik voel me dan als een soort koning tussen de planten. Ik heb het zelfs een keer aangedurfd, om s`nachts terug te gaan naar het bos en een plant te plukken. Gelukkig heeft niemand me dit zien doen, stel je voor wat een schande dat zou zijn! Na die nacht, moet ik bekennen, heb ik het ook nooit meer aangedurfd. Ik heb de geplukte plant nog steeds, maar hij is inmiddels helemaal uitgedroogd. Ik vrees dat hij binnenkort helemaal vergaat. Dan zou ik een nieuwe moeten plukken… maar dat durf ik niet nog een keer aan denk ik. In het bos woont namelijk een kluizenaar, en ik vrees voor de dag dat hij mij betrapt met het plukken van een plantje. Hij beschouwt zichzelf ook als koning, ziek genoeg.
Misschien is het gewoon moeilijk te beseffen voor hem dat de planten meer van mij houden, ik weet het niet. Maar altijd als ik door het bos loop, en ik kom lang zijn kleine huisje, waar altijd wel een vreselijke stank uitkomt, gaat hij buiten staan. Dan kijkt hij mij aan, met zijn chagrijnige gezicht, en het lijkt wel alsof hij mij wil wegjagen. Ik loop op zo`n moment snel door, want de kans bestaat er dat hij achter me aankomt. Deze angst bekruipt me telkens weer, en het belemmerd me steeds meer te genieten van mijn mooie wandeling. Maar ach, ik moet mijn angst blijven overwinnen, want zonder mijn gebruikelijke wandeling kan ik niet leven. En dus moet ik ook nu weer gaan, het is namelijk al bijna elf uur, en ik kan moeilijk te laat komen, anders zullen de planten me missen.

En na zo lang gepeinsd te hebben liep de man zijn huisje uit, om vervolgens naar het bos te gaan. Na een tijdje geaarzeld te hebben zet hij de eerste stappen in het bos.
Van verre is hij al te zien. Hij loopt met sierlijke passen door het bos, en lijkt te genieten van de planten. Hij komt steeds dichterbij. En dan begaat hij zijn misdaad: Hij kijkt om zich heen, en plukt een van de planten… Een van de mooiste zelfs, die in bloei staan. Hoe kon hij het wagen! Hij wil weg rennen. Maar hij aarzelt. Hij besluit uiteindelijk gewoon verder te gaan met waar hij mee bezig was: zijn wandeling. Nu hij vlakbij is, roep ik hem. Ik vraag hem hier te komen, en hij volgt me, gek genoeg. Hij zegt niks… loopt gewoon stilletjes achter me aan.
Logisch, bij nader inzien. Want ik heb hem, als de enige echte eigenaar van dit bos betrapt.
Ik ben de enige. Ik ben de heerser. En deze man is mijn gevangene, mijn slaaf… Mijn bloem… Toen deed ik het. Beheerst pakte ik het mes, en ik sneed de nietsvermoedende man aan stukken. Daarna legde ik hem op de bank, en boog me langzaam over hem. Ik streelde zijn zachte huid, die ik straks helaas zou moeten weggooien. Alleen het lichaam was nodig, de huls eromheen niet. Ik bracht de man langzaam naar mijn binnentuin, die volstond met de meest prachtige bloemen die men zich kan voorstellen. En elk van deze bloemen waren voortgekomen uit de beste zaden die men zich zou kunnen bedenken. En er zou zeer spoedig een nieuwe bloem komen, dat wist ik zeker.

[Kerboga]

Ik vind het begin van je verhaal een stuk minder dan het einde. Ik heb het idee dat je op het einde pas echt in het verhaal komt, zal ik maar zeggen.

Altijd als ik zaterdag om elf uur s`ochtends ga wandelen, neem ik mijn gebruikelijke route.

Het is 's ochtends

Dit doe ik al jaren lang, en ik heb me eigenlijk nooit afgevraagd waarom precies.

In het bos woont namelijk een kluizenaar, en ik vrees voor de dag dat hij mij betrapt met het plukken van een plantje.

Dan kijkt hij mij aan, met zijn chagrijnige gezicht, en het lijkt wel alsof hij mij wil wegjagen.

Deze angst bekruipt me telkens weer, en het belemmerd me steeds meer te genieten van mijn mooie wandeling.

Je gebruikt ook een paar keer een komma en daarna 'en', in sommige gevallen kan dit wel, maar in jouw verhaal komt het een aantal keren voor dat het niet gaat.
Volgens mij is het ook iemand ergens op betrappen en niet 'betrappen met'.
Het is ook 'belemmert' en niet 'belemmerd'

Ik heb het zelfs een keer aangedurfd, om s`nachts terug te gaan naar het bos en een plant te plukken.

Hier geldt hetzelfde als bij 's ochtends, het is 's nachts. Ik snap ook niet helemaal waarom je een komma voor 'om' hebt staan.

ooral als het lente is, en de planten daar in bloei staan, is het prachtig om daar te lopen… ik voel me dan als een soort koning tussen de planten.

Waarom niet gewoon één punt ipv drie. De volgende zin moet dan ook met een hoofdletter beginnen.

Ik vrees dat hij binnenkort helemaal vergaat. Dan zou ik een nieuwe moeten plukken… maar dat durf ik niet nog een keer aan denk ik.

Ook hier de puntjes, alleen nu vervangen door een komma en er moet een komma na 'aan'.

Een paar keer begin je een zin met 'en', ook dat is niet mooi in een verhaal. In 80% van de gevallen is het dan ook onverstandig een zin met 'en' te laten beginnen.

Na een tijdje geaarzeld te hebben zet hij de eerste stappen in het bos.

Na 'hebben' moet een komma. Ik vind de zin op zich ook niet echt lekker lopen.


Ik hoop dat je hier al wat aan hebt. Als je wilt, kan ik de rest van het verhaal ook nog bekijken.

[Rj11]

Als je dat wilt moet je dat vooral doen
Het verhaal is eigenlijk tweedelig, en je hebt goed gezien dat het verhaal pas bij het tweede deel "echt" begint.
Ik wou eerst ook een heel ander verhaal gaan schrijven...
maar dit is er uiteindelijk uit gekomen.
Je kritiek is vrij nuttig, maar meestal gebaseerd op spelling en interpunctie. Op zich is hier niet mis mee, omdat zeer belangrijk is als je een goede tekst wil schrijven.
Toch zou ik iedereen graag willen aansporen zowel op spelling en interpunctie, als op stijl en opbouw kritiek te leveren.
nog bedankt!

[Kerboga]

Ik ben dan ook niet goed in het geven van opbouwende kritiek qua stijl en opbouw. Ik kan alleen zeggen dat ik het verhaal op zich niet echt lekker vind lopen. Die twee delen zal ik maar zeggen.

Ik kan wel iets zeggen over je stijl, ik vind hem op zich niet echt lekker lezen. Dit komt vooral door de puntjes die je in je verhaal gebruikt. Dit vind ik heel irritant lezen, maar dat zal wel aan mij liggen. Daarnaast vind ik het eerste en het tweede deel niet echt lekker aan elkaar gekoppeld, misschien had je het einde anders kunnen doen, zodat er nog een stukje meer uit het eerste deel terugkomt.
Er zijn ook een paar zinnen die te lang zijn, of te vaag (misschien niet helemaal het goede woord, maar ik kan niet op een ander toepasselijker woord komen), waardoor ik een paar keer die zinnen moest overlezen, alsvorens ik snapte wat er bedoeld werd.


Ook in het 'tweede' deel zijn er dezelfde fouten die in het 'eerste' ook al stonden. Ik doel nu op het woordje 'en' na een komma of aan het begin van een zin.
Dan heb je ook nog een heel korte zin die begint met 'maar', misschien zou je die gewoon aan de vorige zin vast kunnen maken mbv een komma.

Hoe kon hij het wagen! Hij wil weg rennen. Maar hij aarzelt.

Dit is dus die zin. Verder ga je hier opeens over naar de verleden tijd, terwijl de rest van je verhaal in de tegenwoordige tijd is geschreven. Op het laatste ga je helemaal over in de verleden tijd.
Of je schrijft in de tegenwoordige tijd, of in de verleden tijd (flashbacks en dergelijke even buiten beschouwing latend), maar niet zomaar van de tegenwoordige tijd, naar de verleden tijd en dan weer tegenwoordige tijd om daarna af te sluiten in de verleden tijd.

En dan begaat hij zijn misdaad: Hij kijkt om zich heen

Hij besluit uiteindelijk gewoon verder te gaan met waar hij mee bezig was: zijn wandeling.

Hier begin je na een dubbele punt met een hoofdletter (fout dus), even later doe je het wel goed.



Misschien dat je hier meer aan hebt. Ik denk dat anderen het waarschijnlijk beter kunnen zeggen.

[Choking Duck]

het leest wel aardig, de 'nietsvermoedende' stijl van het eerste deel gaat verder in het tweede, alleen dan gebeurd er in die zelfde stijl iets wat je niet zou verwachten.
Het is iniedergeval wel een vreemd stukje.

[Flosdraad]

ik vind de zinnen wat kort, het leest wat haperig. op het eind verbeterd dat enigzins. En inderdaad, een beetje een rare toestand. Niet echt interessant eigenlijk.

Op je stijl heb ik wel iets aan te merken, maar inhoudelijk is het in mijn ogen gewoon goed, Reynier.

[Rj11]

Ja, zo voel ik het ook denk ik
ach.. dit was toch even wat tussendoor, ik ga wel een betere schrijven binnenkort, als ik weer tijd heb. Ga je trouwens nog meedoen aan de verhalenwedstrijd, perseus?