[Verhalenwedstrijd] Stilte

[flyaway]

Stilte

Ik was nog jong toen ik op zoek ging naar stilte. Ik was nog jong toen ik merkte dat niet iedereen mijn vragen erover kon beantwoorden. Bestaat stilte wel? Zo ja, waar dan? Was het een beschermd iets dat alleen op bepaalde plekken op aarde voorkomt? Of is het overal om je heen? En de belangrijkste vraag (ik was nogal een verzamelaar): kun je stilte in een doosje doen?

Op weg dus, op zoek naar stilte en de mensen die er ervaren in zijn. Eerst ging ik naar het park omdat mijn grootmoeder vertelde dat zij daar altijd van de stilte genoot. Was stilte dus altijd iets om van te genieten of kon het ook eng, vervelend, naar zijn?
Hoe dan ook, ik zocht een bankje op in het park, aan het meest verlaten paadje, waar vast de meeste stilte zou zijn. Zou ik stilte herkennen wanneer ik tegen zou komen?
Ik ging zitten en wachtte.
Wind liet de bladeren ritselen en het water van het meertje verderop kabbelen. Vogels kwetterden op hoog niveau en zelfs het grind van het paadje leek tegen elkaar te rammelen. Dit was toch geen stilte? En hoe sterker ik probeerde mij er voor af te sluiten, hoe luider alles werd.
Mijn grootmoeder schaterlachte toen ik vertelde over mijn teleurstellingen. Ze kwam terug op haar woorden en zei dat je in de natuur nooit complete stilte kon ervaren. Alleen rust. Waar ik dan wel stilte kon vinden, wist ze niet.

Voor mijn tweede poging ging ik dus op zoek naar een plek waar helemaal geen natuur was. Het stadscentrum keurde ik meteen af, hoe jong en naïef ik ook was, ik wist wel dat ik daar geen stilte zou vinden. Maar waar dan wel?
Mijn oudere broer vertelde over een verlaten industrieterrein aan de rand van de stad. Als hij mee mocht, zou hij me de weg wijzen. Ik zei maar ja, want ik vond het een goed idee waar ik zelf niet op was gekomen.
’s Avonds slopen we in het donker uit huis en fietsten we naar het industrieterrein. Mijn broer keek nieuwsgierig rond, ondertussen heel de tijd fluitend. Toen ik hem ongeduldig vertelde dat ik zo nooit stilte zou kunnen ontdekken, hield hij er, na klein protest, mee op. “Zo weet toch niemand dat we er zijn als ik niet fluit.” Betekende dat in stilte niemand aanwezig kon zijn? Dan kon ik nooit stilte vinden, want dan zou het weg zijn zodra ik verscheen! Dat idee beviel me niet. Mijn ademhaling werd lichter en ik lette op om nergens op te gaan staan. Was hier echte, échte stilte?
Er was in ieder geval geen wind die blaadjes kon laten ritselen of water laten kabbelen. Het woord was zeker niets voor niets windstil. Maar hoorde ik echt niks? Helaas niet. Een geroezemoes waarvan ik de oorsprong niet kon duiden was de ruis in de omgeving. Mijn broer kwam naast me staan en vertelde me dat het stadsgeluiden moesten zijn. Treinen, auto’s en fabrieken die ondanks de flinke afstand, toch van hen lieten horen.
Ik was teleurgesteld en we fietsten snel weer terug naar huis.

Eigenlijk voelde ik de bui al hangen, maar wilde ik niet aan mijn falen toegeven. Ik ging de rest van mijn familie af voor informatie en vroeg ook aan de knappe buurvrouw of zij wist waar stilte was. . Ik las boeken waarvan ik niet meer begreep dan de titels en viel mijn meesters en juffen lastig. Niemand had een antwoord dat mij tevreden kon maken en mijn neefje joeg me weg omdat hij vond dat ik stomme vragen stelde.
Teleurgesteld sloot ik me op in mijn kamer waar het stil was, op mijn eigen kloppende hart en achtergrondgeroezemoes na. Misschien lag het gewoon aan de aarde, dat het er nooit echt stil kon zijn. En toen besloot ik dat ik astronaut wilde worden.