[verhaal]de blik

De Blik

Het begon erg onrustig. Ik kwam op school en ik wist niet waar ik les had. Ik liep naar de roosters toe, maar ze hingen er niet meer. Ik besloot om alle lokalen langs te gaan en te kijken waar mijn klas zat. Ik opende een paar deuren, maar het worp geen vruchten af. Overal zag ik onbekende gezichten. Niet eens 1 bekend gezicht. Alsof ik voor het eerst op mijn school kwam. Ik had altijd gedacht dat ik de meeste gezichten wel zou herkennen. Maar het tegendeel bleek. Toen ik op de tweede verdieping een deur open deed, zag ik hem. De jongen die ik de afgelopen paar dagen langs mijn huis had zien fietsen. Tenminste, hij leek er erg op, maar ik kon het niet met zekerheid zeggen. Ik keek hem aan, hij keek mij aan. Hoewel de hele klas naar mij keek, had ik het gevoel alsof hij op een speciale manier naar mij keek. Hij had een blik in zijn ogen alsof hij wou zeggen dat ik degene was die hij zo lang gezocht had. Een doordringende blik. Hij had me nodig voor iets, maar wat? Ik besef dat iedereen me aan zit te gapen en doe de deur maar weer snel dicht. Ik liep door maar wist niet meer goed waar ik mee bezig was. Ik loop maar weer naar beneden. Ik loop de school uit. Ik kijk omhoog naar de ramen op de tweede verdieping. Voor een raam zie ik het gezicht van de jongen. Hij kijkt me weer aan met die speciale blik. Ik raak als het ware een beetje gehypnotiseerd door zijn blik. Ik blijf stil staan. Ik kijk hem aan hij kijkt mij aan. Déja vu. Ineens is zijn hoofd weg. Ik loop door. Ik pak mijn fiets, maar weet niet waarom. Ik fiets weg. Ik kom erachter dat ik naar les moet. Ik draai om en fiets terug naar school. Ik herinner me ineens waar ik les had. De tweede verdieping. Wat was daar ook alweer mee? Geen idee. Ik loop de trap op. Halverwege op de eerste verdieping kom ik een jongen tegen. Hij komt me bekend voor. Volgens mij is dat de jongen die de afgelopen paar dagen een aantal keer langs mij huis fietste. Ik kijk hem aan, hij kijkt mij aan. Zijn blik houdt mij vast. Ik sta als aan de grond genageld. Ik ben verlamd. Geen gevoel in mijn benen, niet in mijn armen. Ik voel helemaal niks. Het enige wat ik wil is die blik nooit meer kwijtraken. Hij moet blijven kijken. Ik moet blijven kijken. Ineens loopt hij door. Vaag. Ik loop door naar de tweede verdieping. Ik open de derde deur aan de linkerkant. Een heleboel bekende gezichten. Mijn klas. Ik ben er.

[Vlooienband]

Vreemd verhaal. De "vaag" op het einde vind ik er veel minder mooi bij staan, omdat de lezer het hele stuk vaag vindt. De hoofdpersoon en de jongen maken het mysterieus, om hen hangt een hale mystieke waas. Door haar "vaag" te laten zeggen mak je het een stuk minder.


Ik raad je aan wat witregels in te bouwen. Dat maakt het geheel duidelijk en overzichtelijk.

Schrijf cijfers voluit. Dat staat mooier.

Let op hinderlijke herhaling van zinsconstructies. Je hebt op een gegeven moment een heel scala van zinnen die met "ik" beginnen. Dit is twee keer achter elkaar niet erg, maar gebruik je diezelfde constructie vaker dan twee keer, is het niet mooi. Probeer hier op te letten, onthoud dat je maar maximaal twee keer achter elkaar een zin mag beginnen met het onderwerp.

[skatergirl15]

Ik snap ut verhaal niet zo... heb je mischien wat uitleg??? mischien als ik um wat meer vat het verhaal wel leuker ofzo vind.

Ha, als ik wist wat het magisch realisme precies inhield, zou ik zeggen dat dit een magisch realistisch verhaal is. Helaas weet ik dat niet, dus blijft het feest uit.

Wat vaststaat is dat er een geweldige sfeer is in dit verhaal die mij enorm boeit. Dat je geen uitleg geeft, maar alleen verteld wat er allemaal gebeurt, maakt het nog mooier. De lezer snapt er inderdaad niet veel van, maar heeft genoeg ruimte om er zelf wat van te maken. Mooi.

Ik heb twee opmerkingen. Aan het begin kom je moeizaam op gang. Een aantal zinnen vertellen half hetzelfde en anderen zijn wat te kort voor het lekkere, maar dat is alleen in het begin. Daarna loopt het soepel.

Halverwege, als de hoofdpersoon de jongen voor het eerst tegengekomen is, verander je opeens even van verleden naar tegenwoordige tijd en daarna blijf je daar wat mee rommelen. Foei foei!

Verder; er mooie tekst.

LUH-3417