Vertaal!

[CSN]

Het is natuurlijk altijd hyperleuk om met poëzie bezig te zijn, maar soms wil het schrijven ervan even niet lukken, of heb je zin in iets anders, something different, etwas anderes, sjuhl'hugda feronti. Het vertalen van gedichten is dan een goede manier om er toch actief mee bezig te zijn. Is er iemand die dit wel eens doet? Ik probeer het de laatste tijd best vaak want het is echt SUPERSPANNEND . In eerste instantie is het denk ik makkelijker om van een andere taal (in de meeste gevallen waarschijnlijk engels) naar het nederlands te vertalen, maar andersom kan ook.

ANYWAY, I DARE YOU TO TRANSLATE YOUR FAVOURITE POEM
Of een gedicht van jezelf, of een gedicht dat misschien niet je favoriet is maar desalniettemin de moeite waard.

En dan kunnen we elkaar natuurlijk tips, schouderklopjes enzovoorts and so forth et cetera und so weiter malashmi tidana geven.

[CSN]

Dit is een van mijn laatste pogingen. Ik heb een Nederlands gedicht van Natalya Gorbanevskaja (wat weer een vertaling uit het Russisch was) geprobeerd naar het Engels te vertalen.


Natalya Gorbanevskaja

Sterven is – de globe omkeren en leven aan de ommezijde,
tegenvoeter worden van de aardbodem en van het kind,
geen berouw meer kennen en verharden in het onbewustzijn,
het verschil vergeten tussen zuster, kind en minnaar.

Sterven is – van een brug afvallen als een lucifer,
die de oceaan opdrijft en aanspoelt in het binnenland…
Wie niet gestorven is, weet niets en begrijpt niets,
hij zet een gebarsten glas aan zijn mond, of een gammele fluit.


Natalya Gorbanevskaja

Dying is – to turn the globe around and live on the downside,
to become the antipode of earth’s surface and the child,
to know no more sorrow and harden in unconsciousness,
to forget the difference between sister, child, and lover.

Dying is – to fall off a bridge like a match,
that floats onto the ocean and washes ashore to the inland…
Who didn’t die knows nothing and understands nothing,
brings a broken glass to their mouth, or a ramshackle flute.

[CSN]

& Vivi heb jij niet een eigen taal? Kun je niet een Nederlands gedicht naar die taal vertalen

Goed gelukt CSN! ik had alleen 'wie niet gestorven is' mooier gevonden als het vertaald was naar 'who has not died' ipv 'who didn't die'. En ik vind het jammer dat lucifer een zoveel mooier woord is dan match maar daar kan jij niets aan doen

[Vogelvrij]

CSN schreef:

& Vivi heb jij niet een eigen taal? Kun je niet een Nederlands gedicht naar die taal vertalen

Ik vrees dat je mij met Vivi bedoelt

Ik heb wel eens gedichten van mijzelf of anderen in kunsttalen vertaald, ja Tegenwoordig ben ik er niet heel veel meer mee bezig. En ik heb ook wel eens een gedicht van mezelf in het Engels vertaald, maar omdat mijn Engels niet echt geweldig is, is dat nooit echt goed gelukt, maar zo konden mensen toch een indruk krijgen van waar ik over schrijf. En toen wilde ik een voorbeeldje geven maar ik kan alleen een vertaling vinden wat sowieso al een slecht gedicht was, dus dat doen we maar even niet. Misschien kan ik binnenkort eens wat proberen

[CSN]

Ave schreef:

Goed gelukt CSN! ik had alleen 'wie niet gestorven is' mooier gevonden als het vertaald was naar 'who has not died' ipv 'who didn't die'. En ik vind het jammer dat lucifer een zoveel mooier woord is dan match maar daar kan jij niets aan doen

Hmm nee, ik vind 'did not die' toch mooier. ''who has not died' zou voor mij 'wie niet gestorven heeft' zijn.

En vivi (why yes that;s you ) kun je niet zo'n oude vertaling posten?
Of neee beter, je post de vertaling in je taal van een bekend gedicht en dan moeten wij zeggen welk gedicht het is

[Reynaert]

Ik weet niet of het wel goed Engels is CSN. Het klinkt mij in ieder geval heel erg vernederlandst in de oren. Zou zelf kiezen voor een zin als "Those who didn't die know nothing(...)" of "Who didn't die doesn't know anything(...)".

[CSN]

Hmm ik heb het aan meerdere natives laten lezen en niemand zei er iets over, maar ik zal het eens navragen. Ik vind in elk geval dat de alternatieven het metrum ruineren.

[Lavender]

Voor mijn portfolio Duits moest ik een Duitse tekst schrijven, zoals een brief/verhaal/gedicht. Ik koos om een gedicht van mij te vertalen (lekker makkelijk dacht ik ), maar na deze poging zal ik waarschijnlijk geen tweede meer ondernemen. (Toch moeilijker dan aanvankelijk gedacht. ) Dit is het resultaat:

Aus dem Vondelpark

Die Stadt die eine Straße mit U-Bahn und
Apartmenthaüsern ausspeit, hat sich mit
grün überzogen. Wir nennen es Park.

Da oben an Schnur ein Gespann Ballons. Es
gibt keinen Westwind, nur eine Brise die von
dem angehängten Zettel Schmetterlingen faltet.

Jemand unter fällt seine Hände.
Die Luft erzählt uns, dass irgendwo noch
Wolken treiben, aber wir gucken bloß

wie alle beide sich den Himmel in beeilen,
wie Pferde in Trab.

---

Vanuit het Vondelpark

De stad die een straat met ondergrondse
en flatgebouwen uitspuugt, heeft zich met
groen bekleed. We noemen het park.

Daarboven aan touw een koppel ballonnen. Er is
geen westenwind, slechts een bries die van de
vastgeknoopte kattebelletjes vlinders vouwt.

Iemand beneden zakt zijn handen.
De lucht vertelt ons dat er ergens nog
wolken drijven, maar we kijken enkel

hoe de twee zich de hemel in haasten,
als paarden in draf.

[Vogelvrij]

Ik wilde vragen van wie dat gedicht dan was, maar het is gewoon van jezelf, dit is dus een compliment Maar ik denk ook wel dat het soms lastiger is om een gedicht in een andere taal te vertalen dan dat je een gedicht in een andere taal schrijft, vaak wordt het toch zo'n fletse weerspiegeling, maar op zich valt dat hier toch wel mee?

@CSN: Oké dan, wordt aan gewerkt

[Lavender]

Ik vind het ook redelijk geslaagd, alleen is het een beetje 'vernederlandst'. Als ik het lees voelt het zo letterlijk vertaald aan. En behalve het ietwat gekke gevoel is het gewoon moeilijk om in een andere taal te schrijven. Als je in een andere taal schrijft, zal je dat gevoel die ik daarnet omschreef niet hebben. Nadeel is wel dat zoiets nog moeilijker is - maar dat zal wel aan mijn talenknobbel liggen.

[Vogelvrij]

Speciaal voor CSN, een vertaling van een bekend gedicht in Delaasoe:

Livoer

Zataij zoe gebekà her
enmanij frel wamaijkler.
Waij sà saijta two ngookhig,
plaraijta kha toomig.

(toch wel grappig om nog een keer naar zo'n oude taal te kijken, heb wel wat vocabulaire van nog een andere taal moeten gebruiken. Hint: het rijmschema is in het oorspronkelijke gedicht anders).

[CSN]

ohhh wat moeilijk

Het is hier zo ...
................................
Wij zijn ... twee
...............................

Meer kan ik er nog niet van maken
Wel gaaf dat je ook gerijmd hebt, ik ga er nog even op puzzelen

[Vogelvrij]

Als het te moeilijk is, geef ik nog wel een hint, maar het is wel een bekende dus ik denk dat jullie er zonder ook wel uit kunnen komen, zeker met dat overduidelijke two=twee

Ja, die eerste rijm kwam toevallig zo uit, maar was er wel blij mee

[CSN]

Ik weet het

Ik zit mij voor het vensterraam
Onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
Dan kon ik samen spelen.

[Vogelvrij]

Tien punten voor jou

Wat we ook nog zouden kunnen proberen, is om een bepaald gedicht in zoveel mogelijk talen te vertalen?

[Elfe]

Lavender schreef:

Vanuit het Vondelpark

De stad die een straat met ondergrondse
en flatgebouwen uitspuugt, heeft zich met
groen bekleed. We noemen het park.

Daarboven aan touw een koppel ballonnen. Er is
geen westenwind, slechts een bries die van de
vastgeknoopte kattebelletjes vlinders vouwt.

Iemand beneden zakt zijn handen.
De lucht vertelt ons dat er ergens nog
wolken drijven, maar we kijken enkel

hoe de twee zich de hemel in haasten,
als paarden in draf.

He, dit lijkt een beetje op een gedicht dat ik ooit schreef:

Hirschgartenallee

De straat die trams en medicijnen uitspuugt over een stad
die zich bekleedt met parken en vooral met bier, gooit
ritmisch kubussen tegen de grond. Hier raap een licht
knisperen knarsende tongen bijeen in een enigszins

verstaanbare taal. Iemand schept fier een ruimte op
papier, alsof zijn lintmeter geen vergissing is. De handen
die zwaaiden zinken in zakken van lange jassen waarin
zich lichamen wentelen om een as van wandelstokken.

Samen vormen ze de melkweg waarover een cartograaf
zich buigt als hij besluit waar de stad gevouwen wordt.

---

Ik heb het alleen nog niet vertaald.

[Elfe]

Ik ga hem vertalen.

[Porcelain]

Vogelvrij schreef:

Livoer

Zataij zoe gebekà her
enmanij frel wamaijkler.
Waij sà saijta two ngookhig,
plaraijta kha toomig.

Hihi ik wist het meteen Echt cool dat je hier geduld voor had.

[elysea]

ik mis ergens nog een bijvoegelijk naamwoord. het zal vast ook beter kunnen, het is erg letterlijk.


http://rpo.library.utoronto.ca/poem/2904.html

hij viel in mijn armen en zei (pier giorgio di cicco)

(excerpt)

hij viel in mijn armen en zei
"soms neemt god waar we het meest van houden. hij weet het het best".
daar ben ik het mee eens.
dus ik verzon maar iets terwijl ik zijn kleinkinderen begroef.

ik zei, "god wil dat we onvoorwaardelijk van hem houden";
te moe worden om boos te zijn, van hem te houden,
zoals mijn vriend zorab het niagara ravijn in gaat
om te zoeken naar berichten in flessen. hij haat god, maar vindt hoop.
je wordt dankbaar voor vanalles
hij neemt niet: adem, zicht
geheugen, tot ze genomen worden. dan ben je dankbaar
voor de dood.
zulke dankbaarheid, alles voor lief
nemen, je motorslee, je boosheid, zorgen;
zelfs angst; je wijst
elk gevoel aan hem toe.

vandaag ben ik dankbaar voor vanalles,
zelfs de koude blik van
hen die niet van mij houden. het is een ervaring.
mijn meester zei weleens dat hij niet meer
gekwetst kon worden. ik? ik verzamel elk zicht en geluid dat ik
zal missen in het laatste moment.

vandaag heb ik vier kinderen begraven. ik weet niet waar het huilen
over ging, ik hield het
hoofd van de grootvader tegen het mijne, als een
doodsbange broer geconfronteerd met een
onvoorwaardelijke god. het was als mijn eigen hoofd vasthouden.
zijn hersenen, zijn liefde, zijn geloof, het mijne -- en
doend wat we het beste doen -- leven ondanks hem.
tot hij de hor opent en zegt, kom binnen;
de dag van straten en bladeren is voorbij.
leg je hoofd te rusten, en doe
de gelijkenis van de dag weg.

[Lavender]

Elfe schreef:

He, dit lijkt een beetje op een gedicht dat ik ooit schreef:

Hirschgartenallee

De straat die trams en medicijnen uitspuugt over een stad
die zich bekleedt met parken en vooral met bier, gooit

Ik heb het alleen nog niet vertaald.

De eerste twee regels vind ik niet meer 'een beetje' lijkend.

Succes met vertalen!

[Yes, Anastasia]

Ohh, wat mooi.

Ik ben de afgelopen tijd ook steeds meer bezig met vertalen, maar net als bij normale gedichten heb ik tijd nodig om me van het werk te distantiëren voor ik er naar terugga om de waarde ervan te beoordelen/in te schatten. Maar ik zal zeker een oog op dit topic houden voor inspiratie.

[Kemical]

Het is geen gedicht zoals die van jullie en ik vind het ook lang niet zo goed, maar ooit heb ik deze voor school gemaakt:

Ik haat je woorden, ik haat je haar
ik haat BMX en ik haat je gestaar
ik haat je all stars, je gezinspeel
ik haat je helemaal, veel te veel
ik haat je eeuwige gelieg en je yeah right
ik haat je manipulatie en je cola light
ik haat je onverstuurde sms'jes, keer op keer
maar het meest van al
ik haat je gedrag dat mij verliefd maakt, steeds maar weer

En het origineel:

I hate the way you talk to me, and the way you cut your hair.
I hate the way you drive my car.
I hate it when you stare.
I hate your big dumb combat boots, and the way you read my mind.
I hate you so much it makes me sick; it even makes me rhyme.
I hate the way you're always right.
I hate it when you lie.
I hate it when you make me laugh, even worse when you make me cry.
I hate it when you're not around, and the fact that you didn't call.
But mostly I hate the way I don't hate you. Not even close, not even a little bit, not even at all.

Nogal vrij, ja. Leuke dingen staan er in dit topic wel!

[Fayelinde.]

Edgar Allan Poe met A dream whitin A dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

-

Proef mijn kus op jouw voorhoofd en, nu ik vertrek,
laat me aldus toegeven dat je niet verkeerd ben te achten
dat mijn dagen een droom waren, maar toch als de hoop,
in een nacht, of in een dag, in een visie, of niets,
weggevlogen is.
Is het daarom minder gebeurd?
Al wat wij zien, al wat wij schijnen
is slechts een droom binnenin een droom.

Ik sta middenin het gebrul
van een door branding gekwelde kust,
in mijn hand hou ik korrels van het gouden zand
Zo weinig! Toch weten ze door mijn vingers te kruipen
terwijl ik huil - terwijl ik huil!
O God! Kan ik hen niet begrijpen
met een strakkere greep?
O God! Kan ik hen niet bewaren
van de meedogenloze golf?
Is alles wat wij zijn of schijnen
slechts een droom binnenin een droom?

Ik weet het, nauwelijks een drol waard, maar ik vond vertalen heel erg moeilijk. Ik voelde me ook heel erg schuldig omdat ik Edgars gedicht heb verpest. Sorry Edgar!

[CSN]

Venezuela | Dorianne Laux

After the stroke all she could say
was Venezuela, pointing to the pitcher
with its bright blue rim, her one word
command. And when she drank the clear
water in and gave the glass back,
it was Venezuela again, gratitude,
maybe, or the word now simply
a sigh, like the sky in the window,
the pillows a cloudy definition
propped beneath her head. Pink roses
dying on the bedside table, each fallen
petal a scrap in the shape of a country
she'd never been to, had never once
expressed interest in, and now
it was everywhere, in the peach
she lifted, dripping, to her lips,
the white tissue in the box, her brooding
children when they came to visit,
baptized with their new name
after each kiss. And at night
she whispered it, dark narcotic
in her husbands ear as he bent
to listen, her hands fumbling
at her buttons, her breasts,
holding them up to the light
like a gift. Venezuela, she said.

---

Het enige wat ze na de verlamming nog
zeggen kon was Venezuela, wijzend naar
de waterkan met de lichtblauwe rand,
haar éénwoordsbevel. En als ze
het zuivere water opdronk en het glas
terug gaf was het opnieuw Venezuela,
dankbaarheid, wellicht, of het woord
nu niets meer dan een zucht, zoals de lucht
in het raam, de kussens een mistige betekenis
onder haar hoofd gelegen. Roze rozen
stierven af op haar nachtkastje, elk blad
een schroot in de vorm van een land
waar ze nooit was geweest, nooit ook maar
enige interesse in had getoond, en nu
was het overal, in de perzik die ze optilde,
druipend, aan haar lippen, het witte doekje
in de tissuebox, haar kinderen als ze
op bezoek kwamen, gedoopt met hun
nieuwe naam na iedere kus. En ’s nachts
fluisterde ze het, donker narcotisch
in het oor van haar man als hij
voorover boog om te luisteren,
haar handen friemelend aan
haar knopen, haar borsten,
die ze omhoog naar het licht hield
als een geschenk. Venezuela, zei ze.

[flyaway]

Robert Frost: Stopping by the woods on a snowing evening.

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep.
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

------------------------------------------------------------------

Halt houden bij het bos op een sneeuwrijke avond

Wiens bos dit is, ik denk het te weten
Het huis is echter in het dorp
Dat zal mij niet zien stoppen hier
Zijn bos te zien volvullen met sneeuw

Mijn paardje vindt het vast raar
Te stoppen zonder een stal vlakbij
Tussen de bomen en het bevroren meer
De donkerste avond van het jaar

Hij schudt met zijn bellen
Om te vragen of dit klopt
Het enige geluid is de zwiep
Van zachte wind en donzige vlokken

Het bos is prachtig, donker en diep
Maar ik heb me aan beloften te houden
En mijlen te gaan voordat ik slaap,
En mijlen te gaan voordat ik slaap.

[elysea]

ik vind dat gedicht echt vele malen krachtiger in het engels.