Verhaal - De eenzame vrouw

[kelticfairy]

Ik volg de minor Creatief Schrijven en heb altijd wat gehad met (korte) verhalen. Laatst kreeg ik de opdracht om een landschap te omschrjven vanuit een vrouw die net haar vreselijk man had verloren. Ik mocht de man en de dood niet noemen in mijn verhaal. Juist door deze beperkingen, ging ik buiten de gangbare paden denken. Zie hier het resultaat:

Sinds een paar weken was ze alleen. Ze had niemand meer om voor te zorgen. En nu was het zó stil in huis. Ze had spiegels opgehangen. Van die grote ronde. Op bijna elk stukje muur kon ze naar zichzelf kijken. Nu had ze tenminste het idee dat ze niet alleen in het grote huis woonde, maar dat ze samen leefde met veel verschillende personen die haar omringde bij alles wat ze deed. Vannacht had ze niet kunnen slapen. Ze had het niet eens geprobeerd. De hele nacht zat ze in de grote fauteuil waar ze een paar weken geleden nog niet in mocht zitten. De bank was van haar. Als ze wilde kon ze zo breed uit zitten als zij wilde. Nu maakte het niet meer uit vanuit welke plek ze tv keek, een boek las of alleen maar voor zich uit staarde.

Vanaf een afstand staarde een vrouw stoïcijns voor zich uit. Ze liep naar de muur en bedacht zich dat de vrouw in de spiegel haar vaag bekend voorkwam. Ze zag er niet meer zo sprankelend uit als vroeger. Het vrolijke gezicht met de twee blosjes op haar appelwangetjes had plaatsgemaakt voor een grauw ingevallen gelaat. Haar ogen stonden dof en haar mondhoeken leken voortdurend in een verdrietige stand te staan. Alsof ze op elk moment van de dag in huilen uit kon barsten. Nu werd de aanblik van die vreemde vrouw in de spiegel haar te veel. Ze griste haar jas van de kapstok en liep snel naar de voordeur. Opgelucht trok ze ‘m achter haar dicht. De deur van het huis waar zo veel mooie herinneringen liggen, werd kleiner en kleiner terwijl zij haar tuin uitliep en langs de akkers slenterde. Dit was een plek waar ze al van kinds af aan ontspande. Het was haar plek. Aan de rand van de akkers groeiden rode plantjes die ze wel eens plukte en in een vaas deed. Maar dat was verleden tijd. Dat deed ze toen haar huis nog leven uitademde. Nu had ze geeneens de behoefte meer om het thuis gezellig te maken. Kijkend naar de tevreden grazende koeien besefte ze dat deze beestjes een geruststellende, bijna therapeutische werking op haar hadden. Voordat ze haar eenzame huis uitliep kon niets haar meer verrukken, maar nu was ze verbaasd dat zoiets simpels als grazende koeien haar goed deed. Ze vleide zich op het zachte gras dat door de felle zon groener leek dan anders en keek omhoog waar de wolken zich lieten meevoeren door de wind. De grote watten in de lucht leken te veranderen van vorm naarmate ze er langer naar keek. Het ene moment zag ze een mooie sprookjesprinses en het volgende moment vloog een eenhoorn de prinses voorbij. Opeens wist ze wat ze moest doen. Ze moest niet langer leven in het verleden, maar kijken naar de toekomst. Bij deze gedachte kwam een klein lichtpuntje in haar eenzame bestaan. Ze stond op en klopte het pas gemaaide gras van zich af. Haar benen voelde niet meer zo zwaar als anders. Met een lichte tred stapte ze naar het poortje van de tuin, en liep naar haar voordeur. Ze stak de sleutel in het slot en zwaaide de deur van haar huis open. In de spiegels aan de muur zag ze een glimp van haar oude ik.

[Broeder]

Het is niet slecht, maar het kan me eerlijk gezegd ook niet heel erg boeien. Het plot is niet heel verrassend of vernieuwend, maar dat maakt op zich nog niet zoveel uit. Ik denk dat je meer aandacht zou moeten steken in de beschrijving van de vrouw en het landschap dan te proberen in een wandeling van een paar minuten een hele mentale omslag te proppen. Verder vermijd je inderdaad de dood en de man te noemen, maar leg je het er wel overduidelijk bovenop in de eerste alinea. Je kunt de landschapbeschrijving en de reden van deze gewijzigde perceptie best door elkaar heen laten lopen, zodat tegen het einde pas duidelijk wordt wat de reden van haar eigenlijk bedroefdheid is.

Verder nog enkele inhoudelijke dingen:

kelticfairy schreef:

Ze had spiegels opgehangen. Van die grote ronde. Op bijna elk stukje muur kon ze naar zichzelf kijken. Nu had ze tenminste het idee dat ze niet alleen in het grote huis woonde, maar dat ze samen leefde met veel verschillende personen die haar omringde bij alles wat ze deed.

Ze kon zichzelf overal zien en had het idee dat veel verschillende personen haar omringden. Dat spreekt elkaar tegen.

De hele nacht zat ze in de grote fauteuil waar ze een paar weken geleden nog niet in mocht zitten. De bank was van haar. Als ze wilde kon ze zo breed uit zitten als zij wilde. Nu maakte het niet meer uit vanuit welke plek ze tv keek, een boek las of alleen maar voor zich uit staarde.

Hier dacht ik dat het ging om een obsessieve bazige man van wie ze nu eindelijk verlost was.

Vanaf een afstand staarde een vrouw stoïcijns voor zich uit.

Dit kan volgens mij niet. Je kunt ergens vanaf een afstand naartoe staren of op een afstand staan te staren of iemand op een afstand zien staren, maar zelf (het onderwerp van de zin) vanaf een afstand staren klinkt nogal raar. Vergelijk: vanaf een afstand kook ik een ei.

De deur van het huis waar zo veel mooie herinneringen liggen, werd kleiner en kleiner terwijl zij haar tuin uitliep en langs de akkers slenterde.

Dat de deur al kleiner werd terwijl ze de tuin uitliep is niet zo logisch, tenzij het echt een heel park is. Je kunt wel 'terwijl' door 'nadat' vervangen of het kleiner worden van de deur een regel verder pas vermelden.

Haar benen voelde

voelden


Probeer verder dezelfde woorden te vermijden.