Rood of Wit?

[Gimme more beer]

In de verte geïnspireerd (of laten we het op "geactiveerd" houden) door Gummbah's "Net niet verschenen boeken", heb ik op mijn weblog mijn eerste "schrijfsel" gepubliceerd. Met een "schrijfsel" bedoel ik een verhaal zonder duidelijke boodschap, puur geschreven ter ontspanning. Het is zonder twijfel inferieur aan de gemiddelde verhalen die hier gepubliceerd worden, maar daar gaat het bij dit verhaal ook niet om.

Graag commentaar op de stijl en eventueel op andere (opvallende) zaken. Ik leer graag van mijn fouten

Rood of Wit?

Enigszins bemoeilijkt door het lage plafond, wist Kees zijn wijnrek te bereiken, waarna hij zijn kennersoog (tevens zijn enige oog) een lange blik gaf op de verschillende vergeelde etiketten. Verstand van wijn had Kees eigenlijk niet, maar toch wist hij feilloos rood van wit te onderscheiden, zodat hij even later met een fles rood onder zijn arm de keldertrap weer beklom.

Boven aangekomen gaf Kees de fles met het vergeelde etiket aan zijn kreupele en onontkenbaar domme vrouw die, zoals haar vrienden meerdere keren per avond vermeldden, absoluut de lelijkste van het stel was. Ria pakte een schaar, knipte de fles open en schonk de wijn in de ijsvormpjes die Kees inmiddels klaar had gezet. Kees sloot de vormpjes en legde ze in de vriezer.
“Zo,” zei Ria, “Hebben die kutkoters niks meer te zeike!”
“Zullen we dan maar effe naar de super? Ik mot echt wat vreten,” zei Kees, waarop Ria de bezemsteel uit de kast nam en haar man, zoals ze zelf, zo zei Kees, zo mooi kon zeggen, aan gort trimde.
“Waarom doe je dat nou weer, lieve schat? Ik wil alleen maar vreten!”
“Oh, zeg dat dan effe, ik dacht dat je weer aan het kankeren was!”

Het behoeft geen uitleg dat de door pus, haren en wratten bemoeilijkte werkzaamheid van Ria’s beide oren dit huwelijk al vaker tot last waren geweest, maar de ongekende liefde van Kees voor Ria maakte twijfel over de standhouding van de verbintenis onmogelijk. Kees was afhankelijk van Ria, kon niet meer leven zonder haar, want hoewel haar oren niet meer naar behoren functioneerden en haar afschuwelijke aanblik hem meerdere malen per dag in huilen deed uitbarsten, had hij nooit een leven gekend zonder Ria. Ze waren al samen sinds Kees zich kon herinneren, maar Kees herinnerde zich niet zo veel meer.

Een tripje naar de supermarkt duurde lang. Heel lang. Kees had een jaar geleden de auto kapot gereden tegen de voorgevel van de nabijgelegen basisschool, waarna Ria door de glassplinters in haar bovenbeen steeds regelmatiger de controle verloor over haar loopgedrag. Het was een aandoenlijk en op hetzelfde moment belachelijk gezicht, wanneer Ria zich probeerde voort te bewegen. De twee hadden geen geld meer voor een nieuwe auto. Al enige tijd was de verkoop van plaatjes van Ria op het internet gestagneerd en de kinderen waren ook op. Daarom liepen ze. Het ging zo langzaam dat het regelmatig voorkwam dat het enigszins vieze stel voor een gesloten deur kwam te staan, wat onherroepelijk leidde tot grote ergernis bij zowel Kees als Ria.

Vandaag hadden ze geluk, hoewel de winkel inderdaad opnieuw dicht was vóórdat Ria en Kees de voordeur bereikten (in dit geval waren ze zelfs op honderd meter afstand gekomen voordat de deuren sloten), vond Ria tijdens opnieuw een levensgevaarlijke valpartij een muntje op straat. Wat het muntje waard was, wisten ze natuurlijk niet, van euro’s hadden ze immers weinig kaas gegeten, maar het zou ongetwijfeld een feestmaal op tafel kunnen brengen. Helaas zou dat feestmaal morgen pas komen.

Thuis aangekomen stond de familie al te wachten. Het was al laat, maar dat mocht de stemming niet drukken.
“Zijn jullie daar eindelijk, stelletje reetmongolen? We staan al twee uur te wachte!”
“Wie zijn daar, Ria?”
“Hou je bek, Kees, we gaan naar binnen!”
Kees liet de hem onbekende figuren het huis in en gaf de meegekomen kinderen ieder een ijsje.
“Rood of wit?”

Nadat de onbeschoft behandelde visite huiswaarts was gekeerd, stelde Kees voor naar bed te gaan, waarop Ria hem een klap verkocht. Kees betaalde echter niet en kon zien dat ze moe was, waarop hij Ria de trap op rolde. Onder het ondergescheten dekbed snurkte de oerlelijke vrouw dat het een lieve lust was en genoot Kees van het geluid en de stank van zijn vrouw en ongetwijfeld ook van zijn rechterhand.

[homehapero]

ik vond het zeker niet slecht; op sommige momenten deed het me gniffelen en ik heb nooit iets tegen een grappig verhaaltje maar soms ga je erover en lijkt of je echt goor doet om goor te doen en te choqueren...vooral het einde komt gemaakt over.

btw: -ik zie niet hoe iemand nu bemoeilijkt kan worden door een laag plafond.
-een fles openknippen?
-de wijnijsjes waren echt geweldig
-zo ook de verkoop van de plaatjes van Ria

[Gimme more beer]

homehapero schreef op 09-10-2006 @ 19:40 :
ik vond het zeker niet slecht; op sommige momenten deed het me gniffelen en ik heb nooit iets tegen een grappig verhaaltje maar soms ga je erover en lijkt of je echt goor doet om goor te doen en te choqueren...vooral het einde komt gemaakt over.

Bedankt In eerste instantie stopte ik bij "Rood of wit?", maar ik moést gewoon dat ondergescheten dekbed in het verhaal verwerken

btw: -ik zie niet hoe iemand nu bemoeilijkt kan worden door een laag plafond.

De eerste zin is eigenlijk bedoeld om de indruk te wekken dat het een beetje een saai, enigszins gecultiveerd verhaal gaat worden, om langzaam wat absurde elementen te verwerken in het verhaal. Ik vind de zin opzich wel kloppen, maar ik snap ergens ook wel wat je bedoelt. Leuk is het om je af te vragen wat nu eigenlijk de moeilijkheid was. Zorgden de oneffenheid van het plafond en zijn slechte zicht voor een pijnlijke ervaring of was het het diepe bukken dat zorgde voor een barre tocht naar het wijnrek?

-een fles openknippen?

Een grapje om aan te duiden met wat voor verhaal we te maken hebben. Geef er je eigen invulling aan. Gewoon absurditeit? Plastic flessen? Flesvormige wijnpakken?

-de wijnijsjes waren echt geweldig

Geïnspireerd door de moeder van een vriend van me, van wie we vroeger altijd water uit bierflesjes kregen als zijn oma langskwam, puur om haar te choqueren

[SiemdeCyper]

Lekker banaal maar goed geschreven en inderdaad ik moest ook gniffelen af en toe.

Ik heb inderdaad ook met een glimlach zitten lezen. Om eerlijk te zijn vind ik het ook niet té schokkend, het leest lekker weg !