Vraaaag

Waarom wil ik niks over mijn gevoelens kwijt aan mijn moeder? ik wil niet dat ze het weet als ik verdrietig ben, of als ik verliefd ben, of als ik met geloof bezig ben en al dat soort dingen. waarom niet? ze lacht me echt niet uit ofzo en ze wil juist graag dat ik dat wel doe

[Nona]

Omdat je (denk ik) 17 bent.
Je hebt een bepaald moment in je leven dat je gaat proberen je los te maken van je ouders. Daar is niets mis mee, en het hoeft helemaal niet gepaard te gaan met ruzie of spanningen thuis. Dat kan op een heel relaxte manier gaan en je kunt ook een hele goede relatie met je ouders behouden. Maar dat je op dat moment even twee keer nadenkt voor je je ouders persoonlijke dingen vertelt is niet zo gek.
Het kan aan de andere kant ook geen kwaad om je ouders dingen te vertellen over je emotionele leven. Kies gewoon eens een rustig moment uit als je met je moeder alleen bent (een keer 's avonds, geen verdere plannen, geen visite of belangrijke dingen om over te praten) en vertel haar dan eens iets. Gewoon, als normaal gesprek. Want het klinkt een beetje of je ermee zit, het beste lijkt me dan gewoon om het stilzwijgen te doorbreken. Waarschijnlijk vindt je moeder dat ook fijn, je bent toch haar dochter.

hmja.
ik irriteer me geloof ik aan haar reactie, dan word ze helemaal lief en aanrakerig en aaierig en daar heb ik echt een hekel aan. is dat dan ook raar? ook met, als ik familieleden weer zie, of afscheid nemen of verjaardagen enzo dat je ze 3 zoenen moet gaan geven. ik haat dat. maar ik schijn de enige op de planeet te zijn.

[ganralph]

de planeet is vrij groot, dus je bent zo maar niet de enige

ik ben het wel eens met Nona. je wil je op een bepaalde manier losmaken van je ouders. op het moment dat je met je moeder over gevoelens praat, kom je waarschijnlijk weer wat meer terug in de traditionele moeder/dochter-verhoudingen. ze "bemoedert" je dan met advies en liefde ed. en daar heb je geen zin in. niet gek op jouw leeftijd. waarschijnlijk hecht je meer waarde aan je vriendinnen op zo'n moment, omdat die zeg maar op hetzelfde "niveau" staan.

hoe zou je het vinden als je moeder naar jou toe kwam om over haar emoties te praten? dan draaien de rollen een beetje om denk ik, waardoor je misschien minder afstand voelt. (gok ik hoor)

ganralph schreef:

op het moment dat je met je moeder over gevoelens praat, kom je waarschijnlijk weer wat meer terug in de traditionele moeder/dochter-verhoudingen. ze "bemoedert" je dan met advies en liefde ed. en daar heb je geen zin in.

AAH you are so right.
haha
ik haat moeder/dochterdingen.
en dan wil ze weer dingen samen gaan doen enzo.
maar waarom zou ik met mijn moeder gaan als ik tijd met vriendinnen kan besteden, wat ik veel leuker vind?
en dan gaat mn moeder weer verdrietig zitten zijn dat ik niets met haar wil doen.
zucht.

[ganralph]

hanneke1991 schreef:

en dan gaat mn moeder weer verdrietig zitten zijn dat ik niets met haar wil doen.
zucht.

tja, voor haar verandert er natuurlijk ook veel als jij meer tijd met je vriendinnen doorbrengt. ze weet ineens niet meer wat er precies in haar kind om gaat.

het is allemaal niets wat er niet "bij hoort" hoor je wordt/bent nou eenmaal volwassen en daar went zij ook wel aan.

geloof me, er zijn zat gezinnen waarin dit proces veel onaangenamer verloopt...

[Angelzz]

@Nona

Tja, ik heb hetzelfde als hanneke1991, maar ik ben nog maar 13.
Ik denk niet dat jouw oplossing dan klopt bij mij....
Misschien ben ik wel gewoon iemand die liever haar gevoelens voor zich houdt..... I don`t know....
Al hoewel, dat klopt ook weer niet.....?

@hanneke1991
Je bent niet de enige hoor, ik vertel ook m`n problemen maar ook gevoelens nooit aan m`n moeder, wel aan vriendinnen. En ik irriteer me mateloos aan familie (ook bij t afscheid), etc. En ik kan me gewoon rot irriteren aan lieve reacties op vanalles.

[*oma*]

hanneke1991 schreef:

AAH you are so right.
haha
ik haat moeder/dochterdingen.
en dan wil ze weer dingen samen gaan doen enzo.
maar waarom zou ik met mijn moeder gaan als ik tijd met vriendinnen kan besteden, wat ik veel leuker vind?
en dan gaat mn moeder weer verdrietig zitten zijn dat ik niets met haar wil doen.
zucht.

Ik wou juist dat mijn moeder dat deed (en dat ik het durfde).

[weetweinig]

hanneke1991 schreef:

hmja.
ik irriteer me geloof ik aan haar reactie, dan word ze helemaal lief en aanrakerig en aaierig en daar heb ik echt een hekel aan. is dat dan ook raar? ook met, als ik familieleden weer zie, of afscheid nemen of verjaardagen enzo dat je ze 3 zoenen moet gaan geven. ik haat dat. maar ik schijn de enige op de planeet te zijn.

Ga gewoon niet vlak naast haar zitten, maar in de stoel ertegenover. Als jij geen zin hebt in dit soort knuffelige onzin, moet je dat niet accepteren. Gewoon even vertellen waar je je zo ongeveer mee bezig houdt, dat is genoeg.