Op welke gebieden ben je ambitieus?

[Missy]

Ben je ambitieus op studiegebied? Werk je hard voor je studie en wil je er een studie na gaan doen? Hoe uit het zich dat je ambitieus bent?

Ben je ambitieus wat betreft je carrière? Heb je al vijf verschillende banen op je CV staan met betrekking tot het werkveld wat je later wil gaan doen? Of ben je ambitieus in iets anders wat je leuk of belangrijk vindt? Op muziek gebied? Heb je een eigen band, waarmee je carrière wil maken?

Of ben je op sociaalgebied ambitieus? Heb je graag een grote groep vinden of wil je je status opkrikken? Of op sportgebied?

[Philosophy]

Ik doe wel goed m'n best voor school, maar dat is eigenlijk meer omdat ik me enigszins verplicht voel. En omdat ik graag een fatsoenlijke baan wil.
Verder ben ik niet zo ambitieus, behalve op sociaal gebied. Gewoon omdat ik daar altijd iets aan heb en er nog m'n hele leven mee om moet gaan. Ik hou ervan om in grote groepen mensen te zijn waarbij ik me fijn voel.

[WAT]

schrijven en zowiezo creatief bezig zijn

WAT schreef:

schrijven en zowiezo creatief bezig zijn

Correct schrijven niet iig.


Ontopic: niks!

[WAT]

Mr Soija schreef:

Correct schrijven niet iig.


Ontopic: niks!

ik hou niet van de nederlandse taal en de nederlandse taal niet van mij XP engels gaat me een stuk beter af

[fizzle-fluffy]

In Engeland doen ze ook aan interpunctie, .

[WAT]

fizzle-fluffy schreef:

In Engeland doen ze ook aan interpunctie, .

op fora, als zinnen minder dan 2 a 3 regels in nemen, zie ik emoticons als interpunctie genoeg XP

(ps, een zin eindig je met een . geen , XP en emoticons zijn geen zinsdelen of woorden )

[fizzle-fluffy]

Het was ook maar een grapje!


Ik ben niet zo heel ambitieus. Nouja, op carrièregebied wel, maar ik wil nooit een zangeres worden die worstelt om met een paar concertjes haar leven op de rails te houden. Dan word ik wel zanglerares ofzo. en slager, want daar ben ik ook toe opgeleid. Of zoiets. Ik wil ook gewoon een gezin, man en kinderen. Ik gooi niet alles weg in de hoop dat ik ooit misschien een carrière krijg. Als het niet werkt, werkt het gewoon niet!

[Geel]

Ik doe ook aardig m'n best op school. Nou ja, eigenlijk niet. Ik probeer het iig wel. Heb het geluk mee dat ik het allemaal wel makkelijk vind.

Verder ben ik best wel ambitieus op het gebied van andere mensen helpen. Geen idee of zoiets kan, maar toch.

[Sens.]

Ik werk heel hard voor school en vind het ook belangrijk dat ik daarvoor beloond wordt. (Bijvoorbeeld goede punten). Maar het is nu ook niet zo dat ik ongelukkig ga zijn als ik een 10 heb, uiteindelijk is erdoor zijn het enige wat telt.
Ik ben zo ambitieus op studiegebied, omdat
* ik werk voor een job die ik graag doe.
* Ik graag heb dat mijn familie trots is op mij
* Ik trots wil zijn op mezelf.
Om deze redenen ga ik volgend jaar aan de master beginnen, want dan zal ik uit mijn job meer voldoening kunnen halen. (Meer mogelijkheden, meer afwisseling, meer verantwoordelijkheden, ... )

Voor de rest ben ik niet echt ambitieus.

fizzle-fluffy schreef:

Ik ben niet zo heel ambitieus. Nouja, op carrièregebied wel, maar ik wil nooit een zangeres worden die worstelt om met een paar concertjes haar leven op de rails te houden. Dan word ik wel zanglerares ofzo. en slager, want daar ben ik ook toe opgeleid. Of zoiets. Ik wil ook gewoon een gezin, man en kinderen. Ik gooi niet alles weg in de hoop dat ik ooit misschien een carrière krijg. Als het niet werkt, werkt het gewoon niet!

Gezonde kijk! Ik dacht dat je juist zo'n enorme streber was, zoals de meeste klassiek-conservatoriumstudenten.

OT: ik weet niet of ik ambitieus ben. Ik wil wel veel uit het leven halen, maar dat is niet hetzelfde geloof ik. Het zit wel in mijn karakter om (bijna) overal -waar ik aan begin- mijn best voor te doen/me uit te sloven, maar of dat nou uit ambitie is... hmm.

[Rationeel]

ik ben ambitieus bij/in/met (?) alles wat ik doe, anders begin ik er niet eens aan.

Ik ben altijd wel ambitieus geweest op studiegebied. Wilde per se een vwo-diploma, ook al wilde ik naar de toneelschool erna (hbo). Is gelukt. Toen dus drama-academie. Keihard voor gewerkt. Toen ik het even niet meer bij kon benen, vond ik het heel moeilijk om aan mezelf toe te geven dat ik er misschien een jaartje langer over moest doen, maar heb dat uiteindelijk toch gedaan en toen heb ik in mijn laatste jaar nog een voorstellinkje extra gemaakt.
En nu zou ik willen dat ik wat ambitieuzer zou zijn, soms. Een vriend van me zei laatst dat, als ik er volledig voor zou gaan en het niet erg zou vinden om af en toe even aardig blut te zijn, hij zeker wist dat ik actrice zou kunnen worden. Maar;
A ik weet niet of ik zoveel zin heb in zo'n onzeker bestaan.
B ik weet niet of ik zin heb in al die ego's uit de theaterwereld.
C ik ben als de dood voor audities.
D ik ben dus misschien niet ambitieus genoeg.

Ik denk dat ik totaal niet ambitieus ben, want ik heb totaal geen zelfdiscipline en ben meestal liever lui dan moe. Maar als ik werk heb wil ik wel altijd de beste en de snelste zijn, en dat lukt tot nu toe ook altijd, want dat was allemaal werk onder mijn niveau. Dus wat dat betreft ben ik nogal een uitslover. Maar ik verdenk mezelf ervan als motief daarvoor te hebben dat ik graag gewaardeerd word

Als ik mezelf vergelijk met de meesten van mijn medestudenten ben ik helemaal niet zo ambitieus want ik wil maar huisarts worden (wel een heel goeie huisarts) en hoef daar niet per se wetenschappelijk onderzoek bij te doen en zou er niet over peinzen om meer dan zestig uur per week te werken ook al zou dat me instant opleidingsplek-kansen geven.
Als ik mezelf vergelijk met mjin familie ben ik trouwens ook niet zo ambitieus want ik hoef niet te promoveren en streef er ook niet naar om voor mijn 35e hoogleraar te zijn.
Maar misschien zijn dit niet zulke gemiddelde groepen om mezelf mee te vergelijken.

Ik denk dat ik eerder perfectionistisch dan ambitieus ben. Al vind ik eigenlijk dat ik niet perfectionistisch genoeg ben.

[Lorelei]

Ik ben redelijk ambitieus als het om m'n studie gaat. Ik wil graag alles weten en alles kunnen. Aangezien ik me realiseer dat dat onmogelijk is, wil ik op z'n minst binnen m'n eigen vakgebied heel goed zijn.

Qua muziek en sport ben ik niet erg ambitieus. Ik vind het allebei leuk om te doen maar ik hoef niet de beste te zijn en heb de uren training die dat zou vergen er ook absoluut niet voor over.

[Hanneke]

 am·bi·ti·eus bn eerzuchtig; ijverig, vol ambitie
 am·bi·tie de; v -s streven; eerzucht

Ik wil wel altijd graag goede cijfers halen. Eerzucht en streven heb ik dus wel. Alleen ben ik niet ijverig genoeg daarvoor.

Ik ben behoorlijk ambitieus, maar dat is een beetje noodgedwongen. Zeggen dat ik graag zou ruilen met iemand die gewoon lekker kapster of accountant of manager wil worden is wat teveel gezegd, dat klopt niet helemaal, maar het zou echt immens veel makkelijker zijn als ik wat minder grote plannen zou 'moeten' hebben met mijn leven. Het punt is, ik vind bijna al 't werk dat er bestaat oninteressant om (langdurig) te doen. Nu is dat op zich geen ramp, je kan best werk doen dat je saai vindt, maar ik verveel me dan heel snel en als ik me verveel bij het werken/studeren kan ik geen grammetje motivatie opbrengen voor wat ik moet doen. En dat zou op zich óók geen ramp zijn, want ook zonder motivatie kun je werken, ware 't niet dat dat gebrek aan motivatie zich o.a. uit in dat ik m'n bed vrij letterlijk niet uitkom 's ochtends. En als je ergens niet bent dan kun je daar ook niet werken. Dat stuk wilskracht dat nodig is om mijn belachelijke bioritme in een acceptabele vorm te forceren mist bij onvoldoende motivatie echt volkomen, ik word dan gewoon tien uur na wekker-tijd opeens wakker en is het van "GODVERKUT". Of eigenlijk is het niet eens wilskracht, maar iets wat gewoon werkt of niet. Als mijn hersenen vinden dat ik een goede reden heb om om 8 uur op te staan dan gebeurt dat ook. Als ze zoiets hebben van 'ja je kan wel willen opstaan dan maar jij weet net zo goed als wij dat je 't ding waar je heen moet volkomen onboeiend vindt' dan sturen ze geen wakker-word-signaal ofzo en slaap ik simpelweg door alle wekkers en dingen heen. Los van het hele melatonine-verhaal merk ik dit ook echt enorm; op de middelbare school was het al veel als ik twee dagen per week op school verscheen. Nu ik een studie doe ik daadwerkelijk interessant vind mis ik meestal maar een paar colleges per semester. Waarvan de helft ook nog 'ns door omstandigheden zoals overlappende roosters en leren voor tentamens, dus dat komt neer op twee/drie keer 'echt' verslapen. Nu is zo'n studie natuurlijk ook weer anders dan structureel op een bepaalde tijd moeten opstaan, maar toch zit er echt extreem veel verbetering in. Daar ben ik blij om, want het betekent dat normaal functioneren voor mij prima mogelijk is. Alleen moet ik dan wel functioneren in een vakgebied dat mij boeit.

Dat kan geregeld worden.

Maar dan moet ik wel achter mijn moeilijk bereikbare ambities aan. En dat zijn ambities waarbij je geregeld extreem vroeg moet opstaan, en waarin je heel hard moet werken, en waarin heel veel competitie is, dus je kunt het je niet permitteren om 's ochtends niet op te komen dagen want voor jou zijn er honderd anderen. Bovendien zijn er heel veel mensen van elkaar (en dus ook van jou) afhankelijk, als één iemand er niet is loopt direct een gedeelte van het plan voor die dag in de soep. En verder word je ook constant beoordeeld op je kunnen en krijg je heel veel kritiek en moet je heel veel netwerken en samenwerken met andere mensen en compromissen sluiten met je eigen perfectionisme. En er zullen tijden zijn waarin ik moet leven van een karig hongerloontje, en tijden waarin ik heel lang geen broodnodige tijd voor mezelf krijg, en tijden waarin ik geen sociaal leven meer heb naast m'n werk. En nog veel meer.

Dus eh, dat is zo'n beetje alles wat ik moeilijk en/of eng en/of vervelend vind in één. Maar er is geen andere keuze, want bij (op langere termijn) ander werk (doen) zou ik er ondanks al mijn goede bedoelingen vrij snel uitgeschopt worden. Wat ik later ga doen, doe ik omdat ik anders een profiteur word, of een pauper, of een uitkeringstrekker. Want het werk dat ik ga doen is 't enige werk dat mij dusdanig boeit dat ik de kracht (of misschien zelfs de mogelijkheid) heb om mijn eigen onvolkomenheden aan te kunnen.

Er zijn trouwens ook veel leuke dingen, hoor, maar die noem ik niet want het lijkt me vanzelfsprekend dat ik al het supergaafs verrrrr vind opwegen tegen alle moeilijke en enge dingen. En al dat moeilijke en enge wordt ook immens veel makkelijker en leuker zodra het in verband wordt gebracht met 't werk dat ik wil doen. Ik ervaar het harde werken niet eens als werken, bijvoorbeeld, maar als echt als een.. gift, ofzo. Dan denk ik 'mhhh, dat ik dit mag doen, dat is toch briljant'. Of eigenlijk denk ik dat pas achteraf, want op 't moment zelf ben je zo druk bezig dat je alleen denkt aan wat je moet doen. En dan is het opeens twaalf uur later en ben je vergeten te eten omdat je de hele dag nauwelijks pauze hebt kunnen nemen. Zit je met trillende pootjes je tweede sigaret van de dag te roken met je collega's, die net als jij de hele dag vergeten waren dat ze verstokte rokers zijn. Je merkt geen honger of nicotinegebrek of moeheid, want je bent in noodtempo aan het creëren. En maar voldaan zijn, he. Tja. <3

Ik werk trouwens niet heel hard voor mijn studie, want het is een alfastudie op academisch niveau en 1) dat vind ik makkelijk 2) het is bij nader inzien niet helemaal wat ik wil. Maar goed, ik haal alsnog geregeld achten en negens. Hierna ga ik misschien een tweede, veel praktischere (HBO-)studie doen. Of ik ga onderaan beginnen en proberen om vanuit daar hogerop te komen. Ik ben echt extreem benieuwd naar wat ik over drie jaar aan 't doen ben, en of ik dan dichter ben bij mijn doel(en) of niet. Het is behoorlijk spannend, want over minder dan een jaar heb ik m'n bachelor en ik heb nog geen flauw idee wat ik daarna precies wil. Kortom, ik ga een onzekere directe toekomst tegemoet. Mmm.

Status boeit me dan weer geen hondenkut en hoe groot mijn vriendenkring is ook niet. Dat lijkt me ook raar trouwens, waarom zou je een waardeoordeel hangen aan hoeveel vrienden je hebt? Als je 't zelf maar prettig vindt, toch. Raar gebied om ambitieus in te zijn. "Ik wil zoveel mogelijk vrienden! Ik heb er al honderdveertig! He, die daar ken ik nog niet. Ik ga hem pakken. Daar kom ik! Kom hier, NIEUW MAATJE! WE WORDEN BESTIES! YEYEYE!"



Het zijn geen voetbalkaartjes.

Missy schreef:

Ben je ambitieus op studiegebied? Werk je hard voor je studie en wil je er een studie na gaan doen? Hoe uit het zich dat je ambitieus bent?

Ben je ambitieus wat betreft je carrière? Heb je al vijf verschillende banen op je CV staan met betrekking tot het werkveld wat je later wil gaan doen? Of ben je ambitieus in iets anders wat je leuk of belangrijk vindt? Op muziek gebied? Heb je een eigen band, waarmee je carrière wil maken?

Of ben je op sociaalgebied ambitieus? Heb je graag een grote groep vinden of wil je je status opkrikken? Of op sportgebied?

Studiegebied: alleen de vakken die ik leuk vond. Helaas was mijn opleiding slechts voor de helft interessant.

Ambitieus ben ik vooral in creatieve dingen. Ik heb zoveel interesses in die richting dat ik nog steeds niet precies weet hoe mijn carrière er over 10 jaar uitziet, alleen maar dat het creatief werk gaat worden. Zolang ik maar iets maak of produceer dat relatief nuttig is, en geen lopende-bandwerk.
Voor andere beroepen heb ik weinig interesse. Ik snap niet hoe bijv. iemand met plezier een manager kan zijn van afdeling x in bedrijf y.

[Missy]

Ambitieus qua opleiding/toekomst, ik denk het wel. Wat ik doe, wil ik goed kunnen. Ik denk meer dat ik ambitieus ben in kleine projecten. Zoals het halen van bepaalde diploma's of andere dingen behalen.

Ambitieus op sportgebied ben ik niet. Niet in de zin van dat ik er echt iets mee wil gaan doen. Al wil ik wel graag het uiterste eruit halen. Met muziek ben ik nooit ambitieus geweest. Ik speel piano, maar ben er nooit echt heel erg mee bezig geweest. Al maken we de laatste paar maanden met een vast clubje muziek, wat wel erg leuk is.

Ik ben niet ambitieus.

[AzN]

Ik ben erg ambitieus op studiegebied . Zesjes moet ik van mezelf sowieso gaan herkansen en soms ook zelfs zevens . Ik wil namelijk heel graag cum laude afstuderen voor m'n Bachelor. Niet eens voor de eventuele voordelen daarvan, maar gewoon voor m'n eigen gevoel .

En ik ben absoluut niet ambitieus op sociaal gebied . Vriendinnen mail/sms ik (te) laat terug en afspreken doe ik ook niet vaak. Familie heeft voor mij gewoon véél meer waarde .

Op gebied van studie ben ik ambitieus, al doe ik mijn best om niet te veel waarde te hechten aan cijfers. Kunst is zoiets lastigs om in cijfers te beoordelen; als de één een 7 heeft en de ander ook kan het werk nog allebei van een heel andere orde of niveau zijn. Het gaat veel meer om het commentaar dat je krijgt dan om de uiteindelijke stempel. Al zou ik liegen als ik zei dat ik niet kick op de hoge cijfers die ik haal, want als je heel positief commentaar krijgt hoort dat ook tot uiting te komen in het cijfer. Dat dan weer wel.
Het zou mooi zijn als ik een succesvol kunstenaar word, maar ik ben ook al lang blij als het me lukt om (grotendeels) van het kunstenaarschap te leven, in plaats van dat ik allerlei baantjes moet doen om rond te komen en daarnaast af en toe een kunstwerkje maak. Dat is het belangrijkste, en dat schijnt uiteindelijk ook maar een paar procent van alle kunstenaars te lukken. Ik hecht weinig waarde aan roem en ik hoef ook niet de beste kunstenaar ever te worden. Alles is toch al een miljoen keer gedaan, dus het gaat er veel meer om op wat voor manier je het doet. Ik hoop vooral dat ik het op een manier kan doen dat ik er gelukkig mee ben, en welke manier dat is weet ik nog niet.

[Rivka]

Op het gebied van studie ben ik best ambitieus, maar op dit moment heb ik de meeste ambitie voor zang/zanglessen, omdat ik dat geweldig vind en beter wil worden.

Mijn ambitie is het vwo ooit een keer halen. over een aantal jaar. Dan verzin ik wel een nieuwe ambitie.