Al een maand of 6 geleden heb ik een meisje van het internet leren kennen. Het klikte meteen al heel goed. Ze heeft mij heel veel verteld over zo'n beetje al haar problemen. Ze heeft het altijd fijn gevonden om dingen bij mij kwijt te kunnen waar ze mee zat. En ik vond het nooit een probleem om daar naar te luisteren. We smsten elkaar nachten lang, totdat zij zich weer ok ging voelen. We wonen zo'n 300 Km bij elkaar vandaan, dus ik kan 'nooit' even snel langswippen als het wat minder gaat. Daarentegen zijn we beiden heel veel op de Msn en leer ik haar steeds meer te begrijpen. Een paar maanden geleden hebben we elkaar voor het eerst gezien. Dat ging meteen al heel goed. Vriendschappelijk zat alles heel goed. We hebben sinds toen en nu, elkaar 5 keer gezien. In al die tijd heb ik haar heel veel weten te steunen. Uren heb ik voor haar in de bibiliotheek rondgebracht om meer te weten te komen over haar problemen. Ik was bijna altijd wel voor haar bezig. Ik doe heel graag dingen voor haar.
Natuurlijk hadden we weleens wat mindere dagen en wat kleine ruzietjes en onenigheden. Maar, welke vriendschap heeft dat niet?
Nu afgelopen woensdag heb ik iets heel doms gedaan. Zij ging op excursie naar R'dam, en vroeg haar of ze het leuk vond als ik even langs zou komen ('k zit daar op school), wel, ze zij dat ze het niet zo'n goed idee vond omdat ze het een beetje raar vond tegenover haar klas, omdat ik niet 'haar vriend' bent....
Zo stom als ik was ben ik daar heel diep op in gegaan. Ik nam geen genoegen met haar 'nee'.
We besloten woensdag avond om er een punt achter te zetten, een punt achter de vriendschap.
Ook is het, denk ik zo, dat ik veel meer om haar geef, dan zij om mij. Dat doet mij verschrikkelijk veel pijn. Die nacht heb ik niet geslapen. Ik snap niet hoe ze dat had kunnen zeggen, na alles dat we meegemaakt hebben, en na alles dat ik voor haar gedaan hebt...ze zette me zomaar ineens aan de kant.
Voor de woensdag-avond-irritaties vroeg ze mij of ik haar biebboek wou verlengen...ze houdt er niet van om zelf te bellen, vind ze een beetje eng.
Donderdag ochtend besloot ik dan toch om dat biebboek te verlengen.
Donderdag avond praatte ze ineens weer tegen me, dat vond ik wel fijn. We hebben het niet uitgepraat. In plaats daarvan hebben we het even aan de kant geschoven en zijn online gaan darten.
Vrijdag avond hebben we weer gewoon gechat. Toch merkte ik dat er iets was. Ze wil niet zeggen wat. Ze weet dat ik heel veel spijt heb van woensdag. Ze zei dat er na woensdag veel gebeurd is. Ze wil het alleen niet met mij bespreken. Dat doet me nog meer pijn. Ik maak me zorgen om haar, maar ook over 'ons'. Hoe het nu verder moet. Als zij dat tenminste wil. Soms denk ik van wel, maar soms denk ik ook weer van niet.
Ik heb haar erg gekwetst woensdag, ik nam geen genoegen met haar antwoord. Ik heb al vaak gezegd dat ik er spijt van heb. Ik hoop dat ze niet alleen aan m'n negatieve kanten denkt... Ik heb haar altijd bijgestaan.
Is er iets dat ik kan doen volgens jullie? Of moet ik echt wachten tot zij iets doet?
Suggesties?
|