geen titel [stukje/kort verhaal]

Niet dat er hier nog veel mensen lezen en becommentariëren, maar ach, lol.


Waarom kan slaap nog steeds niet geleverd worden in een kant-en-klaar verpakking voor in de magnetron? Waarom is er geen snelrecept voor een nachtje zorgeloos pitten van een uur of acht, ‘zelf toevoegen bed, lakens en desgewenst pyjama, succes gegarandeerd’?
De klok heb ik een paar maanden geleden omgedraaid zodat ik de uren niet meer kan tellen maar de secondes wel nog tot me door kunnen dringen. Bedacht me dat als ik alle gevoel voor tijd zou verliezen dat wel eens verkeerd zou kunnen aflopen. Inmiddels kan ik je op de seconde vertellen hoe lang een minuut duurt, vijf minuten, anderhalf uur, ik ben exacter geworden dan de klok zelf en uiteindelijk dus toch nog een freak.
De tijd gaat niet trager of sneller, de tijd loopt geheel gelijk met zichzelf en ik voel me niet opgejaagd of zondagmiddagloom. De ergernis heb ik al gepasseerd en ik verkeer nu in een staat van voor mijn doen buitengewone berusting. De vragen hierboven stelde ik me begin dit jaar nog dagelijks –nachtelijks- maar inmiddels zijn ze achterhaald. Ik hoef geen recept meer, ik ben een kok geworden die niet uit boeken werkt, een kok die het vak verstaat.
Trucjes opvolgen faalt al zolang als ik het probeer en ik ben er dan ook mee opgehouden. Geen warme melk met anijs voor mij, ook geen slaapmutsje, vaste routine, drie hoofdstukjes uit een luchtige roman of pikdonkere kamer. Niks van dat alles heeft ooit iets uitgehaald dus ik houd mijzelf niet langer voor de gek met deze semi-wijsheden. Nee, begin, met een schone lege pan. Een tijdje op hoog vuur, zodat de olie heet genoeg is, daarna het gas terugdraaien naar tweederde. Nooit van te voren bedenken wat het wordt, nooit met een lijstje naar de winkel. Laat je varrassen door wat het seizoen je biedt, kom tot je ontsteltenis dingen tegen in de koelkast waarvan je je niet kunt herinneren dat je ze er ooit ingelegd hebt. Vraag je niet af hoe ze er terecht zijn gekomen maar neem genoegen met deze twist en snijdt de koolrabi of boschampignons in de gewenste grootte, zodat alles gaart maar er wel nog te kouwen en daardoor te genieten valt. Wat je slaapprobleem ook is, enge dromen, urenlang gedraai, slaapwandelen, eenvoudigweg níet slapen zoals ik, of slechts kunnen slapen op tijdstippen dat de rest van de samenleving op zijn levendigste is, er is altijd een oplossing in de vorm van een juiste combinatie van kruiden en specerijen. Iedere kok en slapeloze weet dat boschampignons niet dezelfde behandeling als een koolrabi verdienen. Het is essentieel ze te bewerken, bepoederen en verhitten op een manier waarom juist zíj het beste tot hun recht komen. Het zijn net mensen. Let hier op. Benader ieder ingrediënt met respect en stel je bescheiden met wel voortvarend op. Uitproberen en mislukken mag, aanklungelen niet.
Wat slapelozen meestal niet lukt is hun gedachten uitschakelen en zich overgeven aan de kleurrijke en avontuurlijke nacht. Wat mij als slapeloze en tegelijkertijd kok wel lukt is tijdens het koken mijn gedachten uitschakelen en me overgeven aan een al even kleurrijk en avontuurlijk keukenkastje vol korreltjes, pitjes, poedertjes en sausjes. De handgeschreven etiketten die ik tijden geleden op de potjes plakte zijn onleesbaar door het vele gebruik, en van veel van deze smaakmakers weet ik de naam dan ook niet één twee drie te zeggen. Dat is ook niet belangrijk. Het gevoel is belangrijk. De enige vraag die je moet beantwoorden is welke groenen schilfers deze champignons nodig hebben om in overheerlijke champignons te veranderen. Je hand weet te weg. Pak drie, vier potjes vast voor je kiest. Voeg toe, gebruik je handen. Voel de structuur, lik je vingers af en je onthoud zo de onverhitte smaak van nootmuskaat of basilicum. Snuif aan de shoyu en appelazijn en vergeet intussen niet te roeren.
Oefenen met slapen heeft mij nooit veel resultaat gebracht. Oefenen met koken wel. Experimenteren zorgt voor de meest fantastische resultaten. Heerlijke smaken en oeverloze rust. Drie kwartier snijden, roeren, bakken, stoven, mixen, kloppen, prakken, raspen en proeven geeft mij meer stilte in mijn hoofd dan al grootmoeders trucjes bij elkaar en met een beetje geluk krijg ik een fantastische nachtrust als toetje.

[homehapero]

Ik vind het goed!
was wel even de draad kwijt toen je out of the blue begon over koken maar dat maakte je op het einde goed (al was de opsomming met al die kruiden misschien iets te lang...)

[Uice]

Het is leuk geschreven, maar het probleem is dat het eigenlijk een prive-aangelegenheid en dus voor de meeste mensen buiten jezelf niet interessant. Daarvoor is het ook gewoon te lang. Sowieso moet je veel schrappen.

Bedankt voor het commentaar!

@ Juice: zo privé is het niet hoor, hoogstens gebaseerd op, maar driekwart is fictie. (dat heet inleven/fantasie )

[Uice]

Of het nu echt prive is of niet maakt niet uit, zo komt het over. Je beschrijft een situatie die voor de protagonist interessant is, maar voor de lezer niet echt.

protagonist = ...?

Ik vind het een leuk stuk, vooral het begin echter. Bij het koken hield je minder mijn aandacht vast. Ik zou ook wat meer schappen inderdaad.

Laat je varrassen door wat het seizoen je biedt, kom tot je ontsteltenis dingen tegen in de koelkast waarvan je je niet kunt herinneren dat je ze er ooit ingelegd hebt.

spelfoutje!

[Choking Duck]

Dat het niet interessant is voor een buitenstaander vind ik wat onzinnig. Dit is een blik in andermans wereld. Zij het in dit geval een fictieve wereld, het komt wel mooi over. En wat rust in je hoofd, of gedachten, betreft is het wel herkenbaar. Op wat spelfoutjes na vind ik het best goed.

Dankje.

Quis schreef op 01-07-2007 @ 17:20 :
maar er wel nog te kouwen

Kauwen.

Ik vind het niet per se 'prive', maar juist leuk. Vooral het begin maakte dat ik door wilde lezen.

Dankje. Ik was vast in de war met het meervoud van kouw, je weet wel, de vogel. Die spelfouten ook altijd.