Here In My Room, geschreven

[joes]

Ik was een liedje van Incubus aan het luisteren. ( Incubus.. WAUW! ). Maar goed, het liedje ( Here In My Room) heeft dus een hele mooie tekst. En ik ging zegmaar een verhaal verzinnen rondom de songtekst, waarin de songtekst half zit verwerkt. Beetje uitproberen met verhaaltjes schrijven dus

Verveeld keek Willem rond. Dit feest was het meest saaie dat hij ooit had meegemaakt, dus hij besloot nog maar een kwartiertje te blijven. Er stonden allemaal mensen met elkaar te praten maar niemand lachte. Gekleed in nonchalante kleren, onopvallend, keek iedereen langs elkaar heen. Een vriend had hem hier uitgenodigd, zodat hij nieuwe mensen kon ontmoeten. Hij had twee jaar geleden een ongeluk gehad, en dit was de eerste openbare, sociale gelegenheid sinds toen. Hij had er niet veel van verwacht en inderdaad, er was niks aan. Uit verveling zakte hij in de comfortabele, witte, leren banken. ‘Neergezet in de hoop dat er iemand nog zou blijven’ lachte hij in zichzelf. Hij bleef vijf minuten naar de deur staren en begon uit verveling een deuntje te neuriën. Verbaasd over de goede melodie bleef hij doorgaan en verzon er in zijn hoofd een tekst bij. This party is old and uninviting, Participants all in black and white. Peter viel met een klap naast hem op de bank en keek hem glimlachend aan. “Gaat goed he, Will?” zei hij hard, “dit feest is echt gááf”. Willem keek hem sarcastisch glimlachend aan. “Ja, ontzéttend”. Peters gezicht betrok en hij keek hem verontwaardigd aan. “Je vindt het niks”. Willem beet op zijn lip en keek even rond. “Nee sorry, het was een grapje. Ik vind het heus echt wel een leuk feest”. Peter glimlachte en keek hem blij aan. “Echt?”. Willem keek terug en begon te lachen. “Nee, het is zo saai als wat en over vijf minuten ben ik weg”. Peter knikte even en keek ook rond. “Nou” zei hij, terwijl zijn ogen rond de ruimte dwaalden, “misschien komt het gewoon door je ongeluk, en dat dit je eerste keer weer is enzo, dat je nog niet echt kan genieten”. Willem probeerde serieus te kijken, beet op zijn tong en fronste zijn wenkbrauwen. Vervolgens knikte hij. “Ja, ja, dat moet het wel zijn”. Hij bleef knikken in de hoop zichzelf over te halen tot het geloven van deze theorie, maar hij faalde en staarde verbeten naar zijn lege glas. “Ik zal een nieuwe halen” zei Peter en hij trok het glas uit Willems handen.

Daar zat Willem, nu zelfs met lege handen. Zachtjes begon hij weer te neuriën maar hij kreeg zijn oude melodie niet terug. Nu was hij ook zijn lied nog kwijt. Het duurde lang voordat Peter met zijn drankje terug kwam en het kwartier was allang verstreken. Willem was inmiddels langzaam ingedut. Elke keer als hij in slaap viel, gleed zijn hoofd van zijn hand, en werd hij met een schok weer wakker. Net toen dat weer gebeurde en hij in zijn ogen wreef keek hij naar de deur. Hij probeerde zich ertoe te zetten op te staan, maar het lukte niet. De deur ging van buiten af naar binnen op en Willem wreef nog eens in zijn ogen. Zijn melodie dook weer op en in gedachte begon hij het ritme te neuriën, terwijl andere woorden zich voegden bij de, eerder verzonnen twee zinnen. You enter in full blown Technicolor. Willem zat rechtop en kon zijn ogen niet van de deur afhouden. Het mooiste wat hij ooit gezien had.

Sara staarde naar de saaie menigte en liep recht af op de bar. “Martini, Bianco graag” zei ze hard, zodat de barman haar verstond. Ze draaide zich om en leunde met haar onderarmen op de bar terwijl ze rond keek door de grijze ruimte. Wat een modern ingerichte kamer dacht ze bij zichzelf. “He! Sara” riep Peter en hij liep met grote stappen naar haar toe. “Oh god” fluisterde ze tegen zichzelf en ademde even diep in. “Peter! Wat leuk dat ik jóu hier zie” zei ze, met de grootste glimlach op haar mond. Peter lachte en knikte enthousiast. “Inderdaad, Saar”. Sara haalde haar neus op, “á”, trok haar schouders iets op knipoogde. Peters gezicht betrok even maar al gauw daarna lachte hij weer. “Juist, ik ga weer”. Sara lachte en knikte hem toe. “Doe dat maar, ja. Daag.” Ze draaide zich om, pakte de Martini en gooide hem in één keer achterover. “Doe mij er nog maar een, dit word een lange avond”.

Met haar derde Martini in de hand zakte ze, al vrolijker, naast een onbekende jongen neer op de bank. “Goh, wat een comfortabele, zachte, leren bank is dit zeg” zei ze verbaasd en keek naar de witte bank waarop ze zat. Willem keek haar van de zijkant aan en glimlachte. “Ja” zei hij rustig, hij had ook al 4 biertjes op, “en dat op zo’n feestje”. Sara keek terug en dacht even na. Toen schoof ze iets naar voren en Willem boog zich iets meer naar haar toe. “Serieus, dus ik ben niet de enige die zich dood verveeld?”. Willem lachte en draaide zijn hoofd weer richting haar. Een schok ging door zijn lichaam toen hij besefte hoe dichtbij haar gezicht was. Hij keek in haar donkerbruine ogen en kon zich niet meer bewegen. Sara rook de zachte geur van zijn eau de toilette en keek hem recht aan in zijn donkerbruine ogen. Ze moest naar adem snakken. “Willem” zeiden zijn mooie lippen. “Sara” fluisterde ze. Willem glimlachte, hij verstond het niet, maar haar ogen sprankelden. Nothing is the same after tonight.

Willems hoofd duizelde. Hij moest dit opschrijven, hij wist het, maar hij wilde zijn hoofd niet afwenden van haar mooie gezicht, of ophouden haar te zoenen. Sara zag een kleine twijfel in zijn ogen en trok haar hoofd terug. Ze glimlachte naar hem en krabde in haar nek. Niet omdat het jeukte, maar ze wist zichzelf geen houding te geven. Ze draaide haar hoofd en begon de witte bank weer te bestuderen. Willem volgde haar voorbeeld. “Dus, eh, dit is” begon Sara. Willem keek haar aan en knikte. “Echt leer denk ik”. Terwijl hij met zijn hand over de bank streek. “Eh, luister. Ik doe dit nooit, ik begin niet zomaar met… Je moet heus niet denken dat”. Sara keek hem geschrokken aan en schudde haar hoofd heel snel. “Nee, nee! Doe ik niet, ik bedoel, zo ben ik ook niet. Tenminste, ik heb natuurlijk weleens.. Maar dat bedoel ik dan niet van.. Zegmaar, dat ik het niet áltijd.. doe, zegmaar, snap je?”. Willem schudde nadenkend zijn hoofd. “Niet echt”. Sara lachte en haalde haar schouders op. “Boeiend”. Ze viel terug in Willems armen en raakte opnieuw zijn lippen aan.

“Hee, tortelduifjes” riep Peter vanaf een afstandje en hij liep met grote stappen op de bank af. “Willen jullie wél oppassen met mijn mooie, witte bank. Hij’s namelijk van echt lee…” Willem draaide zich om en keek Peter woedend aan. “Peter, niet nu”. Peters gezicht verstrakte en hij draaide zijn hoofd beledigd weg. “Sorry hoor, kan ik er wat aan doen dat ik bezorgd ben om mijn meubels. Bij van die ruigere feestjes weet je het nooit, wat erop gebeurt”. Sara keek hem lachend aan. “Ja, want ruig he..”. Peter trok een wenkbrauw op en liep met nog grotere stappen naar de bar. Willem keek hem glimlachend na, maar voelde zich zenuwachtig. “Zullen we anders…”. Willem knikte rustig. Now show me the world as seen from the stars. Zoenend liepen ze de eerste kamer binnen die ze tegenkwamen. “Even wachten” fluisterde Sara en duwde Willem zachtjes op het bed. Zelf liep ze de kleine badkamer in en sloot de deur achter zich. Willems handen trilden en hij maakte zachtjes de bovenste knopen van zijn shirt open. De littekens die hij twee jaar geleden had opgelopen, begonnen al te branden bij het idee, eindelijk ontdekt te worden. Hij haalde langzaam adem en deed de knopen weer dicht. if only the lights would dim a little, I'm weary of eyes upon my scars.

De volgende morgen werd Sara wakker met haar armen en benen in die van Willem verstrengeld. Toen ze langzaam aan het licht gewend was, volgde ze de contouren van zijn lichaam tegen het zonlicht. Beginnend bij zijn voorhoofd, langs zijn neus, over zijn lippen via zijn kin naar beneden over de adamsappel richting zijn borst. Haar ogen bleven hangen bij de littekens. Langzaam begon ze met haar wijsvinger elk litteken te volgen. Willem was wakker geworden en staarde verbeten naar het plafond. Met tranen in zijn ogen volgde hij het ritme van zijn melodie, die hij nog steeds niet vergeten was. “Je bent de allermooiste jongen, die ik ooit gezien heb”, fluisterde ze zachtjes, en legde haar kin op zijn borst. Willem keek haar aan en glimlachte, een traan rolde over de zijkant van zijn hoofd, Sara’s vinger ving hem op, ze strekte zich uit naar voren en gaf hem een kus op zijn lippen. “Wacht eens”, Willem duwde Sara zachtjes terug en stapte uit bed. Hij liep naar de piano en begon zijn melodie te spelen. “Je inspireert” zei hij, zonder om te kijken naar haar. Hij sloot zijn ogen en speelde.

This party is old and uninviting
participants all in black and white
you enter in full blown Technicolor
nothing is the same after tonight

If the world would fall apart
in a fiction worthy wind
I wouldn't change a thing now that you're here
yeah, love is a verb here in my room…
here in my room, here in my room…
yeah, love is a verb here in my room…
here in my room, here in my room…

You enter and close the door behind you
now show me the world as seen from the stars
if only the lights would dim a little
I'm weary of eyes upon my scars

If the world would fall apart
in a fiction worthy wind
I wouldn't change a thing now that you're here
yeah, love is a verb here in my room...
here in my room, here in my room...
yeah, love is a verb here in my room...
here in my room, here in my room...

Pink tractor beam into your incision
head spining as free as dervishs' whirl
I came here expecting next to nothing
so thank you for being that kind of girl, kind of girl
that kind of girl, that kind of girl
that kind of girl, that kind of girl
that kind of girl, that kind of girl
that kind of girl, that kind of girl
that kind of girl

[I C U]

Incubus is idd goed!

Het idee is leuk, ik word zelf ook wel es geïnspireerd door songteksten.
Je verhaal las prettig, maar dat vind ik bij de meeste van je verhalen. Echt origineel is het onderwerp niet, maar vooruit. Misschien kan je het ongeluk er iets meer uitwerken, of de overgang van alleen Sara en alleen Willem naar Willem en Sara wat soepeler laten verlopen, want ik kreeg het idee dat Sara binnenkwam, wat drinken bestelde en meteen naast Willem terecht kwam.
Verder loopt het dialoog tussen Willem en Peter ook niet echt soepel, daar kan ook wel wat verbeterd worden, denk ik.
Maar toch, niet verkeerd!

Ik vind het leuk !
Vooral dat letterlijke stukje van ' de littekens die hij twee jaar geleden had opgelopen, begonnen al te branden bij het idee, eindelijk ontdekt te worden. Hij haalde langzaam adem en deed de knopen weer dicht. if only the lights would dim a little, I'm weary of eyes upon my scars.' vind ik grappig.

Volgens mij zijn dit soort dingen goede oefening kwa schrijven !

[joes]

kwa ook echt ja

[Roosje]

Ik vind het op zich wel leuk, alleen erger ik me dood aan de spel- en grammaticafouten die er in staan. Misschien is dat typisch iets voor mij, maar een verhaal zonder fouten vind ik een stuk fijner lezen. Het begin vind ik ook niet leuk, het is vrij onboeiend, zeg maar. Ook wat I C U zei: de overgang naar Willem en Sara kan behoorlijk verbeterd worden.

En littekens zijn zwaar kut. ('k Heb er zelf ook veel, op mijn zesde door een glazen deur gelopen, dus dan krijg je dat.)