(Dit is iets dat ik pas heb geschreven. Het gaat over afwijzing en hoe anderen daar soms te licht over denken. Voor een ander kan zoiets zo goed als niks betekenen, terwijl het voor jezelf zo'n beetje het einde van de wereld betekent. De stukjes buiten aanhalingstekens zijn de gedachten van het lijdend voorwerp, de teksten binnen de aanhalingstekens zijn uitspraken van andere mensen. Het is meer een samenvoegsel van zulke dingetjes, misschien niet echt een gedicht.)
"Aspirine voor milde hoofdpijn" / "stik en steek"
Zo is het leven
en het herinnert je keer op keer
net als je eraan twijfelt
herinnert het je maar weer
"Liefde is ook maar 'n woord
en houden van is nog makkelijker
wat een bedrog
en oh, dat verdriet
zegt je vast niets!"
Mijn hoofd zit vol met lachende kinderen
maar ik ben er niet bij.
En het doet pijn als ze met hun gebalde vuistjes op de wanden slaan.
Het dreunt in mijn hoofd
en ik wil dat het stopt
maar ik ben er niet bij
dus het houdt nooit op.
"Het leven is oneerlijk
en wat voor onzin heb je nog meer?
Hiervoor ben je toch puber geworden?
Messen door je hart?
en handen om je keel?
Oh, dat gevoel
dat hebben er zoveel!
Vergeet het maar gauw
want het stelt toch niets voor
ach, het lijkt nou zo erg
maar later lach je erom!"
Dat gevoel dat ik had
natuurlijk ken ik dat nog
ik vergeet het maar gauw
want het zegt niets meer, toch?
Dat mes op mijn arm
doet erg veel pijn
Toch niet zoveel als jij
maar verschil moet er zijn.
Nog steeds doet het pijn
en het houdt niet op, dat gebeuk
maar vooral blijven lachen
want het leven is leuk!
------------------------
|