[writhersblock doorbreken wil]
Je zult haar herkennen. Rode jas. Rode schoenen, pumps. Een overdaad aan eau de cologne. Een sigaret op een stokje, alsof ze in een Franse film speelt. Mocht ze willen.
Je zult haar niet mogen. Eerst wel. Ze lacht. Ze praat zacht en vriendelijk en geeft suptiele complimenten over je werk, of over je uiterlijk als dat is waar je onzeker over bent. Later besef je dat je fout zat. Neplach. Nepcomlimenten. Nepvriendschap. Ze schreeuwt, krijst zelfs als ze niet gekregen heeft wat ze wilde. Jouw lach, jouw complimenten, jouw vriendschap. Maar bovenal: jouw devotie.
Wanneer ze komt weet niemand. Is ook niet nodig om te weten, je zult immers meteen op de hoogte zijn zodra ze in je buurt is. Je nekharen gaan overeind staan, maar toch voelt dat prettig. Je ruikt haar natuurlijk ook, van verre al. Je hoort het geroezemoes om je heen. Ze praten over haar. Waar zouden ze anders over moeten praten? Men vraagt zich af waar ze al die tijd was. En voor hoe lang ze dit keer blijft. Maar dat ze komt, is nu zeker.
Eigenlijk wist je al veel langer van haar komst, alleen besefte je het niet. Ze toonde zich in je dromen. Bijna echt, alleen smaakvoller dan ze daadwerkelijk is. Ze dwingt je over haar te denken, dag na dag, maandenlang. Tot ze er dan eindelijk is en je haar onmiddellijk herkent. Dit is je droomvrouw! Ze bestaat echt.
Wat je niet weet is dat ze in ieders dromen verschijnt. Op elk netvlies gebrand staat. Ieders liefde wil en dus nooit exclusief is.
Nee, daar kom je pas later achter. Na een dag, als je mensenkennis hebt, of een goed instict bezit. Na een jaar, als je, zoals ik, je blind staart op al dat rood en doof bent door al dat gevlei. Als je maar wat graag iemand wil kennen zoals zij. Zorg dat je haar snel kent, haar echt kent, ziet hoe ze werkelijk is. Dan zul je haar niet mogen. Dan blijft het gekrijs je gespraard. Blaas je eigen kringen rook, stik niet in die van haar.
|