Verhaaltje..zomaar

[Littleladylike]

Heej mensen,
Ik zit op het werk, en ik verveelde me een beetje dus ik begon een beetje te krabbelen. Ondanks dat wil ik graag weten wat jullie er van vinden. Dus meningen zijn welkom.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

De wind waait en de bomen buigen, het is onrustig buiten dat kun je overal zien. Ik versnel mijn pas nog maar een paar minuten en dan ben ik thuis, ik hoop dat het niet gaat regenen. Ik voel een paar spetters op mijn gezicht Shit schiet er door mijn gedachtes ik begin langzaam te rennen. Eindelijk daar is mijn huis, het is niet veel maar het is een huis. De ramen zijn vervallen, geen gordijnen, de verf is afgeblakerd wat ooit mooi wit was is nu een bruine roestige kleur. Ik haat dit huis dat is duidelijk. Snel pak ik mijn sleutel uit mijn zak en douw hem in de met verf afgeblakerd geelachtige deur snel stap ik naar binnen en zie onze “bank”, oftewel iets wat lijkt op een bank maar het totaal niet is, iets wat lijkt op een tafel maar wat werkelijk gewoon een kistje is op de grond, en onze gammele keuken. Hoi is er iemand thuis?! Natuurlijk geen antwoord, iedereen is weg zoals gewoonlijk. Jose de oudste zal wel weer met haar “vriendje” op stap zijn ze heeft toch elke week een ander, pa zal wel in de kroeg zitten en ma probeert geld af te troggele voor haar wel gemeende “diensten” wat een leven schiet er bij me naar binnen. Ik hoor hoe buiten de storm tekeer gaat tegen ons huis Hoelang zal het nog blijven staan? Met elke storm verwacht ik dat alles hier uit elkaar valt, omdat ze geen zin meer hebben om hier te staan.

Ik loop de trap op en kijk naar mijn “kamer” oftewel een ruimte met een gordijntje ervoor waar iedereen zo doorheen kijkt, altijd fijn als Jose dan een vriendje mee neemt ik zit altijd voor aan. Ik ga zitten op mijn bed en pak mijn dagboek en begin te schrijven over vandaag:

Heej lisa, vandaag was weer een gewone dag. Op school was ik weer het pispaaltje ik wilde dat ik krachten had zodat ik iedereen kon verpulveren. Vooral die Sarah met haar aanhangsel wat een dom wijf! Vandaag vond ze het nodig om tijdens gym mijn kleren in een boom te douwen, kan het nog kinderachtiger? Ik bedoel maar hallo we zijn al 18 jarige hoor! Tenminste hun, ik pas over een paar dagen. Maar ja natuurlijk vonden haar aanhangselen het geweldig en stonden breed te lachen met zijn 3e. Als ik ooit, ooit, ooit is iets terug zou kunnen doen bij hun zou ik ze zo voor paal zetten dat ze nooit meer naar buiten durfde te gaan! Dan kan ze niks meer in der dikke vette ransbak van een auto met der lieve vriendje.

Liah! ik schrik uit mijn verhaal in mijn dagboek op. Ja ik ben boven lies! Liese is de jongste van ons 3, zei is 16 ze begint net alles te ontdekken. Niettemin is zij best populair op school ik kan niet begrijpen waarom. Ik hoor hoe Liese de trap beklimt, ze komt bij me op bed zitten. Haar prachtige bruin/blonde haren waar ze altijd mee moet spelen, en bijna doorzichtige blauwe ogen kijken mij doordringend aan. Waar is iedereen Li? Ik kijk haar aan met een blik van je-weet-waar-iedereen-is alsnog kijkt ze me aan alsof ze een serieus antwoord terug verwacht. Ik zucht Ma is aan het werk, Pa zit in de kroeg en Jose zal wel weer op stap zijn met der vriendjes, dat weet je nou zo onderhand toch wel? Ze staat op en kijkt me ondankbaar aan voor ze wegloopt, ik kan niet begrijpen dat ze zo snel is veranderd binnen een half jaar. Hoe kan iemand eigenlijk zo snel veranderen. Ik pak mijn dagboek weer op en ga verder met mijn verhaal:

Naja in ieder geval ben ik weer blij dat ik thuis ben, naja blij het is wat je blij kan noemen. Gelukkig ben jij der nog, bij jou kan ik altijd alles kwijt. Je bent mijn enige vriendin de enige die er toe doet, wel raar dat je zoiets tegen een boekje zegt wat ik ooit is heb gevonden. Ik wordt over 2 dagen 18, maar ik voel me de afgelopen week zo raar. Alsof er iets staat te gebeuren, maar wat weet ik niet. Het is heel vervelend. Niet dat iemand vraagt aan mij of er wat is maar goed. Ik ga der maar weer mee stoppen, ik spreek je morgen weer. Dag lisa!

Ik klap mijn dagboek dicht, doe het slotje er omheen en leg hem op het plekje waar die altijd veilig ligt.

Afgezien van de vele spelfouten vind ik het verhaal niet echt boeiend. Je begint met een paar mooi klinkende zinnen, maar daarna val je veel te veel in herhaling. Daarbij het ik het over het huis dat niet veel is, de bank die maar een "bank" is en de tafel die geen tafel is en dan heb je ook nog een "kamer".

Ook steken je mooie woorden als afgeblakerd, niettemin etc. behoorlijk af tegen dingen als 'troggele', 'aanhangselen', 'naja' en 'ik wordt'.

Als laatste, op een gegeven moment vraagt de hoofdpersoon zich af hoe het kan dat iemand zo snel kan veranderen binnen een half jaar. Hier vertel je verder niets over? Het is voor mij in ieder geval erg onduidelijk waar je het dan over hebt.

Misschien dat je niet zomaar even op je werk als verveling iets moet gaan schrijven, maar er echt de tijd voor moet nemen Denk dat dat al een heel stuk scheelt.

[Littleladylike]

Dank je voor je reactie Nrlaan! Je advies word van harte genomen. En het spijt me van de spelfouten ik ben daar namelijk niet zo goed in, heb daar nog wel is een taalprobleem in.

Over dat veranderen dat komt nog, en ja miss val ik idd wel een beetje in herhaling. Heb jij miss een idee hoe het eventueel anders zou kunnen? Want ik wil toch wel een beschrijving geven hoe "gammel" het daar is in huis.

[Miekje*]

De spelfouten storen een beetje, maar het is wel duidelijk geschreven. Verder niet echt een boeiend verhaal, miss ben je als lezer alleen benieuwd wat er staat te gebeuren.