Leeg gevoel

[Rivka]

Ik heb vrijwel mijn hele leven al het gevoel dat ik heel alleensta, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben: vrienden, 2 ongescheiden ouders, broertjes en zusjes...
Ik heb het bijvoorbeeld vaak als ik een droevig verhaal lees of een droevig liedje luister, dan ga ik helemaal huilen en heb ik zo'n leegte in mijn hart
Ik heb echt heel leuke vriendinnen en ik praat overal over met hen, maar er is iets wat dat gat gewoon niet kan vullen.
Ik voel me hier nogal schuldig over, zo van: 'Wat nou dom kind, je bent helemaal niet alleen, het zit allemaal tussen je oren!!' maar alsnog blijf ik dat gevoel houden...

Dat is de puberteit, dat gaat vanzelf weer over

[Myuki]

Mushu schreef:

Dat is de puberteit, dat gaat vanzelf weer over

Dat is wel erg kort door de bocht.

Op een bepaalde manier ben je ook alleen. Je kunt contact maken met mensen tot op een bepaald niveau, maar niemand kan in je hoofd of in je hart kijken. Dat kan ervoor zorgen dat je je alleen voelt. Wat het misschien minder eenzaam maakt is dat ieder mens alleen is. Dus je bent hier niet alleen in.
Dat je geraakt wordt door verdrietige liedjes of verhalen is toch niet erg? Het is juist mooi dat je zo mee kunt voelen met anderen.
Ten slotte: Je moet je nooit schuldig voelen over hoe je je voelt. Dat gevoel is er nou eenmaal, dus druk het niet weg, maar onderzoek het.

@ Myuki; ja maar het is wel zo. Iedere puber heeft een periode dat hij/zij zich zo voelt. De een in meerdere mate dan de ander, maar het hoort er gewoon bij.
Als je zelf al vindt dat je eigenlijk niets te klagen hebt, dan moet je proberen de positieve dingen van je leven wat duidelijker naar voren te brengen, praat hier ook eens met je vriendinnen over, of zij ook een soortgelijk gevoel hebben. En til er niet te zwaar aan .

Mushu schreef:

Dat is de puberteit, dat gaat vanzelf weer over

Dat is heel goed voor advies.
Not.
Als je dingen niet serieus neemt in je puberteit zul je het later alleen maar moeilijker krijgen omdat je dan emoties moet gaan inhouden ipv ze voelen. En uiteindelijk komen ze later 10 keer zo hard aan.

[DBZ]

Misschien tijd voor een vriendje?

[Streep]

Peace&cookies schreef:

Ik heb vrijwel mijn hele leven al het gevoel dat ik heel alleensta, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben: vrienden, 2 ongescheiden ouders, broertjes en zusjes...
Ik heb het bijvoorbeeld vaak als ik een droevig verhaal lees of een droevig liedje luister, dan ga ik helemaal huilen en heb ik zo'n leegte in mijn hart
Ik heb echt heel leuke vriendinnen en ik praat overal over met hen, maar er is iets wat dat gat gewoon niet kan vullen.
Ik voel me hier nogal schuldig over, zo van: 'Wat nou dom kind, je bent helemaal niet alleen, het zit allemaal tussen je oren!!' maar alsnog blijf ik dat gevoel houden...

Hoe komt het dat je je zo voelt?
Soms is het zo dat je megaveel mensen om je heen hebt. Mensen die je op z'n tijd wat aandacht geven. Maar misschien niet op de manier die jij wenst. Denk daar eens over na! Bovendien, misschien is er iets weggelegt voor je, wat je nog niet ontdekt hebt. Iets of iemand die dat lege gevoel kan opvullen!

[arPos]

Peace&cookies schreef:

Ik voel me hier nogal schuldig over

Gelukkig maar dan hoeven mensen (*kijkt even in spiegel*) die geen ouders meer hebben er geen aanstoot aan te nemen

KingelDingel schreef:

Dat is heel goed voor advies.
Not.
Als je dingen niet serieus neemt in je puberteit zul je het later alleen maar moeilijker krijgen omdat je dan emoties moet gaan inhouden ipv ze voelen. En uiteindelijk komen ze later 10 keer zo hard aan.

Och das wel waar maar als je ala boudewijn de groot op een gegeven moment "na 22 jaren in dit leven het testament opmaakt van je jeugd" dan zijn puberperikelen vaak wel weer iets waarover je om jezelf kan lachen.

Das altijd achteraf natuurlijk, maar ik zou best weer 15 willen zijn om tal van redenen.

[Wammus]

Je schuldig voelen is nergens voor nodig. Jij voelt dit en daar kan je verder vrij weinig aan doen. Het is denk ik belangrijk dat je er met je vriendinnen over praat. Vraag ze of zij het ook voelen en hoe zij daarmee om gaan. Verder denk ik dat het belangrijk is dat je je afvraagt waar dit gevoel vandaan komt. Heb je behoefte aan meer mensen om je heen? Of wil je juist dat een bepaald persoon bij je is? Misschien is er wel iets heel anders aan de hand.

Is toch eigenlijk ook maar lullig he, dat mensen van 20+ altijd 15 willen zijn ofzo. Lekker is dat, het wordt voor mij alleen maar slechter dus.

[arPos]

Barabas schreef:

Is toch eigenlijk ook maar lullig he, dat mensen van 20+ altijd 15 willen zijn ofzo. Lekker is dat, het wordt voor mij alleen maar slechter dus.

Mwoa vermoeiender en meer verantwoording vooral, het heeft ook z'n leuke kanten.
Maar 14-16 was voor mij in ieder geval een toptijd.

[*oma*]

KingelDingel schreef:

Dat is heel goed voor advies.
Not.
Als je dingen niet serieus neemt in je puberteit zul je het later alleen maar moeilijker krijgen omdat je dan emoties moet gaan inhouden ipv ze voelen. En uiteindelijk komen ze later 10 keer zo hard aan.

Je moet jezelf nou ook weer niet te serieus nemen, dan blijf je erin hangen.

[Zowieso]

Mushu schreef:

Dat is de puberteit, dat gaat vanzelf weer over

Precies dit was ook mijn eerste gedachte.

[Rivka]

Streep schreef:

Hoe komt het dat je je zo voelt?
Soms is het zo dat je megaveel mensen om je heen hebt. Mensen die je op z'n tijd wat aandacht geven. Maar misschien niet op de manier die jij wenst. Denk daar eens over na! Bovendien, misschien is er iets weggelegt voor je, wat je nog niet ontdekt hebt. Iets of iemand die dat lege gevoel kan opvullen!

Ik denk dat het komt omdat ik vroeger zoveel ben gepest dat het m'n gevoel heeft beschadigd. Ik weet nog dat de hele klas op m'n 9e achter me aan ging rennen om me te slaan (wat me nu nog blijft achtervolgen)... Ik heb ook al sinds mijn 7e ofzo therapie gehad.
Als de hele klas achter je aanzit blijf je zo'n gevoel hebben van: iedereen keert zich tegen me, ik heb geen vrienden. Dat gevoel.
En verder hou ik van zingen en lezen, dat helpt me ook wel

[Miekje*]

DBZ schreef:

Misschien tijd voor een vriendje?

Bij mij heeft dat wel geholpen inderdaad, maarja, je vind niet zomaar een vriendje/vriendinnetje. Bij mijn ex(en) hielp het voor geen ene meter, maar bij dit vriendje juist wel!

Peace&cookies schreef:

Ik denk dat het komt omdat ik vroeger zoveel ben gepest dat het m'n gevoel heeft beschadigd. Ik weet nog dat de hele klas op m'n 9e achter me aan ging rennen om me te slaan (wat me nu nog blijft achtervolgen)... Ik heb ook al sinds mijn 7e ofzo therapie gehad.
Als de hele klas achter je aanzit blijf je zo'n gevoel hebben van: iedereen keert zich tegen me, ik heb geen vrienden. Dat gevoel.
En verder hou ik van zingen en lezen, dat helpt me ook wel

Als je veel leest, krijg je dan niet de drang om ook te gaan schrijven? Dat heb ik wel nl. Soms is het gewoon lekker om alles van je af te schrijven, en dan hoeft het nog niet eens zo goed te zijn. Het kan in de vorm van verhalen en gedichten, maar natuurlijk ook in de vorm vn liedjes.

[Rationeel]

DBZ schreef:

Misschien tijd voor een vriendje?

sollicitatie?

[DBZ]

Beetje pedo, vind je ook niet?

[Rationeel]

ik weet niet hoe oud ts precies is, maar het lijkt me niet dat er van pedopraktijken gesproken kan worden

[Rivka]

Rationeel schreef:

ik weet niet hoe oud ts precies is, maar het lijkt me niet dat er van pedopraktijken gesproken kan worden

Beste Rationeel, je bent 10 jaar ouder dan ik XD

[Raartje]

Ik ken dat gevoel wel, dan kan daar soms ook wel om janken maar ik denk dat ik gewoon een vriendj mis..

[Rationeel]

Peace&cookies schreef:

Beste Rationeel, je bent 10 jaar ouder dan ik XD

ik doelde erop dat DBZ aan het solliciteren was, niet ikzelf

13-16 kan prima hoor!