Te zoet fruit

[Rita Pavlovic]

Te zoet fruit

Het galmde er stil en koud, zo kil en teveel om aan te kunnen want
je ziel ging springen (waardoor je haast de geur van mijn natte haren vergat.)

En je zat naast mijn moeder die traande met tuiten en haar gevoelens
door die godganse ruimte heen gooide en buiten, ja buiten ben ik.

Eigenlijk is dit hier mijn grootste bedrog.

We wisten het niet en we konden het niet en je bent vergeten hoe het ging.
Je zit hier en je zingt mee met iedereen die het maar horen wil, je bent alleen
en je doet je grootste best niet op te vallen tot in godsnaam eindelijk iemand je ziet.

Het spijt me dat ik wegging en dat ik soms wel weken achtereen
je zo kon haten en verdween in de stad en dan niet thuiskwamen en jij
daar in je eentje zat, te spoken over waar ik was, wie bij mij, of ik
bij hem ook klaar kon komen, of ik ook in mijn dromen altijd weer
aan het vluchten was. Dan lachte je vol bitterheid en bleef kijken
naar de kant van het bed waar ik soms lag.

Eindelijk ben ik nu opgehouden.

Wacht tot je mij niet meer ziet in zwarte vazen (maar verder overal wel in).
Ik ben een schim van wat ik vroeger was, nu minder schuchter bovendien
dus laat ik vaker van mijn horen. Slik je mijmeringen maar weer verder in

of had ze voor de zekerheid al eerder geamputeerd. Ik ben je eerste les
in leven: ik besta niet meer, en daarom juist nu dus extra hevig.

[Orpheus]

Heb jij binnenrijm uitgevonden?
En enjambement?

Geweldig - dit leest als een trein die eindeloos doordenderend de omgeving van het gevoel verkent!

een korte reactie van mijn kant: prachtig! Wat Orpheus zegt.
Het enige waar ik nu een beetje over val is:

Wacht tot je mij niet meer ziet in zwarte vazen (maar verder overal wel in).

dat stuk tussen (), ik weet niet maar het loopt niet helemaal goed, misschien door die 'wel'.

Zucht, echt mooi ja

en verdween in de stad en dan niet thuiskwamen

Waarom is dit niet thuiskwam?

Ik ben een schim van wat ik vroeger was,

Jammer deze cliché zin ertussen.

Die twee zinnen die beginnen met eindelijk/eigenlijk vind ik ook een beetje overbodig, maar verder

heel erg mooi. Heerlijk subtiel af en toe of juist absoluut niet. Erg fijn om te lezen.

Eén ding nog, dus laat ik vaker van mijn horen. Expres?

[Rita Pavlovic]

Wooo nee dat is per ongeluk, ik had het te gehaast getypt, omdat ik koste wat het kost het zo nodig gister over moest typen (mijn eigen computer lag er uit, vandaar) want ik wou het per se nog even snel op DoP zetten. Voor wijzigen is het al te laat dus ik zet het maar even zo:

Te zoet fruit

Het galmde er stil en koud, zo kil en teveel om aan te kunnen want
je ziel ging springen (waardoor je haast de geur van mijn natte haren vergat.)

En je zat naast mijn moeder die traande met tuiten en haar gevoelens
door die godganse ruimte heen gooide en buiten, ja buiten ben ik.

Eigenlijk is dit hier mijn grootste bedrog.

We wisten het niet en we konden het niet en je bent vergeten hoe het ging.
Je zit hier en je zingt mee met iedereen die het maar horen wil, je bent alleen
en je doet je grootste best niet op te vallen tot in godsnaam eindelijk iemand je ziet.

Het spijt me dat ik wegging en dat ik soms wel weken achtereen
je zo kon haten en verdween in de stad en dan niet thuiskwam en jij
daar in je eentje zat, te spoken over waar ik was, wie bij mij, of ik
bij hem ook klaar kon komen, of ik ook in mijn dromen altijd weer
aan het vluchten was. Dan lachte je vol bitterheid en bleef kijken
naar de kant van het bed waar ik soms lag.

Eindelijk ben ik nu opgehouden.

Wacht tot je mij niet meer ziet in zwarte vazen (maar verder overal wel in).
Ik ben een schim van wat ik vroeger was, nu minder schuchter bovendien
dus laat ik vaker van mij horen. Slik je mijmeringen maar weer verder in

of had ze voor de zekerheid al eerder geamputeerd. Ik ben je eerste les
in leven: ik besta niet meer, en daarom juist nu dus extra hevig.

Bedankt voor de reacties. En Orpheus, eigenlijk weet ik niet precies wat een enjambement is.

[Orpheus]

Enjambement

Er is sprake van 'enjambement' bij gedichten als het einde van de versregel niet samenvalt met de natuurlijke pauze in de zin.
Bij het lezen kan je niet je zoals in proza zonder pauze de zin doorlezen maar de versmelodie vergt een soort 'pauze'. Deze 'pauze' bewerkstelligt men door het éven aanhouden van het laatste woord van de regel: men laat de toon een fractie van een seconde dóórklinken.

Het enjambement kan meer of minder functioneel zijn.


(gekopieerd uit het dichtwoordenboek)

[flyaway]

wauw super

[gezweetwel]

Oh, mooi einde. Ik weet 't eigenlijk niet goed - iedereen is hier zo onverdeeld positief over en dat heb ik eigenlijk niet. Wel kan ik zeggen dat ik de sfeer goed vind, en sommige beelden, sommige zinnen, bvb "nu minder schuchter bovendien". Hier hadden voor mijn part wel meer stijlfiguren in gemogen. Wat me enorm heeft gestoord ook, is het deel tussen haakjes. Voor mij hoeft het er niet bij - legt het teveel uit? Is het te dramatisch? Ik weet het niet, ik zou het kunnen proberen uitleggen maar het voelt gewoon zo voor me.

Maar behalve dat dan, bovengemiddeld mooi

[LiefsvanHier]

Ik vind het schuine mooi. Spijtbetuigingen zijn meestal wel mooi . (Ja ik ben een beetje raar). En de rest loopt ook mooi. Ik vind het zwarte-vazen-idee wat minder maar het zal vast een bedoeling hebben. Het loopt heerlijk en het is bovenal leuk om te lezen.

[Rita Pavlovic]

(late reactie dit)

Het zwarte-vazen-idee slaat op urnen. En gezweetwel, welk deel tussen haakjes bedoel je, het eerste of het tweede? Of gewoon allebei?

[gezweetwel]

Rita Pavlovic schreef op 12-07-2006 @ 16:23 :
(late reactie dit)

En gezweetwel, welk deel tussen haakjes bedoel je, het eerste of het tweede? Of gewoon allebei?

Oei, ik zei tussen haakjes Ik bedoelde het schuingedrukte deel . Sorry!

[lastig]

Dit leest dan wel weer heerlijk weg. Enjambement is goed, zo heette dat ja. lekker meeslepend, ik zou mijn grootste best moeten doen om hier niet van te genieten.